ต่อจากตอนที่แล้ว โดคุโร่มาบอกลาเคย์มะ เคย์มะเลยถามเลยว่าหมายความว่าไงและเหตุผลที่แสดงตัวด้วย โดคุโร่เลยบอกให้เคย์มะมากับเธอแต่อย่าให้เอลซี่ตามมาด้วย เคย์มะเลยต้องแวบออกจากบ้านโดยบอกเอลซี่ให้สร้างตัวปลอมหลอกแม่หน่อย เอลซี่ที่กำลังเอนจอยกับทีวีกับขนมก็เลยตกลงแบบไม่ถามอะไรและไม่สนเลยว่าเคย์มะจะไปไหน
หลังจากนั้นเคย์มะกับโดคุโร่ก็มาที่เรืออีกครั้ง มายังห้องลับในเรือ ตอนที่กำลังไปที่ห้องลับเคย์มะถามโดคุโร่ว่าทำไมต้องบอกลาด้วย โดคุโร่บอกเคย์มะจะต้องกลับไปยังโลกปัจจุบันใช่มั้ย เธอจึงจะบอกถึงวิธีกลับไปให้ เคย์มะงงนิดๆที่โดคุโร่รู้วิธีส่งเขากลับด้วยก็เลยบ่นที่น่าจะบอกเขาก่อนหน้านี้แล้วเพราะไม่ชอบใจที่ปิดเงียบแบบนี้ โดคุโร่ก็เลยได้แต่ขอโทษ
พอมาถึงห้องลับ โดคุโร่บอกที่เครื่องที่ใส่ลูกแก้วที่เคยใช้ติดต่อกับโดคุโร่(กระดูก)นั้นเจ้าเครื่องนี้เองก็สามารถใช้พาเคย์มะกลับได้ด้วย เพียงแต่พึ่งเครื่องนี้อย่างเดียวไม่ได้ ตัวเคย์มะเองก็ต้องถูกเรียกจากอีกฝั่ง(ปัจจุบัน)ด้วย เคย์มะเลยถามเลยว่าแล้วใครจะทำจากฝั่งปัจจุบัน โดคุโร่บอกไม่รู้แต่เคย์มะน่าจะรู้อยู่แล้วเคย์มะเลยแปลกใจ โดคุโร่พูดต่อว่าให้ใช้ลูกแก้วเป็นตัวถ่ายทอดความรู้สึกส่งไป และเพื่อให้เคย์มะส่งความรู้สึกด้วยลูกแก้วได้โดคุโร่เลยจะสอนให้ โดคุโร่ให้เคย์มะวางมือบนลูกแก้วแล้วเธอจะแสดงถึงจิตใจของเธอให้
ทันทีที่เคย์มะวางมือบนลูกแก้ว ตัวเคย์มะราวกับถูกดูดเข้าไปในตัวโดคุโร่ สิ่งที่เคย์มะได้เห็นแวบแรกก็คือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่พร้อมท้องฟ้าที่มีเมฆขาวแต่ไม่รู้ว่าที่ไหน โดคุโร่บอกผ่านความรู้สึกว่าที่เคย์มะเห็นคือนรก เป็นสถานทีที่เธอเกิดซึ่งควรจะเป็นอย่างที่เห็น แต่ไม่นานหลังจากเธอจำความได้สีของดินและสีของท้องฟ้านั้น....
วินาทีต่อมาภาพที่เคย์มะเห็นนั้นเหมือนกับเกิดระเบิดแสงจ้าแบบกระทันหันจนเคย์มะสะดุ้งตกใจจนเผลอเอามือออกจากลูกแก้ว โดคุโร่บอกให้เคย์มะวางมือต่อ สิ่งที่เคย์มะได้เห็นต่อมาโดคุโร่บอกว่าก่อนที่เธอจะรู้ตัว ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำสุดลูกหูลูกตา ยาวนานนับสิบนับร้อยปี เกิดการต่อสู้ลุกลามไปทั่ว ราวกับไฟนรกกลืนกินทุกสิ่ง ตัวโดคุโร่เองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ ไม่งั้นตัวเธอเองก็จะถูกเผาผลาญไปเหมือนกับสิ่งอื่น
หลังจากนั้นพอเธอได้ตระหนักรู้อีกครั้ง นรกนั้นก็กลายเป็นสถานทีที่ไม่อาจอยู่ได้อีกต่อไป เป็นที่ๆเต็มไปด้วยเลือด พลังเวท สายลมที่แผดเผาได้ พื้นดินมีแต่พิษตกค้างที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในนรกนั้นไม่มีทางได้เห็นเด็กอีกเลย เพราะการต่อสู้ได้ใช้วิญญาณของเด็กที่จะเกิดมาไปจนหมด นรกจึงสูญสิ้นแม้แต่อนาคต ส่วนตัวเธอก็สูญเสียร่างกายแลกกับชื่อเสียงในฐานะวีรสตรี
แต่ตัวโดคุโร่นั้นแม้จะเหลือเพียงโครงกระดูกแต่ในใจเธอนั้นร่ำร้อง "ทำไมพวกเราถึงต้องสู้กันด้วย" "เพื่ออะไร" "ความยุติธรรมเหรอ" "เพื่อพวกเราเองเหรอ" "ทิฐิเหรอ" "เพื่อสิ่งที่รักเหรอ" แต่ในความจริงแล้วไม่ว่าจะเหตุผลอะไรของใคร ทั้งหมดก็คือเหตุผลๆเดียวเหมือนๆกัน เพราะงั้นจึงต่อสู้ การต่อสู้ที่บังคับพวกเธอให้เข้าร่วม ทำไมสุดท้ายก็ต้องสู้ จะมีสิ่งที่ดีกว่าการใช้ความกล้าหาญของเธอเองมั้ยเพื่อปฎิเสธที่จะสู้
ภาพในจิตใจโดคุโร่จบลง โดคุโร่บอกเลยว่าเคย์มะนั้นต่างไปจากเธอ
โดคุโร่: พี่รู้วิธีที่จะสู้
โดคุโร่: โดยที่พี่ไม่ต้องสู้เลย...!!
เคย์มะ: แต่การต่อสู้ก็ยังคงเป็นการต่อสู้!!
เคย์มะ: ผมน่ะ... ก็แค่ไม่อยากจะทำอะไรเลยสักนิด
โดคุโร่: ผิดแล้ว
โดคุโร่: คุณพี่แค่ไม่รู้ว่าการต่อสู้จริงๆเป็นยังไง
โดคุโร่: แต่แบบนั้นก็คือสิ่งที่ดีเหมือนกัน
แล้วทั้งคู่ก็ออกมาที่ดาดฟ้าเรือโดยทิ้งลูกแก้วทั้งสองไว้ที่เครื่อง โดคุโร่บอกถึงเวลาบอกลาแล้ว เคย์มะถามโดคุโร่ว่าจะไปไหน เธอบอกเธอต้องคอยปกป้องทุกคน ตอนนี้การเปลี่ยนแผนการของวินเทจก็บรรลุผลแล้ว แต่ในที่สุดแล้วพวกวินเทจคงรู้ตัวและต้องกลับมาเพื่อหาเด็กผู้หญิงที่จะมาเป็นภาชนะให้คาเคทามะ
และเพื่อการนี้เอง โดคุโร่เลยจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อแทนพวกเด็กผู้หญิง โดคุโร่เลยทำเทปปลอกคอที่จะคงสัญญาณของเด็กผู้หญิงทุกคนไว้ในเส้นเดียวซึ่งพวกวินเทจจะต้องมาตามปลอกคออันนี้แน่ และจะไม่ยอมให้พวกวินเทจเพิ่มมากไปกว่านี้ แล้วโดคุโร่ก็ใส่ปลอกคอเหยื่อล่อที่คอตัวเอง โดยขณะที่กำลังใส่อยู่นั้นเธอบอกเธอจะทำเป็นไม่รู้จักเคย์มะ ถ้าเคย์มะมาอยู่กับเธออีกครั้งพวกวินเทจก็จะรู้แน่ว่าเคย์มะคือตัวการใหญ่
โดคุโร่: เพราะงั้นแม้ว่าจะเจอกันอีก ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน
โดคุโร่: แต่ไม่ต้องห่วง
โดคุโร่: ฉันจะคอยอยู่เคียงข้าง
โดคุโร่: คอยปกป้องคุณพี่
โดคุโร่: จากนี้ไป
โดคุโร่: คุณพี่ก็จะไม่ต้องเป็นอันตรายอีก
ตอนที่โดคุโร่ใส่ปลอกคอเสร็จ ภายในหัวเคย์มะก็แวบถึงคนๆหนึ่ง ผู้หญิงผมสั้นเช่นเดียวกับโดคุโร่ ภาพของเธอคนนั้นแทบจะเหมือนกับโดคุโร่ไม่มีผิดจนเคย์มะเริ่มตระหนักได้แล้วว่าในปัจจุบันเขาเองเคยเจอโดคุโร่มาแล้ว และยังเป็นคนๆที่เขารู้จักดีด้วย
นอกจากนี้โดคุโร่เอาของอย่างหนึ่งให้เคย์มะไว้ สิ่งนั้นก็คือเครื่องมือที่เหลือที่ใช้เปิดช่องว่างในจิตใจของวินเทจซึ่งจริงๆวินเทจทำลายไปแล้วแต่โดคุโร่ก็ซ่อมมันจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมตามที่เคย์มะบอกให้ช่วย และเครื่องมือนี้ก็คืองานสุดท้ายของเคย์มะ ซึ่งงานของเคย์มะที่มาที่นี่มีสามอย่าง อย่างแรกคือการมาเจอกับเธอ อย่างที่สองคือเจอกับเทนริ และงานสุดท้ายก็คือ... แต่ไม่ต้องบอกเคย์มะบอกรู้อยู่แล้ว โดคุโร่บอกจนกว่างานสุดท้ายของเคย์มะจะเสร็จเธอก็จะคอยจับตาดูให้
ถึงตอนนี้เคย์มะบอกตรงๆเลยว่าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโดคุโร่กำลังทำเรื่องแบบนี้อยู่ ทำมาตลอดจนสิบปีข้างหน้า แบกภาระนี้ทั้งหมดด้วยตัวเอง โดคุโร่ก็บอกว่า...
โดคุโร่: ฉันดีใจจริงๆ
โดคุโร่: ที่ในที่สุดก็มาถึงจุดจบของการต่อสู้
โดคุโร่: ฉันเกิดใหม่
โดคุโร่: ก็เพื่อเหตุนี้
[โดคุโร่จูบเคย์มะเป็นครั้งสุดท้าย]
โดคุโร่: ลาก่อน คุณพี่.....
จบตอน
คงเริ่มเดากันได้แล้วมั้งว่าในอีก 10 ปีใครคือโดคุโร่ แถมก่อนที่เคย์มะจะย้อนอดีตมาโดคุโร่ในปัจจุบันก็โดนฆ่าตายไปแล้ว แสดงว่าโดคุโร่ร่างมนุษย์คงจะเป็นโดคุโร่ที่ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่ใน 10 ปีก่อน(เดาไปเรื่อย)
[Spoil] The World God Only Knows - 250
หลังจากนั้นเคย์มะกับโดคุโร่ก็มาที่เรืออีกครั้ง มายังห้องลับในเรือ ตอนที่กำลังไปที่ห้องลับเคย์มะถามโดคุโร่ว่าทำไมต้องบอกลาด้วย โดคุโร่บอกเคย์มะจะต้องกลับไปยังโลกปัจจุบันใช่มั้ย เธอจึงจะบอกถึงวิธีกลับไปให้ เคย์มะงงนิดๆที่โดคุโร่รู้วิธีส่งเขากลับด้วยก็เลยบ่นที่น่าจะบอกเขาก่อนหน้านี้แล้วเพราะไม่ชอบใจที่ปิดเงียบแบบนี้ โดคุโร่ก็เลยได้แต่ขอโทษ
พอมาถึงห้องลับ โดคุโร่บอกที่เครื่องที่ใส่ลูกแก้วที่เคยใช้ติดต่อกับโดคุโร่(กระดูก)นั้นเจ้าเครื่องนี้เองก็สามารถใช้พาเคย์มะกลับได้ด้วย เพียงแต่พึ่งเครื่องนี้อย่างเดียวไม่ได้ ตัวเคย์มะเองก็ต้องถูกเรียกจากอีกฝั่ง(ปัจจุบัน)ด้วย เคย์มะเลยถามเลยว่าแล้วใครจะทำจากฝั่งปัจจุบัน โดคุโร่บอกไม่รู้แต่เคย์มะน่าจะรู้อยู่แล้วเคย์มะเลยแปลกใจ โดคุโร่พูดต่อว่าให้ใช้ลูกแก้วเป็นตัวถ่ายทอดความรู้สึกส่งไป และเพื่อให้เคย์มะส่งความรู้สึกด้วยลูกแก้วได้โดคุโร่เลยจะสอนให้ โดคุโร่ให้เคย์มะวางมือบนลูกแก้วแล้วเธอจะแสดงถึงจิตใจของเธอให้
ทันทีที่เคย์มะวางมือบนลูกแก้ว ตัวเคย์มะราวกับถูกดูดเข้าไปในตัวโดคุโร่ สิ่งที่เคย์มะได้เห็นแวบแรกก็คือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่พร้อมท้องฟ้าที่มีเมฆขาวแต่ไม่รู้ว่าที่ไหน โดคุโร่บอกผ่านความรู้สึกว่าที่เคย์มะเห็นคือนรก เป็นสถานทีที่เธอเกิดซึ่งควรจะเป็นอย่างที่เห็น แต่ไม่นานหลังจากเธอจำความได้สีของดินและสีของท้องฟ้านั้น....
วินาทีต่อมาภาพที่เคย์มะเห็นนั้นเหมือนกับเกิดระเบิดแสงจ้าแบบกระทันหันจนเคย์มะสะดุ้งตกใจจนเผลอเอามือออกจากลูกแก้ว โดคุโร่บอกให้เคย์มะวางมือต่อ สิ่งที่เคย์มะได้เห็นต่อมาโดคุโร่บอกว่าก่อนที่เธอจะรู้ตัว ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำสุดลูกหูลูกตา ยาวนานนับสิบนับร้อยปี เกิดการต่อสู้ลุกลามไปทั่ว ราวกับไฟนรกกลืนกินทุกสิ่ง ตัวโดคุโร่เองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ ไม่งั้นตัวเธอเองก็จะถูกเผาผลาญไปเหมือนกับสิ่งอื่น
หลังจากนั้นพอเธอได้ตระหนักรู้อีกครั้ง นรกนั้นก็กลายเป็นสถานทีที่ไม่อาจอยู่ได้อีกต่อไป เป็นที่ๆเต็มไปด้วยเลือด พลังเวท สายลมที่แผดเผาได้ พื้นดินมีแต่พิษตกค้างที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในนรกนั้นไม่มีทางได้เห็นเด็กอีกเลย เพราะการต่อสู้ได้ใช้วิญญาณของเด็กที่จะเกิดมาไปจนหมด นรกจึงสูญสิ้นแม้แต่อนาคต ส่วนตัวเธอก็สูญเสียร่างกายแลกกับชื่อเสียงในฐานะวีรสตรี
แต่ตัวโดคุโร่นั้นแม้จะเหลือเพียงโครงกระดูกแต่ในใจเธอนั้นร่ำร้อง "ทำไมพวกเราถึงต้องสู้กันด้วย" "เพื่ออะไร" "ความยุติธรรมเหรอ" "เพื่อพวกเราเองเหรอ" "ทิฐิเหรอ" "เพื่อสิ่งที่รักเหรอ" แต่ในความจริงแล้วไม่ว่าจะเหตุผลอะไรของใคร ทั้งหมดก็คือเหตุผลๆเดียวเหมือนๆกัน เพราะงั้นจึงต่อสู้ การต่อสู้ที่บังคับพวกเธอให้เข้าร่วม ทำไมสุดท้ายก็ต้องสู้ จะมีสิ่งที่ดีกว่าการใช้ความกล้าหาญของเธอเองมั้ยเพื่อปฎิเสธที่จะสู้
ภาพในจิตใจโดคุโร่จบลง โดคุโร่บอกเลยว่าเคย์มะนั้นต่างไปจากเธอ
โดคุโร่: พี่รู้วิธีที่จะสู้
โดคุโร่: โดยที่พี่ไม่ต้องสู้เลย...!!
เคย์มะ: แต่การต่อสู้ก็ยังคงเป็นการต่อสู้!!
เคย์มะ: ผมน่ะ... ก็แค่ไม่อยากจะทำอะไรเลยสักนิด
โดคุโร่: ผิดแล้ว
โดคุโร่: คุณพี่แค่ไม่รู้ว่าการต่อสู้จริงๆเป็นยังไง
โดคุโร่: แต่แบบนั้นก็คือสิ่งที่ดีเหมือนกัน
แล้วทั้งคู่ก็ออกมาที่ดาดฟ้าเรือโดยทิ้งลูกแก้วทั้งสองไว้ที่เครื่อง โดคุโร่บอกถึงเวลาบอกลาแล้ว เคย์มะถามโดคุโร่ว่าจะไปไหน เธอบอกเธอต้องคอยปกป้องทุกคน ตอนนี้การเปลี่ยนแผนการของวินเทจก็บรรลุผลแล้ว แต่ในที่สุดแล้วพวกวินเทจคงรู้ตัวและต้องกลับมาเพื่อหาเด็กผู้หญิงที่จะมาเป็นภาชนะให้คาเคทามะ
และเพื่อการนี้เอง โดคุโร่เลยจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อแทนพวกเด็กผู้หญิง โดคุโร่เลยทำเทปปลอกคอที่จะคงสัญญาณของเด็กผู้หญิงทุกคนไว้ในเส้นเดียวซึ่งพวกวินเทจจะต้องมาตามปลอกคออันนี้แน่ และจะไม่ยอมให้พวกวินเทจเพิ่มมากไปกว่านี้ แล้วโดคุโร่ก็ใส่ปลอกคอเหยื่อล่อที่คอตัวเอง โดยขณะที่กำลังใส่อยู่นั้นเธอบอกเธอจะทำเป็นไม่รู้จักเคย์มะ ถ้าเคย์มะมาอยู่กับเธออีกครั้งพวกวินเทจก็จะรู้แน่ว่าเคย์มะคือตัวการใหญ่
โดคุโร่: เพราะงั้นแม้ว่าจะเจอกันอีก ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน
โดคุโร่: แต่ไม่ต้องห่วง
โดคุโร่: ฉันจะคอยอยู่เคียงข้าง
โดคุโร่: คอยปกป้องคุณพี่
โดคุโร่: จากนี้ไป
โดคุโร่: คุณพี่ก็จะไม่ต้องเป็นอันตรายอีก
ตอนที่โดคุโร่ใส่ปลอกคอเสร็จ ภายในหัวเคย์มะก็แวบถึงคนๆหนึ่ง ผู้หญิงผมสั้นเช่นเดียวกับโดคุโร่ ภาพของเธอคนนั้นแทบจะเหมือนกับโดคุโร่ไม่มีผิดจนเคย์มะเริ่มตระหนักได้แล้วว่าในปัจจุบันเขาเองเคยเจอโดคุโร่มาแล้ว และยังเป็นคนๆที่เขารู้จักดีด้วย
นอกจากนี้โดคุโร่เอาของอย่างหนึ่งให้เคย์มะไว้ สิ่งนั้นก็คือเครื่องมือที่เหลือที่ใช้เปิดช่องว่างในจิตใจของวินเทจซึ่งจริงๆวินเทจทำลายไปแล้วแต่โดคุโร่ก็ซ่อมมันจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมตามที่เคย์มะบอกให้ช่วย และเครื่องมือนี้ก็คืองานสุดท้ายของเคย์มะ ซึ่งงานของเคย์มะที่มาที่นี่มีสามอย่าง อย่างแรกคือการมาเจอกับเธอ อย่างที่สองคือเจอกับเทนริ และงานสุดท้ายก็คือ... แต่ไม่ต้องบอกเคย์มะบอกรู้อยู่แล้ว โดคุโร่บอกจนกว่างานสุดท้ายของเคย์มะจะเสร็จเธอก็จะคอยจับตาดูให้
ถึงตอนนี้เคย์มะบอกตรงๆเลยว่าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโดคุโร่กำลังทำเรื่องแบบนี้อยู่ ทำมาตลอดจนสิบปีข้างหน้า แบกภาระนี้ทั้งหมดด้วยตัวเอง โดคุโร่ก็บอกว่า...
โดคุโร่: ฉันดีใจจริงๆ
โดคุโร่: ที่ในที่สุดก็มาถึงจุดจบของการต่อสู้
โดคุโร่: ฉันเกิดใหม่
โดคุโร่: ก็เพื่อเหตุนี้
[โดคุโร่จูบเคย์มะเป็นครั้งสุดท้าย]
โดคุโร่: ลาก่อน คุณพี่.....
จบตอน
คงเริ่มเดากันได้แล้วมั้งว่าในอีก 10 ปีใครคือโดคุโร่ แถมก่อนที่เคย์มะจะย้อนอดีตมาโดคุโร่ในปัจจุบันก็โดนฆ่าตายไปแล้ว แสดงว่าโดคุโร่ร่างมนุษย์คงจะเป็นโดคุโร่ที่ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่ใน 10 ปีก่อน(เดาไปเรื่อย)