เก้าอี้เลคเชอร์ และ ข้อสอบแบบฝน ความทรมารที่เข้ากันดี!!

          
          โรงเรียนผมเปลี่ยนมาใช้ได้สัก 3-4 ปีแล้วคับ ถ้าคนที่เคยใช้งานมันบ่อยๆก็คงจะรู้ดีนะคับ คนตัวเล็กๆไม่ค่อยมีปัญหาอ่ะ แต่คนตัวใหญ่ๆนี้สิ โคตรเกลียดเลยคับ เจ้าเก้าอี้เลคเชอร์เนี่ย โรงเรียนผมค่อนข้างไม่สมประกอบ ขาถ่าง ที่รองเขียนตํ่า ที่นั่งแตก ( เหมือนโรงเรียนจอมพลังยังไม่ไม่รู้ นั่งกันอีท่าไหนเนี่ย ) คนตัวใหญ่ๆเนี่ย ถ้าเจอแบบเปิดไม่ได้ เวลาเข้าก็ต้องสไลด์ตัวเข้าไป บางคนก็ขาติดมั้ง คาบอังกฤษเวลาจะลุกทำความเคารพก็ลำบากเหลือทน เด๋วลุก เด๋วนั่ง ส่วนที่เป็นเปิดได้เนี่ย มันจะพบปัญหาที่รองเขียนตํ่า ซึ่งนั่งนานๆปวดหลังมากๆ  แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด พื้นที่มันน้อย แค่วางใบงานแผ่นเดียวก็จะเต็มแล้ว ไหนจะหนังสือเรียน สมุด กระเป๋าดินสอ อีก เต็มครับ ปากกานี้ ล่วงกันรัวๆ จะเออกไปเก็บก็ออกยาก ต้องใช้เพื่อน ลำบากเขาอีก ทำให้นึกถึงพระคุณของโต๊ะไม้ และ เกาอีก สมัยก่อนเหลือเกิน ( รู้สึกผิดที่เขียนโต๊ะในสมัยนั้น )
          
          มันเป็นอะไรที่ผมเบื่อมากเลยคับ ต้องก้มไปจ้องว่าเราฝนเกินขอบวงกลมไหม เกินก็เอายางลบมาลบอย่างประณีตบรรจง ลบไม่ดีก็ไปลบโดนข้ออื่นอีก เรียกได้ว่า กว่าจะฝนเสร็จหนึ่งข้อก็เหนื่อยแล้ว พอทำเสร็จหมดทุกข้อ หันไปดูเพื่อน เอ้า!! หายไปไหนหมดแล้ว หันไปอีกข้าง กวักมืออยู่ข้างประตู ( ทำไมเทพจัง ฝนเร็วโคตร ) ข้อแบบฝนเนี่ย มันทำให้ผมปวดนิ้ว ปวดมือ มากมาย


          มันเป็นความทรมาร 2 สิ่งที่เมื่อคู่กันแล้ว เฮ้ย!! ใช่เลย ปวดหลัง ปวดคอ ปวดตา ปวดมือ ปวดจิต ครบเลยคับ สมาธิในการสอบหายไป 60% ต้องทำแบบรีบๆแล้วส่งๆไป เพราะอยากออกห้องสอบ



ปล. นี้เป็นเพียงประสบการณ์ของผม  มิมีเจตนาอย่างอื่นอย่างใด แค่อยากระบายอารมณ์นิดๆหน่อยๆคับ ขอบคุณคับ