กว่าจะรู้สึก ก็เกือบสาย

การให้ที่ดีที่สุด คือการให้ชีวิต เกี่ยวอะไรกะหมาตัวนี้นะ // หมาตัวนี้เป็นแค่ หมาจรจัด ที่มาจองบ้านพักเราสามปีแล้วก่อนวันที่ครอบครัวเราจะย้ายลงมาจากกท. และมันก็ไม่ยอมไปไหน ช่วงสองปีแรก เราไม่ค่อยอยู่บ้านนี้หรอก เพราะแมนนี่อยู่บ้านย่า หมาตัวนี้กะเพื่อนอีกตัวเลย อดสี่วันกินวันนึง แต่มันก็ไปหาข้าวที่เหลือจากบ้านอื่นๆกินประทังชีวิต เวลาที่เรากลับบ้าน หรือขึ้น กท หลายๆวัน เราจอดมอไซต์ทิ้งไว้ออฟฟิต หมาตัวนี้กะเพื่อนก็จะนอนเฝ้ามอไซส์ให้ตลอดเวลาที่เราไม่อยู่ กลับมาก็เห็นมันนอนเฝ้า ไม่ว่าเวลาไหน กี่วันผ่านไป โดยที่เราไม่ได้ดูแลมันเลย ข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน เวลาเราขับรถ มันก็จะคอยวิ่งตามเป็นองครักษ์เสมอ // เราฉีดวัคซีนให้มันแค่วัคซีนพิษสุนัขบ้า กะเห็บและพยาธิหนอนหัวใจ // เมื่ออังคารที่ผ่านมา เราเห็นมันนอนหมดแรง กินน้ำในอ่างอาบน้ำลูกสาว เลยพามันไปส่ง รพ รอคุณหมอประมาณครึ่งชม ยกมันไปเตียง คุณหมอบอกว่า น่าจะไม่รอด มันเป็นไข้หัดสุนัข อาการแย่ เซลล์ขาดน้ำ เวลาหยิบหนังต้นคอขึ้นมา หนังตั้ง โดยธรรมชาติ เวลาหยิบหนังจะลงเช่นเดิม หมอถามจะเอากลับเลยมั๊ย เราบอกว่า ให้น้ำเกลือที่นี่ค่ะ รักษาจนตายจากกันข้างนึง พากลับบ้านเค้าก็ตายอยู่ดี แล้วคุณหมอก็รักษาด้วยอาการที่เรียกว่า หมดหวัง มันนอนให้น้ำเกลือ สองวัน เราพยายามไปเยี่ยมมันเช้าเย็น ให้มันได้ยินเสียง จะได้มีกำลังใจ พร้อมกลับมาทำงานขอช่วยลุงที่ทำงานให้ขุดหลุมไว้ฝังมันให้ที // วันพุธคุณห
มอบอกว่า หมอจะไป กท ต้องพามันกลับบ้าน อยู่ที่นี่มันจะเครียดได้ หมอถอดน้ำเกลือ แล้วให้ยากินที่บ้าน มันก็เป๋ไปเป๋มาที่บ้าน จนวันนี้ผ่านไปสี่วันละ มันดีขึ้นมาก เราตั้งใจจะเลี้ยงมันให้ดีต่อไป ชดเชยที่มันทำให้เรา อาหารบำรุงหมาเพิ่งผ่าตัด กระป๋องติ๊ดเดียวเท่าปลากระป๋อง 150 บาท และภาระอื่นๆที่มันไม่สามารถกลับไปเป็นหมาตัวเดิมที่วิ่งตามรถเราได้ ต้องป้อนอาหารด้วยไซริ้ง ฉี่ไม่เป็นที่ เพราะบังคับกล้ามเนื้อไม่ได้ แค่รอดก็ปาฏิหารย์แล้ว // ที่พรรณนามา ก็เพียงเพราะว่า เตือนทุกคนว่าอย่าลืมสิ่งข้างตัว ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตนั้นจะคือคนหรือสัตว์เลี้ยง มันก็ต้องการความรัก ความเอาใจใส่ แล้ววันนึง เมื่อจะสูญเสีย จะมานั่งเสียใจในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้กระทำเช่นเรา