เหตุการณ์การเมืองในตอนนี้ ซึ่งก็คล้าย ๆ ที่เคยเกิดขึ้นมาหลายครั้ง ดิฉันมีเหตุการณ์ที่ค่อนข้างสะเทือนใจ กับการเมืองท้องถิ่น เล็ก ๆ ชุมชนหมู่บ้านในกรุงเทพฯนี้เอง ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่สุดแสนจะเจ็บปวดแม้วาจะเป็นการเมืองท้องถิ่น ระดับจิ๋วริ๋วเสียเหลือเกิน แต่บ่งบอกพัฒนการ ทางการเมืองในบ้านเราได้เป็นอย่างดี
แต่เหตุการณ์นี้ กลับกลายเป็นมรดก ที่นิยมทำเป็นสากล เป็นเรื่องปกติเปรียบเสมือนเป็นเรื่องธรรมดาเสียมากมาย
สมัยช่วงที่มีการขึ้นเวที ล้มล้างรัฐบาลและใส่ร้ายนายกกันทั่วทุกย่อมหญ้า แผนเหยียบเมฆสำเร็จผ่านพ้นไปได้สักพัก
หมู่บ้านที่ดิฉันอยู่นั้น มีปัญหาเรื่องของความสกปรก ลูกบ้านพอใจจะปลูกต้นไม้ข้างถนนหรือ ถมคอนกรีตปกท่อน้ำก็ทำได้
จะจอดรถที่ไหน กี่คัน หรือจะเบียดเบียนเพื่อนบ้านอย่างไรก็ได้
นับตั้งแต่มีหมู่บ้านนี้สร้างเสร็จขึ้นมา 17 ปี ไม่เคยเลือกตั้งประธานหมู่บ้านเลย แต่จะเป็นอันรู้กันว่า ท่านประธานเป็นใคร
ลูกบ้านหลายคนเป็นคนสนิทและกรรมการของหมู่บ้านถืออภิสิทธิ์ในที่สาธารณะต่าง ๆ มากมาย คนส่วนน้อยที่เบียดเบียนคนส่วนใหญ่มาตลอดหลายปี
เป็นครั้งแรก ที่ดิฉัน พบเห็นความไม่เป็นธรรมต่อ คนจำนวนมาก ที่ต้องการการพัฒนาหมู่บ้านให้เป็นหมู่บ้านที่น่าอยู่ และทวงคืนพื้นที่สาธารณะมาจากกลุ่มคนเล็ก ๆ กลุ่มนั้นสักที จึงเกิดเป็นการร้องขอให้มีการเลือกตั้ง ประธานหมู่บ้าน เป็นครั้งแรก นับตั้งแต่มีการเข้าอยู่เลย เพื่อพัฒนาและเป็นตัวแทนของพวกเขาในการเรียกร้องสิทธิ์พึงมีพึงได้ของตัวเอง เป็นปากเป็นเสียงของตัวเอง
อนึ่ง ในที่สุดดิฉันได้ลงสมัครรับเลือกตั้ง เป็นผู้หญิง คนแรกและคนเดียว กับระบบการเลือกตั้งท้องถิ่น ร่วมกับประธานคนเก่าที่ถือครองอำนาจมาตลอด 17 ปี ได้ลงสมัครรับเลือกตั้งด้วย
การดำเนินการเลือกตั้งเป็นไปตามเงื่อนไขของการเมืองท้องถิ่นต่าง ๆ มีการตั้งซุ้มเลือกตั้ง ให้คนมาลงคะแนนเสียงก่อนหน้านั้นก็มีการหาเสียง เสนอโยบายเฉกเช่นกับการเมือระดับประเทศเช่นกัน
ในวันที่เลือกตั้ง มีคนที่ต้องการเปลี่ยนระบบ และต้องการการเปลี่ยนแปลง พร้อมใจกันมาลงคะแนนเสียงถึง 120 หลัง 1 หลัง 1 เสียง เลยทีเดียว พวกเราดีใจเป็นอย่างยิ่ง ที่ความหวังว่า หมู่บ้านเล็ก ๆ จะได้มีประธานหมู่บ้านทีได้รับการเลือกตั้งมาให้บริหารจัดการ อย่างถูกต้องตามกฏหมาย และมีสิทธิ์โดยชอบธรรม
หลังจากเปิดกล่อง ลูกบ้านหลายร้อยคนมาลุ้นเฝ้าดูการเลือกตั้ง ครั้งแรกของหมู่บ้านเรา พร้อมลุ้นคะแนนอย่างใจจดใจจ่อ
การลุ้นคะแนน เป็นไปอย่างสนุกสนาน เพราะเสียงสนับสนุนจากลูกบ้านหลายร้อยคน ที่ร่วมกันละคะแนนให้แก่ ผู้หญิงคนเดียว ที่อายุน้อย และเพิ่งเข้ามาอยู่อาศัยได้ไม่กี่ปี ท้งยังไม่มีประสบการณ์เสียด้วยซ้ำ
ดิฉัน ชนะคะแนนด้วย เสียงสนับสนุน 81 เสียง ต่อ 40 ซึ่งเป็นการปิดการเลือกตั้งแบบชอบธรรมที่สุดเท่าที่มีการจัดการระบบนี้ขึ้นมา ทั้งนี้ เสียงส่วนใหญ่ ที่เลือกดิฉันเข้ามา มีเพียงเหตุผลเดียว คือ ต้องการเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านให้มีบรรยากาศอันดีในการอยู่อาศัย พัฒนาไปสู่ความเป็นระเบียบเรียบร้อย และยุติธรรม
หลังจากรับตำแหน่ง และได้รับการรับรองจาก สก. สข. แล้ว ทางทีมงานคณะกรรมการ ได้ร่วมกันพัฒนา เปลี่ยนแปลงนำความเจริญาเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด กระนั้น ยังความไม่พอใจ ต่อคนกลุ่มน้อย ที่ถือครองสิทธิ์ รุกล้ำใช้ประโยชน์จากพื้นที่สาธารณะ ที่ตัวได้ประโยชน์อยู่แสนนาน
การให้ความยุติธรรมและรักษากฏ กติกา มารยาท กลายเป็นความไม่พอใจ ต่อคนที่เคยอยู่ในตำแหน่งประธานและคณะกรรมการคนเก่ามาอย่างยาวนาน ยังให้เกิดคลื่นใต้น้ำ ที่รุนแรง ด้วยการลอกเลียนแบบมาจากกลยุทธ์ในทีวีเลยด้วยซ้ำ
ลูกบ้านไม่กี่หลัง ได้ร่วมกันปลุกระดม ใช้ถ้อยคำข้อกล่าวหาที่ไม่เป็นความจริง เคาะประตูบ้านทุกหลัง หาแนวร่วม และช่วยกันบอยคอต ไม่จ่ายเงินค่าส่วนกลาง ซึ่ง เราเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ เพียงแค่ไม่จ่ายค่าส่วนกลางแค่ไม่กี่หลังก็สามารถทำให้เราไม่มีเงิน จ้างยามและไฟฟ้าในถนนได้เลย
สถานการณ์นี้คุ้น ๆ ฮิบฮาย เหมือนภาพฉายซ้ำไปซ้ำมา เมื่อ เสียงของลูกค้าไม่กี่หลังที่ดังกระหึ่ม กลบเสียงคนส่วนใหญ่ ไปล้อมบ้านประธานหมู่บ้านคนเก่า ขอให้เข้ามาบริหารแทน คนที่ได้รับเลือกตั้งมา เพราะความไม่ชอบธรรม โกง และไม่ถูกโฉลกกัน
ประธานหมู่บ้านทนต่อการบริหารงานหมู่บ้านที่ผิดพลาด จนทนต่อไปไม่ไหว ต้องการล้มคณะกรรมการ ประธานที่ได้รับการเลือกตั้งมาอย่างถูกตามกฏหมาย ด้วยลูกบ้านที่ไปยื่นหนังสือ เพียงแค่ไม่กี่หลัง และนำพาคณะกรรมการของตัวเอง ยึดอำนาจ นำไปสู่ความชอบธรรมในการเดินเก็บค่าส่วนกลางด้วยตนเอง
เมื่อคณะกรรมการและประธานที่ได้รับการเลือกตั้งมาจากเสียงของลูกบ้าน จำนวนมาก จำใจต้องเดินถอยออกมาและยกตำแหน่งประธานและคณะกรรมการหมู่บ้านให้กับเขาไป เก็บและถือครองเงินค่าส่วนและประกาศใช้เงินนั้น ๆ ได้อย่างเสรี เราได้กลับไปสู่ยุคเดิม คือ มาเฟียชาธิปไตย เข้ามายึดครองหมู่บ้านอีกครั้ง
หมู่บ้านเข้าสู่ยุคเดิม วนกันไปเหมือนเดิม สกปรก อิสระเสรี ใครมือยาวสาวได้สาวไป ใครใคร่จะจัดงานกลางถนนก็จัดไป งานวันเกิด ร้องโอเกะ เปิดลำโพงเสียงดัง จอดรถเบียดหน้าบ้านใคร ยึดสนามหญ้ากลางหมู่บ้าน ปลูกพืชผักสวนครัว ไม่มียามเฝ้า ไม่มีไฟฟ้า ใครจะเข้ามาขายอะไร ตอนกี่โมง หกโมงไฟดับ กลายเป็นหมู่บ้านมาเฟียคุมถิ่นแทน สร้างความอิหนาระอาใจให้แก่เสียงส่วนใหญ่ที่พูดเบา ๆ เป็นอย่างมาก
ประสบการณ์การเมืองท้องถิ่น ที่กลายมาเป็นบรรทัดฐานทางสัมคม ที่พันธมิตรได้ทิ้งและฝากฝังไว้ให้ ระบอบ อะไรนะ !!!!
อยากให้คนที่เดินออกไปชุมชุนกันวันนี้ อยากจะถามด้วยควาอยากรู้ว่า ถ้าสักวันนึง เหตุการณ์เหล่านี้ ได้เกิดขึ้นกับตัวท่านเอง
เป็นท่านเองล่ะ ที่ได้รับการกระทำแบบนี้ ถูกรังแก ดูถูกเหยียดหยาม และยึดอำนาจไปจากมือ ที่ได้รับมาอย่างถูกต้อง ตามกฎกติกามารยาท และเต็มไปด้วยความยุติธรรม ท่านจะยอมม๊ย แล้วถ้าคน ๆ นั้น เป็นท่านล่ะ
ถ้าท่านขึ้นตำแหน่งในบริษัท ฯ มาด้วยความถูกต้อง ความรู้ความสามารถ ความเพียงพยายาม แต่กลับมีคนเพียงไม่กีคนเท่านั้น ที่ทำการต่อต้าน ใส่ร้าย กระทำทุกวิถีทาง ที่ไม่เป็นไปตามกติกา ที่รักษาไว้เพื่อความสงบขององค์กร ไล่คุณออกจากตำแหน่ง และเลยเถิด ขนาดที่ไล่คุณออกไปจากประเทศเสียเลย คุณ จะยังคงก้าวเท้าออกไปร่วมไล่รัฐบาล เฉกเช่นวันนี้อีกหรือไม่
== ถ้าเป็นท่าน ท่านยินดี และยอมรับการเล่นเกม เพื่อให้ได้ชันชนะ โดยไม่สนวิธิการซึ่งให้ได้มาเพื่อความต้องการของตัวเอง ใช่หรือไม่ ?
== แล้วถ้าระบอบที่ ท่านล้ม กลับได้ระบอบอีกระบอบมา ซึ่งเป็นระบอบ ที่ยอมรับการเล่นนอกสนาม นอกกฎกติกา ได้ทุกรูปแบบ ใช่หรือไม่?
== คุณแน่ใจดีแล้วใช่ม๊ย ว่าสิ่งที่คุณทำวันนี้ จะไม่ย้อนกลับมาคุณ ในอนาคต รวมถึงลูกหลาน จะไม่พบเจอกับระบอบแบบนี้อีกใช่ม๊ย?
== คุณยอมรับแล้วใช่ม๊ยว่า ถ้าความยุติธรรมไล่ล่าคุณ คุณจะยอมให้มันตามหลอกหลอนคุณไปชั่วชีวิต ?
====== แชร์ให้ทุกท่านได้ตระหนัก ถึงความรับผิดชอบ ดิฉันมันไทยทน ทนเห็น ทนเจอ มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่สุดท้าย ดิฉันมันพวกรักเกมในสนาม ถ้าจะเล่นเกม จะต้องลงสนามเท่านั้น ถ้าจะแพ้ชนะ ก็ต้องกรรมการเท่านั้น ที่มีสิทธิ์ชี้ขาด แต่วันใดที่ใคร บางคนจะเล่นนอกเกม นอกสนาม ฝากบอกให้ระวัง ถ้าอีกฝาก ทนชักจะไม่ไหว ลุกออกมานอกสนามบ้าง อะไรจะเกิดขึ้น แล้วอย่ามาแหกปากป่าวร้องฟ้องใครละกันว่า ขี้โกง
มรดกจากการเมืองระดับชาติ สู่การเมืองท้องถิ่น เราใกล้ชิดกับมาเฟียธิปไตยเข้าไปทุกทีแล้ว
แต่เหตุการณ์นี้ กลับกลายเป็นมรดก ที่นิยมทำเป็นสากล เป็นเรื่องปกติเปรียบเสมือนเป็นเรื่องธรรมดาเสียมากมาย
สมัยช่วงที่มีการขึ้นเวที ล้มล้างรัฐบาลและใส่ร้ายนายกกันทั่วทุกย่อมหญ้า แผนเหยียบเมฆสำเร็จผ่านพ้นไปได้สักพัก
หมู่บ้านที่ดิฉันอยู่นั้น มีปัญหาเรื่องของความสกปรก ลูกบ้านพอใจจะปลูกต้นไม้ข้างถนนหรือ ถมคอนกรีตปกท่อน้ำก็ทำได้
จะจอดรถที่ไหน กี่คัน หรือจะเบียดเบียนเพื่อนบ้านอย่างไรก็ได้
นับตั้งแต่มีหมู่บ้านนี้สร้างเสร็จขึ้นมา 17 ปี ไม่เคยเลือกตั้งประธานหมู่บ้านเลย แต่จะเป็นอันรู้กันว่า ท่านประธานเป็นใคร
ลูกบ้านหลายคนเป็นคนสนิทและกรรมการของหมู่บ้านถืออภิสิทธิ์ในที่สาธารณะต่าง ๆ มากมาย คนส่วนน้อยที่เบียดเบียนคนส่วนใหญ่มาตลอดหลายปี
เป็นครั้งแรก ที่ดิฉัน พบเห็นความไม่เป็นธรรมต่อ คนจำนวนมาก ที่ต้องการการพัฒนาหมู่บ้านให้เป็นหมู่บ้านที่น่าอยู่ และทวงคืนพื้นที่สาธารณะมาจากกลุ่มคนเล็ก ๆ กลุ่มนั้นสักที จึงเกิดเป็นการร้องขอให้มีการเลือกตั้ง ประธานหมู่บ้าน เป็นครั้งแรก นับตั้งแต่มีการเข้าอยู่เลย เพื่อพัฒนาและเป็นตัวแทนของพวกเขาในการเรียกร้องสิทธิ์พึงมีพึงได้ของตัวเอง เป็นปากเป็นเสียงของตัวเอง
อนึ่ง ในที่สุดดิฉันได้ลงสมัครรับเลือกตั้ง เป็นผู้หญิง คนแรกและคนเดียว กับระบบการเลือกตั้งท้องถิ่น ร่วมกับประธานคนเก่าที่ถือครองอำนาจมาตลอด 17 ปี ได้ลงสมัครรับเลือกตั้งด้วย
การดำเนินการเลือกตั้งเป็นไปตามเงื่อนไขของการเมืองท้องถิ่นต่าง ๆ มีการตั้งซุ้มเลือกตั้ง ให้คนมาลงคะแนนเสียงก่อนหน้านั้นก็มีการหาเสียง เสนอโยบายเฉกเช่นกับการเมือระดับประเทศเช่นกัน
ในวันที่เลือกตั้ง มีคนที่ต้องการเปลี่ยนระบบ และต้องการการเปลี่ยนแปลง พร้อมใจกันมาลงคะแนนเสียงถึง 120 หลัง 1 หลัง 1 เสียง เลยทีเดียว พวกเราดีใจเป็นอย่างยิ่ง ที่ความหวังว่า หมู่บ้านเล็ก ๆ จะได้มีประธานหมู่บ้านทีได้รับการเลือกตั้งมาให้บริหารจัดการ อย่างถูกต้องตามกฏหมาย และมีสิทธิ์โดยชอบธรรม
หลังจากเปิดกล่อง ลูกบ้านหลายร้อยคนมาลุ้นเฝ้าดูการเลือกตั้ง ครั้งแรกของหมู่บ้านเรา พร้อมลุ้นคะแนนอย่างใจจดใจจ่อ
การลุ้นคะแนน เป็นไปอย่างสนุกสนาน เพราะเสียงสนับสนุนจากลูกบ้านหลายร้อยคน ที่ร่วมกันละคะแนนให้แก่ ผู้หญิงคนเดียว ที่อายุน้อย และเพิ่งเข้ามาอยู่อาศัยได้ไม่กี่ปี ท้งยังไม่มีประสบการณ์เสียด้วยซ้ำ
ดิฉัน ชนะคะแนนด้วย เสียงสนับสนุน 81 เสียง ต่อ 40 ซึ่งเป็นการปิดการเลือกตั้งแบบชอบธรรมที่สุดเท่าที่มีการจัดการระบบนี้ขึ้นมา ทั้งนี้ เสียงส่วนใหญ่ ที่เลือกดิฉันเข้ามา มีเพียงเหตุผลเดียว คือ ต้องการเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านให้มีบรรยากาศอันดีในการอยู่อาศัย พัฒนาไปสู่ความเป็นระเบียบเรียบร้อย และยุติธรรม
หลังจากรับตำแหน่ง และได้รับการรับรองจาก สก. สข. แล้ว ทางทีมงานคณะกรรมการ ได้ร่วมกันพัฒนา เปลี่ยนแปลงนำความเจริญาเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด กระนั้น ยังความไม่พอใจ ต่อคนกลุ่มน้อย ที่ถือครองสิทธิ์ รุกล้ำใช้ประโยชน์จากพื้นที่สาธารณะ ที่ตัวได้ประโยชน์อยู่แสนนาน
การให้ความยุติธรรมและรักษากฏ กติกา มารยาท กลายเป็นความไม่พอใจ ต่อคนที่เคยอยู่ในตำแหน่งประธานและคณะกรรมการคนเก่ามาอย่างยาวนาน ยังให้เกิดคลื่นใต้น้ำ ที่รุนแรง ด้วยการลอกเลียนแบบมาจากกลยุทธ์ในทีวีเลยด้วยซ้ำ
ลูกบ้านไม่กี่หลัง ได้ร่วมกันปลุกระดม ใช้ถ้อยคำข้อกล่าวหาที่ไม่เป็นความจริง เคาะประตูบ้านทุกหลัง หาแนวร่วม และช่วยกันบอยคอต ไม่จ่ายเงินค่าส่วนกลาง ซึ่ง เราเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ เพียงแค่ไม่จ่ายค่าส่วนกลางแค่ไม่กี่หลังก็สามารถทำให้เราไม่มีเงิน จ้างยามและไฟฟ้าในถนนได้เลย
สถานการณ์นี้คุ้น ๆ ฮิบฮาย เหมือนภาพฉายซ้ำไปซ้ำมา เมื่อ เสียงของลูกค้าไม่กี่หลังที่ดังกระหึ่ม กลบเสียงคนส่วนใหญ่ ไปล้อมบ้านประธานหมู่บ้านคนเก่า ขอให้เข้ามาบริหารแทน คนที่ได้รับเลือกตั้งมา เพราะความไม่ชอบธรรม โกง และไม่ถูกโฉลกกัน
ประธานหมู่บ้านทนต่อการบริหารงานหมู่บ้านที่ผิดพลาด จนทนต่อไปไม่ไหว ต้องการล้มคณะกรรมการ ประธานที่ได้รับการเลือกตั้งมาอย่างถูกตามกฏหมาย ด้วยลูกบ้านที่ไปยื่นหนังสือ เพียงแค่ไม่กี่หลัง และนำพาคณะกรรมการของตัวเอง ยึดอำนาจ นำไปสู่ความชอบธรรมในการเดินเก็บค่าส่วนกลางด้วยตนเอง
เมื่อคณะกรรมการและประธานที่ได้รับการเลือกตั้งมาจากเสียงของลูกบ้าน จำนวนมาก จำใจต้องเดินถอยออกมาและยกตำแหน่งประธานและคณะกรรมการหมู่บ้านให้กับเขาไป เก็บและถือครองเงินค่าส่วนและประกาศใช้เงินนั้น ๆ ได้อย่างเสรี เราได้กลับไปสู่ยุคเดิม คือ มาเฟียชาธิปไตย เข้ามายึดครองหมู่บ้านอีกครั้ง
หมู่บ้านเข้าสู่ยุคเดิม วนกันไปเหมือนเดิม สกปรก อิสระเสรี ใครมือยาวสาวได้สาวไป ใครใคร่จะจัดงานกลางถนนก็จัดไป งานวันเกิด ร้องโอเกะ เปิดลำโพงเสียงดัง จอดรถเบียดหน้าบ้านใคร ยึดสนามหญ้ากลางหมู่บ้าน ปลูกพืชผักสวนครัว ไม่มียามเฝ้า ไม่มีไฟฟ้า ใครจะเข้ามาขายอะไร ตอนกี่โมง หกโมงไฟดับ กลายเป็นหมู่บ้านมาเฟียคุมถิ่นแทน สร้างความอิหนาระอาใจให้แก่เสียงส่วนใหญ่ที่พูดเบา ๆ เป็นอย่างมาก
ประสบการณ์การเมืองท้องถิ่น ที่กลายมาเป็นบรรทัดฐานทางสัมคม ที่พันธมิตรได้ทิ้งและฝากฝังไว้ให้ ระบอบ อะไรนะ !!!!
อยากให้คนที่เดินออกไปชุมชุนกันวันนี้ อยากจะถามด้วยควาอยากรู้ว่า ถ้าสักวันนึง เหตุการณ์เหล่านี้ ได้เกิดขึ้นกับตัวท่านเอง
เป็นท่านเองล่ะ ที่ได้รับการกระทำแบบนี้ ถูกรังแก ดูถูกเหยียดหยาม และยึดอำนาจไปจากมือ ที่ได้รับมาอย่างถูกต้อง ตามกฎกติกามารยาท และเต็มไปด้วยความยุติธรรม ท่านจะยอมม๊ย แล้วถ้าคน ๆ นั้น เป็นท่านล่ะ
ถ้าท่านขึ้นตำแหน่งในบริษัท ฯ มาด้วยความถูกต้อง ความรู้ความสามารถ ความเพียงพยายาม แต่กลับมีคนเพียงไม่กีคนเท่านั้น ที่ทำการต่อต้าน ใส่ร้าย กระทำทุกวิถีทาง ที่ไม่เป็นไปตามกติกา ที่รักษาไว้เพื่อความสงบขององค์กร ไล่คุณออกจากตำแหน่ง และเลยเถิด ขนาดที่ไล่คุณออกไปจากประเทศเสียเลย คุณ จะยังคงก้าวเท้าออกไปร่วมไล่รัฐบาล เฉกเช่นวันนี้อีกหรือไม่
== ถ้าเป็นท่าน ท่านยินดี และยอมรับการเล่นเกม เพื่อให้ได้ชันชนะ โดยไม่สนวิธิการซึ่งให้ได้มาเพื่อความต้องการของตัวเอง ใช่หรือไม่ ?
== แล้วถ้าระบอบที่ ท่านล้ม กลับได้ระบอบอีกระบอบมา ซึ่งเป็นระบอบ ที่ยอมรับการเล่นนอกสนาม นอกกฎกติกา ได้ทุกรูปแบบ ใช่หรือไม่?
== คุณแน่ใจดีแล้วใช่ม๊ย ว่าสิ่งที่คุณทำวันนี้ จะไม่ย้อนกลับมาคุณ ในอนาคต รวมถึงลูกหลาน จะไม่พบเจอกับระบอบแบบนี้อีกใช่ม๊ย?
== คุณยอมรับแล้วใช่ม๊ยว่า ถ้าความยุติธรรมไล่ล่าคุณ คุณจะยอมให้มันตามหลอกหลอนคุณไปชั่วชีวิต ?
====== แชร์ให้ทุกท่านได้ตระหนัก ถึงความรับผิดชอบ ดิฉันมันไทยทน ทนเห็น ทนเจอ มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่สุดท้าย ดิฉันมันพวกรักเกมในสนาม ถ้าจะเล่นเกม จะต้องลงสนามเท่านั้น ถ้าจะแพ้ชนะ ก็ต้องกรรมการเท่านั้น ที่มีสิทธิ์ชี้ขาด แต่วันใดที่ใคร บางคนจะเล่นนอกเกม นอกสนาม ฝากบอกให้ระวัง ถ้าอีกฝาก ทนชักจะไม่ไหว ลุกออกมานอกสนามบ้าง อะไรจะเกิดขึ้น แล้วอย่ามาแหกปากป่าวร้องฟ้องใครละกันว่า ขี้โกง