ความล้มเหลวในชีวิตมีมากมาย ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดว่าต้นเองล้มเหลวมากมายและหลายครั้งในชีวิต ผมเปลี่ยนเส้นทางความคิดตัวเองมากมาย ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน คุณเชื่อหรือไม่ว่าเมื่อก่อนผมอยากจะทำอาชีพเป็นนักเขียนการ์ตูนนะครับ แต่ด้วยฝีมือที่ไม่เอาอ่าวเท่าไร + กับความไม่พยายามอย่างดีพอ ทำให้ไปไม่ถึงฝัน นั้นคือความล้มเหลวแรกๆ ในชีวิตซึ่งเกี่ยวข้องกับการใช้อาชีพ พอเมื่อถึงช่วง ม.ปลายก็อยากจจะทำงานก็อยากทำงานเขียนเกม เพราะผมเป็นคนที่ชอบเล่นเกมมาก แต่ด้วยค่าเรียนที่แสนแพงและหลักสูตรที่ไม่มีในประเทศไทย นั้นทำให้ผมล้มเหลวเป็นครั้งที่สอง
ต่อมาเมื่อผมเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ผมเองก็เคยคาดหวังว่าตัวเองจะเป็น ดีไซเนอร์ระดับโลก ก็พยายามเรียนรู้และออกแบบสิ่งต่าง ๆ แต่สุดท้ายเมื่อเจอกับสภาพความเป็นจริงของโลก เมื่อค้นพบว่าการทำงานในสายอาชีพนี้อาจจะไม่สามารถให้ค่าตอบแทนได้อย่างที่คิด และพบว่างานในสายออกแบบไม่ได้เป็นที่ต้องการในตลาดไทยมากนัก ก็ทำให้ล้มเหลวอีกครั้ง
ผมจึงเรียนต่อปริญญาโทในสาขาบริหารธุรกิจ และคาดหวังอยากจะทำงานในสายอาชีพการตลาด ซึ่งสุดท้ายผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะล้มเหลวอีกหรือไม่ ถ้าหากหลายคนได้อ่านมาตั้งแต่ต้นอาจจะเริ่มรู้สึกว่า การที่ผมทำไรไม่ประสบความสำเร็จซักอย่างอาจจะเป็นเพราะความไม่จับจดของผม การที่ผมไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่มากพอที่เอาชนะในโชคชะตาทั้งหลายเหล่านั้นในชีวิต
บางที่ผมก็แอบคิดว่าถ้าผมพยายามอย่างเต็มที่มากพอ ผมอาจจะกลายเป็น นักเขียนการ์ตูนระดับโลก นักทำเกมระดับโลก หรือ นักออกแบบระดับโลกก็เป็นได้ แต่มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ รึเปล่า ? แน่นอนหากใช้แค่ความรู้สึกอย่างเดียวทุกคนอาจจะพูดเป็นเสียงเดียวกันในลักษณะนี้ แต่เมื่อชีวิตจริง เราไม่สามารถใช้แค่ความรู้สึกได้ ในเมื่อนี้คือโลกแห่งความจริง อาจจะมีเด็กเป็นล้านคนเคยฝันว่าอยากเป็นนักเขียนการ์ตูน แต่จะมีกี่คนที่สามารถเป็นแบบนั้นได้จริง ? และในนั้นมีคนไทยกี่ %
ฟังดูอาจจะโหดร้ายและสิ้นหวังเป็นอย่างมาก.... แต่จริงๆแล้ว มนุษย์เรานั้นก็อาจแค่ตอบสนองต่อชีวิตในลักษณะที่ต่างกันไป บางคนอาจจะเก่งมาก แต่กลับไม่มีโอกาสได้ใช้ความสามารถเหล่านั้น ในขณะที่บางคนอาจจะไม่เก่ง แต่กลับได้โอกาสที่ดีกว่า.. แต่ถึงอย่างไรก็ตามนั้นก็คือชีวิตเรา เพราะแบบนั้นชีวิตมันถึงมีรสชาติ เพราะความไม่สอดคล้องของโลกนี้หละ ที่ทำให้ผู้คนแตกต่าง เพราะแบบนั้นมนุษย์ถึงเป็น ปักเจกบุคคล และทำให้โลกนี้ไม่น่าเบื่อ...
ปัจจุบันผมก็ยังค้นหาตัวเองอยู่และหวังว่าซักวันอาจจะพบสถานที่สุดท้ายในชีวิต แต่แน่นอนอนาคตเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน อย่างน้อยๆ ก็ในปัจจุบันนี้...
ซักวันคุณอาจจะได้เห็นผมเป็นนักร้องระดับโลกก็ได้ ใครจะไปรู้...
ขอจาลึกไว้ที่พันทิพ ปี พ.ศ. 2556
ความฝัน ความจริง ความหวัง และก็ชีวิต
ต่อมาเมื่อผมเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ผมเองก็เคยคาดหวังว่าตัวเองจะเป็น ดีไซเนอร์ระดับโลก ก็พยายามเรียนรู้และออกแบบสิ่งต่าง ๆ แต่สุดท้ายเมื่อเจอกับสภาพความเป็นจริงของโลก เมื่อค้นพบว่าการทำงานในสายอาชีพนี้อาจจะไม่สามารถให้ค่าตอบแทนได้อย่างที่คิด และพบว่างานในสายออกแบบไม่ได้เป็นที่ต้องการในตลาดไทยมากนัก ก็ทำให้ล้มเหลวอีกครั้ง
ผมจึงเรียนต่อปริญญาโทในสาขาบริหารธุรกิจ และคาดหวังอยากจะทำงานในสายอาชีพการตลาด ซึ่งสุดท้ายผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะล้มเหลวอีกหรือไม่ ถ้าหากหลายคนได้อ่านมาตั้งแต่ต้นอาจจะเริ่มรู้สึกว่า การที่ผมทำไรไม่ประสบความสำเร็จซักอย่างอาจจะเป็นเพราะความไม่จับจดของผม การที่ผมไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่มากพอที่เอาชนะในโชคชะตาทั้งหลายเหล่านั้นในชีวิต
บางที่ผมก็แอบคิดว่าถ้าผมพยายามอย่างเต็มที่มากพอ ผมอาจจะกลายเป็น นักเขียนการ์ตูนระดับโลก นักทำเกมระดับโลก หรือ นักออกแบบระดับโลกก็เป็นได้ แต่มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ รึเปล่า ? แน่นอนหากใช้แค่ความรู้สึกอย่างเดียวทุกคนอาจจะพูดเป็นเสียงเดียวกันในลักษณะนี้ แต่เมื่อชีวิตจริง เราไม่สามารถใช้แค่ความรู้สึกได้ ในเมื่อนี้คือโลกแห่งความจริง อาจจะมีเด็กเป็นล้านคนเคยฝันว่าอยากเป็นนักเขียนการ์ตูน แต่จะมีกี่คนที่สามารถเป็นแบบนั้นได้จริง ? และในนั้นมีคนไทยกี่ %
ฟังดูอาจจะโหดร้ายและสิ้นหวังเป็นอย่างมาก.... แต่จริงๆแล้ว มนุษย์เรานั้นก็อาจแค่ตอบสนองต่อชีวิตในลักษณะที่ต่างกันไป บางคนอาจจะเก่งมาก แต่กลับไม่มีโอกาสได้ใช้ความสามารถเหล่านั้น ในขณะที่บางคนอาจจะไม่เก่ง แต่กลับได้โอกาสที่ดีกว่า.. แต่ถึงอย่างไรก็ตามนั้นก็คือชีวิตเรา เพราะแบบนั้นชีวิตมันถึงมีรสชาติ เพราะความไม่สอดคล้องของโลกนี้หละ ที่ทำให้ผู้คนแตกต่าง เพราะแบบนั้นมนุษย์ถึงเป็น ปักเจกบุคคล และทำให้โลกนี้ไม่น่าเบื่อ...
ปัจจุบันผมก็ยังค้นหาตัวเองอยู่และหวังว่าซักวันอาจจะพบสถานที่สุดท้ายในชีวิต แต่แน่นอนอนาคตเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน อย่างน้อยๆ ก็ในปัจจุบันนี้...
ซักวันคุณอาจจะได้เห็นผมเป็นนักร้องระดับโลกก็ได้ ใครจะไปรู้...
ขอจาลึกไว้ที่พันทิพ ปี พ.ศ. 2556