พนักงานบนรถโดยสารประจำทางที่ดีๆ มีอยู่จริง

เมื่อประมาณ3โมงกว่าๆนั่งรถสาย204กลับมาจากแถวสำเพ็ง มาถึงประชาสงเคราะห์ประมาณ4โมงกว่าๆ ลงจากรถก็ไปกินข้าวแถวๆที่พัก กินข้าวเสร็จก็เดินกลับที่พักโดยยังไม่รู้ว่าโทรศัพท์ไม่ได้อยู่ที่ตัว พอถึงที่พักก็จะหยิบขึ้นมาเล่นเกม.. มันหายไปไหน !? คิดว่าลืมไว้ที่ร้านข้าวก็คิดว่าคงไม่หายหรอกร้านประจำเค้าน่าจะเก็บไว้ให้ ยังไม่โทรไปเพราะกลัวลูกค้าคนอื่นจะเก็บไป ก็เดินกลับไปที่ร้านแต่ก็ไม่มี


คราวนี้เป็นไงเป็นกันลองโทรหาดูละกัน.. และก็โทรติดด้วยยังไม่ปิดเครื่อง แต่ไม่มีคนรับสาย ! ก็รอสักพักโทรไปอีกครั้งก็มีคนรับสาย ได้คุยกับพกส.ของสายรถ204 เค้าก็บอกว่าป้ายังอยู่ที่ท่าราชวงศ์อยู่เลย อีกประมาณชั่วโมงกว่าๆให้ไปที่ท่าปล่อยรถ73 หลังสนามกีฬาห้วยขวางนะคะ เราก็ไปรอ พอป้ามาถึงป้าเล่าให้ฟังว่า "มีผู้โดยสารคนนึงบอกป้า(พกส.)ว่ามีคนลืมโทรศัพท์ไว้ ป้าก็เลยเก็บไว้ให้คิดว่าเดี๋ยวเจ้าของเครื่องก็คงจะติดต่อมา ป้าก็รอก็เห็นว่านานละไม่เห็นมีคนติดต่อมาเลย ป้าจะกดเข้าไปดูโทรออกไปไหนป้าก็กดไม่เป็น พอหนูโทรมาป้าก็กดรับสายไม่เป็นอีก 55555 ป้าก็เลยให้ผู้โดยสารที่หนุ่มๆหน่อยกดรับสายให้ หนูโชคดีมากเลยนะที่ผู้โดยสารคนนั้นที่บอกป้าเค้าไม่เก็บเอาไปเอง เค้าเป็นคนดีจริงๆนะ ป้าดีใจนะที่ของหนูหายบนรถป้าแล้วหนูได้คืนน่ะ ของใครใครก็รักเนาะ"


จากการสอบถามป้าทั้ง2คน มีชื่อดังนี้

1.พกส.ภัทราภรณ์ เถื่อนแก้ว
2.พขร.ลำพรวน สิงหเดช

และที่ขาดไม่ได้เลยคือผู้โดยสารที่บอกพกส. ถ้าเป็นคนอื่นไม่รู้ว่าป่านนี้เราจะเจอหรือเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโทรศัพท์หายที่ไหน
จึงขอขอบคุณบุคคลทั้ง 3 มา ณ โอกาสนี้ค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ


ปล.เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปคุณป้าพกส.และพขร.ทั้ง2เอาไว้ มัวแต่คุยกันเพลิน