การต่อสู้ของประชาชน

การต่อสู้ของประชาชน ในความคิดของผมเป็นสิ่งที่ยาก และยิ่งใหญ่มาก และมัน จะต้องไม่ใช่การบุกเข้ายึดสถานที่ราชการ ไม่ใช่การใช้กำลัง ไม่ใช่การยื่นเงื่อนไขหรือกำหนดวันแห่งชัยชนะใดๆทั้งสิ้น    แต่จะต้องเป็นการระดมคนออกมาให้มากที่สุด ให้ออกมาแม้แต่จะเพียงออกมายืนเฉยๆก็ตาม ที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ให้ได้มากที่สุด เพียงแค่นี้ก็เป็นการแสดงพลังที่ยิ่งใหญ่ของประชาชนแล้ว  ในการระดมคนนั้น ให้จัดกิจกรรมเคลื่อนขบวนไปตามสถานที่ต่างๆ โดยสงบ สันติ อหิงสา แล้วเรียกร้องให้คนออกมาร่วมในขบวนนั้น เดินไปเรื่อยๆ เรียกร้องคนไปเรื่อยๆ ป่าวประกาศให้ประชาชนตื่นตัวและรับรู้ว่ารัฐบาลขาดความชอบธรรมอย่างไร จัดกิจกรรม เป็นระยะๆ เว้นช่วงห่างกันบ้าง  สะสมคนในแต่ละครั้งให้มากขึ้นๆ และเว้นช่วงเวลา ให้ประชาชนได้มีเวลาทำมาหากิน เมื่อถึงวันที่พิเศษ หรือในโอกาศที่มีกิจกรรมอะไรทางการเมืองที่สำคัญ ก็ให้ระดมพลกันทีหนึ่ง และสร้างเงื่อนไขเปิดโอกาศให้ข้าราชการได้เข้าร่วมได้โดยไม่ใช่เป็นการหักดิบกับวินัยของข้าราชการอย่างที่กำนันสุเทพเรียกร้อง เพราะมันบุ่มบ่ามเกินไป  ก็ขนาด กทม ยังทำตามไม่ได้ ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว มันเป็นการยกระดับที่สูงเกินไปจนประชาชนตามไม่ทัน อีกทั้งในเงื่อนไขนั้นจำนวนคนที่สะสมยังไม่มากพอที่จะปลดพันธนาการให้แก่ข้าราชการได้  และประการที่สำคัญต้องอย่าไปฝากความหวังไว้ที่อำนาจนอกระบบ ต้องทำให้ประชาชน ออกมาเอง ใช้วิธีชักชวนกันแบบเครือข่าย มีลูกขนลูกไป มีเพื่อนชวนเพื่อนไป รู้จักใครที่ชวนได้ให้ชวนไป ถ้าจำนวนคนมีมากถึงจุดวิกฤติจุดหนึ่ง ความเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นเอง โดยอัตโนมัติ จำนวนวิกฤตินั้น ต้องมีเท่าไรไม่รู้ อาจจะหนึ่งล้าน  สองล้าน หรือสามล้าน ก็ไม่ใช่ปัญหา ตราบเท่าที่ยังมีขบวนการเคลื่อนไหวเหล่านี้ดำรงอยู่ ประชาชนก็ต้องรออย่างอดทนและมั่นใจได้ว่า ในที่สุดก็จะประสบชัยชนะอย่างแน่นอน และจะไม่มีใครต้องเดือดร้อนจากฏหมาย หรือความสูญเสียใดๆ โดยวิธีการต่อสู้แบบนี้