คือเราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย แค่เคยแอบชอบรุ่นพี่บ้าง เพื่อนบ้าง เลยยังไม่เคยมีความรักจริงจัง
พอเข้ามหา'ลัย เราก็ชอบเพื่อนมาสองปี พอปีสามเราก็คุยกับคนๆนึง แต่ก็ไม่ได้เป็นแฟน ต้องเลิกคุยกันก่อน เพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว
จริงๆเราไม่ได้ไปเป็นมือที่สามเค้านะ เราเคยถามแล้วว่ามีแฟนแล้วหรอ เค้าบอกว่าเลิกกันแล้ว เราก็เลยต้องเลิกคุยกะคนๆนั้น
แต่ตอนนั้นมันเหมือนไม่ใช่ความรักจริงๆ เราว่ามันคงเป็นแค่ความชอบ แต่มาครั้งนี้.....
เราคุยกับคนๆนึง คุยกันมาห้าเดือน เราคุยแชทกันตลอด น้อยครั้งที่จะโทรคุยกัน
ตลอดเวลาที่คุยกัน เราทะเลาะกันบ่อยมากกก.. แต่ไม่รุนแรงนะ เราชอบงอนเค้าเรื่องนู้นเรื่องนี้
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหมือนเราขี้หึงอ่านะ เราชอบเงียบไปไม่คุยด้วย เค้าก็ถามว่าเป็นอะไร วันหลังมีอะไรก็คุยกัน
หลังๆมาเรามีอะไรก็เลยบอกเค้าตลอด
เราเคยไปไหนมาไหนด้วยกันแค่ 15 ครั้ง แต่เรารู้สึกผูกพันกับเค้ามาก
เค้าเคยจะจูบเรา แล้วเราก็บอกว่าไม่ให้จูบ เราไว้ให้แฟนจูบ..สุดท้ายเค้าก็จูบเรา..นั่นเป็นครั้งแรกของเราเลยนะ
เราก็โกรธเค้านิดๆว่า ทำไมเค้าไม่ขอเราเป็นแฟนก่อน
เค้าไม่เคยขอเราเป็นแฟนเลย เค้าแค่ถามเราว่า เราเป็นอะไรกัน ... เราก็ไม่รู้ เราก็ตอบว่า เพื่อนไม่ใช่หรอ? ...เค้าก็ยังไม่เห็นขอเราเป็นแฟน
เราไม่เคยบอกว่ารัก ชอบ คิดถึง เลย เพราะเราเป็นผู้หญิง เราไม่อยากพูดคำแบบนั้นก่อน กลัวเค้าจะมองเราไม่ดี
อาจเป็นเพราะเราไม่เคยรักใครมาก่อนด้วยมั้ง ก็เลยไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรพูดออกไป
เราเคยจะพิมพ์บอกเค้าว่าคิดถึงนะ แต่ก็ต้องลบ แล้วถามเค้าแทนว่า คิดถึงกันบ้างมั้ย
..เราเคยไปส่งเค้ากินข้าวบ่อยๆ แต่เราก็ชอบเอาแต่นั่งเล่นมือถือ อาจเพราะเราเขิน ไม่เคยไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสองมาก่อน เลยไม่กล้าจ้องหน้าเค้า บางทีเราก็ชอบมองโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ไปเรื่อย ไม่กล้ามองหน้าอยู่ดี จะชวนคุยก็กลัวรบกวนเวลาเค้ากินข้าว
จนวันนึง เค้าบอกว่า "ที่ผ่านมาเธอคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันตลอด งั้นเราคงเป็นเพื่อนกันจริงๆแหละ ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมาและขอโทษ"
เราอ่านแล้วร้องไห้ทันทีเลย...เราไม่เข้าใจว่าทำไม เรารู้สึกได้ว่าเราทั้งสองรักกัน แต่ทำไมมันถึงจบง่ายดายขนาดนี้..
เค้าตัดขาดแบบไร้เยื่อใย เราโทรไป เค้าก็ไม่ค่อยพูด เราถามว่าเราผิดอะไร เค้าก็ไม่ตอบ เราบอกว่าไหนว่ามีอะไรให้พูดกัน..แต่เค้าก็ไม่ตอบเราอยู่ดี เค้าบอกว่าเหมือนเราไม่ค่อยสนใจเค้า (เราว่าน่าจะเป็นตอนกินข้าว) สองสามวันผ่านไป คุยแชทกันเค้าบอกว่า "มันไม่ได้อยู่ที่ผิดไม่ผิด บางทีมันอาจจะอยู่ที่ใช่หรือไม่ใช่" เราโทรไปอีกครั้ง ครั้งนี้เราคุยแบบร่าเริง ไม่เศร้า เราชวนไปทานข้าว เค้าก็ไม่ยอมออกมาเจอ เราถามอีกครั้งว่าเราไม่ใช่ตรงไหน...เค้าก็ยังไม่ตอบ
จนวันนี้ผ่านไป14วัน เราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องคิดกับเราแค่เพื่อนธรรมดาๆคนนึง เราคุยไปวันนี้ เค้าก็อ่าน แต่ไม่ตอบเรา
ทุกวันนี้เราก็ยังหวังให้เค้ากลับมาคิดกับเรามากกว่าเพื่อน อยากให้เค้ามาคุยด้วยเหมือนเมื่อก่อน
เราเปิดอ่านแชทที่คุยกันวันเก่าๆ แล้วอยากให้เค้าคุยกับเราแบบนั้นอีก
เราว่ากับคนๆนี้ มันคือความรู้สึกรัก เราไม่เคยรักใครจริงจังแบบนี้มาก่อนเลย เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ลืมเค้าได้
ทุกวันนี้ยังไปดูเฟสบุ๊คเค้าตลอดเลย ดูความเคลื่อนไหวเค้าตลอด
ใครมีวิธีช่วยให้ลืมได้บ้างคะ
จะตัดใจยังไงกับรักครั้งแรกดี :(
พอเข้ามหา'ลัย เราก็ชอบเพื่อนมาสองปี พอปีสามเราก็คุยกับคนๆนึง แต่ก็ไม่ได้เป็นแฟน ต้องเลิกคุยกันก่อน เพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว
จริงๆเราไม่ได้ไปเป็นมือที่สามเค้านะ เราเคยถามแล้วว่ามีแฟนแล้วหรอ เค้าบอกว่าเลิกกันแล้ว เราก็เลยต้องเลิกคุยกะคนๆนั้น
แต่ตอนนั้นมันเหมือนไม่ใช่ความรักจริงๆ เราว่ามันคงเป็นแค่ความชอบ แต่มาครั้งนี้.....
เราคุยกับคนๆนึง คุยกันมาห้าเดือน เราคุยแชทกันตลอด น้อยครั้งที่จะโทรคุยกัน
ตลอดเวลาที่คุยกัน เราทะเลาะกันบ่อยมากกก.. แต่ไม่รุนแรงนะ เราชอบงอนเค้าเรื่องนู้นเรื่องนี้
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหมือนเราขี้หึงอ่านะ เราชอบเงียบไปไม่คุยด้วย เค้าก็ถามว่าเป็นอะไร วันหลังมีอะไรก็คุยกัน
หลังๆมาเรามีอะไรก็เลยบอกเค้าตลอด
เราเคยไปไหนมาไหนด้วยกันแค่ 15 ครั้ง แต่เรารู้สึกผูกพันกับเค้ามาก
เค้าเคยจะจูบเรา แล้วเราก็บอกว่าไม่ให้จูบ เราไว้ให้แฟนจูบ..สุดท้ายเค้าก็จูบเรา..นั่นเป็นครั้งแรกของเราเลยนะ
เราก็โกรธเค้านิดๆว่า ทำไมเค้าไม่ขอเราเป็นแฟนก่อน
เค้าไม่เคยขอเราเป็นแฟนเลย เค้าแค่ถามเราว่า เราเป็นอะไรกัน ... เราก็ไม่รู้ เราก็ตอบว่า เพื่อนไม่ใช่หรอ? ...เค้าก็ยังไม่เห็นขอเราเป็นแฟน
เราไม่เคยบอกว่ารัก ชอบ คิดถึง เลย เพราะเราเป็นผู้หญิง เราไม่อยากพูดคำแบบนั้นก่อน กลัวเค้าจะมองเราไม่ดี
อาจเป็นเพราะเราไม่เคยรักใครมาก่อนด้วยมั้ง ก็เลยไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรพูดออกไป
เราเคยจะพิมพ์บอกเค้าว่าคิดถึงนะ แต่ก็ต้องลบ แล้วถามเค้าแทนว่า คิดถึงกันบ้างมั้ย
..เราเคยไปส่งเค้ากินข้าวบ่อยๆ แต่เราก็ชอบเอาแต่นั่งเล่นมือถือ อาจเพราะเราเขิน ไม่เคยไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสองมาก่อน เลยไม่กล้าจ้องหน้าเค้า บางทีเราก็ชอบมองโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ไปเรื่อย ไม่กล้ามองหน้าอยู่ดี จะชวนคุยก็กลัวรบกวนเวลาเค้ากินข้าว
จนวันนึง เค้าบอกว่า "ที่ผ่านมาเธอคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันตลอด งั้นเราคงเป็นเพื่อนกันจริงๆแหละ ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมาและขอโทษ"
เราอ่านแล้วร้องไห้ทันทีเลย...เราไม่เข้าใจว่าทำไม เรารู้สึกได้ว่าเราทั้งสองรักกัน แต่ทำไมมันถึงจบง่ายดายขนาดนี้..
เค้าตัดขาดแบบไร้เยื่อใย เราโทรไป เค้าก็ไม่ค่อยพูด เราถามว่าเราผิดอะไร เค้าก็ไม่ตอบ เราบอกว่าไหนว่ามีอะไรให้พูดกัน..แต่เค้าก็ไม่ตอบเราอยู่ดี เค้าบอกว่าเหมือนเราไม่ค่อยสนใจเค้า (เราว่าน่าจะเป็นตอนกินข้าว) สองสามวันผ่านไป คุยแชทกันเค้าบอกว่า "มันไม่ได้อยู่ที่ผิดไม่ผิด บางทีมันอาจจะอยู่ที่ใช่หรือไม่ใช่" เราโทรไปอีกครั้ง ครั้งนี้เราคุยแบบร่าเริง ไม่เศร้า เราชวนไปทานข้าว เค้าก็ไม่ยอมออกมาเจอ เราถามอีกครั้งว่าเราไม่ใช่ตรงไหน...เค้าก็ยังไม่ตอบ
จนวันนี้ผ่านไป14วัน เราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องคิดกับเราแค่เพื่อนธรรมดาๆคนนึง เราคุยไปวันนี้ เค้าก็อ่าน แต่ไม่ตอบเรา
ทุกวันนี้เราก็ยังหวังให้เค้ากลับมาคิดกับเรามากกว่าเพื่อน อยากให้เค้ามาคุยด้วยเหมือนเมื่อก่อน
เราเปิดอ่านแชทที่คุยกันวันเก่าๆ แล้วอยากให้เค้าคุยกับเราแบบนั้นอีก
เราว่ากับคนๆนี้ มันคือความรู้สึกรัก เราไม่เคยรักใครจริงจังแบบนี้มาก่อนเลย เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ลืมเค้าได้
ทุกวันนี้ยังไปดูเฟสบุ๊คเค้าตลอดเลย ดูความเคลื่อนไหวเค้าตลอด
ใครมีวิธีช่วยให้ลืมได้บ้างคะ