เรื่องที่นึกถึงทีไรก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว อยู่ดีๆก็จำได้ขึ้นมา...
เมื่อเดือนสองเดือนก่อน เรามีธุระต้องจัดการ นั่งรถไฟไปตามประสาคนไม่มีรถ ขากลับนั่งSubwayสาย7 กลับบ้าน คนไทยใน NYคงรู้จักดี
อากาศดีๆ มีวิวให้ดู(ซึ่งมีอยู่ไม่กี่สาย) มือคุณแฟนถือแก้วกาแฟ มือเราถือกระดาษเช็ดปากที่หยิบมาจากร้านตอนซื้อ สองคนนั่งรถไฟกันไป ถ่ายรูปกันไปหัวเราะคิกคักๆ กำลังสุมหัวคุยกันเพลินๆ รถจอดที่สถานีหนึ่ง มีผู้ชายต่างชาติคนนึงเดินเข้ามา เค้าได้ที่นั่งตรงข้ามกับคู่เรา..
รถเคลื่อนตัวออก เราไม่ได้สนใจอะไร ผ่านไปซักพักผู้ชายคนนั้นเริ่มก้มหน้า เอาแขนเสื้อเช็ดแถวลูกตาตัวเอง หน้าเริ่มแดง
เค้ากำลังร้องไห้ค่ะ จากที่ร้องนิดหน่อยเริ่มกลายเป็นน้ำตาไหลมากขึ้นเรื่อยๆ มือข้างนึงเปิดขวดน้ำเทใส่มืออีกข้างเอามาลูบหน้าล้างน้ำตาออก(น่าจะแสบ เพราะมันเค็ม เราชิมน้ำตาตัวเองบ่อย 55) เรากับแฟนสังเกตุเห็น แค่มองตาก็รู้เเล้วว่าคิดเหมือนกันคือ 'เอากระดาษในมือไปให้เค้าสิ' แต่ประเด็นคือ จะเอาไปให้ยังไงไม่ให้น่าเกลียด เอาไปให้ยังไงไม่ให้ดูเสียมารยาท(ที่บังเอิญไปแอบมองเค้าร้องไห้)
เนื่องจากฝรั่งบางคนอาจจะถือเรื่องความเป็น private ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าเอาไปให้อาจจะโดนด่าว่าเผือกก็เป็นได้
สองคนเกี่ยงกันไปมา "ตัวเองเอาไปให้ดิ" , "ไม่เอาอ่ะ ตัวเองเป็นเด็กผู้หญิง เอาไปให้เค้าน่าจะอยากรับกว่านะ" เถียงกันไปเถียงกันมา ถ้าเกิดเค้าไม่รับล่ะ ถ้าเค้าด่ากลับมาล่ะ อีกตั้งหลายสถานีกว่าเราจะลงกันนะ อายแย่เลย T T มือก็กำปึกกระดาษ napkins ชั่งใจว่าควรจะเอาไปให้เค้าดีมั้ย ถ้าเป็นเราเราจะรับรึเปล่า สองเอเชียนหัวดำตกลงกันว่า โอเค เราจะยื่นกระดาษให้เค้าตอนที่พวกเราออกจากรถไฟ ถ้าหากตอนนั้นเค้ายังไม่ออกจากรถไฟซะก่อนน่ะนะ
อืม....รถไฟวิ่งช้าๆตามประสา subway สาย local ในใจก็แอบหวังว่า คุณ อย่าเพิ่งลงเลย รอเอากระดาษจากเราก่อน แบบหน้าตาคุณเลอะเทอะมากแล้ว (นิสัยไม่ค่อยดีเลยเราเนี่ย 5555) ผู้ชายคนนั้นร้องจนหยุดร้อง เอาหัวพิงกลับหน้าตางรถ มองเพดานรถไฟแบบไร้จุดหมาย .....มองจนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง น่าสงสารจัง และแล้วช่วงเวลาที่รอก็สิ้นสุดลง ในที่สุดสถานีที่เราจะลงก็มาถึง
ตอนประตูเปิด มีเวลาแค่ไม่กี่วิ แฟนจูงมือเรา เราเดินตาม ยื่นปึกกระดาษให้ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น พร้อมกับยิ้มน้อยๆ เขาหยุดร้องไห้ ยื่นมือรับมัน ยิ้มตอบ และพูดเบาๆว่า 'Thank you'
ตอนออกจากตัวรถ เราแอบยืนมองจากชายชาลา มองผ่านกระจก เค้าเอากระดาษของเราขึ้นมาเช็ดหน้าด้วยล่ะ ไม่รู้ว่าคุณเสียใจเรื่องอะไรมา แต่เราดีใจจัง ดีใจที่ทำให้คุณยิ้มได้เล็กน้อยน่ะ(ถึงจะเป็นแค่ยิ้มตามมารยาทก็เหอะ)
รถไฟค่อยๆ เคลื่อนตัวออก หน้าต่างที่นั่งคนๆนั้นเริ่มไกลออกไป เราสองคนยังยืนอยู่ที่เดิม คุณแฟนลูบหัวเราเบาๆแล้วถาม "เป็นไง รู้สึกดีใช่มั้ยล่าา" , เราไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปทั้งวัน : )
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ต้นเหตุของกระดาษวันนั้น
นี่...มีไรจะเล่าให้ฟัง
เมื่อเดือนสองเดือนก่อน เรามีธุระต้องจัดการ นั่งรถไฟไปตามประสาคนไม่มีรถ ขากลับนั่งSubwayสาย7 กลับบ้าน คนไทยใน NYคงรู้จักดี
อากาศดีๆ มีวิวให้ดู(ซึ่งมีอยู่ไม่กี่สาย) มือคุณแฟนถือแก้วกาแฟ มือเราถือกระดาษเช็ดปากที่หยิบมาจากร้านตอนซื้อ สองคนนั่งรถไฟกันไป ถ่ายรูปกันไปหัวเราะคิกคักๆ กำลังสุมหัวคุยกันเพลินๆ รถจอดที่สถานีหนึ่ง มีผู้ชายต่างชาติคนนึงเดินเข้ามา เค้าได้ที่นั่งตรงข้ามกับคู่เรา..
รถเคลื่อนตัวออก เราไม่ได้สนใจอะไร ผ่านไปซักพักผู้ชายคนนั้นเริ่มก้มหน้า เอาแขนเสื้อเช็ดแถวลูกตาตัวเอง หน้าเริ่มแดง
เค้ากำลังร้องไห้ค่ะ จากที่ร้องนิดหน่อยเริ่มกลายเป็นน้ำตาไหลมากขึ้นเรื่อยๆ มือข้างนึงเปิดขวดน้ำเทใส่มืออีกข้างเอามาลูบหน้าล้างน้ำตาออก(น่าจะแสบ เพราะมันเค็ม เราชิมน้ำตาตัวเองบ่อย 55) เรากับแฟนสังเกตุเห็น แค่มองตาก็รู้เเล้วว่าคิดเหมือนกันคือ 'เอากระดาษในมือไปให้เค้าสิ' แต่ประเด็นคือ จะเอาไปให้ยังไงไม่ให้น่าเกลียด เอาไปให้ยังไงไม่ให้ดูเสียมารยาท(ที่บังเอิญไปแอบมองเค้าร้องไห้)
เนื่องจากฝรั่งบางคนอาจจะถือเรื่องความเป็น private ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าเอาไปให้อาจจะโดนด่าว่าเผือกก็เป็นได้
สองคนเกี่ยงกันไปมา "ตัวเองเอาไปให้ดิ" , "ไม่เอาอ่ะ ตัวเองเป็นเด็กผู้หญิง เอาไปให้เค้าน่าจะอยากรับกว่านะ" เถียงกันไปเถียงกันมา ถ้าเกิดเค้าไม่รับล่ะ ถ้าเค้าด่ากลับมาล่ะ อีกตั้งหลายสถานีกว่าเราจะลงกันนะ อายแย่เลย T T มือก็กำปึกกระดาษ napkins ชั่งใจว่าควรจะเอาไปให้เค้าดีมั้ย ถ้าเป็นเราเราจะรับรึเปล่า สองเอเชียนหัวดำตกลงกันว่า โอเค เราจะยื่นกระดาษให้เค้าตอนที่พวกเราออกจากรถไฟ ถ้าหากตอนนั้นเค้ายังไม่ออกจากรถไฟซะก่อนน่ะนะ
อืม....รถไฟวิ่งช้าๆตามประสา subway สาย local ในใจก็แอบหวังว่า คุณ อย่าเพิ่งลงเลย รอเอากระดาษจากเราก่อน แบบหน้าตาคุณเลอะเทอะมากแล้ว (นิสัยไม่ค่อยดีเลยเราเนี่ย 5555) ผู้ชายคนนั้นร้องจนหยุดร้อง เอาหัวพิงกลับหน้าตางรถ มองเพดานรถไฟแบบไร้จุดหมาย .....มองจนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง น่าสงสารจัง และแล้วช่วงเวลาที่รอก็สิ้นสุดลง ในที่สุดสถานีที่เราจะลงก็มาถึง
ตอนประตูเปิด มีเวลาแค่ไม่กี่วิ แฟนจูงมือเรา เราเดินตาม ยื่นปึกกระดาษให้ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น พร้อมกับยิ้มน้อยๆ เขาหยุดร้องไห้ ยื่นมือรับมัน ยิ้มตอบ และพูดเบาๆว่า 'Thank you'
ตอนออกจากตัวรถ เราแอบยืนมองจากชายชาลา มองผ่านกระจก เค้าเอากระดาษของเราขึ้นมาเช็ดหน้าด้วยล่ะ ไม่รู้ว่าคุณเสียใจเรื่องอะไรมา แต่เราดีใจจัง ดีใจที่ทำให้คุณยิ้มได้เล็กน้อยน่ะ(ถึงจะเป็นแค่ยิ้มตามมารยาทก็เหอะ)
รถไฟค่อยๆ เคลื่อนตัวออก หน้าต่างที่นั่งคนๆนั้นเริ่มไกลออกไป เราสองคนยังยืนอยู่ที่เดิม คุณแฟนลูบหัวเราเบาๆแล้วถาม "เป็นไง รู้สึกดีใช่มั้ยล่าา" , เราไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปทั้งวัน : )
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้