ผ่านมา1อาทิตย์แล้วหลังจากมาโดกะหนังโรงเข้าฉาย เราเองก็ได้มีโอกาสไปดูมาทั้งหมด5รอบค่ะ (แต่หลับระหว่างดูไป2รอบ เนื่องจากเหนื่อยจัด..) ก็เลยอยากจะมาลองเขียนสปอยดูบ้างค่ะ

(ตั๋ววันอังคารหายไปไหนก็ไม่รู้... ;-;)


ทุกอย่างที่เขียนในกระทู้นี้ เขียนขึ้นจากความทรงจำทั้งหมดล้วนๆเลยค่ะ ในส่วนรายละเอียด
บทพูดก็จะมีส่วนที่ผิดบ้าง ตกหล่นบ้าง ยังไงก็ลองอ่านดูกันนะคะ  มันค่อนข้างยาวมาก
เราเลยเขียนสรุปแบบสั้นไว้ เชิญดูได้ที่คห.7 กับ แบบสั้น3บรรทัดที่คห.8ได้ค่ะ

เนื้อหาถ้ามีความผิดพลาดอะไรก็ต้องขออภัยมาที่นี้ด้วยนะคะ ภาษาไทยเราก็เขียนให้สวยๆไม่ค่อยเป็นด้วย
ถ้ามีตรงไหนที่เข้าใจยากหรืออ่านแล้วรู้สึกขัดๆยังไงก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ



ในส่วนชองเนื้อหา เราขอทับศัพท์ญี่ปุ่นเอาคำนึงนะคะ(ไม่รู้จะแปลไทยยังไงจริงๆ)
- เอนคังโนะโคโตวาริ = มาโดกะที่เป็นพระเจ้าที่จะทำการพาวิญญาณทุกคนไปก่อนจะกลายเป็นมาโจะ

ส่วนคำว่า มาโฮโชโจ หรือ สาวน้อยเวทย์มนต์เราชอย่อเหลือแค่ สนวม. นะคะ


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


เปิดเรื่องมาด้วยมิตากิฮาระ พร้อมฉากในโลกแม่มด มีซุ้มที่เขียนไว้ว่า
"Welcome to the cinema"

แล้วก็มีสิ่งที่คล้ายๆแม่มดออกอาละวาดอยู่ มาโดกะ ซายากะ กับเคียวโกะแล้วก็มามิออกมาจัดการ

มาโดกะตื่นนอน
ทุกอย่างเหมือนกับตอน1ภาคทีวี
แม่ : ช่วงนี่เป็นยังไงบ้าง?
มาโดกะ : ฮิโตมิจังกับคามิโจวคุงกำลังไปไม่ค่อยดีเลย เวลาไม่ค่อยตรงกันเลย..
แม่ : 　　งั้นหรอ..
ฉากหลังจากนั้นเป็นฉากกินข้าวเช้าแบบที่คุ้นเคยมาโดกะคาบขนมปังพลางวิ่งไปโรงเรียน

-OP-

ระหว่างทางเดินไปโรงเรียน มาโดกะก็เจอกับซายากะแล้วก็เคียวโกะ
ซายากะ : เมื่อคืนหลังจากนั้นแล้วเป็นไงบ้าง หลับดีมั้ย
มาโดกะ : ก็ดีนะ แต่ไม่ได้เตรียมบทเรียนของวันนี้เลย ถ้าโดนเรียกให้ตอบนี่คงแย่แน่ๆ
เคียวโกะ : แค่นั้นเอง ฉันนี่สมุดการบ้านยังโล่งสะอาดเลย นี่ๆมาโดกะ เดี๋ยวขอลอกหน่อยสิ
ซายากะ*เอากระเป๋าฟาด* : นี่อย่ามาลากมาโดกะไปยุ่งกับไรแบบนี้สิ!
เคียวโกะ : เอ๊าาา ก็ซายากะไม่ยอมให้ลอกเองง อีกอย่าง ซายากะนี่แอบไปทำการบ้านคนเดียวเงียบๆนี่แหละผิด
ซายากะ : ก็บอกให้ทำด้วยกันตอนหลังเลิกเรียน เคียวโกะก็มัวแต่ดูทีวีอยู่น่านแหละ!!
เคียวโกะ : ก็อยากเล่นอ้ะ จะเรียนไปด้วยเป็นสนวม.ไปด้วยนี่มันเป็นไปไม่ได้จริงๆแหละ
ซายากะ : พูดอะไรน่ะ!! บลาๆๆๆๆ
ซายากะกับเคียวโกะก็วิ่งวนไล่กันรอบมาโดกะ

อ.ของมาโดกะก็เริ่มพูดถึงเรื่องวันสิ้นโลก ก่อนจะเรียกนร.มาใหม่ เข้ามาแนะนำตัว
โฮมูระเดินมาด้วยผมทักเปียคู่แว่นแดง ดูนิ่มๆ แต่ไม่ได้ดูอ่อนแอแบบลูปแรกสุด โฮมูระแนะนำตัวก่อนจะเอามือปัดผมหน้าม้าเพื่อให้มาโดกะ ซายากะ เคียวโกะ เห็นถึงแหวนที่ใส่อยู่(แหวนโซลเจมแสดงถึงความเป็นสนวม.)

แล้วทั้ง5คนก็ไปเจอบนดาดฟ้า
มามิซังบอกว่ารู้อยู่แล้วว่าโฮมูระเป็นสนวม.แต่อยากจะแกล้งให้ทุกคนตกใจเล่น โฮมูระก็เล่าต่อว่า จริงๆควรจะไปแนะนำตัวกับทุกคนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ทีนี้มามิก็เสริมอีกว่าเมื่อคืนก็ได้ให้โฮมูระไปช่วยปราบไนท์แมร์(เหมือนกับแม่มดในโลกนี้)มา แถมยังชมด้วยอีกว่าเวทย์มนต์ของโฮมูระแข็งแกร่งมาก แต่โฮมูระก็ถ่อมตนว่าทำได้แต่ซัพพอร์ตเท่านั้น ช่วยโจมตีไม่ได้

ตัดมาเป็นฉากกลางดึกดาวเต็มท้องฟ้าที่ทุ่งลิลลี่
โฮมูระกับมาโดกะนั่งคุยกัน2คน
มาโดกะ : ผ่านมา1เดือนแล้วสินะ ตั้งแต่โฮมูระจังย้ายมาที่นี่
โฮมูระ : อื้ม.. แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าเรารู้จักกันมานานมากๆ
มาโดกะ : (หัวเราะเบาๆ) ถ้าคืนนี้สงบสุขตลอดไปแบบนี้ ไนท์แมร์ไม่ออกมาทำให้ทุกคนฝันร้ายก็คงจะดี
โฮมูระ : อื้ม..
มาโดกะ : ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าอยากจะนั่งคุยเงียบๆกับ2คนแบบนี้ตลอดไปจัง.. แปลกจังเลยเนาะ ทั้งๆที่พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันที่โรงเรียนอีกแล้วแท้ๆ
โฮมูระ : ฉันก็ด้วย.. รู้สึกเหมือนรอเวลาที่จะได้นั่งคุยกับมาโดกะแบบนี้มาตลอด

ตัดฉากมาเป็นฮิโตมิโทรไปชวนคามิโจวไปเดทด้วยในวันอาทิตย์ แต่คามิโจวบอกว่าไม่ว่างเนื่องจากติดซ้อมไวโอลินที่ใกล้จะถึงวันแข่งแล้ว ฮิโตมิก็เลยน้อยใจ ทำให้เกิดไนท์แมร์ขึ้นมา
เป็นเคียวโกะกับซายากะที่มาดูสถานการณ์ก่อนคนแรก

ซายากะ : ก็เพราะไปเอาไอ้บ้าที่ไม่ค่อยคิดถึงคนอื่นแบบนี้มาเป็นแฟนนี่ไง
เคียวโกะ : กล้าพูดนะ
ซายากะ : ฮะฮะ เค้าเรียกว่าไงนะ ประสบการณชีวิตไงๆ

หลังจากนั้นทั้ง2คนก็ไปรวมกลุ่มกับมามิแล้วมาโดกะกับโฮมูระก็ตามมาสบทบ
โฮมูระใช้พลังหยุดเวลาเอาไว้ โดยที่มามิทำการใช้ริบบิ้นพันตัวขาโฮมูระกับมาโดกะเอาไว้ด้วย(เวลาของมามิกับมาโดกะจะได้ไม่หยุดไปด้วย) มามิกับมาโดกะก็ทำการโจมตีคู่ใส่ ซายากะกับเคียวโกะก็เข้าคู่ทำการโจมตีด้วย ตอนปราบไนท์แมร์สุดท้ายจะเหมือนป้อนของหวานๆให้ตัวไนท์แมร์ ให้ฝันขมๆกลายเป็นฝันหวานๆแทน(พอปราบไนท์แมร์ได้ก็มีแสงมาชำระล้างโซลเจมที่หมองลงไป)

หลังจากปราบไนท์แมร์ได้ฮิโตมิก็กลับไปนอนหลับฝันดีเหมือนเดิม

ทุกคนก็ไปยืนอยู่บนหน้าผาพูดคุยถึงไนท์แมร์ที่เพิ่งปราบไป มีแต่โฮมูระที่เหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
ถัดมาทั้ง5คนก็เดินไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนเคย มามิพูดเชิญชวนทุกคนให้ไปดื่มชาด้วยกันเหมือนอย่างเคยๆ ทุกคนก็ตอบรับอย่างสดใสร่าเริง มีเพียงแต่โฮมูระที่ดูนิ่งๆ เธอกำลังคิดว่าการต่อสู้ที่ผ่านมาว่ามันดีแล้วหยั่งงั้นจริงๆหรือ



โฮมูระได้เรียกเคียวโกะให้ไปนั่งคุยกันเพียง2คน
โฮมูระ : ช่วงนี้รู้สึกถึงอะไรแปลกๆบ้างมั้ยคะ?
เคียวโกะ : หา? แปลกๆที่ว่านี่อะไรน่ะ?
โฮมูระ : อืม  ก็.... จะว่ายังไงดีล่ะคะ ที่ฉันเลือกที่จะคุยกับซากุระซังก็เพราะว่า ซากุระซังออกจะแปลกๆ..
เคียวโกะ : หาา นี่หาเรื่องกันป่ะเนี่ย ?
โฮมูระ : คือ คุณซากุระที่ฉันรู้จักกับปัจจุบันนี้มันขัดแย้งกันเกินไป คุณย้ายมาเรียนที่โรงเรียนมิตากิฮาระตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?
เคียวโกะ : ก็ปีที่แล้ว
โฮมูระ : ช่วงไหนหรอคะ?
เคียวโกะ : ก็... อืม............... เมื่อไหร่กันนะ
โฮมูระ : แล้วตอนนี้อาศัยอยู่ที่ไหนหรอคะ
เคียวโกะ : ถ้าแค่นี้ล่ะก็เธอก็น่าจะรู้นิน่า ก็บ้านของซายากะไง
โฮมูระ : ทำไมถึงย้ายมาจากเมืองคาซามิหรอคะ
เคียวโกะ : ก็ที่นั่นมันสงบลงแล้วก็เลยมาช่วยงานมามิซํงไง
โฮมูระ : แล้วหลังจากย้ายมานี่เคยกลับไปที่เมืองคาซามิบ้างมั้ยคะ
เคียวโกะ : จะไปเคยได้ไง ที่นั่นก็ไม่ได้มีบ้านของฉันอะไรอยู่แล้ว
โฮมูระ : ….. ซากุระซัง ช่วยไปที่เมืองคาซามิกับฉันได้มั้ยคะ
เคียวโกะ : หาาา
โฮมูระ : อยากให้ไปพิสูจน์ว่าที่นั่นคือที่ๆคุณรู้จักจริงๆ ถ้าเกิดว่ามันใช่แล้วล่ะก็ ฉันคงจะคิดมากไปเอง ถึงตอนนั้นฉันจะขอโทษค่ะ
เคียวโกะ : ดูๆแล้วเธอไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่สินะ.
เคียวโกะ : เข้าใจล่ะ ที่นั่นมีร้านราเม็งอร่อยๆอยู่ร้านนึง มื้อเย็นต้องเลี้ยงด้วย เข้าใจนะนี่คือข้อตกลง!
โฮมูระ : ค่ะ

แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถเมล์ที่เขียนปลายทางไว้ว่า ” 15 สถานีคาซามิประตูเหนือ ”
รถเมล์ก็ได้ข้ามสะพานสูงชันไป ขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวลงอย่างช้าๆ
เคียวโกะ : เดี๋ยวที่สามแยกนั่นเลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้ว *กดกริ่งให้รถหยุด*
‘สถานีต่อไปมิตากิฮาระเขต3’
เคียวโกะ : บ้าน่า !?

ทั้ง2คนก็ลงจากรถ ที่ป้ายรถเขียนไว้ว่า “31มิตากิฮาระ(สักอย่าง555)”
“หรือว่าพวกเราจะขึ้นรถผิดคันกัน”
“คราวนี้เอาให้ชัวร์ๆเลยนะว่าไม่ผิด”

แล้วรถเมล์ก็มาเทียบป้าย ทั้ง2คนก็ทำการเช็คป้ายรถเมล์
‘15 สถานีคาซามิประตูเหนือ’
“คราวนี้ไม่ผิดแน่นอนแล้วนะ”

แต่ว่าก็เหมือนคันแรก รถคันนี้ไม่เลี้ยวซ้ายไปเมืองคาซามิ กลับวนมาจอดที่มิตากิฮาระ เมื่อเป็นแบบนี้ทั้งสองคนจึงตัดสินใจที่จะเดินไปพิสูจน์แทน

เคียวโกะ : นี่... ระยะทางจากป้ายมาถึงสามแยกนั่นมันไกลขนาดนี้เลยหรอ
โฮมูระ : ไม่ใช่แน่นอนค่ะ เราสองคนควรจะไปถึงแล้วแน่ๆ ..
แล้วทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงจุดสูงสุดของสะพาน
เคียวโกะ : บ้าน่า...
โฮมูระ : ทั้งฉันและคุณก็ไม่โง่ขนาดที่จะเดินผ่านสามแยกใหญ่ๆนั่นมาโดยที่ไม่รู้ตัวแน่ๆ
เคียวโกะ : นี่มันเขตแดนอะไรหยั่งงั้นเราะ มีใครพยายามขังไม่ให้พวกเราออกไปจากมิตากิฮาระหรือยังไง
โฮมูระ : ไม่ใช่แบบนั้น.. บางทีอาจจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่านอกมิตากิฮาระก็เป็นได้

เคียวโกะรู้สึกได้ว่ามันไม่ธรรมดาแล้วจึงเรียกโซลเจมออกมา แต่โฮมูระก็ห้ามไว้แล้วบอกว่ามันอย่า ให้ลองมองดูรอบๆก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่รอบๆหันมาจ้องพร้อมจะทำร้าย โฮมูระบอกเคียวโกะว่าขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับก่อนอย่าบอกกับคนอื่น บางทีพวกเราอาจจะโดนเขียนความทรงจำขึ้นมาใหม่ นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่อยากจะพิสูจน์มากกว่านี้อยู่อีก แล้วก็ทำเป็นเงียบๆไม่รู้อะไรจะดีกว่า เพราะยังไงคนที่ทำเรื่องแบบนี้ก็คงไม่ทำร้ายพวกตนแน่ เพราะถ้าจะทำก็คงทำไปนานแล้ว

เคียวโกะ : ให้ตายสิ วันนี้จะยอมกลับไปก่อน ความทรงจำอะไรหลายๆอย่างของฉันมันอาจจะสับสนไปหมด แต่ว่าทั้งๆที่ฉันน่าจะเห็นโฮมูระที่เด็ดเดี่ยวแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่ทำไมกลับไม่รู้สึกแปลกใจอะไร กลับกันกลับรู้สึกว่าแบบนี้นี่แหละตัวเธอเอาซะได้
เคียวโกะพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะโยนอมยิ้มให้โฮมูระแล้วจากไป

พอเคียวโกะเดินจากไปโฮมูระก็ทำการดึงผมเปียกับแว่นออก พลางนึกในใจว่า มีแต่ฉันคนเดียวเท่านั้นหรือที่จำได้ ไม่ผิดแน่ เขาวงกตที่ไร้ทางออกนี่ ที่นี่คือเขตแดนของแม่มด