“สวัสดีครับ คุณหมอ”
“สวัสดีครับ คุณสมชาย เป็นอะไรมาครับ”
“ก็รู้สึกเบลอๆ มึนๆ ยังไงไม่รู้ครับหมอ”
“เดี๋ยวขอหมอตรวจดูหน่อยนะ”
……….
“คุณสมชายครับ คือ หมอมีเรื่องจะบอก .. “
“คุณหมอค่ะ แย่แล้วค่ะ!”
“มีอะไรหรอคุณพยาบาล”
“คุณวินัยค่ะๆ รีบไปดูเร็วๆค่ะ”
– คุณหมอและนางพยาบาลรีบวิ่งไปหาคนไข้วินัยอย่างรวดเร็ว –
“คุณวินัยครับ เป็นอะไรครับ”
“หมอ มันทึบแล้ว มันทึบแล้ว!”
“คุณพยาบาลเตรียมส่งคุณวินัยไปห้องศัลยกรรม”
“หมอหมายความว่ายังไงครับ”
“หมอเสียใจด้วยนะครับ คุณวินัย ตอนนี้คุณพิการในส่วนจินตนาการไปแล้ว เราทำได้แต่ส่งคุณไปศัลยกรรมจินตนาการได้เท่านั้น”
“หมอต้องช่วยผมสิ มันต้องมีวิธีสักอย่าง เอาจินตนาการผมคืนมา”
……….
“หมอครับ ผมเห็นผู้ชายคนนั้นเขาร้องไห้ไปมากเลย เขาเป็นอะไรหรอครับ”
“อ่อ นั้นคุณวินัยครับ เขากลายเป็นคนพิการ”
“พิการ! ผมยังเห็นเขามีอวัยวะครบอยู่เลย”
“พิการทางจินตนาการ ครับ”
“มีด้วยหรอครับ”
“มี สิครับ .. ผมว่าเรามาคุยเรื่องของคุณดีกว่า หลังจากหมอไปตรวจมาแล้ว”
“ตกลงผมเป็นอะไรหรอครับ”
“คุณสมชาย ตอนนี้คุณเป็น อัมพาตทางจินตนาการ ครับ เราต้องส่งคุณไปส่วนบำบัดจินตนาการ”
“ ผมจินตนาการไม่ออกว่ามันเป็นยังไงครับหมอ ช่วยอธิบายที “
…………………………………………………………….....
ใกล้สงกรานต์แล้วเนอะ
ลองมาดูนิทานตอนนี้กันดีกว่า
ตอนนี้ผมได้แรงบันดาลใจมาจากตัวผมเองนี้แหละ
ช่วงที่ผ่านมาไม่ค่อยได้สนใจเรื่องงานเขียนสักเท่าไหร่
บอกได้เลยว่าไม่ได้ใช้จินตนาการเลยด้วยซ้ำ
พอจะมาเขียนอีกที
กลับไม่มีจินตนาการเลย
ทิ้งท้ายง่ายๆเลยดีกว่า
หมั่นใช้จินตนาการบ่อยๆจะดีกว่าผมว่านะ
ระวังจินตนาการจะกลายเป็นอัมพาต หรือ พิการ ไปเสียล่ะ
นิทานขนานโลก#14 เหตุเกิดในโรงพยาบาล
“สวัสดีครับ คุณสมชาย เป็นอะไรมาครับ”
“ก็รู้สึกเบลอๆ มึนๆ ยังไงไม่รู้ครับหมอ”
“เดี๋ยวขอหมอตรวจดูหน่อยนะ”
……….
“คุณสมชายครับ คือ หมอมีเรื่องจะบอก .. “
“คุณหมอค่ะ แย่แล้วค่ะ!”
“มีอะไรหรอคุณพยาบาล”
“คุณวินัยค่ะๆ รีบไปดูเร็วๆค่ะ”
– คุณหมอและนางพยาบาลรีบวิ่งไปหาคนไข้วินัยอย่างรวดเร็ว –
“คุณวินัยครับ เป็นอะไรครับ”
“หมอ มันทึบแล้ว มันทึบแล้ว!”
“คุณพยาบาลเตรียมส่งคุณวินัยไปห้องศัลยกรรม”
“หมอหมายความว่ายังไงครับ”
“หมอเสียใจด้วยนะครับ คุณวินัย ตอนนี้คุณพิการในส่วนจินตนาการไปแล้ว เราทำได้แต่ส่งคุณไปศัลยกรรมจินตนาการได้เท่านั้น”
“หมอต้องช่วยผมสิ มันต้องมีวิธีสักอย่าง เอาจินตนาการผมคืนมา”
……….
“หมอครับ ผมเห็นผู้ชายคนนั้นเขาร้องไห้ไปมากเลย เขาเป็นอะไรหรอครับ”
“อ่อ นั้นคุณวินัยครับ เขากลายเป็นคนพิการ”
“พิการ! ผมยังเห็นเขามีอวัยวะครบอยู่เลย”
“พิการทางจินตนาการ ครับ”
“มีด้วยหรอครับ”
“มี สิครับ .. ผมว่าเรามาคุยเรื่องของคุณดีกว่า หลังจากหมอไปตรวจมาแล้ว”
“ตกลงผมเป็นอะไรหรอครับ”
“คุณสมชาย ตอนนี้คุณเป็น อัมพาตทางจินตนาการ ครับ เราต้องส่งคุณไปส่วนบำบัดจินตนาการ”
“ ผมจินตนาการไม่ออกว่ามันเป็นยังไงครับหมอ ช่วยอธิบายที “
…………………………………………………………….....
ใกล้สงกรานต์แล้วเนอะ
ลองมาดูนิทานตอนนี้กันดีกว่า
ตอนนี้ผมได้แรงบันดาลใจมาจากตัวผมเองนี้แหละ
ช่วงที่ผ่านมาไม่ค่อยได้สนใจเรื่องงานเขียนสักเท่าไหร่
บอกได้เลยว่าไม่ได้ใช้จินตนาการเลยด้วยซ้ำ
พอจะมาเขียนอีกที
กลับไม่มีจินตนาการเลย
ทิ้งท้ายง่ายๆเลยดีกว่า
หมั่นใช้จินตนาการบ่อยๆจะดีกว่าผมว่านะ
ระวังจินตนาการจะกลายเป็นอัมพาต หรือ พิการ ไปเสียล่ะ