นานทีจะนอนๆอยู่แล้วน้ำตาไหล
ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมีโอกาสมาตั้งกระทู้น้ำเน่าในนี้
แต่ไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้วนี่เนาะ ขอยึดพื้นที่เล็กน้อย ในการระบายความในใจนะคะ
*บอกก่อนว่าเป็นเรื่องจริง ทุกประการ อย่าคิดว่าสิ่งที่คุณไม่เคยเจอ จะเป็นเรื่องโกหกเสมอไปน้า ถ้าใครถามว่าแต่งหรือเปล่า ขออนุญาตมองข้ามไปนะคะ ขอบคุณค่ะ*

วันหนึ่งเราเคยมีแฟน แล้วอยู่ดีๆแฟนก็กลายสภาพเป็นอย่างอื่น เพราะความห่างไกล
เรายอมคบเพราะคิดว่า รักแท้จริงๆ คงไม่มีอะไรมาทำให้แพ้ได้หรอก
จนมาวันนี้ เรารู้แล้วว่าเราคิดผิด

แฟนเก่าเราเป็นผู้ชายเกาหลีค่ะ
เจอกัน รู้จักกันที่เกาหลี เพราะการถามทาง
เป็นจุดเริ่มต้นให้เรารู้จักกันค่ะ
เมื่อเดือนพฤษภาคม เราไปเที่ยวเกาหลีคนเดียวค่ะ
เราหลงทาง หาที่พักไม่เจอ มองหาใครก็ไม่กล้าถาม ค่อนข้างจะขี้อาย
แล้วก็หันมาเจอผู้ชายคนนึง หน้าตาธรรมดาๆ
ตัวไม่ขาว ผิวสีแทนๆนี่แหละ ก็นึกว่าไม่ใช่คนเกาหลีเลยเดินเข้าไปถามทาง
(ทำการบ้านมาเฟ้ยย ว่าคนเกาหลีนิสัยยังไงเลยหลีกหนีคนเกาหลี)
แต่แหม่ คนเกาหลีซะอย่างนั้น เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ!
แต่โชคดีมากๆค่ะที่เขาพูดภาษาอังกฤษได้
เราเลยยื่นแผนที่ไปให้ เขาก็บอกทางเรา เห็นป้ายนั้นมั้ย เห็นสถานีนี้เลี้ยวนี้นะๆ
( ตอนนั้นเราพักที่ TravellersA ใครเคยไปน่าจะทราบค่ะ )
เราก็ยืนเกาหัวสิคะ บอกอะไรมา(วะ) งงเรือหาย
หนาวก็หนาว ยังมาเจอสำเนียงประหลาดอีก
เค้าถามว่าเข้าใจมั้ย เราก็นะ นิสัยคนไทย เข้าใจไม่เข้าใจ พยักหน้าไว้ก่อน (อย่าทำตามนะ ไม่ดีเลย)
เค้าก็บอก โอเค แล้วคืนแผนที่มาให้
แหม่ ละจะเอาไงต่อกะชีวิตดีวะเนี่ย
เราก็เดินตามทาง แล้วคงเดินเลยป้ายที่เขาบอก
เขาเลยวิ่งมาบอกว่าไปทางโน้นนน
(โชว์โง่ตัลล๊อดดดด)
เราก็ เอ๋อสิคะ อังกฤษก็ไม่แข็งอ่ะ
เค้าเหมือนจะอ่านใจออกนะ เลยบอก
' follow me. I'll take u there '
โอ้มายก้อดดด จะพาตูไปปล้นป่ะวะเนี่ยยยย

เดินเข้าซอยมา ก็เงียบๆค่ะ มีร้านอาหารนิดหน่อย
แต่ถ้าถามว่ากล้ากินมั้ย ก็ไม่อ่ะ มันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้
เพิ่งจะถึงแท้ๆ นึกถึงแต่ของกินอีกและ
เดินเข้ามาเรื่อยๆก็ถึงแล้วค่ะ ลากกระเป๋ากันกล้ามขึ้นเลยทีเดียว
เราก็ขอบอกขอบใจเค้าใหญ่ เค้าก็บอกไม่เป็นไรยินดีช่วย
เราก็เช็คอิน ลากกระเป๋าขึ้นไปพักผ่อน
(จะบอกว่าพักชั้น 3 แต่ไม่มีลิฟท์ กระเป๋าหนัก 20 โล เกือบตายยยย)
แล้วก็อาบน้ำ แล้วก็หลับไปค่ะ
ถึงโฮสเทลเที่ยงๆ หลับไปตื่นมาประมาณบ่ายสาม
ก็ล้างหน้าล้างตา แต่งหน้า ดูแผนที่ว่าจะไปไหนดีเพราะไม่ได้จัดโปรแกรมมา
ก็เลยคิดว่าเดินเที่ยวเอาแถวๆนี้ละกัน
เพราะใกล้ตลาดมยองดงกับดงแดมุนค่ะ
ก็เดินลงมา ที่ตกใจที่สุดก็คือ
ผู้ชายคนนั้น ยังนั่งอยู่ตรงล็อบบี้ข้างล่าง
ตกใจมากค่ะ เค้าก็หันมาเห็นเราพอดี เราก็ยิ้มเจื่อนๆแห้งๆไป
เค้าก็ถามว่า เราชื่อ...ใช่มั้ย
อ้าว ช็อคหนัก!! รู้ได้ไง เราก็เงียบไม่ตอบค่ะจะเดินออกไปอย่างเดียว
เค้าก็บอกว่ารอเดี๋ยวแล้ววิ่งตามมา แล้วบอกว่า
จำผมไม่ได้หรอ ผมเคยเจอคุณในโปรแกรม ... ไง ผมชื่อ.... ก่อนคุณมา 3-4 วันเรายังคุยกันอยู่เลย
(มันเป็นโปรแกรมที่เราไว้ใช้หาเพื่อนต่างชาติฝึกภาษาค่ะ)
อ้าวว เราช็อคหนักอีก รู้นะว่าโลกกลม แต่ไม่คิดว่าจะกลมขนาดนี้ เพราะบอกว่าจะมาเที่ยวเฉยๆ และก็ไม่คิดจะติดต่อไปด้วย
(ใครจะกล้า คนแปลกหน้านะ)
มาเจอแบบนี้เราทำหน้าไม่ถูกเลยค่ะ
เค้าบอกเค้ามาหาเพื่อนแถวนี้พอดี ไม่คิดว่าจะเจอเหมือนกัน
แต่เห็นหน้าเราเหมือนในรูปที่ใช้โชว์ในโปรไฟล์ เลยคิดว่าน่าจะใช่


เดี๋ยวขอหาอะไรทานแปปนึงนะคะ หิวกระเพาะคราดแล้ว