สวัสดีค่ะ หนูอายุ 14 ปีนี้ก็อยู่มอสาม หนูเป็นคนร่าเริง ชอบทักไปหาเพื่อนว่าทำไรอยู่ เล่นเกมมั้ย หรือเรื่องไร้สาระอื่นๆ หนูเป็นคนตลก เวลาคนมาบูลลี่หนูหรือมาด่าหนูหนูจะขำไปด้วย หนูไม่เคยซีเรียส แต่ช่วงนี

พึ่งสังเกตุว่าคนเราพอโตมา โมเม้นต์แบบนั้นก็น้อยลง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนเฟรนด์ลี้หรือไม่นะ  แต่เวลาผ่านไปเจอใครข้างนอกแล้วสบตาตาใครแล้วเขาเขินม้วน แล้วรู้สึกทำให้เขาอึดอัด หรือทำลายความเป็นส่วนตั

ตอนที่ 5: กลิ่นของความเงียบ เช้าวันถัดมา อิงฟ้าตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ฝันร้ายเมื่อคืนยังฝังอยู่ในหัว เสียงที่พูดด้วยเสียงของเธอเอง… ยังหลอกหลอนเธอแม้ในยามตื่น เธอเดินลงมาชั้

ตอนที่ 1: เสียงเปียโนในวันแรกพบ เสียงเปียโนดังกังวานก้องไปทั่วหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย เสียงโน้ตที่ไหลราวกับสายน้ำประกอบกับเสียงร้องหวานใส ทำให้ผู้คนในงานนิ่งเงียบราวกับต้องมนตร์ วิน—นักศึกษา

การที่ผู้ชายมองมาที่เรา เเละหันไปเเอบยิ้มกับเพื่อนหมายความว่ายังไงคะ เเอบขำหรืออะไร หรือตลกเรา เเบบว่าหันมามองเราเเละ เเอบยิ้มกับเพื่อน

ตอนที่ 4: คน(ไม่)คุ้นเคย 📷🎧 หลังจากวันแรกของงานพาร์ตไทม์ผ่านไป มีนากลับมาที่ร้านคาเฟ่ในเช้าวันเสาร์ พร้อมกับเพื่อนรุ่นพี่ที่เธอเคยร่วมงานกันสมัยฝึกงาน “อชิ นี่ร้านกาแฟที่ฉันบอกว่าบาริสต้าใจดีสุ

มันจะมีคนๆนึงที่ชอบเลือกเอาด้านแย่ๆหรือจุดอ่อนจุดด้อยของเราออกมาพูดในวงเพื่อนและพูดไปในเชิงที่หัวเราะตลกขบขันและดูถูกและแซะเรา ทำให้คนรอบตัวเราหัวเราะและรับเอาเฉพาะเรื่องราวด้านแย่ๆของเราไปแบบนั้น * แ

ตอนที่ 6: คืนแห่งการสารภาพ 🌙 เสียงฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ ในยามค่ำ หลังร้านคาเฟ่เล็ก ๆ แห่งนั้น มีนาเดินออกมาหลังจากล้างจานเสร็จ เธอเงยหน้ามองฟ้า... ลมเย็นแบบที่ไม่บ่อยนักในกรุงเทพฯ “ทำไมออกมายืนตา