ช่วงนั้นเทรนโกนขนหน้ากะลังฮิต ด้วยความอยากอินจัดมีดโกนหนวดมาหนึ่งด้าม ส่องกระจกเริ่มจากหน้าผากก่อน

ก็โกนมาเรื่อยๆ เห็นว่าขนก็อยู่บนหน้าเลยเดินไปดูทีวีไปโกนขนไป สักแปป ขนหน้าจำนวนหนึ่งร่วงผ่านขนตามา นั่งนึกอยู่ว่า

เอ๋...นี้ขนฉันยาวขนาดนี้เชียวหรอ (มือก็ยังไม่หยุดโกน) ผ่านมา 10 วิ จึงเดินไปส่องกระจก (อยากเห็นขนหน้าตรงไหนมันยาวดีจริง)

มาถึงบางอ้อหน้าชั้นนนนนน หน้าชั้นนนนน มีคิ้ว!! อยู่ด้วยนี่หว่าา จากวันนั้นถึงวันนี้ยังจำภาพขนร่วงผ่านตาได้อย่างติดตา พร้อมกับใบหน้าที่ปราศจาก

ขนคิ้วไปข้างหนึ่ง มันเป็นอะไรที่ ฮึ่มมมม ลองจิ้นดูกันนะคะว่าต้องทนอยู่ในสภาพแบบนั้นได้อย่างไรคิดถึงแล้วมันเศร้า

ปอลอ. ตอนนั้นฟังเค้าพูดกันมาก็ไม่ได้รู้เลยยยว่าเค้าใช้ด้ายกันหน้าสมน้ำมะหน้านักฟังไม่ได้สับจริงๆ