บางที่คำว่ารักก็ไม่สามารถอธิบายชีวิตคู่ได้หรอกค่ะ
เริ่มต้นเมื่อ สองปีที่แลวคบกับแฟนคนนี้ได้มาปีกว่า เราท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทางเรากะแฟนก็ไม่ได้ขัดสนอะไรมากมายทำงานกันทั้งคู่แต่เรายังเรียนไม่จบนะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่แฟนยังไม่อยากบอกใครให้รู้ แม้แต่ที่บ้านเค้า มารู้ตอนเราท้องได้ 5 เดือนล่ะ แต่แม่เรารู้ตั้งแต่เราท้องล่ะแหละ แล้วเค้าก็จัดการเรื่องไปขอ สินสอดก็ไม่ได้มากมายเท่าไรบ้านเราไม่ได้เรียก ระหว่างท้องเค้าก็ชอบไปเทียวนั้นเที่ยวนี้ เทียวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆนะค่ะ ซื้อทีวีเกือบสามหมื่น เราถามแล้วไม่คิดจะเก็บตังไว้ซื้อของให้ลูกหรอ เค้าก็บอกมีตลอด พอเราท้องได้หกเดือนก็ลาออกจากงานมาเพราะแฟนไม่ให้ทำ พอถึงตอนใกล้คลอด เราก็จะไปซื้อของเตรียมให้ตัวเล็ก เราก็กะจะใช้ตังเราด้วยแฟนเราด้วย แต่เค้ากลับไปยืมแม่ มาใช้จ่ายค่าชื้อของให้ลูก รวมไปถึงค่าคลอดด้วย พอเราบ่นก็หาว่าเราตอกย้ำเค้า เราก็เลยไม่พูด พอตอนคลอดใช้ตังเกือบ 40000 ชึ่งมันเกินงบที่ตั้งไว้ โรงบาลรัฐนะค่ะ (เค้าชอบกำหนดไว้ต้องเท่านี้เท่านั้นวางแผนก่อนตลอดไม่คิดเผื่อ) พอกลับมาอยู่บ้าน ลูกไม่สบายค่ะ ร้องงอปไม่มีใครช่วยดูได้เลย เราก็ไม่สบายแถมยังเจ็บแผลอยู่ทำไรไม่สดวกแม่เค้าก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน บ้านแฟนเข้าออกก็ลำบากค่ะไม่มีรถยนต์ก็ออกไม่ได้ ทอเตอร์ไซค์แฟนก็ไม่ให้ขับ เหตุผลทั้วไปค่ะ อัตราย กลัว จบ เลยมาอยู่บ้านญาติเค้า เรื่องมันเกิดขึ้นก็ตอนนี้แหละค่ะ บ้านเค้าเป็นอิสลามค่ะลืมบอก จะว่าไปแล้วอยู่บ้านเค้าไม่สุขใจเท่าอยู่บ้านเรา อึดอัดค่ะบอกตรงๆ ทำอะไรไม่ได้พูดอะไรไมาได้ เราเด็กกว่าค่ะ เค้าเลี้ยงลูกเราก็ดีนะค่ะ แต่คนเป็นแม่ก็อะนะนิดนึง นานวันเข้ายิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่หันไปพูดกับใครก็ไม่ได้แฟนก็อยู่ต่างจังหวัด พอโทรไปจะพูดก็ไม่ได้คนอยู่กันเต็มบ้านไม่มีเวลาส่วนตัว จะยกโทรศัทพ์มาเล่นที่ยังโดนว่าเลยค่ะ พอมีเวลาอยู่กะแฟนจะพูดให้แฟนฟัง แฟนก็บอกอดทนเอา ยังไม่ได้อ้าปากพูดเลย ที่นี้อึดอัดมหญ่เลยค่ะ น้อยใจเครียด ลูกก็งอแงสุดๆ นมก็ไม่ออก ไม่มีให้ลูกกินต้องกินนมผง สงสารลูกก็สงสาร เครียดเรื่องที่บ้านก็เครียดแถมยังเครียดเรื่องพ่อเรื่องน้องตัวเองอีก แม่ก็พึ่งเสีย ปัญหาเข้ามารุ้มเร้าสุดๆ กดดันสุดๆ วันนี้เราอยากไปหาเพื่อนมั้งค่ะ ไปเทียวไปเกินเล่นไปพูดคุยไปนอนกะเพื่อนสักวัน ให้หายเครียดบ้าง ขอแฟนไปเค้าไม่ให้ไป หาว่าเราห่วงเทียวมากกว่าลูก บอกถ้าเราไปแล้วใครจะดูลูก ที่บ้านนี้มีคนดูคนเลี้ยงตั้ง6คน แล้วเราก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยเดือนกว่าล่ะค่ะ อยู่แต่ในบ้าน แฟนมาหาพาไปบ้านนู้นไปเอาของแปปเดียวก็กลับ ได้ออกไปแค่นั้นจริงๆ เราก็เลยคุยกับเค้าค่ะ พูดตรงๆ เค้าก็ยังไม่ให้ไปอีก แต่ตัวเองไปงานแต่งเพื่อน หึ เราเลยร้องไห้เลยค่ะ อยากร้องมานานล่ะ พอป้าๆญาติๆเค้าเห็นเราร้องก็มาถามว่าเป็นไร ก็บอกไปอธิบายค่ะ เค้าบอกว่าไงรู้ไหมค่ะ ถ้าอยากเจอเพื่อนคุยกับเพื่อนนักก็บอกให้เพื่อนมาหา ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้ไม่สมครวออกไป โตแล้วเข้าใจบ้าง ยิ่งไปใหญ่เลยค่ะที่นี้ แล้วเมื่อวานเรารับบริจาคนมแม่มาให้ลูกกินเพราะอยากให้ลูกมีภูมิบ้าง ญาติๆเค้าถามกินได้หรอ เราก็บอกกินได้ค่ะ (บอกเค้าว่านมญาติเรา) ลูกเราก็กินดีนะค่ะ พอมาวันนี้บอกไม่ให้กินเพราะ แม่ที่ให้นมเรามาเค้าคนล่ะศาสนา ไอ้เราก็เข้าใจเค้านะ แต่เค้าไม่เข้าใจเราเลยยยยย
คุยกะแฟนจนไม่รู้จะคุยยังไงล่ะค่ะ น้อยใจเครียด สาระพัดไปหมด แฟนเป็นคนที่รักครอบครัวมากค่ะทำงานหาเงินเลี้ยงเรากับลูก ไม่เจ้าชู้ ไม่ติดเหล้าๆม่สูบบุหรี่ โชคดีนะที่ได้คนแบบนี้มาเป็นแฟน แต่เค้าไม่เคยฟังเราเลยไม่รับฟังเหตุผล กำลังใจจากเค้าเราไม่เคยได้รับ เค้าจะคอยบอกเราว่ารักเรากะลูกทำทุกอย่างเพื่องเราสองคน ทำงานเหนื่อยแล้วยังจะหาเรื่องทัเลาะอีก คือเราไม่ได้หาเรื่องเราแค่อยากพูดเท่านั้นพอพูดไม่ได้เราก็จะหงุดหงิด " โอเคไม่ไปก็คือไม่ไปจบป่ะ " เราเจ้าอารมณ์นิดๆค่ะ เราเคยพูดนะค่ะว่า ขอแค่เข้าใจ รับฟังเราบ้าง เพราะตอนนี้เราเครียดมาก แม่เสียไม่มีใครส่งน้อง พ่อก็ใช้ตังที่ได้จากงานศพแม่ทั้งที่บอกจะเก็บไว้ให้น้อง เกือบหมด แล้วเราก็เอามาใช้หนี้ใช้สินก็หมดล่ะค่ะ น้องสาวก็ยังเรียนอยู่ทำงานพาสทามก็ได้ไม่มากอยู่ไกลบ้านเป็นห่วงอีกเดือนๆก็ต้องส่งตังให้น้อง พอก็พึงพาไม่ได้เลยค่ะ ไม่ได้ว่าพ่อตัวเองนะแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ แฟนก็ไม่เข้าใจอีก เห้ออออ ไม่รู้จะทำไงล่ะค่ะ เครียดๆ (แค่อยากมาระบายแค่นั้นเอง ไม่มีคนรับฟังเราเลย อย่าว่าเรานะ 555)
แค่อยากมีคนรับฟังมั้งจริงไหม
เริ่มต้นเมื่อ สองปีที่แลวคบกับแฟนคนนี้ได้มาปีกว่า เราท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทางเรากะแฟนก็ไม่ได้ขัดสนอะไรมากมายทำงานกันทั้งคู่แต่เรายังเรียนไม่จบนะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่แฟนยังไม่อยากบอกใครให้รู้ แม้แต่ที่บ้านเค้า มารู้ตอนเราท้องได้ 5 เดือนล่ะ แต่แม่เรารู้ตั้งแต่เราท้องล่ะแหละ แล้วเค้าก็จัดการเรื่องไปขอ สินสอดก็ไม่ได้มากมายเท่าไรบ้านเราไม่ได้เรียก ระหว่างท้องเค้าก็ชอบไปเทียวนั้นเที่ยวนี้ เทียวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆนะค่ะ ซื้อทีวีเกือบสามหมื่น เราถามแล้วไม่คิดจะเก็บตังไว้ซื้อของให้ลูกหรอ เค้าก็บอกมีตลอด พอเราท้องได้หกเดือนก็ลาออกจากงานมาเพราะแฟนไม่ให้ทำ พอถึงตอนใกล้คลอด เราก็จะไปซื้อของเตรียมให้ตัวเล็ก เราก็กะจะใช้ตังเราด้วยแฟนเราด้วย แต่เค้ากลับไปยืมแม่ มาใช้จ่ายค่าชื้อของให้ลูก รวมไปถึงค่าคลอดด้วย พอเราบ่นก็หาว่าเราตอกย้ำเค้า เราก็เลยไม่พูด พอตอนคลอดใช้ตังเกือบ 40000 ชึ่งมันเกินงบที่ตั้งไว้ โรงบาลรัฐนะค่ะ (เค้าชอบกำหนดไว้ต้องเท่านี้เท่านั้นวางแผนก่อนตลอดไม่คิดเผื่อ) พอกลับมาอยู่บ้าน ลูกไม่สบายค่ะ ร้องงอปไม่มีใครช่วยดูได้เลย เราก็ไม่สบายแถมยังเจ็บแผลอยู่ทำไรไม่สดวกแม่เค้าก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน บ้านแฟนเข้าออกก็ลำบากค่ะไม่มีรถยนต์ก็ออกไม่ได้ ทอเตอร์ไซค์แฟนก็ไม่ให้ขับ เหตุผลทั้วไปค่ะ อัตราย กลัว จบ เลยมาอยู่บ้านญาติเค้า เรื่องมันเกิดขึ้นก็ตอนนี้แหละค่ะ บ้านเค้าเป็นอิสลามค่ะลืมบอก จะว่าไปแล้วอยู่บ้านเค้าไม่สุขใจเท่าอยู่บ้านเรา อึดอัดค่ะบอกตรงๆ ทำอะไรไม่ได้พูดอะไรไมาได้ เราเด็กกว่าค่ะ เค้าเลี้ยงลูกเราก็ดีนะค่ะ แต่คนเป็นแม่ก็อะนะนิดนึง นานวันเข้ายิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่หันไปพูดกับใครก็ไม่ได้แฟนก็อยู่ต่างจังหวัด พอโทรไปจะพูดก็ไม่ได้คนอยู่กันเต็มบ้านไม่มีเวลาส่วนตัว จะยกโทรศัทพ์มาเล่นที่ยังโดนว่าเลยค่ะ พอมีเวลาอยู่กะแฟนจะพูดให้แฟนฟัง แฟนก็บอกอดทนเอา ยังไม่ได้อ้าปากพูดเลย ที่นี้อึดอัดมหญ่เลยค่ะ น้อยใจเครียด ลูกก็งอแงสุดๆ นมก็ไม่ออก ไม่มีให้ลูกกินต้องกินนมผง สงสารลูกก็สงสาร เครียดเรื่องที่บ้านก็เครียดแถมยังเครียดเรื่องพ่อเรื่องน้องตัวเองอีก แม่ก็พึ่งเสีย ปัญหาเข้ามารุ้มเร้าสุดๆ กดดันสุดๆ วันนี้เราอยากไปหาเพื่อนมั้งค่ะ ไปเทียวไปเกินเล่นไปพูดคุยไปนอนกะเพื่อนสักวัน ให้หายเครียดบ้าง ขอแฟนไปเค้าไม่ให้ไป หาว่าเราห่วงเทียวมากกว่าลูก บอกถ้าเราไปแล้วใครจะดูลูก ที่บ้านนี้มีคนดูคนเลี้ยงตั้ง6คน แล้วเราก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยเดือนกว่าล่ะค่ะ อยู่แต่ในบ้าน แฟนมาหาพาไปบ้านนู้นไปเอาของแปปเดียวก็กลับ ได้ออกไปแค่นั้นจริงๆ เราก็เลยคุยกับเค้าค่ะ พูดตรงๆ เค้าก็ยังไม่ให้ไปอีก แต่ตัวเองไปงานแต่งเพื่อน หึ เราเลยร้องไห้เลยค่ะ อยากร้องมานานล่ะ พอป้าๆญาติๆเค้าเห็นเราร้องก็มาถามว่าเป็นไร ก็บอกไปอธิบายค่ะ เค้าบอกว่าไงรู้ไหมค่ะ ถ้าอยากเจอเพื่อนคุยกับเพื่อนนักก็บอกให้เพื่อนมาหา ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้ไม่สมครวออกไป โตแล้วเข้าใจบ้าง ยิ่งไปใหญ่เลยค่ะที่นี้ แล้วเมื่อวานเรารับบริจาคนมแม่มาให้ลูกกินเพราะอยากให้ลูกมีภูมิบ้าง ญาติๆเค้าถามกินได้หรอ เราก็บอกกินได้ค่ะ (บอกเค้าว่านมญาติเรา) ลูกเราก็กินดีนะค่ะ พอมาวันนี้บอกไม่ให้กินเพราะ แม่ที่ให้นมเรามาเค้าคนล่ะศาสนา ไอ้เราก็เข้าใจเค้านะ แต่เค้าไม่เข้าใจเราเลยยยยย
คุยกะแฟนจนไม่รู้จะคุยยังไงล่ะค่ะ น้อยใจเครียด สาระพัดไปหมด แฟนเป็นคนที่รักครอบครัวมากค่ะทำงานหาเงินเลี้ยงเรากับลูก ไม่เจ้าชู้ ไม่ติดเหล้าๆม่สูบบุหรี่ โชคดีนะที่ได้คนแบบนี้มาเป็นแฟน แต่เค้าไม่เคยฟังเราเลยไม่รับฟังเหตุผล กำลังใจจากเค้าเราไม่เคยได้รับ เค้าจะคอยบอกเราว่ารักเรากะลูกทำทุกอย่างเพื่องเราสองคน ทำงานเหนื่อยแล้วยังจะหาเรื่องทัเลาะอีก คือเราไม่ได้หาเรื่องเราแค่อยากพูดเท่านั้นพอพูดไม่ได้เราก็จะหงุดหงิด " โอเคไม่ไปก็คือไม่ไปจบป่ะ " เราเจ้าอารมณ์นิดๆค่ะ เราเคยพูดนะค่ะว่า ขอแค่เข้าใจ รับฟังเราบ้าง เพราะตอนนี้เราเครียดมาก แม่เสียไม่มีใครส่งน้อง พ่อก็ใช้ตังที่ได้จากงานศพแม่ทั้งที่บอกจะเก็บไว้ให้น้อง เกือบหมด แล้วเราก็เอามาใช้หนี้ใช้สินก็หมดล่ะค่ะ น้องสาวก็ยังเรียนอยู่ทำงานพาสทามก็ได้ไม่มากอยู่ไกลบ้านเป็นห่วงอีกเดือนๆก็ต้องส่งตังให้น้อง พอก็พึงพาไม่ได้เลยค่ะ ไม่ได้ว่าพ่อตัวเองนะแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ แฟนก็ไม่เข้าใจอีก เห้ออออ ไม่รู้จะทำไงล่ะค่ะ เครียดๆ (แค่อยากมาระบายแค่นั้นเอง ไม่มีคนรับฟังเราเลย อย่าว่าเรานะ 555)