“อุ้ยคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ชอบน้องเขา”
ฉันยังนั่งร้องไห้ นึกถึงประโยคเจ็บๆ ที่ ‘พี่เจษ’ ชายที่ฉันรักมากฝากไว้ก่อนวางสาย เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในสมองของฉันต่อต้านความจริงและคิดว่านั่นแค่ฝันไป
แค่สองเดือนเศษที่ฉันตัดสินใจย้ายที่ทำงานและที่อยู่ใหม่ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่เจษอ่อนแอลงทันทีเมื่อเราต้องไกลกัน ความผูกพันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ จบลงง่ายดายเพียงแค่เขาเจอผู้หญิงอีกคนที่ถูกใจมากกว่า ฉันเคยภูมิใจที่ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาธรรมดาเช่นฉัน สามารถครองหัวใจผู้ชายโปรไฟล์ดีๆ คนหนึ่งได้ แต่ตอนนี้ความมั่นใจที่เคยมีสูญสิ้น เพราะช่วงเวลาที่เรามีกันมันสั้นเหลือเกิน สิ่งที่ฉันได้กลับมาเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ต้องสูญเสียไป
“ฉันเคยเตือนแกแล้วนะอุ้ย ผิดปากฉันที่ไหน ขนาดแฟนเก่ามันสวยหยาดฟ้ามาดิน มันยังทิ้งได้ลงคอ นับประสาอะไรกับแกวะ” เป็นปกติที่ ‘วันเพ็ญ’ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันปรึกษาได้ทุกเรื่อง จะไม่ถนอมน้ำใจหรือปลอบโยน วันเพ็ญเป็นคนตรงไปตรงมา แต่เธอซื่อสัตย์และจริงใจกับเพื่อนทุกคนเสมอ ในยามที่ทุกข์ใจ แค่โทรหา และไม่นานหลังวางสาย วันเพ็ญจะซิ่งมอเตอร์ไซด์มาหาฉันถึงบนห้อง รับฟังเรื่องทุกข์ระทมขมขื่น อย่างเช่นตอนนี้
“ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้” ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าพี่เจษที่แสนดีของฉันจะใจร้ายเหลือเกิน เขาคงลืมไปหมดแล้ว ว่าเคยสัญญาอะไรเอาไว้บ้าง อนาคตที่เคยวางร่วมกัน มันก็แค่ภาพฝันลมๆ ในอากาศที่กระเจิงหายเมื่อสายลมพัดผ่าน
“ทำใจซะเถอะอุ้ย ผู้ชายเจ้าชู้ มันไม่รู้จักพอหรอกนะ กับแฟนเก่ามัน คบกันมาเป็นสิบปี มันยังทิ้งได้ ถือว่าแกโชคดีนะ ที่คบกับมันไม่ถึงปีแล้วหางมันงอกออกมาให้เห็นก่อน”
“มันก็จริงของแก กรรมคงตามสนองฉันแล้วล่ะ”
วันเพ็ญมีน้ำใจ ดึงทิชชู่ในกล่องยื่นให้ฉันแล้วช่วยเช็ดซับน้ำตาโศกเศร้า ฉันหยุดสะอื้นแล้วโผกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่นๆ นับจากวันนี้ คงไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นของผู้ชายที่ฉันรักอีกต่อไป อ้อมกอดนั้นฉันไม่มีสิทธิ์ เขาคงยกให้แฟนใหม่ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่เจษเริ่มต้นขึ้นเพราะความใกล้ชิดกัน ฉันเป็นพนักงานที่ถูกย้ายมารับผิดชอบงานในแผนกที่พี่เจษเป็นหัวหน้า พี่เจษยิ้มง่าย อารมณ์ดี ทำงานเก่ง และเป็นที่ชื่นชมของลูกน้องทุกคนในแผนก ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กใหม่ พี่เจษจึงให้การดูแลฉันมากเป็นพิเศษ ทั้งสอนงาน เรียกใช้ หรือให้ติดสอยห้อยตามเวลามีการประชุมหรือต้องออกนอกสถานที่ เหตุผลของพี่เจษคือ อยากให้ฉันเรียนรู้งานได้เร็ว จะได้ช่วยงานแผนกได้มากขึ้น
ตลอดยี่สิบสามปี ฉันไม่เคยมีแฟนหรือคนรัก มีบ้างที่แอบปลื้มแอบกรี๊ดไปตามประสา แต่ไม่เคยเดินหน้าสานต่อความสัมพันธ์กับใคร ยอมรับอย่างหน้าไม่อาย ฉันชอบพี่เจษ วันเพ็ญเคยบอกว่าฉันหลงคารมเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ใช่แค่คารมดี แต่ฉันมองว่าพี่เจษเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ รูปร่างสูงโปร่ง แม้จะไม่หล่อเลิศเข้าขั้นสาวกรี๊ด แต่ภาพรวมและตัวตนของพี่เจษก็ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งตกหลุมรักได้ไม่ยากเลย
ร่วมงานกับพี่เจษมาได้สักพัก ข่าวว่าพี่เจษมีแฟนและวางแผนจะแต่งงานกันทำให้ฉันซึม หงอยเหงาในหัวใจไปหลายวัน ยอมรับว่าผิดหวังมากทีเดียว เพราะทุกครั้งที่พี่เจษดูแลฉัน พูดคุยกันฉัน แววตาของเขาสื่อความหมายชัดเจนว่าสนใจและห่วงใยในตัวฉัน ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอน เพราะไม่นานนักนับจากเราเริ่มสนิทกัน พี่เจษก็แวะมาหาฉันที่หอพัก สีหน้าเศร้าของเขาชวนให้หดหู่หัวใจไม่น้อยเลย
“พี่เลิกกับหวานแล้วนะ” หวาน หรือ ‘น้ำหวาน’ แฟนสาวแสนสวยของพี่เจษ ที่ฉันแอบเข้าไปชื่นชมความน่ารักของเธอในเฟสบุ๊คของพี่เจษอยู่บ่อยๆ เธอขาวกว่า และน่ารักน่าทะนุถนอมมากกว่าฉันหลายเท่าเชียว
“ไหนว่าใกล้จะแต่งงานกันแล้วล่ะคะ” ฉันถามอย่างตกใจ แต่หัวใจระรัวแรงราวว่ามันลิงโลดกับข่าวนั่น
“พี่ไม่ได้อยากแต่งแต่แรกหรอก พี่ยังไม่พร้อม และพี่ก็รู้สึกว่าหวานไม่ใช่คนที่พี่ต้องการ”
“คบกันมาตั้งหลายปี ยังไม่ใช่คนที่ใช่อีกเหรอคะ”
“มันวัดกันที่เวลาไม่ได้หรอกนะอุ้ย กับคนที่ใช่ บางทีเจอกันไม่นานก็รู้สึกได้ว่าคนนั้นใช่”
เห็นจริงอย่างที่พี่เจษพูด เพราะเพียงไม่นานที่ฉันได้รู้จักกับเขา ฉันก็แอบบอกตัวเองเบาๆ ว่าพี่เจษคือคนที่ใช่สำหรับฉัน
“พี่อ๊อดบอกว่าพี่เจษทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องอุ้ย” ฉันถามเพราะวันก่อนพี่อ๊อดเล่าให้ฉันฟัง ว่าแฟนพี่เจษไม่พอใจที่ฉันไปไหนมาไหนตามลำพังกับพี่เจษบ่อยๆ
“มันก็มีส่วน แต่มันไม่ใช่ความผิดของอุ้ย ถ้าจะผิด พี่ผิดเองที่พี่ชอบอุ้ย พี่เลยตัดสินใจเลิกกับหวาน”
คำพูดของพี่เจษทำให้ฉันอึ้งไปมากเหมือนกัน ฉันพูดอะไรไม่ออก กระทั่งพี่เจษกุมมือฉัน มองตาฉันแล้วบอกฉันด้วยน้ำเสียงน่าฟังทีเดียว
“คบกับพี่นะอุ้ย พี่สัญญาว่าจะดูแลอุ้ยอย่างดี”
เพียงประโยคเดียวของเขาในวันนั้น ทำให้ฉันตัดสินใจได้โดยไม่ต้องคิด เพราะหัวใจฉันก็เรียกร้องหาแต่เขาตลอดมา นับแต่วันนั้นฉันมีความสุขมาก ฉันย้ายไปอยู่บ้านพี่เจษ แทนที่แฟนเก่าของเขาที่เพิ่งย้ายออกไป ฉันได้เข้านอนพร้อมเขา ได้ตื่นพร้อมกัน ได้ดูแลผู้ชายที่ฉันรัก ใช้ชีวิตร่วมกันฉันท์สามีภรรยา และพี่เจษก็ดูแลฉันดีอย่างที่ให้สัญญาเอาไว้จริงๆ แต่ทางรักของฉันกับพี่เจษก็มิได้สวยหรู ข่าวซุบซิบระหว่างเราหนาหูมากขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะในแผนก หรือต่างแผนก เรื่องของเรากลายเป็นทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ ไปอีกนานนับเดือน
‘เจษมันโง่รึเปล่า หวานออกจะสวย ออกจะดี มันทิ้งเขาทำไมวะ’
‘เลิกกับหวานก็ดีแล้ว หวานมันจะได้ไปเจอคนใหม่ๆ ที่ดีกว่า ผู้ชายไม่รู้จักพออย่างไอ้เจษ คบไปก็มีแต่เสียกับเสีย’
‘ได้ข่าวว่าหวานก็มีแฟนใหม่แล้วนะ เป็นเพื่อนที่แอบชอบหวานมาหลายปีนั่นล่ะ แถมยังหล่อยังรวย นิสัยดีกว่าไอ้เจษอีกนะ’
‘นี่ล่ะน้า น้ำพริกถ้วยใหม่ ยังไงมันก็น่ากินกว่าน้ำพริกถ้วยเก่าค้างปี ต่อให้สวยแค่ไหน แต่ความสดมันไม่เหมือนกันว่ะ’
‘จะแต่งกันแล้วแท้ๆ คบกันมาตั้งนาน น่าเสียดายเวลาเหมือนกันนะ น่าสงสารหวานมัน แต่เห็นว่าหวานมันเป็นคนบอกเลิกเจษนะ มันคงสุดทนน่ะ’
‘อุ้ยมันจะรู้ตัวมั้ย ว่ามันกำลังจะตกนรก อีกหน่อยเจษมันเบื่อเดี๋ยวมันก็ทิ้ง คอยดูไปเถอะ อีกไม่นานหรอก’
คำนินทาหนาหูที่ฉันต้องทนฟังมาตลอดหลายวันทำให้เครียดจนไม่อยากมาทำงาน บางวันฉันต้องแอบไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะสายตาหลายคู่มองมาคล้ายตำหนิว่าฉันคือต้นเหตุให้พี่เจษกับแฟนเก่าเลิกรากัน ฉันเข้าข้างหัวใจตัวเองเสมอว่าฉันไม่ผิด พี่เจษเลือกฉัน รักฉัน เรารักกัน และพี่เจษก็ตัดสัมพันธ์กับแฟนเก่าของเขาไปแล้วอย่างไม่เหลือเยื่อใย ฉันพยายามทำใจกับข่าวลือและเสียงซุบซิบนินทาเหล่านั้น ได้บ้างไม่ได้บ้าง กระทั่งฉันตาสว่างมากขึ้นเมื่อน้ำหวานโพสสเตตัสลงบนเฟสบุ๊คส่วนตัวของเธอ
“สารเลว บอกว่ารักไม่เคยเปลี่ยน แต่ขอมีใครอีกคน พอไม่ได้อย่างที่ขอ ก็ตราหน้ากูว่าเห็นแก่ตัว ใครกันแน่ที่เห็นแก่ตัว ชั่วๆ อย่างเมิงออกไปจากชีวิตกูก็ดีแล้ว ไม่ขอเก็บเอาไว้ทำพันธุ์ ไปดีๆ เถอะนะทั้งสองคน กูขอสาปส่ง พูดเลย”
ไม่รู้จักพอ (เค้าโครงจากเรื่องจริง)
“อุ้ยคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ชอบน้องเขา”
ฉันยังนั่งร้องไห้ นึกถึงประโยคเจ็บๆ ที่ ‘พี่เจษ’ ชายที่ฉันรักมากฝากไว้ก่อนวางสาย เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในสมองของฉันต่อต้านความจริงและคิดว่านั่นแค่ฝันไป
แค่สองเดือนเศษที่ฉันตัดสินใจย้ายที่ทำงานและที่อยู่ใหม่ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่เจษอ่อนแอลงทันทีเมื่อเราต้องไกลกัน ความผูกพันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ จบลงง่ายดายเพียงแค่เขาเจอผู้หญิงอีกคนที่ถูกใจมากกว่า ฉันเคยภูมิใจที่ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาธรรมดาเช่นฉัน สามารถครองหัวใจผู้ชายโปรไฟล์ดีๆ คนหนึ่งได้ แต่ตอนนี้ความมั่นใจที่เคยมีสูญสิ้น เพราะช่วงเวลาที่เรามีกันมันสั้นเหลือเกิน สิ่งที่ฉันได้กลับมาเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ต้องสูญเสียไป
“ฉันเคยเตือนแกแล้วนะอุ้ย ผิดปากฉันที่ไหน ขนาดแฟนเก่ามันสวยหยาดฟ้ามาดิน มันยังทิ้งได้ลงคอ นับประสาอะไรกับแกวะ” เป็นปกติที่ ‘วันเพ็ญ’ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันปรึกษาได้ทุกเรื่อง จะไม่ถนอมน้ำใจหรือปลอบโยน วันเพ็ญเป็นคนตรงไปตรงมา แต่เธอซื่อสัตย์และจริงใจกับเพื่อนทุกคนเสมอ ในยามที่ทุกข์ใจ แค่โทรหา และไม่นานหลังวางสาย วันเพ็ญจะซิ่งมอเตอร์ไซด์มาหาฉันถึงบนห้อง รับฟังเรื่องทุกข์ระทมขมขื่น อย่างเช่นตอนนี้
“ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้” ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าพี่เจษที่แสนดีของฉันจะใจร้ายเหลือเกิน เขาคงลืมไปหมดแล้ว ว่าเคยสัญญาอะไรเอาไว้บ้าง อนาคตที่เคยวางร่วมกัน มันก็แค่ภาพฝันลมๆ ในอากาศที่กระเจิงหายเมื่อสายลมพัดผ่าน
“ทำใจซะเถอะอุ้ย ผู้ชายเจ้าชู้ มันไม่รู้จักพอหรอกนะ กับแฟนเก่ามัน คบกันมาเป็นสิบปี มันยังทิ้งได้ ถือว่าแกโชคดีนะ ที่คบกับมันไม่ถึงปีแล้วหางมันงอกออกมาให้เห็นก่อน”
“มันก็จริงของแก กรรมคงตามสนองฉันแล้วล่ะ”
วันเพ็ญมีน้ำใจ ดึงทิชชู่ในกล่องยื่นให้ฉันแล้วช่วยเช็ดซับน้ำตาโศกเศร้า ฉันหยุดสะอื้นแล้วโผกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่นๆ นับจากวันนี้ คงไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นของผู้ชายที่ฉันรักอีกต่อไป อ้อมกอดนั้นฉันไม่มีสิทธิ์ เขาคงยกให้แฟนใหม่ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่เจษเริ่มต้นขึ้นเพราะความใกล้ชิดกัน ฉันเป็นพนักงานที่ถูกย้ายมารับผิดชอบงานในแผนกที่พี่เจษเป็นหัวหน้า พี่เจษยิ้มง่าย อารมณ์ดี ทำงานเก่ง และเป็นที่ชื่นชมของลูกน้องทุกคนในแผนก ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กใหม่ พี่เจษจึงให้การดูแลฉันมากเป็นพิเศษ ทั้งสอนงาน เรียกใช้ หรือให้ติดสอยห้อยตามเวลามีการประชุมหรือต้องออกนอกสถานที่ เหตุผลของพี่เจษคือ อยากให้ฉันเรียนรู้งานได้เร็ว จะได้ช่วยงานแผนกได้มากขึ้น
ตลอดยี่สิบสามปี ฉันไม่เคยมีแฟนหรือคนรัก มีบ้างที่แอบปลื้มแอบกรี๊ดไปตามประสา แต่ไม่เคยเดินหน้าสานต่อความสัมพันธ์กับใคร ยอมรับอย่างหน้าไม่อาย ฉันชอบพี่เจษ วันเพ็ญเคยบอกว่าฉันหลงคารมเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ใช่แค่คารมดี แต่ฉันมองว่าพี่เจษเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ รูปร่างสูงโปร่ง แม้จะไม่หล่อเลิศเข้าขั้นสาวกรี๊ด แต่ภาพรวมและตัวตนของพี่เจษก็ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งตกหลุมรักได้ไม่ยากเลย
ร่วมงานกับพี่เจษมาได้สักพัก ข่าวว่าพี่เจษมีแฟนและวางแผนจะแต่งงานกันทำให้ฉันซึม หงอยเหงาในหัวใจไปหลายวัน ยอมรับว่าผิดหวังมากทีเดียว เพราะทุกครั้งที่พี่เจษดูแลฉัน พูดคุยกันฉัน แววตาของเขาสื่อความหมายชัดเจนว่าสนใจและห่วงใยในตัวฉัน ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอน เพราะไม่นานนักนับจากเราเริ่มสนิทกัน พี่เจษก็แวะมาหาฉันที่หอพัก สีหน้าเศร้าของเขาชวนให้หดหู่หัวใจไม่น้อยเลย
“พี่เลิกกับหวานแล้วนะ” หวาน หรือ ‘น้ำหวาน’ แฟนสาวแสนสวยของพี่เจษ ที่ฉันแอบเข้าไปชื่นชมความน่ารักของเธอในเฟสบุ๊คของพี่เจษอยู่บ่อยๆ เธอขาวกว่า และน่ารักน่าทะนุถนอมมากกว่าฉันหลายเท่าเชียว
“ไหนว่าใกล้จะแต่งงานกันแล้วล่ะคะ” ฉันถามอย่างตกใจ แต่หัวใจระรัวแรงราวว่ามันลิงโลดกับข่าวนั่น
“พี่ไม่ได้อยากแต่งแต่แรกหรอก พี่ยังไม่พร้อม และพี่ก็รู้สึกว่าหวานไม่ใช่คนที่พี่ต้องการ”
“คบกันมาตั้งหลายปี ยังไม่ใช่คนที่ใช่อีกเหรอคะ”
“มันวัดกันที่เวลาไม่ได้หรอกนะอุ้ย กับคนที่ใช่ บางทีเจอกันไม่นานก็รู้สึกได้ว่าคนนั้นใช่”
เห็นจริงอย่างที่พี่เจษพูด เพราะเพียงไม่นานที่ฉันได้รู้จักกับเขา ฉันก็แอบบอกตัวเองเบาๆ ว่าพี่เจษคือคนที่ใช่สำหรับฉัน
“พี่อ๊อดบอกว่าพี่เจษทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องอุ้ย” ฉันถามเพราะวันก่อนพี่อ๊อดเล่าให้ฉันฟัง ว่าแฟนพี่เจษไม่พอใจที่ฉันไปไหนมาไหนตามลำพังกับพี่เจษบ่อยๆ
“มันก็มีส่วน แต่มันไม่ใช่ความผิดของอุ้ย ถ้าจะผิด พี่ผิดเองที่พี่ชอบอุ้ย พี่เลยตัดสินใจเลิกกับหวาน”
คำพูดของพี่เจษทำให้ฉันอึ้งไปมากเหมือนกัน ฉันพูดอะไรไม่ออก กระทั่งพี่เจษกุมมือฉัน มองตาฉันแล้วบอกฉันด้วยน้ำเสียงน่าฟังทีเดียว
“คบกับพี่นะอุ้ย พี่สัญญาว่าจะดูแลอุ้ยอย่างดี”
เพียงประโยคเดียวของเขาในวันนั้น ทำให้ฉันตัดสินใจได้โดยไม่ต้องคิด เพราะหัวใจฉันก็เรียกร้องหาแต่เขาตลอดมา นับแต่วันนั้นฉันมีความสุขมาก ฉันย้ายไปอยู่บ้านพี่เจษ แทนที่แฟนเก่าของเขาที่เพิ่งย้ายออกไป ฉันได้เข้านอนพร้อมเขา ได้ตื่นพร้อมกัน ได้ดูแลผู้ชายที่ฉันรัก ใช้ชีวิตร่วมกันฉันท์สามีภรรยา และพี่เจษก็ดูแลฉันดีอย่างที่ให้สัญญาเอาไว้จริงๆ แต่ทางรักของฉันกับพี่เจษก็มิได้สวยหรู ข่าวซุบซิบระหว่างเราหนาหูมากขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะในแผนก หรือต่างแผนก เรื่องของเรากลายเป็นทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ ไปอีกนานนับเดือน
‘เจษมันโง่รึเปล่า หวานออกจะสวย ออกจะดี มันทิ้งเขาทำไมวะ’
‘เลิกกับหวานก็ดีแล้ว หวานมันจะได้ไปเจอคนใหม่ๆ ที่ดีกว่า ผู้ชายไม่รู้จักพออย่างไอ้เจษ คบไปก็มีแต่เสียกับเสีย’
‘ได้ข่าวว่าหวานก็มีแฟนใหม่แล้วนะ เป็นเพื่อนที่แอบชอบหวานมาหลายปีนั่นล่ะ แถมยังหล่อยังรวย นิสัยดีกว่าไอ้เจษอีกนะ’
‘นี่ล่ะน้า น้ำพริกถ้วยใหม่ ยังไงมันก็น่ากินกว่าน้ำพริกถ้วยเก่าค้างปี ต่อให้สวยแค่ไหน แต่ความสดมันไม่เหมือนกันว่ะ’
‘จะแต่งกันแล้วแท้ๆ คบกันมาตั้งนาน น่าเสียดายเวลาเหมือนกันนะ น่าสงสารหวานมัน แต่เห็นว่าหวานมันเป็นคนบอกเลิกเจษนะ มันคงสุดทนน่ะ’
‘อุ้ยมันจะรู้ตัวมั้ย ว่ามันกำลังจะตกนรก อีกหน่อยเจษมันเบื่อเดี๋ยวมันก็ทิ้ง คอยดูไปเถอะ อีกไม่นานหรอก’
คำนินทาหนาหูที่ฉันต้องทนฟังมาตลอดหลายวันทำให้เครียดจนไม่อยากมาทำงาน บางวันฉันต้องแอบไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะสายตาหลายคู่มองมาคล้ายตำหนิว่าฉันคือต้นเหตุให้พี่เจษกับแฟนเก่าเลิกรากัน ฉันเข้าข้างหัวใจตัวเองเสมอว่าฉันไม่ผิด พี่เจษเลือกฉัน รักฉัน เรารักกัน และพี่เจษก็ตัดสัมพันธ์กับแฟนเก่าของเขาไปแล้วอย่างไม่เหลือเยื่อใย ฉันพยายามทำใจกับข่าวลือและเสียงซุบซิบนินทาเหล่านั้น ได้บ้างไม่ได้บ้าง กระทั่งฉันตาสว่างมากขึ้นเมื่อน้ำหวานโพสสเตตัสลงบนเฟสบุ๊คส่วนตัวของเธอ
“สารเลว บอกว่ารักไม่เคยเปลี่ยน แต่ขอมีใครอีกคน พอไม่ได้อย่างที่ขอ ก็ตราหน้ากูว่าเห็นแก่ตัว ใครกันแน่ที่เห็นแก่ตัว ชั่วๆ อย่างเมิงออกไปจากชีวิตกูก็ดีแล้ว ไม่ขอเก็บเอาไว้ทำพันธุ์ ไปดีๆ เถอะนะทั้งสองคน กูขอสาปส่ง พูดเลย”