ดีพี่ๆๆ ทุกคนครับ ผมหนึ่งคนที่โตมากับ Pantip ตั้งแต่เรียนยันทำงาน ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้แนวนี้เท่าไร ส่วนใหญ่จะตั้งถามสัพเพเหระครับ แต่คราวนี้ผมอยากจะแชร์ในสิ่งที่ผมเจอมา มันเป็นช่วงดิ่งลงเหวเลยก็ว่าได้
ก่อนอื่นผมต้องบอกว่า ผมเป็นเกย์ครับ บ้านผมไม่ได้รวยมาก จะเรียกว่าปานกลางก็ไม่ได้เพราะยังเช่าห้องเขาอยู่ แถมอยู่กับแม่สองคน แต่หาเงินเก่งกันทั้งแม่ทั้งลูก 555+ เราไม่ค่อยคิดมากเรื่องฐานะ
เข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนก่อนที่ผมจะทราบผลตรวจ ผมคิดเลยว่าชีวิต
ฉลุยมากก เรียนจบมาก็ได้งานเลย เงินเดือนก็เกือบ 25000 (ผมถือว่าเยอะในสายงานผมนะ) ส่วนเรื่องอย่างว่า ก็มีผ่านมาเป็นครั้งคราวบ้าง แต่ผมก็ป้องกันทุกครั้ง ตรวจเลือดทุก 3 เดือนตลอด แต่ทว่าเรื่องดันเกิดจากที่ผมเหงาเกิน และคิดว่าน่าจะคบใครซักคนจริงๆๆ จังๆๆ ซักที สุดท้ายผมก็มาเจอแฟนคนแรกของผมนะ อายุมากกว่าผม 5-6 ปี ผม 24 เองตอนนั้น ตอนนั้นคิดนะว่าอยากจะคบให้นานที่สุด ตอนมีอะไรกันแรก ๆๆ ก็ป้องกันนะ มีแค่สองครั้งนี่แหละที่ไม่ได้ป้องกัน พอคบไปได้เดือน 2 - 3 เดือน ต่างคน ต่างเจอข้อเสีย สุดท้ายก็เลิกกัน แถมผมเสียเงินฟรีเกือบหมื่น ที่เขายืมไป (อยากจะทวงนะ แต่โทรตามแล้ว มันไม่รับสายเลย ผมก็โทรบอกให้มันไปตรวจไม่ได้ด้วย กรรมใคร กรรมมันล่ะกัน) หลังจากที่ห่างเหินกัน ผมก็ทำงานปกติ
จนผมมาเจอคนล่างสุดเลย แน่นอนผมอยากจะเริ่มใหม่อีกครั้งนึง ช่วงที่คบกับแฟนคนนี้มีความสุขมาก ทุกอย่างดูเป็นสีชมพู สีรุ้ง 5555 จนมั่นใจว่าใช่ เราสองเลยมีอะไรกัน แถมไม่ได้ป้องกันอีก (อย่าเอาเยี่ยงอย่างนะครับ) และที่ช่วงนั้นผมพึ่งรับปริญญา และวันเกิดผมอีก ยอมรับเลยว่าทุกอย่างดีมาก และแล้วเรื่องก็เกิดเมื่อผมไปตรวจที่ผมทำประจำ ซึ่งผลที่ออกมาก็ตามหัวเรื่องเลย ตอนนั้นช็อค ทำอะไรไม่ถูก บุรุษพยาบาลก็ปลอบ ตอนนั้นบอกตรงๆๆ ไม่ได้กลัวตัวเองตาย เป็นห่วงแม่ กลัวแฟนติดจากเรามาก แต่ตอนนั้นก็คิดนะว่า เฮ้ย ตรวจที่เดียวมันจะชัวร์ได้ยังไง เลยเรียก TAXI ไปส่งโรงพยาบาลเอกชน อีกที่ให้ตรวจ ซึ่งผลก็เหมือนเดิม ตอนนั้นเดินออกจากโรงพยาบาล ร้องไห้ไปด้วย รู้สึกเจ็บไปถึงข้างใน กลัวไปหมด ห่วงแม่ ห่วงแฟนยิ่งกว่าเดิม แฟนโทรมาก็บอกว่า ไม่มีอะไร แต่ในใจ
ทรมานสุดๆๆๆ เห็นหน้าแม่ หรืออยู่แม่ โครตทรมานเลย เหมือนคนหนีคดี หนีการจับกุม สุดท้ายตัดสินใจบอกแฟน
พอถึงวันที่จะบอกแฟนขอบอกเลยว่า ทำงานไม่รู้เรื่องเลย แอบไปร้องไห้ตลอด พี่ที่ทำงานถามก็บอกไม่ได้ (ใครจะบอกหล่ะ เฮ้ออๆๆๆ) ในใจคิดเมื่อไรจะเลิกงานว่ะ ตอนนั้นแฟน line มา ก็ตอบแบบเหมือนคนจะลาจาก เช่น "ขอบคุณนะ บ. ที่อยู่เคียงข้างเรา และยอมคบเรา" หรือ "เราขอโทษนะ บ." แฟนเรามันก็ยิ่งเตลิดเลยว่า มันเป็นอะไรว่ะ ตอบ line แปลกๆๆๆ พอเลิกงานเสร็จ ก็กำผลเลือดไปหาแฟนที่หอ พอแฟนลงมารับข้างล่างเท่านั้นแหละ ตาก็เริ่มแฉะและ แฟนก็บอกเลยว่าอย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ ไปคุยข้างบนเหอะ พอถึงห้องปุป เรานั่งคุกเข่า น้ำตาเอ่อ เลย พูดแต่ว่า พร้อมยกมือไหว้เลย
ม. - ขอโทษนะ เราขอโทษจริงๆๆๆ
บ. - ขอโทษเรื่องอะไร ทำไมต้องขอโทษ
ม. - กูติดเชื้อ บ. กูขอโทษนะ กูไม่น่าลากเมิงเข้ามาเลย กูอยากอยู่กับเมิงมาก อยากใช้ชีวิตกับเมิงให้นานที่สุด แต่ตอนนี้กูทำไม่ได้แล้ว กูขอโทษจริงๆๆ ถ้ากูเป็นคนเดียวกูไม่เป็นไรหรอก แต่กูกลัวติดกู กูคงรู้สึกผิดมากที่ลากเมิงลงนรกด้วย เมิงจะตบตี หรือด่ากู กูไม่ว่าหรอก แต่กูขออย่างเดียว ขอให้ไปตรวจเลือด
ตอนนั้นก็คิดว่ามันต้องโกรธมากๆๆๆ แต่พอเราเงยหน้าขึ้น มันยิ้ม เฮ้ย ยิ้มทำไม กูติดเชื้อนะ ไม่ใช่ติดทีมชาติ และก็มีสิทธิที่จะติดกูนะ
ม. - บ. ไม่ด่ากูหน่อยหรอ ชกกุหน่อยก็ได้
บ. - เราจะด่า ม. ทำไม ด่าแล้วมันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมานี่
ม. - แล้วไม่โกรธ หรือรู้สึกอะไรหรอ
บ. - ไม่โกรธเลย แต่แค่อึ้ง ไม่รู้จะทำอะไรต่อ เราเห็น ม. ร้องไห้ เราก็ทำไม่ลงหรอก ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือ ไปตรวจเลือดก่อน แต่ยังไงเราก็ต้องดูแล ม. เหมือนเดิม ดูแลกันไปอย่างงี้แหละ เรื่อยยๆๆๆ เราไม่รู้สึกรังเกียจ เราเห็นใจตัว และเราต้องขอบคุณ ม. ด้วย ที่มาบอกเราตั้งแต่แรก เราเป็นหนี้ ม. ด้วยซ้ำไป
หลังจากนั้นก็กอดคอ ร้องไห้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันกำลังจะดีอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยก็เริ่มมีแรงฮึกสู้นะ มีความหวัง หวังเค้าจะไม่ติดเชื้อจากเรา ตอนนั้นทั้งคืนเราคุยกันถึงโอกาสเสี่ยงที่จะติดเชื้อ บ. คอยปลอบตลอดทุกครั้ง มันก็พูดนะว่า มันก็กลัว แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สุดท้ายเราก็นัดกันไปตรวจเลือดอีกครั้งนึง ไปตรวจกับเอกชนเหมือนเดิม ซึ่งตอนนั้นมีโครงการ Adam love ซึ่ก็ตรวจฟรี ผมก็ไปตรวจอีกครั้งกับแฟน ซึ่งผลที่ออกมาแฟนผม ไม่ติด แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ พยาบาลก็แนะนำให้ไปตรวจที่สภากาชาติแบบ NAT ผลออกช้า แต่ผลที่ได้จะชัวร์กว่า แฟนก็ไปตรวจ ผลก็ออกมาว่าไม่ติด ตอนนั้นผมดีใจมาก แล้วคุยกะ บ. เลยว่า
ม. - ตัวไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งสิ้นนะ เราไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้ เป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
บ. - เราบอกแล้วไงว่า เขาจะดูแลตัวไปเรื่อยๆๆๆ เราก็ทำตัวปกติ ตะกี้พยาบาลก็บอกแล้วว่า มันไม่ได้น่ากลัว และติดกันง่ายๆๆๆ เรายังเป็นแฟนได้อยู่เสมอนะ
ตอนนั้นรู้สึกเลยว่า ถ้าเราเป็น มัน แล้วมีแฟนติดเชื้อ จะทำได้อย่างมันไหมว่ะ แต่ตอนนี้ยอมรับเลยว่า มันเป็นคนที่ใจหล่อมาก ถึงแม้ว่าหน้าตามันจะไม่ดี (แต่ไม่เคยยกข้อนี้มาคิด ก่อนคบตั้งแต่แรกแล้ว) ต้องขอบคุณแฟนคนนี้นะที่ทำให้อยากอยู่ต่อ ไม่ว่าจะ 5 ปี 10 ปี หรือต้องโดนไล่ออกจากงาน ก็จะอยู่ให้ได้ อยู่จนกว่าจะมียารักษาให้หายขาด อยู่เพื่อแม่ เพื่อ บ.
ตอนนี้ก็ผ่านมาก 2 เกือบ สามเดือนและ ตอนนี้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลรัฐ ใช้สิทธิประกันสังคม เนี่ยวันที่ 12 ที่จะถึง ไปฟังผล cd4 ผลเลือด และคำแนะนำของหมอ ถึงจะต้องกินตลอดชีวิต ก็เอาว่ะ คิดซะว่า-คอลลาเจน เช้า กลางวัน เย็นล่ะกัน ส่วนแฟนก็ดูแลเหมือนเดิม เวลามองหน้าแม่ มองหน้ามันก็ยังทรมานเหมือนเดิม แต่น้อยลงและ นี่ก็เริ่มโทรบอกเพื่อนสนิท เพื่อนก็ยังเหมือนเดิม แถมทำให้รู้ว่าแฟน และเพื่อนเรา ห่วงและรักเรามากเท่าไร
พอมาคิดดูนะว่าติดเชื้อได้ยังไง แต่พอวิเคราะห์ก็น่าจะมาจากแฟนเก่า เพราะก่อนคบ ผมก็ตรวจเลือดนะ มันก็ยังลบอยู่ พอเลิกกันแล้วมาคบ กะ บ. เนี่ยแหละ ไม่รู้ว่ามันจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันเอาเชื้อไปแพร่ให้ชาวบ้านเขากี่คนแล้ว แล้วอีกกี่คนที่ไม่รู้ มาทรมานแบบนี้ แต่อย่างว่าแหละถ้าป้องกันทุกครั้งก็ไม่เกิด
ตอนนี้ ที่ห่วงก็เรื่องงาน จะทำอย่างไรต่อไป ถ้าเขาตรวจเจอ เขาจะเอาผมไว้ไหม งานผมไม่ต้องเจอ ล.ค นั่งออฟฟิศ คุยสาย ล.ค เรื่อยเปื่อย กับสุขภาพของตัวเอง ก็ยังคิดอยู่ถ้าต้องออก จะไปทำงานที่ไหน อยากทำงานกับ SCG ทำพวก customer sevice ก็ได้ มั่นใจในความสามารถนะ แต่กลัวเรื่องสุขภาพอย่างเดียว เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อรู้ว่ามีเชื้อ HIV แล้วไงต่อล่ะ?
ก่อนอื่นผมต้องบอกว่า ผมเป็นเกย์ครับ บ้านผมไม่ได้รวยมาก จะเรียกว่าปานกลางก็ไม่ได้เพราะยังเช่าห้องเขาอยู่ แถมอยู่กับแม่สองคน แต่หาเงินเก่งกันทั้งแม่ทั้งลูก 555+ เราไม่ค่อยคิดมากเรื่องฐานะ
เข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนก่อนที่ผมจะทราบผลตรวจ ผมคิดเลยว่าชีวิต
จนผมมาเจอคนล่างสุดเลย แน่นอนผมอยากจะเริ่มใหม่อีกครั้งนึง ช่วงที่คบกับแฟนคนนี้มีความสุขมาก ทุกอย่างดูเป็นสีชมพู สีรุ้ง 5555 จนมั่นใจว่าใช่ เราสองเลยมีอะไรกัน แถมไม่ได้ป้องกันอีก (อย่าเอาเยี่ยงอย่างนะครับ) และที่ช่วงนั้นผมพึ่งรับปริญญา และวันเกิดผมอีก ยอมรับเลยว่าทุกอย่างดีมาก และแล้วเรื่องก็เกิดเมื่อผมไปตรวจที่ผมทำประจำ ซึ่งผลที่ออกมาก็ตามหัวเรื่องเลย ตอนนั้นช็อค ทำอะไรไม่ถูก บุรุษพยาบาลก็ปลอบ ตอนนั้นบอกตรงๆๆ ไม่ได้กลัวตัวเองตาย เป็นห่วงแม่ กลัวแฟนติดจากเรามาก แต่ตอนนั้นก็คิดนะว่า เฮ้ย ตรวจที่เดียวมันจะชัวร์ได้ยังไง เลยเรียก TAXI ไปส่งโรงพยาบาลเอกชน อีกที่ให้ตรวจ ซึ่งผลก็เหมือนเดิม ตอนนั้นเดินออกจากโรงพยาบาล ร้องไห้ไปด้วย รู้สึกเจ็บไปถึงข้างใน กลัวไปหมด ห่วงแม่ ห่วงแฟนยิ่งกว่าเดิม แฟนโทรมาก็บอกว่า ไม่มีอะไร แต่ในใจ
พอถึงวันที่จะบอกแฟนขอบอกเลยว่า ทำงานไม่รู้เรื่องเลย แอบไปร้องไห้ตลอด พี่ที่ทำงานถามก็บอกไม่ได้ (ใครจะบอกหล่ะ เฮ้ออๆๆๆ) ในใจคิดเมื่อไรจะเลิกงานว่ะ ตอนนั้นแฟน line มา ก็ตอบแบบเหมือนคนจะลาจาก เช่น "ขอบคุณนะ บ. ที่อยู่เคียงข้างเรา และยอมคบเรา" หรือ "เราขอโทษนะ บ." แฟนเรามันก็ยิ่งเตลิดเลยว่า มันเป็นอะไรว่ะ ตอบ line แปลกๆๆๆ พอเลิกงานเสร็จ ก็กำผลเลือดไปหาแฟนที่หอ พอแฟนลงมารับข้างล่างเท่านั้นแหละ ตาก็เริ่มแฉะและ แฟนก็บอกเลยว่าอย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ ไปคุยข้างบนเหอะ พอถึงห้องปุป เรานั่งคุกเข่า น้ำตาเอ่อ เลย พูดแต่ว่า พร้อมยกมือไหว้เลย
ม. - ขอโทษนะ เราขอโทษจริงๆๆๆ
บ. - ขอโทษเรื่องอะไร ทำไมต้องขอโทษ
ม. - กูติดเชื้อ บ. กูขอโทษนะ กูไม่น่าลากเมิงเข้ามาเลย กูอยากอยู่กับเมิงมาก อยากใช้ชีวิตกับเมิงให้นานที่สุด แต่ตอนนี้กูทำไม่ได้แล้ว กูขอโทษจริงๆๆ ถ้ากูเป็นคนเดียวกูไม่เป็นไรหรอก แต่กูกลัวติดกู กูคงรู้สึกผิดมากที่ลากเมิงลงนรกด้วย เมิงจะตบตี หรือด่ากู กูไม่ว่าหรอก แต่กูขออย่างเดียว ขอให้ไปตรวจเลือด
ตอนนั้นก็คิดว่ามันต้องโกรธมากๆๆๆ แต่พอเราเงยหน้าขึ้น มันยิ้ม เฮ้ย ยิ้มทำไม กูติดเชื้อนะ ไม่ใช่ติดทีมชาติ และก็มีสิทธิที่จะติดกูนะ
ม. - บ. ไม่ด่ากูหน่อยหรอ ชกกุหน่อยก็ได้
บ. - เราจะด่า ม. ทำไม ด่าแล้วมันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมานี่
ม. - แล้วไม่โกรธ หรือรู้สึกอะไรหรอ
บ. - ไม่โกรธเลย แต่แค่อึ้ง ไม่รู้จะทำอะไรต่อ เราเห็น ม. ร้องไห้ เราก็ทำไม่ลงหรอก ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือ ไปตรวจเลือดก่อน แต่ยังไงเราก็ต้องดูแล ม. เหมือนเดิม ดูแลกันไปอย่างงี้แหละ เรื่อยยๆๆๆ เราไม่รู้สึกรังเกียจ เราเห็นใจตัว และเราต้องขอบคุณ ม. ด้วย ที่มาบอกเราตั้งแต่แรก เราเป็นหนี้ ม. ด้วยซ้ำไป
หลังจากนั้นก็กอดคอ ร้องไห้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันกำลังจะดีอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยก็เริ่มมีแรงฮึกสู้นะ มีความหวัง หวังเค้าจะไม่ติดเชื้อจากเรา ตอนนั้นทั้งคืนเราคุยกันถึงโอกาสเสี่ยงที่จะติดเชื้อ บ. คอยปลอบตลอดทุกครั้ง มันก็พูดนะว่า มันก็กลัว แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สุดท้ายเราก็นัดกันไปตรวจเลือดอีกครั้งนึง ไปตรวจกับเอกชนเหมือนเดิม ซึ่งตอนนั้นมีโครงการ Adam love ซึ่ก็ตรวจฟรี ผมก็ไปตรวจอีกครั้งกับแฟน ซึ่งผลที่ออกมาแฟนผม ไม่ติด แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ พยาบาลก็แนะนำให้ไปตรวจที่สภากาชาติแบบ NAT ผลออกช้า แต่ผลที่ได้จะชัวร์กว่า แฟนก็ไปตรวจ ผลก็ออกมาว่าไม่ติด ตอนนั้นผมดีใจมาก แล้วคุยกะ บ. เลยว่า
ม. - ตัวไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งสิ้นนะ เราไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้ เป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
บ. - เราบอกแล้วไงว่า เขาจะดูแลตัวไปเรื่อยๆๆๆ เราก็ทำตัวปกติ ตะกี้พยาบาลก็บอกแล้วว่า มันไม่ได้น่ากลัว และติดกันง่ายๆๆๆ เรายังเป็นแฟนได้อยู่เสมอนะ
ตอนนั้นรู้สึกเลยว่า ถ้าเราเป็น มัน แล้วมีแฟนติดเชื้อ จะทำได้อย่างมันไหมว่ะ แต่ตอนนี้ยอมรับเลยว่า มันเป็นคนที่ใจหล่อมาก ถึงแม้ว่าหน้าตามันจะไม่ดี (แต่ไม่เคยยกข้อนี้มาคิด ก่อนคบตั้งแต่แรกแล้ว) ต้องขอบคุณแฟนคนนี้นะที่ทำให้อยากอยู่ต่อ ไม่ว่าจะ 5 ปี 10 ปี หรือต้องโดนไล่ออกจากงาน ก็จะอยู่ให้ได้ อยู่จนกว่าจะมียารักษาให้หายขาด อยู่เพื่อแม่ เพื่อ บ.
ตอนนี้ก็ผ่านมาก 2 เกือบ สามเดือนและ ตอนนี้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลรัฐ ใช้สิทธิประกันสังคม เนี่ยวันที่ 12 ที่จะถึง ไปฟังผล cd4 ผลเลือด และคำแนะนำของหมอ ถึงจะต้องกินตลอดชีวิต ก็เอาว่ะ คิดซะว่า-คอลลาเจน เช้า กลางวัน เย็นล่ะกัน ส่วนแฟนก็ดูแลเหมือนเดิม เวลามองหน้าแม่ มองหน้ามันก็ยังทรมานเหมือนเดิม แต่น้อยลงและ นี่ก็เริ่มโทรบอกเพื่อนสนิท เพื่อนก็ยังเหมือนเดิม แถมทำให้รู้ว่าแฟน และเพื่อนเรา ห่วงและรักเรามากเท่าไร
พอมาคิดดูนะว่าติดเชื้อได้ยังไง แต่พอวิเคราะห์ก็น่าจะมาจากแฟนเก่า เพราะก่อนคบ ผมก็ตรวจเลือดนะ มันก็ยังลบอยู่ พอเลิกกันแล้วมาคบ กะ บ. เนี่ยแหละ ไม่รู้ว่ามันจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันเอาเชื้อไปแพร่ให้ชาวบ้านเขากี่คนแล้ว แล้วอีกกี่คนที่ไม่รู้ มาทรมานแบบนี้ แต่อย่างว่าแหละถ้าป้องกันทุกครั้งก็ไม่เกิด
ตอนนี้ ที่ห่วงก็เรื่องงาน จะทำอย่างไรต่อไป ถ้าเขาตรวจเจอ เขาจะเอาผมไว้ไหม งานผมไม่ต้องเจอ ล.ค นั่งออฟฟิศ คุยสาย ล.ค เรื่อยเปื่อย กับสุขภาพของตัวเอง ก็ยังคิดอยู่ถ้าต้องออก จะไปทำงานที่ไหน อยากทำงานกับ SCG ทำพวก customer sevice ก็ได้ มั่นใจในความสามารถนะ แต่กลัวเรื่องสุขภาพอย่างเดียว เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ