ตามหัวข้อเลยครับ ที่เขียนกระทู้ในวันนี้ก็เพื่ออยากที่จะให้เป็นอุทาหรณ์และหาคำแนะนำจากพี่ๆในพันทิปครับ
เรื่องมาจากวันนี้ผมกับเพื่อนได้เข้าร่วมโครงการตรวจเลือด
ซึ่งผมเองก็ต้องการตรวจมาซักพัก เพราะผมกับเพื่อนต่างเคยมีผ่านสถานการณ์ที่เสี่ยงมาบ้าง
เหตุการณ์ก็ผ่านไปอย่างปกติ หมอซักประวัติทั่วไปพอสังเขป แล้วก็เจาะเลือดเพื่อนำไปตรวจ
นี่เป็นการตรวจครั้งแรก
ผลที่ได้คือเพื่อนผมไม่ได้รับเชื้อ แต่คนที่ได้รับเชื้อเป็นผม
ผมรู้สึกอึ้งและช็อคมาก เตรียมใจไว้บ้างแต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเองจริงๆ
ไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาตกใน ยอมรับว่าเป็นเรื่องที่สาหัสมากๆเรื่องหนึ่งในชีวิต
หมอเริ่มให้คำปรึกษาก็เริ่มร้องไห้ ในใจคิดว่าจะออกไปบอกเพื่อนว่ายังไง ก็ได้แต่โกหกไป
เพราะยังไม่พร้อมจะบอกเรื่องนี้กับใครจริงๆ
แฟนที่คบกันอยู่ก็คงต้องบอกเมื่อพร้อม (น่าจะไม่ได้ติดจากแฟนคนปัจจุบัน เพราะเค้าพึ่งตรวจเลือดมา)
มีหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ไม่ได้บวช ยังไม่มีงานรองรับ ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ไม่รู้จะอยู่ได้กี่ปี
จะมีใครยอมรับเราได้หรือเปล่า
กลับมาบ้านเห็นหน้าแม่ก็จุกเลยครับ รู้สึกผิดกับเขามากๆ ยังไม่ได้ดูแลเขาดีๆเลย
ตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เศร้าจนคิดทำร้ายตัวเอง
เพราะยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว กลับไปแก้อะไรไม่ได้ ผลจากการกระทำของเราก็ส่วนหนึ่ง โชคร้ายด้วยก็ส่วนหนึ่ง
เลยอยากขอแนวทางการทานยา ใช้ชีวิต ดูแลสุขภาพครับ
ตอนนี้ผมอายุ 20 ปี สามารถบวชได้อยู่ไหมครับ เพราะจากที่เคยได้ยินมาต้องมีการตรวจสุขภาพก่อน
จากที่คุยกับหมอบอกว่ายังไม่แสดงอาการ ตอนนี้ยังแข็งแรงเลยให้รีบไปหาหมอ
เลยว่าจะไปวันศุกร์นี้ครับ ไม่ได้หวังให้หายขาดหรืออยู่อีกเป็น 40-50 ปี แค่อยู่กับแม่ไปเรื่อยๆจนกว่าเค้าจะอยู่กับเราไม่ไหวก็พอ
อยากฝากถึงคนคิดว่าเสี่ยงให้รีบไปตรวจเพื่อความแน่ใจนะครับ แล้วก็อย่าไว้ใจใครมาก
ควรจะป้องกันให้มากที่สุด คนที่เป็นอยู่ก็สู้ๆไปด้วยกันนะครับ ไม่มีใครอยากให้เกิด
ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำครับ
พีงรู้ว่าได้รับเชื้อ HIV ขอคำปรึกษาทีครับ
เรื่องมาจากวันนี้ผมกับเพื่อนได้เข้าร่วมโครงการตรวจเลือด
ซึ่งผมเองก็ต้องการตรวจมาซักพัก เพราะผมกับเพื่อนต่างเคยมีผ่านสถานการณ์ที่เสี่ยงมาบ้าง
เหตุการณ์ก็ผ่านไปอย่างปกติ หมอซักประวัติทั่วไปพอสังเขป แล้วก็เจาะเลือดเพื่อนำไปตรวจ
นี่เป็นการตรวจครั้งแรก
ผลที่ได้คือเพื่อนผมไม่ได้รับเชื้อ แต่คนที่ได้รับเชื้อเป็นผม
ผมรู้สึกอึ้งและช็อคมาก เตรียมใจไว้บ้างแต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเองจริงๆ
ไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาตกใน ยอมรับว่าเป็นเรื่องที่สาหัสมากๆเรื่องหนึ่งในชีวิต
หมอเริ่มให้คำปรึกษาก็เริ่มร้องไห้ ในใจคิดว่าจะออกไปบอกเพื่อนว่ายังไง ก็ได้แต่โกหกไป
เพราะยังไม่พร้อมจะบอกเรื่องนี้กับใครจริงๆ
แฟนที่คบกันอยู่ก็คงต้องบอกเมื่อพร้อม (น่าจะไม่ได้ติดจากแฟนคนปัจจุบัน เพราะเค้าพึ่งตรวจเลือดมา)
มีหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ไม่ได้บวช ยังไม่มีงานรองรับ ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ไม่รู้จะอยู่ได้กี่ปี
จะมีใครยอมรับเราได้หรือเปล่า
กลับมาบ้านเห็นหน้าแม่ก็จุกเลยครับ รู้สึกผิดกับเขามากๆ ยังไม่ได้ดูแลเขาดีๆเลย
ตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เศร้าจนคิดทำร้ายตัวเอง
เพราะยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว กลับไปแก้อะไรไม่ได้ ผลจากการกระทำของเราก็ส่วนหนึ่ง โชคร้ายด้วยก็ส่วนหนึ่ง
เลยอยากขอแนวทางการทานยา ใช้ชีวิต ดูแลสุขภาพครับ
ตอนนี้ผมอายุ 20 ปี สามารถบวชได้อยู่ไหมครับ เพราะจากที่เคยได้ยินมาต้องมีการตรวจสุขภาพก่อน
จากที่คุยกับหมอบอกว่ายังไม่แสดงอาการ ตอนนี้ยังแข็งแรงเลยให้รีบไปหาหมอ
เลยว่าจะไปวันศุกร์นี้ครับ ไม่ได้หวังให้หายขาดหรืออยู่อีกเป็น 40-50 ปี แค่อยู่กับแม่ไปเรื่อยๆจนกว่าเค้าจะอยู่กับเราไม่ไหวก็พอ
อยากฝากถึงคนคิดว่าเสี่ยงให้รีบไปตรวจเพื่อความแน่ใจนะครับ แล้วก็อย่าไว้ใจใครมาก
ควรจะป้องกันให้มากที่สุด คนที่เป็นอยู่ก็สู้ๆไปด้วยกันนะครับ ไม่มีใครอยากให้เกิด
ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำครับ