@Central World ,, 29/11/2013 ~ 21.00
ลานกว้างที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บ้างก็ใส่ชุดทำงาน บ้างก็เตรียมตัวใส่ชุดมาอย่างดี
หางแถวที่ต่อคิวกันนั้นยาวอย่างกับว่าแถวนี้มีของฟรีมาแจก รีบมาต่อคิวกันเถอะ
ผมได้แต่เดินผ่านๆ เพราะมาเพียงคนเดียวลำพังเช่นเคย แต่ก็แอบมองเสมอว่ามีใครบ้างไหมนะที่เราพอรู้จักแล้วเข้าไปทักทายนั่งด้วย
ด้วยลมหนาวที่เริ่มพัดมาให้รู้สึกถึงความเหงาในฤดูหนาว รวมกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินมาด้วยกันพร้อมกับรอยยิ้มสนุกสนาน
บ้างก็จูงกันมาเป็นคู่ๆ บ้างก็แทบจะยกแผนกในที่ทำงานมาเลย ทำให้อากาศเย็นๆ อุ่นขึ้นมาทันใด ,,, ก็เพราะสายตาอันเดือดระอุของเรา
ราวกับว่าทุกคนไม่เคยรู้จักถึงความเงียบเหงากันเลย นี่เราอยู่ในโลกเดียวกันจริงๆหรอ เหมือนเราโดดเดียวไม่มีใครเข้าใจ
"กลับก็ได้ว่ะ" พูดเสียงดังมากในใจ เนื่องจากเริ่มทนไม่ไหวกับความสนุกสนานรอบตัว ที่ทำให้เรากลายเป็นคนแปลกประหลาดกับคนอื่นๆ
ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเดินตรงไปที่ BTS เพื่อจะกลับไปเอารถยนต์ที่จอดอยู่ที่ BTS จตุจักร กลับสู่บ้าน "พื้นที่อันอบอุ่นและคุ้นเคยที่สุด"
เดินไปยังไม่พ้นสามสิบก้าว ก็หยุดเดินต่อ ... เหมือนโทรศัพท์เราจะดังนะ หยิบขึ้นมาดูก็ไม่ใช่ของเราสักหน่อย
แต่ทันใดที่กำลังจะละสายตาจากโทรศัพท์เพื่อยัดมันกลับลงกระเป๋ากางเกงเช่นเคย "รอยยิ้มจากผู้หญิงตัวเล็กๆ"
. . . สายตาประสานกันราวกับทุกอย่างบนโลกหยุดหมุน ซีนที่เห็นบ่อยๆในหนังเกาหลี เมื่อพระเอกเดินสวนกับนางเอกคนที่เขาแอบรัก . . .
และตอนจบพระเอกก็ไม่กล้าเดินเข้าไปทัก ตามละครเลย ,, แต่เฮ้ยไม่เอา คราวที่แล้วก็ไม่กล้ามาทีแล้วไง และก็มานั่งเสียดายทีหลัง
คราวนี้ต้องปรับปรุงตัวบ้างล่ะ 5 วินาทีกับการยึดอำนาจของสมองและบัญชาการด้วยหัวใจแทน เดินตามไปเลยครับ
โลกเล่นกลหรือพรหมลิขิต ที่เดิมจุดเดิมที่เราเพิ่งเดินออกมาเลยนิ เธอนำพาให้เราเดินกลับมาพร้อมกับความตั้งใจว่าครั้งนี้จะแก้ตัวให้ได้
เอาว่ะคิวยาวก็ยาว มาคนเดียวอีก เป็นไงเป็นกัน ... ยืนรอหน้าทางเข้าก็ได้
โชคดีที่ตรงนั้นก็เป็นบาร์ในยืนนั่งกินได้บ้าง
แก้วก็แล้วสองแก้วก็แล้ว หมดไปจะเกือบสองลิตรละที่รัก ไม่คิดจะออกมาเข้าห้องน้ำกันบ้างเลยหรอ เรารอเธออยู่นะ
ไม่ทันไรความคิดเข้าข้างตัวเองก็บังเกิดอีกครั้ง เธอเดินออกมาจริงๆ นั่นแน่พลังแห่งความรักมักรุนแรงอย่างนี้แหละ
แต่ก็ให้ดูกาลเทศะก่อน ให้เธอทำธุระของเธอก่อนดีกว่า เรารอเธอก่อนได้ ไม่เป็นไร และเวลาที่รอคอยนานที่สุดก็มาถึงจนได้
เมื่อเราเห็นว่าเธอเดินมาจะถึงทางเข้าแล้ว ก็น่าจะได้จังหวะของเราสักที
Me : "ขอโทษครับ ขอเบอร์ได้ไหมครับ"
You : "เอาไปทำอะไร"
Me : "ถ้าไม่ชอบ ผมคงไม่มาขอหรอกน่า"
You : "เอา Line ไปก่อนได้ไหม"
Me : "มาขอเบอร์ไม่ได้มาขอ Line"
You : "น่านะเอา Line ก่อนดีกว่า"
เกลียดจริงๆผู้หญิงอ้อนๆ เนี่ย ,,, "ก็ได้ครับ ตามใจเธอละกัน"
จนแล้วจนรอดก็ได้ Line มา ... เป็นความสำเร็จก้าวแรกของมวลมหาประชาชน เฮ้ย ของเราคนเดียวก็พอ
ระหว่างนั้นก็คุยเล่นกัน ถามชื่อและการงานทั่วๆไป ตอนกลับก็เดินไปส่งอีกหน่อย ถามเบอร์ว่าจะไม่ให้จริงๆหรอ เธอก็ยังพยักหน้ายืนยัน
เอานะอย่าเพิ่งเร่งรีบสิ ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ รักกันก็ได้น่า ก็บอกว่ากลับดีๆละกันนะ
จนเราเดินกลับมาที่บาร์ที่เดิมนั่งกินให้มันหมดๆ เพราะมองดูนาฬิกาก็ใกล้จะห้าทุ่มครึ่งละ เดี๋ยวจะกลับไปเอารถไม่ทัน
เสียง Line ก็ดังขึ้นมาพร้อมกับข้อความที่ว่า "Going to winebridge" เธอทักมาบอกว่ายังไม่กลับ
เราก็เป็นห่วงตามประสาผู้ชาย ว่าจะกลับกี่โมงหรอ ก็ได้รับคำตอบว่าคง Late หน่อยแหละ
สุดท้ายก็ได้แต่พิมพ์บอกไปว่า ดูแลตัวเองดีๆละกัน ถึงบ้านปลอดภัยนะเดี๋ยวอยู่รอเป็นเพื่อน เกิดอะไรขึ้นบอกเราละกัน
ตีสามเธอก็ถึงบ้านสักที เราที่อยู่รอราวกับว่าเธอเป็นอะไรขึ้นมาเราจะวิ่งไปหยิบกางเกงในสีแดงกับผ้าคลุมแล้วเหาะไปช่วยเธอได้ทัน
ผ่านพ้นไปสักทีวันแห่งความสุข เช้าวันใหม่ก็มาถึงพร้อมกับความตื่นเต้นว่าจะเป็นยังไงนะ ตื่นแล้วมั้งลองทักไปหน่อยดีกว่า
"ตื่นขึ้นมาหาอะไรกินบ้างรึยังครับ" ,,, "เรียบร้อยแล้ว" ,, ก็ดูคุยกันปรกติดีนะ เราก็เลยถามว่าวันนี้ไปไหนกับเพื่อนอีกไหมเนี่ย
หรือนอนพักผ่อน เมื่อคืนกลับดึกคงแฮงค์น่าดู ... เงียบราวกับโทรศัพท์พังไปชั่วขณะ
เอาน่าเขาคงอาบน้ำ ไม่ว่างคุยหรอก ... ผ่านไปสองชั่วโมงทนไม่ไหวละ พูดไปเลยดีกว่า ถ้าไม่ว่าอะไรขอชวนไปทานข้าวเย็นได้ไหมครับ
.. .. .. สงสัยพังจริงๆแล้วล่ะ เงียบหายเป็นวันๆ เธอ Block เราแล้วเรียบร้อย .. .. ..
ดาวหาง ,, สว่างสวยงามอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ เราพร้อมที่จะหยุดมองตามมันจนสุดทาง
ไม่ว่าจะวิ่งผ่านตึกกี่แถวเพื่อจะมองเห็นว่ามันยังพุ่งลงมาไกลแค่ไหน จะพุ่งลงไปตกที่ใด
แต่ก็กลับหลงลืมไปว่า เมื่อเวลาผ่านไปสักพักมันก็จะดับและหายไป ต่อให้เราวิ่งไปใกล้แค่ไหนมันก็ยังไกลมากอยู่ดี
จงเพลิดเพลินกับความสวยงามนั้น ยืนมองมันอย่างมีความสุข เมื่อมันหายไปจงยิ้มให้กับการความสวยงามนั้น
เพราะอย่างน้อยมีไม่กี่คนหรอกที่จะโชคดีที่ได้รับความสุข ถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม
แด่คนที่เดินผ่านเข้ามาในชีวิต และเดินผ่านไป ,,
PS. หัวใจก็ไม่เคยเข็ด สาวๆ พันทิปน่ารักๆก็มีเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
EdiT : เพิ่ม Tag เพิ่งมองเห็น วัยทำงาน ฮาฮ่า หลงวัยรุ่นมาตั้งนาน
::[ บททดสอบของดวงดาว ตอน : ดาวหางกับความรัก ]::
ลานกว้างที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บ้างก็ใส่ชุดทำงาน บ้างก็เตรียมตัวใส่ชุดมาอย่างดี
หางแถวที่ต่อคิวกันนั้นยาวอย่างกับว่าแถวนี้มีของฟรีมาแจก รีบมาต่อคิวกันเถอะ
ผมได้แต่เดินผ่านๆ เพราะมาเพียงคนเดียวลำพังเช่นเคย แต่ก็แอบมองเสมอว่ามีใครบ้างไหมนะที่เราพอรู้จักแล้วเข้าไปทักทายนั่งด้วย
ด้วยลมหนาวที่เริ่มพัดมาให้รู้สึกถึงความเหงาในฤดูหนาว รวมกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินมาด้วยกันพร้อมกับรอยยิ้มสนุกสนาน
บ้างก็จูงกันมาเป็นคู่ๆ บ้างก็แทบจะยกแผนกในที่ทำงานมาเลย ทำให้อากาศเย็นๆ อุ่นขึ้นมาทันใด ,,, ก็เพราะสายตาอันเดือดระอุของเรา
ราวกับว่าทุกคนไม่เคยรู้จักถึงความเงียบเหงากันเลย นี่เราอยู่ในโลกเดียวกันจริงๆหรอ เหมือนเราโดดเดียวไม่มีใครเข้าใจ
"กลับก็ได้ว่ะ" พูดเสียงดังมากในใจ เนื่องจากเริ่มทนไม่ไหวกับความสนุกสนานรอบตัว ที่ทำให้เรากลายเป็นคนแปลกประหลาดกับคนอื่นๆ
ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเดินตรงไปที่ BTS เพื่อจะกลับไปเอารถยนต์ที่จอดอยู่ที่ BTS จตุจักร กลับสู่บ้าน "พื้นที่อันอบอุ่นและคุ้นเคยที่สุด"
เดินไปยังไม่พ้นสามสิบก้าว ก็หยุดเดินต่อ ... เหมือนโทรศัพท์เราจะดังนะ หยิบขึ้นมาดูก็ไม่ใช่ของเราสักหน่อย
แต่ทันใดที่กำลังจะละสายตาจากโทรศัพท์เพื่อยัดมันกลับลงกระเป๋ากางเกงเช่นเคย "รอยยิ้มจากผู้หญิงตัวเล็กๆ"
. . . สายตาประสานกันราวกับทุกอย่างบนโลกหยุดหมุน ซีนที่เห็นบ่อยๆในหนังเกาหลี เมื่อพระเอกเดินสวนกับนางเอกคนที่เขาแอบรัก . . .
และตอนจบพระเอกก็ไม่กล้าเดินเข้าไปทัก ตามละครเลย ,, แต่เฮ้ยไม่เอา คราวที่แล้วก็ไม่กล้ามาทีแล้วไง และก็มานั่งเสียดายทีหลัง
คราวนี้ต้องปรับปรุงตัวบ้างล่ะ 5 วินาทีกับการยึดอำนาจของสมองและบัญชาการด้วยหัวใจแทน เดินตามไปเลยครับ
โลกเล่นกลหรือพรหมลิขิต ที่เดิมจุดเดิมที่เราเพิ่งเดินออกมาเลยนิ เธอนำพาให้เราเดินกลับมาพร้อมกับความตั้งใจว่าครั้งนี้จะแก้ตัวให้ได้
เอาว่ะคิวยาวก็ยาว มาคนเดียวอีก เป็นไงเป็นกัน ... ยืนรอหน้าทางเข้าก็ได้
แก้วก็แล้วสองแก้วก็แล้ว หมดไปจะเกือบสองลิตรละที่รัก ไม่คิดจะออกมาเข้าห้องน้ำกันบ้างเลยหรอ เรารอเธออยู่นะ
ไม่ทันไรความคิดเข้าข้างตัวเองก็บังเกิดอีกครั้ง เธอเดินออกมาจริงๆ นั่นแน่พลังแห่งความรักมักรุนแรงอย่างนี้แหละ
แต่ก็ให้ดูกาลเทศะก่อน ให้เธอทำธุระของเธอก่อนดีกว่า เรารอเธอก่อนได้ ไม่เป็นไร และเวลาที่รอคอยนานที่สุดก็มาถึงจนได้
เมื่อเราเห็นว่าเธอเดินมาจะถึงทางเข้าแล้ว ก็น่าจะได้จังหวะของเราสักที
Me : "ขอโทษครับ ขอเบอร์ได้ไหมครับ"
You : "เอาไปทำอะไร"
Me : "ถ้าไม่ชอบ ผมคงไม่มาขอหรอกน่า"
You : "เอา Line ไปก่อนได้ไหม"
Me : "มาขอเบอร์ไม่ได้มาขอ Line"
You : "น่านะเอา Line ก่อนดีกว่า"
เกลียดจริงๆผู้หญิงอ้อนๆ เนี่ย ,,, "ก็ได้ครับ ตามใจเธอละกัน"
จนแล้วจนรอดก็ได้ Line มา ... เป็นความสำเร็จก้าวแรกของมวลมหาประชาชน เฮ้ย ของเราคนเดียวก็พอ
ระหว่างนั้นก็คุยเล่นกัน ถามชื่อและการงานทั่วๆไป ตอนกลับก็เดินไปส่งอีกหน่อย ถามเบอร์ว่าจะไม่ให้จริงๆหรอ เธอก็ยังพยักหน้ายืนยัน
เอานะอย่าเพิ่งเร่งรีบสิ ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ รักกันก็ได้น่า ก็บอกว่ากลับดีๆละกันนะ
จนเราเดินกลับมาที่บาร์ที่เดิมนั่งกินให้มันหมดๆ เพราะมองดูนาฬิกาก็ใกล้จะห้าทุ่มครึ่งละ เดี๋ยวจะกลับไปเอารถไม่ทัน
เสียง Line ก็ดังขึ้นมาพร้อมกับข้อความที่ว่า "Going to winebridge" เธอทักมาบอกว่ายังไม่กลับ
เราก็เป็นห่วงตามประสาผู้ชาย ว่าจะกลับกี่โมงหรอ ก็ได้รับคำตอบว่าคง Late หน่อยแหละ
สุดท้ายก็ได้แต่พิมพ์บอกไปว่า ดูแลตัวเองดีๆละกัน ถึงบ้านปลอดภัยนะเดี๋ยวอยู่รอเป็นเพื่อน เกิดอะไรขึ้นบอกเราละกัน
ตีสามเธอก็ถึงบ้านสักที เราที่อยู่รอราวกับว่าเธอเป็นอะไรขึ้นมาเราจะวิ่งไปหยิบกางเกงในสีแดงกับผ้าคลุมแล้วเหาะไปช่วยเธอได้ทัน
ผ่านพ้นไปสักทีวันแห่งความสุข เช้าวันใหม่ก็มาถึงพร้อมกับความตื่นเต้นว่าจะเป็นยังไงนะ ตื่นแล้วมั้งลองทักไปหน่อยดีกว่า
"ตื่นขึ้นมาหาอะไรกินบ้างรึยังครับ" ,,, "เรียบร้อยแล้ว" ,, ก็ดูคุยกันปรกติดีนะ เราก็เลยถามว่าวันนี้ไปไหนกับเพื่อนอีกไหมเนี่ย
หรือนอนพักผ่อน เมื่อคืนกลับดึกคงแฮงค์น่าดู ... เงียบราวกับโทรศัพท์พังไปชั่วขณะ
เอาน่าเขาคงอาบน้ำ ไม่ว่างคุยหรอก ... ผ่านไปสองชั่วโมงทนไม่ไหวละ พูดไปเลยดีกว่า ถ้าไม่ว่าอะไรขอชวนไปทานข้าวเย็นได้ไหมครับ
.. .. .. สงสัยพังจริงๆแล้วล่ะ เงียบหายเป็นวันๆ เธอ Block เราแล้วเรียบร้อย .. .. ..
ดาวหาง ,, สว่างสวยงามอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ เราพร้อมที่จะหยุดมองตามมันจนสุดทาง
ไม่ว่าจะวิ่งผ่านตึกกี่แถวเพื่อจะมองเห็นว่ามันยังพุ่งลงมาไกลแค่ไหน จะพุ่งลงไปตกที่ใด
แต่ก็กลับหลงลืมไปว่า เมื่อเวลาผ่านไปสักพักมันก็จะดับและหายไป ต่อให้เราวิ่งไปใกล้แค่ไหนมันก็ยังไกลมากอยู่ดี
จงเพลิดเพลินกับความสวยงามนั้น ยืนมองมันอย่างมีความสุข เมื่อมันหายไปจงยิ้มให้กับการความสวยงามนั้น
เพราะอย่างน้อยมีไม่กี่คนหรอกที่จะโชคดีที่ได้รับความสุข ถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม
แด่คนที่เดินผ่านเข้ามาในชีวิต และเดินผ่านไป ,,
PS. หัวใจก็ไม่เคยเข็ด สาวๆ พันทิปน่ารักๆก็มีเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
EdiT : เพิ่ม Tag เพิ่งมองเห็น วัยทำงาน ฮาฮ่า หลงวัยรุ่นมาตั้งนาน