สวัสดีผู้อ่านทุกคนครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมเลยครับและก็เป็นครั้งแรกที่ผมลองเขียนเรื่องราวในบางแง่มุมของผม ให้สาธารณะชนได้เห็นเพื่อรับทราบเผื่อจะมีใครบางคนที่สนใจนำไปคิดต่อยอดหรืออย่างน้อยที่สุดได้อ่านฆ่าเวลาก็ยังดีฮ่าๆๆ
ผมเป็นหนุ่มใต้อยู่"ด้ามขวานแลน แดนสะตอ"ชื่อฟังดูเก๋ๆใช่ไหมล่ะครับ ชีวิตตั้งแต่เด็กก็ได้ซึมซับวัฒนธรรมความเป็นใต้มามากทั้งอาหาร ภาษา บุคลิก หรือในเรื่องประเพณีต่างๆทุกสิ่งทุกอย่างได้กล่อมเกลาให้ผมรักและภาคภูมิใจในความเป็นคนใต้จนไม่อยากเหินห่างดินแดนแห่งนี้ แต่แล้วโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือเวรกรรมที่ติดตามมาก็ไม่รู้ได้ ที่รู้ๆคือเป็นสิ่งที่นำพาเด็กใต้ตัวเล็กๆมาสู่อีกดินแดนหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยมาก่อนที่นั่นคือเมืองหลวงนาม"กรุงเทพมหานคร"
เช่นเดียวกับใครหลายๆคนที่การศึกษาบังคับให้ต้องเข้ามายังกรุงเทพ เพื่อจะหาความรู้และหวังว่าสักวันจะนำสิ่งที่ได้นั้นกลับไปพัฒนาบ้านเกิดของตน แต่ใครจะรู้บ้างว่าเมื่อ"หลวมตัว"เข้ามาแล้วก็ยากที่จะถอนตัวออกจากที่แห่งนี้ ชีวิตในกรุงเทพช่วงแรกๆต้องมีการปรับตัวกันอย่างมากโดยเฉพาะเด็กใต้ที่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตในเมืองอย่างผม เพราะความไม่คุ้นเคยนั้นเองจึงทำให้ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหลายๆด้าน ทั้งการตื่นนอนที่ต้องเช้าขึ้นเพื่อไปให้ทันเวลาเรียน การแต่งกายที่ต้องดูเท่ๆตามแบบฉบับของคนกรุง(ในส่วนนี้ต้องมีค่าใช้จ่ายอยู่พอสมควร) รวมถึงการปรับนิสัยการเอาตัวรอดทั้งการพูดไพเราะเพราะพริ้งเพื่อให้ผู้อื่นชื่นชม การพัฒนาความแข็งแกร่งในการเบียดเสียดและแย่งชิงจุดยืนบนรถไฟฟ้า ทุกสิ่งเหล่านี้ทำให้เด็กสะตอแดนใต้คนนี้ต้องเรียนรู้กับมัน อีกอย่างที่เด็กใต้แดนสะตอทุกผู้ทุกนามต้องปรับเปลี่ยนกันอย่างจริงจังคือ"ภาษา"บางคนที่ไม่เคยฝึกพูดกลางมาก่อนก็อาจจะพูด"ทองแดง"จนทำให้เพื่อนฝูงล้อมานักต่อนัก แต่ที่ส่วนใหญ่เป็นกันมากคือนำคำใต้มาใช้กันผิดๆจนทำให้คนกรุงงงกันเลยทีเดียว เช่น คำว่า"พา"ที่เรามักใช้กับสิ่งไม่มีชีวิต อย่างเช่นเพื่อนถามว่ามาไง เราจะตอบว่า"พารถเครื่องมา"ฮ่าๆคิดดูแล้วยังขำตัวเองอยู่เลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี
มีบางครั้งที่รู้สึกว้าเหว่และคิดถึงบ้านแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะกลับไปโอบกอดแผ่นดินที่เป็นบ้านซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปกว่าพันกิโล จึงทำได้เพียงหาแหล่งทดแทนที่ใกล้เคียงกันมากที่สุดนั่นคือ"หน้าม.ราม"เพราะที่นี่มีคนใต้อยู่เยอะเมื่อมาเยือนทุกครั้งก็จะได้ยินสำเนียงภาษาที่คุ้นเคย หัวใจจะพองโตทุกครั้งเมื่อได้ยินคน"แหลงใต้"กัน ซึ่งเป็นยาที่ช่วยให้เราหายคิดถึงบ้านอย่างดีเลยทีเดียว ใครเป็นเด็กใต้เหมือนผมก็ลองไปดูแล้วรับรองว่าคุณจะได้รับความรู้สึกเช่นเดียวกับผม
สุดท้ายอยากจะฝากถึงคนต่างจังหวัดโดยเฉพาะเด็กใต้อย่างเราๆให้มีกำลังใจในการใช้ชีวิตในกรุงเทพเมืองหลวงที่แสนวุ่นวานแห่งนี้อย่างมีความสุข แล้วสักวันเราจะทำได้อย่างที่เราหวังและกลับบ้านไปพร้อมความภาคภูมใจของตนเองและคนที่รอคอย
ขอขอบคุณที่สละเวลามาอ่าน
...บ่าวหน้ามน ฅนด้ามหวาน...
เด็กใต้...ในเมืองกรุง
ผมเป็นหนุ่มใต้อยู่"ด้ามขวานแลน แดนสะตอ"ชื่อฟังดูเก๋ๆใช่ไหมล่ะครับ ชีวิตตั้งแต่เด็กก็ได้ซึมซับวัฒนธรรมความเป็นใต้มามากทั้งอาหาร ภาษา บุคลิก หรือในเรื่องประเพณีต่างๆทุกสิ่งทุกอย่างได้กล่อมเกลาให้ผมรักและภาคภูมิใจในความเป็นคนใต้จนไม่อยากเหินห่างดินแดนแห่งนี้ แต่แล้วโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือเวรกรรมที่ติดตามมาก็ไม่รู้ได้ ที่รู้ๆคือเป็นสิ่งที่นำพาเด็กใต้ตัวเล็กๆมาสู่อีกดินแดนหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยมาก่อนที่นั่นคือเมืองหลวงนาม"กรุงเทพมหานคร"
เช่นเดียวกับใครหลายๆคนที่การศึกษาบังคับให้ต้องเข้ามายังกรุงเทพ เพื่อจะหาความรู้และหวังว่าสักวันจะนำสิ่งที่ได้นั้นกลับไปพัฒนาบ้านเกิดของตน แต่ใครจะรู้บ้างว่าเมื่อ"หลวมตัว"เข้ามาแล้วก็ยากที่จะถอนตัวออกจากที่แห่งนี้ ชีวิตในกรุงเทพช่วงแรกๆต้องมีการปรับตัวกันอย่างมากโดยเฉพาะเด็กใต้ที่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตในเมืองอย่างผม เพราะความไม่คุ้นเคยนั้นเองจึงทำให้ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหลายๆด้าน ทั้งการตื่นนอนที่ต้องเช้าขึ้นเพื่อไปให้ทันเวลาเรียน การแต่งกายที่ต้องดูเท่ๆตามแบบฉบับของคนกรุง(ในส่วนนี้ต้องมีค่าใช้จ่ายอยู่พอสมควร) รวมถึงการปรับนิสัยการเอาตัวรอดทั้งการพูดไพเราะเพราะพริ้งเพื่อให้ผู้อื่นชื่นชม การพัฒนาความแข็งแกร่งในการเบียดเสียดและแย่งชิงจุดยืนบนรถไฟฟ้า ทุกสิ่งเหล่านี้ทำให้เด็กสะตอแดนใต้คนนี้ต้องเรียนรู้กับมัน อีกอย่างที่เด็กใต้แดนสะตอทุกผู้ทุกนามต้องปรับเปลี่ยนกันอย่างจริงจังคือ"ภาษา"บางคนที่ไม่เคยฝึกพูดกลางมาก่อนก็อาจจะพูด"ทองแดง"จนทำให้เพื่อนฝูงล้อมานักต่อนัก แต่ที่ส่วนใหญ่เป็นกันมากคือนำคำใต้มาใช้กันผิดๆจนทำให้คนกรุงงงกันเลยทีเดียว เช่น คำว่า"พา"ที่เรามักใช้กับสิ่งไม่มีชีวิต อย่างเช่นเพื่อนถามว่ามาไง เราจะตอบว่า"พารถเครื่องมา"ฮ่าๆคิดดูแล้วยังขำตัวเองอยู่เลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี
มีบางครั้งที่รู้สึกว้าเหว่และคิดถึงบ้านแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะกลับไปโอบกอดแผ่นดินที่เป็นบ้านซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปกว่าพันกิโล จึงทำได้เพียงหาแหล่งทดแทนที่ใกล้เคียงกันมากที่สุดนั่นคือ"หน้าม.ราม"เพราะที่นี่มีคนใต้อยู่เยอะเมื่อมาเยือนทุกครั้งก็จะได้ยินสำเนียงภาษาที่คุ้นเคย หัวใจจะพองโตทุกครั้งเมื่อได้ยินคน"แหลงใต้"กัน ซึ่งเป็นยาที่ช่วยให้เราหายคิดถึงบ้านอย่างดีเลยทีเดียว ใครเป็นเด็กใต้เหมือนผมก็ลองไปดูแล้วรับรองว่าคุณจะได้รับความรู้สึกเช่นเดียวกับผม
สุดท้ายอยากจะฝากถึงคนต่างจังหวัดโดยเฉพาะเด็กใต้อย่างเราๆให้มีกำลังใจในการใช้ชีวิตในกรุงเทพเมืองหลวงที่แสนวุ่นวานแห่งนี้อย่างมีความสุข แล้วสักวันเราจะทำได้อย่างที่เราหวังและกลับบ้านไปพร้อมความภาคภูมใจของตนเองและคนที่รอคอย
ขอขอบคุณที่สละเวลามาอ่าน
...บ่าวหน้ามน ฅนด้ามหวาน...