กระทู้นี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นวิทยาทานแด่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่กำลังจะมาอยู่อเมริกา ไม่ว่าจะมาเรียนระยะยาว มาเวิร์ค รึว่าแค่มาเที่ยวช่วงระยะเวลาสั้นๆ เราก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรเยอะมากมายสำหรับที่นี่ แต่จากประสบการณ์ก่อนที่จะมาที่นี่ แน่นอนว่าเราต้องหาข้อมูลทุกสิ่งอย่างที่เราอยากรู้ รึที่ไม่อยากรู้แต่บังเอิญรู้ เราก็ได้จากอินเตอร์เนตนี่แหละ และส่วนหนึ่งก็ได้จากเวปพันทิปนี่แหละค่ะ เราก็เลยอยากเล่าสิ่งที่ได้เห็นได้พบมาบ้างเผื่อจะเป็นประโยชน์ให้กับบางคน หรือใครหลายๆคนที่หลงเข้ามากระทู้นี้ 555+ ภาษาอาจะตกหล่นหรือผิดเพี้ยนไปบ้าง นั่นเกิดจากความไม่ตั้งใจนะคะ ปกติไม่ได้เป็นคนชอบหรือสนับสนุนให้ใช้ภาษาผิดเพี้ยนแต่อย่างใด รวมทั้งข้อมูลต่างๆหากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ก่อนเลยแล้วกันนะคะ!!!
ไม่ขอพูดถึงการดำเนินเรื่องต่างๆ วีซ่า หรือเอกสารมากมายก่อนที่จะขึ้นเครื่องมานะคะ เพราะมีหลายกระทู้และข้อมูลต่างๆก็มีอยู่มากมายแล้ว เราก็ได้อานิสงค์จากข้อมูลเหล่านั้นแหละ ต้องขอขอบคุณด้วยค่ะ แต่ถ้าใครอยากถามอะไรก็หลังไมค์มาได้นะคะ ถ้าตอบได้จะตอบให้ค่ะ
หลังจากก้าวขาพ้นจากแผ่นดินไทยขึ้นเครื่องบิน(มีอาการใจหายวูบๆ สำหรับคนที่เคยไปเรียนหรืออยู่ต่างประเทศไกลๆคิดว่าน่าจะเป็นกันทุกคนนะอาการนี้555)
ระหว่างที่อยู่บนฟ้า ทุกสิ่งอย่างบินเข้ามาในหัว คำถามมากมายวิ่งชนสมองที่มีอยู่น้อยนิด ไปถึงสนามบินที่นั่นแล้วจะทำไงต่อ? จะพูดกับเค้ารู้เรื่องไหม? ถ้ามีปัญหาจะทำยังไง? จะโทรหาใคร? จะโทรยังไง? บลา บลา บลา เหมือนปลาทองว่ายไปมาแล้ววิ่งชนตู้ สุดท้ายทำได้แค่ตั้งสติแล้วพูดกับตัวเองว่า มาคนเดียวใครจะไปช่วยอะไรได้ ยังไงก็ต้องช่วยตัวเอง เอาตัวเองให้รอดแหละ!!! มาเริ่มกันเลยดีกว่า
และแล้วก็ถึงจุดหมายปลายทางเมืองศิวิลัยของจริง นิวยอร์ค!!! ถึงแบบมึนๆ ตึงๆ อึนๆ เพราะเวลาห่างกัน12ชม.พอดิบพอดีเป๊ะ แต่อเมริกาช้ากว่าเรา นั่นหมายความว่าเราย้อนเวลาได้ ฮี่ๆๆๆ เห็นม่ะ ใครบอกว่าเวลาย้อนไม่ได้ ได้ตั้ง12ชม. แต่ถ้าใครไปอยู่ฝั่งwest เวลาก็จะช้าบวกไปอีกสักสองหรือสามชั่วโมงนี่แหละค่ะ สองสามวันแรกที่มาถึงจะมีอาการที่เรียกว่า Jet lag เป็นอาการอ่อนเพลีย หิวตลอดเวลา อยากนอนตลอดเวลา นั่นเป็นอาการของการเปลี่ยนเวลาค่ะ แน่นอนก็บินข้ามมาตั้งครึ่งโลกนี่เนอะ แถมบินตั้ง18ชม.เห็นจะได้ ทั้งเหนื่อยทั้งต้องเปลี่ยนเวลานอน เวลากิน บางคนมีอาการเป็นเดือน หนักหน่อยก็อ้วกก็มี อันนี้เห็นมาเองเลย เพราะฉะนั้น ก่อนเดินทางต้องทำตัวเองให้แข็งแรงสมบูรณ์ที่สุด รักษาตัวก่อนขึ้นเครื่องให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์และปกติที่สุด เพราะบางคนปกติอยู่ดีๆ พอขึ้นมาอยู่บนเครื่องป่วยก็มี เพราะเราต้องบินข้ามหลายประเทศ เดียวก็สว่าง เดียวก็มืด มืดอยู่ได้ชั่วโมงเดียว แดดออกยังกับเที่ยงอีกแล้ว สำหรับเราก็ใช้เวลาพอสมควรอยู่เหมือนกัน เกือบสามอาทิตย์เห็นจะได้
บินลัดฟ้ามาเกือบครึ่งโลกจากที่มาอยู่อเมริกาได้สักพัก ก็ได้รู้อะไรมากขึ้น รู้อะไรที่ไม่เคยรู้ เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ ไม่มีพ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา ไม่มีเพื่อนที่สนิทคุ้นเคยกันอยู่ทุกวัน อาการดังต่อไปนี้จะเกิดขึ้นสำหรับใครที่มาอยู่เมืองนอกคนเดียว ในช่วงแรกๆ
เหงา นอยด์ น้ำตาไหลได้เลยนะถ้าเป็นคนที่ติดบ้านมากๆ ถ้าใครอยู่เมืองไทยแล้วแฮงเอ้าท์กับเพื่อนบ่อยๆ จะรู้สึกเลยว่าอาการนี้รุนแรงมาก เพราะเรายังไม่มีใครให้พูดคุยด้วย จะคุยไลน์ เล่นเฟชบุ๊ค หรือพวกโซเชี่ยลต่างๆ มันก็มีปัญหาในเรื่องเวลา เพราะเวลาไทยกลางคืนที่นี่กลางวัน เวลาที่นี่กลางคืนไทยกลางวัน แต่ถ้าผ่านไปได้สักเดือนสองเดือนแรก ทุกอย่างลงตัว ที่เรียน ที่ทำงาน รู้ที่รู้ทางบ้างแล้ว รับรองสบายแล้วก็จะเริ่มสนุก แต่อย่าเพลินจนลืมจุดมุ่งหมายล่ะ บอกเลยที่นี่น่ะ อิสระเสรีมากๆ ยิ่งเรามากจากต่างบ้านต่างเมืองด้วยแล้วไม่มีใครรู้จัก ไม่มีพ่อแม่คอยบังคับควบคุม โอ้ววววววว นี่แหละอิสระของแท้
Life in America สุขจริง ทุกข์จริง สนุกจริง ลำบากจริง ไม่ใช้แสตนด์อิน
ไม่ขอพูดถึงการดำเนินเรื่องต่างๆ วีซ่า หรือเอกสารมากมายก่อนที่จะขึ้นเครื่องมานะคะ เพราะมีหลายกระทู้และข้อมูลต่างๆก็มีอยู่มากมายแล้ว เราก็ได้อานิสงค์จากข้อมูลเหล่านั้นแหละ ต้องขอขอบคุณด้วยค่ะ แต่ถ้าใครอยากถามอะไรก็หลังไมค์มาได้นะคะ ถ้าตอบได้จะตอบให้ค่ะ
หลังจากก้าวขาพ้นจากแผ่นดินไทยขึ้นเครื่องบิน(มีอาการใจหายวูบๆ สำหรับคนที่เคยไปเรียนหรืออยู่ต่างประเทศไกลๆคิดว่าน่าจะเป็นกันทุกคนนะอาการนี้555)
ระหว่างที่อยู่บนฟ้า ทุกสิ่งอย่างบินเข้ามาในหัว คำถามมากมายวิ่งชนสมองที่มีอยู่น้อยนิด ไปถึงสนามบินที่นั่นแล้วจะทำไงต่อ? จะพูดกับเค้ารู้เรื่องไหม? ถ้ามีปัญหาจะทำยังไง? จะโทรหาใคร? จะโทรยังไง? บลา บลา บลา เหมือนปลาทองว่ายไปมาแล้ววิ่งชนตู้ สุดท้ายทำได้แค่ตั้งสติแล้วพูดกับตัวเองว่า มาคนเดียวใครจะไปช่วยอะไรได้ ยังไงก็ต้องช่วยตัวเอง เอาตัวเองให้รอดแหละ!!! มาเริ่มกันเลยดีกว่า
และแล้วก็ถึงจุดหมายปลายทางเมืองศิวิลัยของจริง นิวยอร์ค!!! ถึงแบบมึนๆ ตึงๆ อึนๆ เพราะเวลาห่างกัน12ชม.พอดิบพอดีเป๊ะ แต่อเมริกาช้ากว่าเรา นั่นหมายความว่าเราย้อนเวลาได้ ฮี่ๆๆๆ เห็นม่ะ ใครบอกว่าเวลาย้อนไม่ได้ ได้ตั้ง12ชม. แต่ถ้าใครไปอยู่ฝั่งwest เวลาก็จะช้าบวกไปอีกสักสองหรือสามชั่วโมงนี่แหละค่ะ สองสามวันแรกที่มาถึงจะมีอาการที่เรียกว่า Jet lag เป็นอาการอ่อนเพลีย หิวตลอดเวลา อยากนอนตลอดเวลา นั่นเป็นอาการของการเปลี่ยนเวลาค่ะ แน่นอนก็บินข้ามมาตั้งครึ่งโลกนี่เนอะ แถมบินตั้ง18ชม.เห็นจะได้ ทั้งเหนื่อยทั้งต้องเปลี่ยนเวลานอน เวลากิน บางคนมีอาการเป็นเดือน หนักหน่อยก็อ้วกก็มี อันนี้เห็นมาเองเลย เพราะฉะนั้น ก่อนเดินทางต้องทำตัวเองให้แข็งแรงสมบูรณ์ที่สุด รักษาตัวก่อนขึ้นเครื่องให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์และปกติที่สุด เพราะบางคนปกติอยู่ดีๆ พอขึ้นมาอยู่บนเครื่องป่วยก็มี เพราะเราต้องบินข้ามหลายประเทศ เดียวก็สว่าง เดียวก็มืด มืดอยู่ได้ชั่วโมงเดียว แดดออกยังกับเที่ยงอีกแล้ว สำหรับเราก็ใช้เวลาพอสมควรอยู่เหมือนกัน เกือบสามอาทิตย์เห็นจะได้
บินลัดฟ้ามาเกือบครึ่งโลกจากที่มาอยู่อเมริกาได้สักพัก ก็ได้รู้อะไรมากขึ้น รู้อะไรที่ไม่เคยรู้ เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ ไม่มีพ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา ไม่มีเพื่อนที่สนิทคุ้นเคยกันอยู่ทุกวัน อาการดังต่อไปนี้จะเกิดขึ้นสำหรับใครที่มาอยู่เมืองนอกคนเดียว ในช่วงแรกๆ
เหงา นอยด์ น้ำตาไหลได้เลยนะถ้าเป็นคนที่ติดบ้านมากๆ ถ้าใครอยู่เมืองไทยแล้วแฮงเอ้าท์กับเพื่อนบ่อยๆ จะรู้สึกเลยว่าอาการนี้รุนแรงมาก เพราะเรายังไม่มีใครให้พูดคุยด้วย จะคุยไลน์ เล่นเฟชบุ๊ค หรือพวกโซเชี่ยลต่างๆ มันก็มีปัญหาในเรื่องเวลา เพราะเวลาไทยกลางคืนที่นี่กลางวัน เวลาที่นี่กลางคืนไทยกลางวัน แต่ถ้าผ่านไปได้สักเดือนสองเดือนแรก ทุกอย่างลงตัว ที่เรียน ที่ทำงาน รู้ที่รู้ทางบ้างแล้ว รับรองสบายแล้วก็จะเริ่มสนุก แต่อย่าเพลินจนลืมจุดมุ่งหมายล่ะ บอกเลยที่นี่น่ะ อิสระเสรีมากๆ ยิ่งเรามากจากต่างบ้านต่างเมืองด้วยแล้วไม่มีใครรู้จัก ไม่มีพ่อแม่คอยบังคับควบคุม โอ้ววววววว นี่แหละอิสระของแท้