สคศ.ส่งความเศร้าส่งท้ายปีเก่า (บางที่ชีวิตมันก็เศร้าไปนะ)

มันเริ่มเมื่อประมาณ 4-5 เดือนที่แล้ว ผมเรียนจบมหาลัย กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านคงได้เวลาที่ผมควรเดินออกสู่โลกกว้างออกหางานทำ ผมเป็นคนขี้อาย เลยไม่กล้าจะเดินออกไปหางานทำสักเท่าไหร่ เอาแต่ดูงานในตอมและไม่ได้สมัครงานที่ไหนเลย แต่ผมอยู่บ้านก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ กินๆ นอนๆ ไปวันๆ ผมทำงานช่วยแม่และงานบ้านทุกอย่างเลยก็ว่าได้ ไม่ได้ไปเที่ยว ไม่ได้ไปสังสรรค์เลย(ผมเป็นคนไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่อยู่แล้ว) เพื่อนๆก็เริ่มแยกย้ายกลับบ้านกันหมด ที่นี้เพื่อนก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว แล้วแฟนหล่ะ? บอกตรงๆเลยไม่เคยมีเลย ได้แต่แอบชอบแฟนชาวบ้านไปวันๆ แล้วก็เจ็บมาทุกที ก็ใช่ชีวิตแบบทำงานทุกอย่างช่วยแม่ จนมาถึงช่วงประมาณเดือน ตุลาคม แม่ไปก็ติดหนี้ซื้อบ้าน และหนี้จากการไปค้ำประรถให้ญาติๆ หลายแสน (ทางบ้านก็มีฐานะปานกลาง) แม่ก็เริ่มเครียดบ่นไม่มีเงินจะใช้แล้วแม่ก็เรียกผมไปคุย หลายครั้งให้หางานทำได้แล้วแต่ผมก็ไม่กล้าอยู่นั้น หลายครั้งที่แม่มาคุยและร้องไหไปด้วย T T (บาปเลยทำให้แม่ร้องไห) ผมก็เลยเอ๋ยบากบอกแม่ไปขอรับปริญญาเสร็จแล้วจะหางานทำพอถึงวันงานรับปริญญา ได้พบปะเพื่อนก็มีงานทำกันแล้ว ยิ่งทำให้ผมดูแย่แต่ก็มีความสุขนะได้พบเพื่อนทำให้หายเหงาได้เยอะเลย (ร้องไหซะงั้น เข้าห่องน้ำแปป ... ต่อๆ) ก็เลยคิดเอาจริงเอาจังกับการหางานทำ ก็เลยสมัครผ่านเว็บไป 3-4 ที่ ไม่ก็วันก็มี บ. โทรมาสัมภาษณ์งาน พร้อมๆ กันเลย 3 ที่ก็เลยลองไปที่ใกล้ๆบ้านดูก่อน ที่ทำงานก็ไม่ใหญ่มากดูแล้วอบอุ่นเป็นกันเอง พอวันแรกก็ได้เจอ ไม่สิ เห็นแว็ปๆ นะว่ามี ผู้หญิงอยู่น่ารักๆ คนหนึ่ง ตอนนั้นคงจะไม่ได้คิดอะไรคิดแต่เรื่องงาน เขาก็ให้ผมลองทำงานโอเค ทำงานได้ ก็ดีใจอะนะได้งานทำแล้ว พร้อมทำงานวันที่ 26 พย. มาวันแรกๆก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรหรอก ก็รู้แล้วว่าเห็นผู้หญิงคนนี้น่ารักดี ก็เลยชอบ พอทำงานได้สัก 2-3 วัน ก็แอบไปเจอ facebook ของเขาเข้า ก็นั่งทำใจอยู่นะว่าใช่ไหม หรือไม่ใช่ สักพักใหญ่ ก็เลยตัดสินใจว่าน่าจะใช่ ก็ add ไปเลยเช้ารุ่งขึ้นดีใจมาก เป็นประโยคแรกๆจำได้เลยว่าเลย (ผม add facebook ไปหรอ? นั้น face เก่าเดี๋ยวจะส่ง face ใหม่ไปให้) ผมดีใจมากเลย ก็เริ่มคุยกันผ่าน face มาเรื่อยๆ ก็เลยรู้ว่า เป็นเพื่อนกันคนละห้องในสมัย ม ต้น (ตอนนี้เกือบเดือนแระ คงจะ 5000 กว่าข้อความแล้วมั้ง แต่ผมต้องทักก่อนตลอด T T) ระหว่างการทำง่นก็มีหยอกกันบ้าง คุยกันบ้าง ดูเหมือนจะ happy แต่...พอทำงานไปเรื่อยๆ ก็รู้จักกันมากขึ้นเค้า และพี่ๆในที่ทำงานก็เอ๋ยชื่อคนๆหนึ่งมามันเจ็บจี๊ดมาก แซวๆเธอคนนั้น ผมแทบจะน้ำตาร่วง (ในที่ทำงานมีเธอคนเดียวมี face ของผม) มันท้อมากจนแทบไม่อยากมาทำงาน ตกเย็นก็ได้คุยผ่าน face แอบๆแซวๆไป เธอคงจะรู้แล้วหละว่าผมแอบชอบ เธอก็ยังแซวๆกลับ เช่น เธอพิมมาว่า : คิดอะไรกับเค้าปะเนี้ย ผมตอบ : ไม่บอกปล่อยให้งง เธอ : ไม่งงแต่ถ้าจะไม่ดี 555 อะไรประมาณนี้ ก็โอเคไม่เป็นอะไรคิดไปเองมั้ง ผมก็ถ้าทุกข์ สุกดิบ ทั้งเธอ และคนในครอบครัวอยู่ตลอดอยู่มาวันหนึ่ง ก็พิมแซวกันไปเรื่อยๆ มีอยู่ประโยคหนึ่งมันทำให้ท้อใจสุดๆ เธอพิมมาว่า แฟนยังไม่กลับ ฮ่าๆๆ (มันเจ็บนะเนี้ย) พอเช้ารุ้งขึ้นพี่ที่ทำงานก็แซวๆ ไปเรื่อย จนผมรู้ว่า **เขาคนนั้นกับเธอคนนี้ ยังไม่เคยเจอกัน** แต่โทรติดต่อกันอยู่ ผมก็ยิ้มสิครับ อยู่ๆก็ทำให้รอยยิ้มผมหายไป นั้นคือ เขาคนนั้นกับเธอคนนี้ นัดมาเจอกันในวันที่ 28 ธันวาคมนี้ และ เขาคนนั้นก็จะซื้อ iphone ให้  (โนว์ๆๆ ไอ่เราตังก็ไม่มีจะเอาอะไรไปสู้มัน T T อันนี้ สุดๆ แต่ก็ต้องยิ้มสู้ ทำงานต่อไป)และมันก็จะกลับไป ญี่ปุ่นวันที่ 2 และมีอีกสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มอีกแล้ว เธอคนนี้เอ๋ยปาก ออกมาว่า **ถ้าไอ่คนนั้นมันไม่มาหาเธอก็จะเลิกติดต่อกับมันอีก (ช่วยกันแช่งมันที่นะครับหัวเราะผมไม่ไว้ใจมันครับ ไม่อยากให้คนที่ผมรักเจอคนไม่ดีถ้ามันดีก็ยินดีด้วยเข้าใจนะครับ)** เมื่อวานนี้ฟินสุดๆ เค้าฝากซื้อของผมก็แอบเนียนๆขอเบอร์ไปก็ได้ด้วย ส่วนของที่ฝากซื้อ ผมซื้อให้เธอไป พี่ๆที่ทำงานก็เริ่มจะรู้แล้วหละว่าผมชอบเธอคนนี้ ก็แอบแซวๆให้ผมบ้าง ในวันที่ 27 ที่ทำงานมีปาร์ตี้ซะด้วย หวังว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วหละ กามเทพช่วยด้วย นะ ยิ้ม วันนี้ก็เป็นวันที่ เรารู้จักกันได้เดือนหนึ่งละ มันก็จะเร็วไปไหนถ้าจะบอกอะไรออกไป กลัวจะเสียเพื่อนไปด้วยนี้สิ ตอนนี้เธอคงจะนอนหละ ผมก็คงได้เวลานอนหละครับ เอาใจช่วยกันด้วยนะครับ ยิ้ม
ปล. คนมันเหงาๆ ก็เลยเขียนกระทู้นี้ออกมานี้แหละชีวิตของผม ส.ค.ศ ส่งความเศร้าส่งท้ายปีเก่า
ปล2.บทสรุปจะเป็นยังไงไว้มาเล่าต่อปีใหม่นะครับ สวัสดีปีใหม่ครับ