พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ ,  มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์

[๔๗] ดูกรพราหมณ์ ความเพียรเราได้ปรารภแล้ว ไม่ย่อหย่อน สติตั้งมั่นไม่ฟั่นเฟือน
กายสงบระงับแล้ว ไม่ระส่ำระสาย จิตตั้งมั่น มีอารมณ์แน่วแน่ ดูกรพราหมณ์ เรานั้นสงัด
จากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตกมีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ บรรลุ
ทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในกายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะ
วิตกวิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ เพราะมีปีติสิ้นไป มีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะและ
เสวยสุขด้วยกาย บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยสาวกทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้เป็นผู้มี
อุเบกขา มีสติ อยู่เป็นสุข บรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์และดับ
โสมนัสโทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่.

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒  บรรทัดที่ ๖๗๘ - ๗๕๑.  หน้าที่  ๒๙ - ๓๑.

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=12&A=678&w=%CA%D1%B5%C7%EC%BC%D9%E9%E4%C1%E8%C5%D8%E8%C1%CB%C5%A7

................................................................................................................................


ตรงคำว่า :  "บรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ ได้"  โดยความเข้าใจส่วนตัวเชื่อว่า...สี่งนี้ชี้ไปที่นิพพาน (เป็นประตูทางเข้า)...ท่านใดเห็นเป็นอย่างอื่น ร่วมแสดงความคิดเห็นได้ครับ.