จากนี้นะคะ http://pantip.com/topic/31259056

มาต่อกันดีกว่านะคะ จขกท ก้อขาดๆหายต้องขอดทาด้วยเพราะว่าทำงานเยอะมากเลยค่ะ หัวถึงหมอนก้ออยากนอนแล้วแถมตื่นสายจะพาลไปทำงานไม่ทันเอา ช่วงนี้ไฮซีซั่นน้ำขึ้นต้ิงให้รีบตักนะคะ 555


พอเราตอบเค้าไปแบบนั้น เรารุ้เลยค่ะว่าเค้าจะต้องโมโหกลับและก้อไม่แครืแน่นอน แต่เราก้อไม่เอาแล้วจริงๆค่ะเพราะว่าเราเครียดเรื่องแม่ มันกระทันหันมากและเราระลึกชาติได้ว่าเราควรแคร์คนที่อยุ่กับเรารักเราที่นี่ ที่สำคัญไม่เคยกดดันเราหรือทำให้เราเสียใจ ถึงแม้เค้าจะไม่ได้ทำให้เราหัวใจพองดตแบบแดน แต่ว่าเวลาที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เรารุ้เลยค่ะว่าแท้จริงแล้วเราต้องการอะไร เราต้องการอยุ่ใกล้พ่อแม่มากกว่าที่จะไปทนเสียน้ำตาต่อไปให้กับแดนค่ะ ถ้าแดนไม่เข้าใจเรายอมเลิกขาดเลยจริงๆ

แดนเงียบไปค่ะ ซึ่งเราหยุดเช็คข้อความเลย จิตใจคิดแต่สวดมนต์ภาวนาให้แม่ดีขึ้น มีบางมุมมาแวบๆนะคะ เราแอบคิดแวบๆว่าแดนจะเปงไงบ้าง จะเสียใจในสิ่งที่เราพูดไปมั้ยแล้วอยุ่ๆเรานิ่งไป แดนจะทุรนทุรายมั้ย หรือเราควรมีคำอธิบายอะไรมากกว่านี้ เพราะที่เราทำอยุ่ก้อเหมือนคนไม่แคร์กันมากเลย แล้วเราก้อได้แต่คิดแต่ไม่ทำอะไรค่ะ ปล่อยเวลาผ่านไปสองสามชั่วโมง เค้าก้อส่งข้อความมาว่า

" ยูทำลายวันดีๆของชั้น ยูไม่รุ้หรอกว่าระยะเวลาตั้งแต่ไอกลับมาจากไทยจนทุกวันนี้ไอเตรียมการอะไรไว้ให้ยูบ้าง ยูจะเดินทางมาในอีกไม่กี่วันแล้วยูรุ้ตัวบ้างมั้ยว่ามันมีความหมายกับไอมากแค่ไหน ยูอยากำด้เวลานักใช่มั้ย ไอให้เวลายูต่อไปนี้ ยูอยากได้เวลาก้อเอาไป เอาไปเลย ไอให้เวลายูไปตลอดชีวิตสำหรับการอยุ่คนเดียวแล้วเราก้อไม่จำเป็นต้องมาติดต่อกันอีกเลย(เรารุ้ค่ะว่านี่คือการประชด)  ต่างคนต่างไปมีเวลาเป็นของตัวเองละกัน ยูส่งข้ิความบอกไอได้หรือยูอ่านแล้วพิมพืได้ยูไม่ทำแต่ยูเลือกให้ไอกระวนกระวายใจทั้งที่ยูรุ้ว่าไอจะเป็นแบบนี้แต่ยูก้อเลือกที่จะทำให้ไอกระวนกระวายใจ ไอก้อเบื่อความรักที่ต้องไล่ตามและมีอารมณ์ขึ้นๆลงๆไม่สงบนิ่งมั่นคงแบบที่คู่อื่นเค้าเป็นกัน ไอเหนื่อยมามากแล้ว ยูก้อเหนื่อยเหมือนกัน ไอจะยกเลิกตั๋วให้เองในเมื่อยูไม่อยากมาแล้ว ใช้เวลากับตัวเองให้เต็มที่ละกัน ไอขอบาย ยูไม่คิดถึงใจไอบ้างว่าไอตื่นมาและติดต่อยูไม่ได้และเห็นไอเช็คอินสนุกสนานบรเฟวบุ้คสีหน้ามีความสุขใครจะไปคิดได้ว่าแม่ยูเข้า รพ (ปกติโทรหาประจำแต่เผือกไม่โทรมาวันนี้ล่ะห่านนนนนน) เอาเป็นว่าเรื่องมันเปงแบบนี้และยูตัดสินใจแล้ว ขอให้ยูดชคดีกับเวลาของยูละกันเด้กน้อย (เรียกชั้นว่าเด็กน้อยซึ่งอารมณ์ว่า อีเด็กเอ๋ย แบบไม่ได้เอ็นดูอ่ะค่ะ เข้าใจมั้ยคะ อารมณ์ว่าเด็กไม่รุ้จักโต) ไอจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์กับชีวิตไอเหมือนกัน บาย"

แล้วเค้าก้อลบรูปคู่ออกหมดเลย ตั้งสถานะเฟซเค้าเป็นโสดทันทีค่ะ แหม่ชะนีหัวทองทั้งหลายมากดไลค์เพียบค่ะ จะมีก้อเพื่อนสนิทผุ้ชายบางคนมาถามด้วยความเปงห่วง แฟนเราก้อไม่ตอบอะไรไป เราใจหายวาบค่ะเมื่อได้เห็น แต่นาทีนั้นเราคิดว่ามันเปงแบบนี้แล้ว แม่เราก้อมาป่วย คงเปงโชคชะตากำหนดมาแบบนี้ค่ะ เราต้องปล่อยไป ดูแลและทำสิ่งที่ต้องทำที่นี่ให้ดีที่สุดดีกว่า เราก้อเลือกลบเฟซเค้าค่ะ เพราะเราไม่อยากเหงความเครลื่อนไหวของเค้า ซึ่งหลังจากนั้นก้อไม่มีความเลื่อนไหวไรหรอกค่ะ 555 และเราไม่คิดแม้แต่จะอยากรุ้ว่าจะมีข้อความจากใครส่งมาหาเค้ามั้ย เราได้แต่ปล่อยไปค่ะไม่อ่าน ไม่สนใจ แต่มันมีคนส่งมาหาเราน่ะสิคะ จากแตงกวาดองนั่นแหละค่ะ

"พี่พอลล่า เกิดอะไรขึ้นหรอเป้นโสดแล้วอ๋อ แดนทำไรพี่"

หวังดีเปงห่วงมาแต่ไกลเชียว เราก้อไม่ได้ตอบค่ะ นางโทรมาเลยค่ะ เราก้อไม่รับ

นางส่งรูปคู่ของนางกับแดนและข้าวของเครื่องใช้ที่แดนวื้อให้นางมาทางเฟซค่ะ พร้อมบอกว่า

"พี่ไม่เชื่อหนูว่าหนูเคยเจอกัน หนูรุ้ พี่เลิกกะเค้าแล้วหนูก้ออยากให้พี่เห็นหลักฐานทั้งหมดว่าหนูพูดจริงๆ หนูไม่มีเจตนาทำลายความสัมพันธ์พี่จริงๆนะ หนูเห็นพี่รักกันหนูก้อดีใจตอนนั้น "


ย่ะ ขอบใจนะยะชะนี ช่างจิตใจงามตามท้องเรื่องจริงจริ๊งงงงง เราก้อได้แต่ตอบไปว่า

"ขอบใจนะแตง เรื่องที่แล้วมาแล้วก้อปล่อยไปเถอะ อย่ารบกวนพี่อีกเลย" นางเงียบไปค่ะ

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง บุนเดสลีก้า หนึ่งในชะนีหัวทองแอดเฟซบุ้คเรามาเปงเฟรนด์ค่ะ เราก้อรับแอดค่ะ นางสวยน่ารักเชียว ก้อไม่มีอะไรค่ะเป็นเฟรนดืกันไปแบบนั้น นางก้อมาเม้นรูปต่างๆที่เปวรูปคู่ในอดีต กดไลค์เช็คดินที่เราอยุ่กะแฟนเรา เม้นในทางที่ดีค่ะนางทำเหมือนว่านางไม่รุ้เลยว่าชั้นตัดความสัมพันธ์กันแล้ว นางแอคราวกับว่า นางมาดี นาวเปงเพื่อนแดน และนางยินดีมีความสุขกับรูปต่างๆที่นางเห็นค่ะ ย้อนไปรูปต่างๆเก่าๆกระทั่งเช็คอินเก่าๆ สรุปว่านางส่องเฟซเรานั่นเองค่ะ เราแค่รุ้ว่านางสวยแค่นั้นจบ ไม่มีอารมณ์ส่องอะไรค่ะ  เราอยุ่กับตัวเองหนึ่งวันครึ่งเต็มๆ ซึ่งเปงครั้งแรกที่เรากับแฟนเราไม่คุยกันเลยเป็นเวลาเกินครึ่งวัน (ซึ่งปกติถึงเวลาเค้านอนจะเปงกลางคืนที่นั่น กลางวันที่ไทย เค้าจะตื่นมาเข้าห้องน้ำและส่งข้อความหาเราคืะ เราแชทกันทุกๆสามสี่ชั่วโมงจนไม่รุ้สึกห่างกันเลย) นี่ต่างคนต่างเงียบหายไปเป็นเวลาวันครึ่งค่ะ เรารุ้สึกเหมือนอะไรขาดหายไปจากชีวิต ปวดท้องแปล๊บๆ ใจหวิวๆบอกไม่ถูกค่ะ แต่เราก้อแข็งใจสุดริด คิดว่าจะไม่ส่งข้อความไรไปเด็ดขาดทั้งที่ในใจเราอยากรุ้มากว่าเค้าเป็นไงบ้าง เราต้องข่มใจให้หลับค่ะ มันทำไม่ได้เราก้อต้องกินยานอนหลับ แล้วหลับเปงตายเลยค่ะ ตื่นมามีข้อความจากเค้าค่ะส่งมา

ตีหนึ่งที่ไทย " แม่ยูเป็นไงบ้าง หมอบอกว่าไง อาการดีขึ้นบ้างมั้ย และยูเป็นไงบ้าง ไอขอให้แม่ยูอาการดีขึ้นนะ"

ตีสี่ที่ไทย " โรงพยาบาลให้ยูอยู่ที่นั่นได้ด้วยหรอ เวลานี้ยูควรนอนที่บ้านไม่ใช่รึไง ทำไมยูไม่คิดจะตอบข้อความไอบ้าง หรือยูมีคนปลอบใจและใช้เวลาร่วมกับยูใช่มั้ย ยูทำลายวันของไอไอทำงานไม่ได้เพราะนึกถึงแต่ยู ไอเครียดมากแต่ยูล่ะเคยนึกถึงจิตใจยูไอหรือคิดบ้างมั้ยว่าไอจะอยุ่ยังไง เปงแบบไหนรุ้สึกยังไง ไอไม่ควรมาแคร์คนอย่างยูเลย"

แปดโมงเช้าที่ไทย " วันนี้เป็นวันที่ห่วยแตกที่สุดของไอมาก หอมีบ่วงเวลาที่เหนื่อยหนักหนาสาหัสมากที่ต้องดีลเรื่องวานที่เครียดและดีบกับสถานการณ์ที่เป็นอยุ่มาสองวันแล้ว ไอเหนื่อยมากและยูก้อแสดงอกให้ไอเห็นแล้วส่ายูไม่แคร์ไอเลย ยูไม่ใช่คนนั้นที่ไอรุ้จักเลย ไอต้องปล่อยยูไปจริงๆแล้วล่ะ พัชราภา" (เรียกชื่อเราเปงภาษาไทยค่ะ ชื่อไทยของเราซึ่งปกติเค้าจะเรียกเราเบบี้ๆตลอด เมื่อไรที่โกรธกันเค้าจะเรียกเราว่าพอลล่า เมื่อนั้นเราจะรุ้ทันทีว่าต้องมีเรื่องอะไร อันนี้มาไม้ใหม่ค่ะ เรียกเราชื่อจริงเรา พัชราภา