ก่อนอื่นเลยผมขออธิบายเกี่ยวกับผมและแฟนก่อนนะ (คือตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่ปี 4 ด้วยกันทั้งคู่)
ผมกับแฟนเป็นคนจังหวัดระยอง ผมเรียนใน กทม. เธอเรียนใน นครปฐม.
คือแฟนผมเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ มีนิสัยค่อนข้างเป็นเด็กอยู่บ้าง แต่ก็จะมีเหตุผลในทุกๆเรื่อง ถ้าจำเป็นที่จะต้องอยู่คนเดียว
เธอก็จะสามารถทำอะไรเองได้ แต่เวลาผมอยู่ด้วยกับเธอ เธอก็จะกลายเป็นคนทำอะไรไม่เป็น ขี้อ้อน กลายเป็นเด็กน้อยเลย ฮ่าๆ
คือจากที่ผมสังเกตุนะ คือพ่อแม่เธอ คิดว่าเธอโตแล้ว สามารถทำอะไรเองได้แล้ว ขับรถไปมหาลัย ขับรถกลับบ้าน (2-3 ชั่วโมง) ไปไหนมาไหนก็ได้ แต่ว่าต้องบอกก่อน
เหตุการณ์มันก็เกิดหลายครั้งแล้วแหละครับ แต่ผมก็ไม่รู้จะช่วยปลอบใจเธอยังไง คือครอบครัวเธอมี กัน 4 คน พ่อ,แม่,เธอและก็น้องสาว
เธอชอบมาบ่นกับผมว่า พ่อแม่ของเธอรักลูกไม่เท่ากัน แบบ.."ตอนอยู่ม.ปลายนะ ชั้นก็หาที่เรียนเอง ไปสอบก็ไปเอง
ทีกับน้องเธอ แม่ก็เขียนใบสมัครให้ พ่อก็ไปส่งถึงที่ เธอก็จะบ่นๆ บอกว่าเนี่ย เดี๋ยวน้องมันก็ทำอะไรไม่เป็นหรอก!"
แล้วคือเหตุการณ์มันเกิดเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ คือวันศุกร์ ผมกับเธอขับรถไปทำธุระที่อยุธยากัน พอเสร็จธุระ(5 โมง)ผมก็ต้องกลับมาที่มหาลัย(พอดีมีธุระต้องทำโปรเจค) ส่วนเธอก็ต้องขับรถกลับระยองคนเดียว แล้วคือเธอนัดกับแม่เธอไว้ว่า วันเสาร์จะให้แม่ไปส่งซื้อของ(ของใช้ส่วนตัว)ที่เครือสหพัฒน์ ซึ่งเธอก็ไม่เคยไปเองคนเดียวหรอกครับ แล้วทีนี้ว่าวันเสาร์ น้องเธอมีเรียนพิเศษที่สยาม ซึ่งพ่อของเธอต้องไปส่งในเย็นวันศุกร์ใช่มั้ยครับ แต่พอดีพ่อเธองานยุ่ง เลยเลิกงานดึก(ประมาณ3ทุ่ม) แล้วทีนี้ แม่เธอเห็นว่ามันดึกก็เลยจะนั่งไปเป็นเพื่อน ไปส่งน้องเธอในคืนวันศุกร์ ทีนี้งานเข้าเลยครับ เธอก็บอกว่า เนี่ยทุกคนเห็นธุระของคนอื่นสำคัญหมดยกเว้นตัวเธอเอง เธอก็บ่นๆ โทรหาพ่อ แล้วก็ร้องไห้ๆๆๆ ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเค้ามีเหตุผลจำเป็น แม่เค้าเป็นห่วงพ่อไง (คิดบวกๆ) มันดึกแล้ว เธอก็สวนกลับมาเลยครับ แล้วไม่เป็นห่วงตัวเธอใช่มั้ย ให้ขับรถกลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆเนี่ย ผมก็เลยบอก งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเค้าขับรถไปส่งเอง ตอนแรกเธอก็ไม่ยอม สุดท้าย ไปๆมาๆ ผมก็ขับไปส่งเธอกลับบ้าน แล้วแม่เธอก็ไม่ได้นั่งไปเป็นเพื่อนพ่อด้วย (งอลแม่อยู่วันนึงไม่ยอมคุยด้วย)
แล้ววันนี้ครับ วันศุกร์เธอไม่มีเรียน เธอก็เลยรีบกลับบ้านเย็นวันพฤหัส(ป่านนี้คงใกล้ถึงละ) คือเธอนัดกับพ่อแม่เธอไว้ว่าวันนี้จะกินข้าวด้วย เพราะวันพรุ่งนี้พ่อเธอก็ไม่อยู่ ต้องไปส่งน้องเรียนพิเศษที่สยาม แล้วคือเธอโทรมาหาผม บอกว่าคืนนี้พ่อแม่เธอต้องไปงานศพที่ต่างจังหวัดไม่มีคนอยู่บ้าน แล้วก็พูดๆบ่นๆเหมือนจะร้องไห้บอกว่า รู้งี้นอนที่หอก็ได้ไม่ต้องกลับไปนอนที่บ้านหรอก ทีหลังจะไม่กลับบ้านแล้ว ผมก็อธิบาย ให้ฟังแบบใจเย็นสุดๆ แบบ home ความรู้สึกมันไม่เหมือนอยู่หอหรอกเป็นเค้าเค้าก็อยากอยู่บ้านมากกว่า เธอก็บอกแค่ house ก็พอแล้ว!! คือผมก็บอกเหมือนเดิมๆอ่ะครับ ใจเย็นๆ พ่อแม่เค้ามีธุระนี่นา อย่าคิดมาก เข้าใจพ่อกะแม่สิ (โดนสวนกลับ แล้วมีใครเข้าใจเธอมั่งมั้ย!) แล้วเธอก็อารมณ์เสียอ่ะครับ บอกผมเดี๋ยวค่อยคุย แล้วก็ตัดสายไปเลย... เฮ้อ ผมอ่ะพยายามใจเย็นสุดๆละ คือผมอ่ะ อยากใจเย็นให้เธอรู้สึกเย็นตามนะ แต่ผมก็เข้าใจแหละว่า มันคงยากอ่ะ ไม่รู้จะต้องพูดยังไง ให้เข้าใจ มีใครแนะนำวิธีปลอบใจให้เธอไม่คิดมาก หรือให้เธอใจเย็นลงได้มั่งมั้ยครับ
จะขอขอบพระคุณมากกกกกกกก ^^"
ขอความช่วยเหลือหน่อยครับ!!! เรื่องการปลอบใจบุคคลอันเป็นที่รัก
ผมกับแฟนเป็นคนจังหวัดระยอง ผมเรียนใน กทม. เธอเรียนใน นครปฐม.
คือแฟนผมเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ มีนิสัยค่อนข้างเป็นเด็กอยู่บ้าง แต่ก็จะมีเหตุผลในทุกๆเรื่อง ถ้าจำเป็นที่จะต้องอยู่คนเดียว
เธอก็จะสามารถทำอะไรเองได้ แต่เวลาผมอยู่ด้วยกับเธอ เธอก็จะกลายเป็นคนทำอะไรไม่เป็น ขี้อ้อน กลายเป็นเด็กน้อยเลย ฮ่าๆ
คือจากที่ผมสังเกตุนะ คือพ่อแม่เธอ คิดว่าเธอโตแล้ว สามารถทำอะไรเองได้แล้ว ขับรถไปมหาลัย ขับรถกลับบ้าน (2-3 ชั่วโมง) ไปไหนมาไหนก็ได้ แต่ว่าต้องบอกก่อน
เหตุการณ์มันก็เกิดหลายครั้งแล้วแหละครับ แต่ผมก็ไม่รู้จะช่วยปลอบใจเธอยังไง คือครอบครัวเธอมี กัน 4 คน พ่อ,แม่,เธอและก็น้องสาว
เธอชอบมาบ่นกับผมว่า พ่อแม่ของเธอรักลูกไม่เท่ากัน แบบ.."ตอนอยู่ม.ปลายนะ ชั้นก็หาที่เรียนเอง ไปสอบก็ไปเอง
ทีกับน้องเธอ แม่ก็เขียนใบสมัครให้ พ่อก็ไปส่งถึงที่ เธอก็จะบ่นๆ บอกว่าเนี่ย เดี๋ยวน้องมันก็ทำอะไรไม่เป็นหรอก!"
แล้วคือเหตุการณ์มันเกิดเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ คือวันศุกร์ ผมกับเธอขับรถไปทำธุระที่อยุธยากัน พอเสร็จธุระ(5 โมง)ผมก็ต้องกลับมาที่มหาลัย(พอดีมีธุระต้องทำโปรเจค) ส่วนเธอก็ต้องขับรถกลับระยองคนเดียว แล้วคือเธอนัดกับแม่เธอไว้ว่า วันเสาร์จะให้แม่ไปส่งซื้อของ(ของใช้ส่วนตัว)ที่เครือสหพัฒน์ ซึ่งเธอก็ไม่เคยไปเองคนเดียวหรอกครับ แล้วทีนี้ว่าวันเสาร์ น้องเธอมีเรียนพิเศษที่สยาม ซึ่งพ่อของเธอต้องไปส่งในเย็นวันศุกร์ใช่มั้ยครับ แต่พอดีพ่อเธองานยุ่ง เลยเลิกงานดึก(ประมาณ3ทุ่ม) แล้วทีนี้ แม่เธอเห็นว่ามันดึกก็เลยจะนั่งไปเป็นเพื่อน ไปส่งน้องเธอในคืนวันศุกร์ ทีนี้งานเข้าเลยครับ เธอก็บอกว่า เนี่ยทุกคนเห็นธุระของคนอื่นสำคัญหมดยกเว้นตัวเธอเอง เธอก็บ่นๆ โทรหาพ่อ แล้วก็ร้องไห้ๆๆๆ ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเค้ามีเหตุผลจำเป็น แม่เค้าเป็นห่วงพ่อไง (คิดบวกๆ) มันดึกแล้ว เธอก็สวนกลับมาเลยครับ แล้วไม่เป็นห่วงตัวเธอใช่มั้ย ให้ขับรถกลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆเนี่ย ผมก็เลยบอก งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเค้าขับรถไปส่งเอง ตอนแรกเธอก็ไม่ยอม สุดท้าย ไปๆมาๆ ผมก็ขับไปส่งเธอกลับบ้าน แล้วแม่เธอก็ไม่ได้นั่งไปเป็นเพื่อนพ่อด้วย (งอลแม่อยู่วันนึงไม่ยอมคุยด้วย)
แล้ววันนี้ครับ วันศุกร์เธอไม่มีเรียน เธอก็เลยรีบกลับบ้านเย็นวันพฤหัส(ป่านนี้คงใกล้ถึงละ) คือเธอนัดกับพ่อแม่เธอไว้ว่าวันนี้จะกินข้าวด้วย เพราะวันพรุ่งนี้พ่อเธอก็ไม่อยู่ ต้องไปส่งน้องเรียนพิเศษที่สยาม แล้วคือเธอโทรมาหาผม บอกว่าคืนนี้พ่อแม่เธอต้องไปงานศพที่ต่างจังหวัดไม่มีคนอยู่บ้าน แล้วก็พูดๆบ่นๆเหมือนจะร้องไห้บอกว่า รู้งี้นอนที่หอก็ได้ไม่ต้องกลับไปนอนที่บ้านหรอก ทีหลังจะไม่กลับบ้านแล้ว ผมก็อธิบาย ให้ฟังแบบใจเย็นสุดๆ แบบ home ความรู้สึกมันไม่เหมือนอยู่หอหรอกเป็นเค้าเค้าก็อยากอยู่บ้านมากกว่า เธอก็บอกแค่ house ก็พอแล้ว!! คือผมก็บอกเหมือนเดิมๆอ่ะครับ ใจเย็นๆ พ่อแม่เค้ามีธุระนี่นา อย่าคิดมาก เข้าใจพ่อกะแม่สิ (โดนสวนกลับ แล้วมีใครเข้าใจเธอมั่งมั้ย!) แล้วเธอก็อารมณ์เสียอ่ะครับ บอกผมเดี๋ยวค่อยคุย แล้วก็ตัดสายไปเลย... เฮ้อ ผมอ่ะพยายามใจเย็นสุดๆละ คือผมอ่ะ อยากใจเย็นให้เธอรู้สึกเย็นตามนะ แต่ผมก็เข้าใจแหละว่า มันคงยากอ่ะ ไม่รู้จะต้องพูดยังไง ให้เข้าใจ มีใครแนะนำวิธีปลอบใจให้เธอไม่คิดมาก หรือให้เธอใจเย็นลงได้มั่งมั้ยครับ
จะขอขอบพระคุณมากกกกกกกก ^^"