คือหน้าเราคงดูดุมากมังค่ะเหนคนชอบทำท่ากลัว บังเอิญนอนหลับไม่ดีมานานอารมณ์เลยไม่ดียิ่งดูน่ากลัว สังเกตุว่าคนจะไม่กล้าคุยด้วยก็เยอะ เราเองก็ชอบนิ่งๆบางทีเลยเบื่อเหนื่อยที่ต้องนั่งยิ้มนั่งพูดมากให้คนหายกลัว
เราเดาว่ารึมีรังสีอัมหิต แบบที่เราเคยเจอบางคน หลังๆยอมรับว่าขี้รำคาญเบื่อไรง่าย เบื่อคนเลยทำให้เกิดออร่าน่าสะพึงขึ้นมารุป่าว
แต่สิ่งที่แปลกใจคือ ทำไมเด็กๆชอบเรากันจัง เด็กตัวเล็กๆ ทารก แบบจะชอบมองหน้าเรา ชอบยิ้ม ชอบมาเล่น แบบเด็กร้องให้เราจ้องหน้านิดเดียวเด็กก็หยุดร้องและก็ยิ้มแฉ่ง บางคนก็ชอบมาเล่นมานั่งตักก็งง เพราะเรารำคาญไม่ได้ชอบเด็ก แต่ก็รักเด็กอะ อุ้มทีก็ทะนุถนอม(แม้จะเบื่อก็เหอะ)แต่คงมีสัญชาติญาณความเปนแม่รึความเป็นห่วงเยอะอะนะ
แต่เรากลุ้มใจเพราะเราอยากมีหน้าตาอ่อนโยนให้พวกผู้ใหญ่เห็นโดยแบบไม่ต้องยิ้มอะค่ะ เหนื่อยขี้เกียจยิ้มขี้เกียจให้คนเข้าใจผิด ขี้เกียจคุย บางทีก็โลกส่วนตัวสูงแต่มันจำเป็น เดี๋ยวจะไม่ได้รับความร่วมมือ และไม่อยากให้คนกลัวเกรง อยากให้เขาอยู่กะเราแล้วรีแรกซ์
รึต้องทำใจทำไงได้คนมันหน้าโหด บางทีก็รำคาญเหมือนกัน ดูแค่หน้าไม่รู้จักดูกันที่ใจ เซ็ง
ทำไมคนชอบมองว่าเราดูดุมาก แต่เด็กๆทารกหรือเล็กๆกลับชอบมาเล่นกะเรา
เราเดาว่ารึมีรังสีอัมหิต แบบที่เราเคยเจอบางคน หลังๆยอมรับว่าขี้รำคาญเบื่อไรง่าย เบื่อคนเลยทำให้เกิดออร่าน่าสะพึงขึ้นมารุป่าว
แต่สิ่งที่แปลกใจคือ ทำไมเด็กๆชอบเรากันจัง เด็กตัวเล็กๆ ทารก แบบจะชอบมองหน้าเรา ชอบยิ้ม ชอบมาเล่น แบบเด็กร้องให้เราจ้องหน้านิดเดียวเด็กก็หยุดร้องและก็ยิ้มแฉ่ง บางคนก็ชอบมาเล่นมานั่งตักก็งง เพราะเรารำคาญไม่ได้ชอบเด็ก แต่ก็รักเด็กอะ อุ้มทีก็ทะนุถนอม(แม้จะเบื่อก็เหอะ)แต่คงมีสัญชาติญาณความเปนแม่รึความเป็นห่วงเยอะอะนะ
แต่เรากลุ้มใจเพราะเราอยากมีหน้าตาอ่อนโยนให้พวกผู้ใหญ่เห็นโดยแบบไม่ต้องยิ้มอะค่ะ เหนื่อยขี้เกียจยิ้มขี้เกียจให้คนเข้าใจผิด ขี้เกียจคุย บางทีก็โลกส่วนตัวสูงแต่มันจำเป็น เดี๋ยวจะไม่ได้รับความร่วมมือ และไม่อยากให้คนกลัวเกรง อยากให้เขาอยู่กะเราแล้วรีแรกซ์
รึต้องทำใจทำไงได้คนมันหน้าโหด บางทีก็รำคาญเหมือนกัน ดูแค่หน้าไม่รู้จักดูกันที่ใจ เซ็ง