ความกังวล ความไม่มั่นใจ ที่ฝังใจตอนเด็กๆ อยากหายค่ะ

ตอนเด็กๆประมาน 6 ขวบอะคะ เราจำได้ว่า เราเดินผ่านตรงวินมอเตอร์ไซค์กับแม่ แล้วตอนนั้นเรากลัวเค้าอะคะ เพราะเคยเห็นเค้าแซวผู้หญิงที่เดินผ่าน เราก็กลัวเค้าแซวไรประมาณนี้ คือลุควินมอไซค์มันทำให้เรากลัวตามภาษาเด็กๆ เวลาเดินผ่านวินเราก็จะเดินห่างออกไปมากๆ ไม่ก็เดินอ้อมๆหลบๆ แม่เราก็บอกว่า เราเป็นอะไร อายอะไร เค้าไม่แซวเราหรอก เราไม่ใช่สาวๆนิ่ เค้าจะมาแซวไรเราประมาณนี้ ตอนนั้นเราก็ตกใจว่าแม่รู้ด้วยหรอ แม่ต้องแอบสังเกตเราแน่ๆ เราอายมากเลยค่ะ ว่าอาการเราออกขนาดนั้นเลยหรอ พอหลังจากนั้นมาจนโต เวลาเดินผ่านวิน ผ่านกลุ่มที่มีผู้ชายนั่งเยอะๆ เราก็จะเกร็งมากๆโดยเฉพาะเวลาเดินกับแม่ เพราะเรารู้สึกว่าแม่ชอบสังเกตเราตลอด บางทีก้หันมามองเลย เรายอมรับว่าเราเกร็งอยู่แล้ว พอรู้ว่ามีคนสังเกตก้ยิ่งเกร็งไปใหญ่ เราก็เคยถามแม่ว่าแม่มองอะไร แม่ก็บอกว่า ก้มองเฉยๆแต่มันไม่ใช่อะคะ แม่คงคิดว่าเราจำเหตุการณ์ตอนเด็กๆไม่ได้ แต่เราฝังใจมากๆเลย คือเราเซนซิทีฟกับเรื่องแบบนี้มาก เราเรียนรร.หญิงล้วนคะ ก้ไม่ได้มีปัญหาอะไรจนเข้ามหาลัย เวลาเพื่อนผู้ชายมาเล่นกับเรา เราก็จะเขินๆนิดนึงนะคะ แต่เราก้จะเก็กหน้านิ่ง ไม่ยิ้มแย้ม ยิ่งเขินยิ่งนิ่ง เพราะมันฝังใจตอนเด็กๆอะคะ เพื่นผู้ชายก้จะเงิบๆมาทำไมเราหยิ่งจังหน้าตาก้ไม่ได้สวย เรากลัวอาการเราจะออกมากเกินไปมันจะดูเป็นคนหลงตัวเองงี้ คือเราเขินๆแต่เค้าไม่ได้คิดอะไร คือเหมือนตอนนี้เราเกร็ง+ไม่มั่นใจเวลาอยู่กับผู้ชายที่ไม่ใช่คนในครอบครัวอะคะ