ไม่อยากเรียกผู้คนนั้นว่า"พ่อ"!!!

มีคำถามคาใจค่ะ
(เรื่องที่จะเล่านี้เกิดขึ้นจริงแค่อยากระบายเพราะคาใจมาถึง10กว่าปี)
เรื่องมีอยู่ว่าขอย้อนกลับไปเมื่อเอ(ขอใช้เป็นนามแฝง)เป็นเด็กอายุยังน้อยมากตอนนั้นอยู่ประมาณอนุบาล2มันนานมาตอนนี้เออายุจะเข้า19แล้ว
ต้องขอเล่าก่อนเลยมาเอเนี่ยตอนเด็กๆอยู่กับพ่อแม่แต่พอขึ้นป.1ต้องมาอยู่กับคุณยายเพราะพ่อแม่ไม่สามารถส่งเสียเราได้เพราะมีปัญญาทางการเงินกันอยู่พอสมควรแต่ก่อนที่จะมาอยู่กับคุณยาย มีเรื่องที่คาใจจะเล่าให้ฟังคาใจและเจ็บใจและเสียใจมาตลอดสิบกว่าปี เมื่อย้อนกับตอนที่อยู่กับพ่อแม่ ในระหว่างที่อยู่กับท่านนั้นเท่าที่จำได้ว่าน่าใจปิดเทอมหรืออะไรไม่รู้ที่ทำให้เอต้องหยุดเรียนตอนนั้นเอต้องอยู่บ้านกับพ่อทุกวันทุกเวลา แม่ต้องออกไปทำงานที่ห้างจะกลับมาก็ปาไปสี่ห้าทุ่มในระหว่างที่อยู่กับพ่อนั้นตอนนั้นเราสนิทกันมากพ่อบอกกับเราว่าจะพาเล่นซ้อนแอบโดนวิธีการเล่นคือปิดห้องเอนอนใต้ผ้าห่มแล้วพ่อก็จะค่อยๆนอนกอดหลังจากนั้นก็เปิดผ้าห่มออกแล้วถอดเสื้อผ้าเอพ่อก็ถอดเสื้อผ้าของพ่อ แล้วพ่อก็เอาอวัยวะมาถูที่อวัยวะของเราแต่จำได้แม่นว่าพ่อไม่ได้เอามันสอดเข้าไปในช่องของเรา แล้วพ่อก็มีน้ำอะไรออกมาจากอวัยวะซึ่งทุกคนรู้ดีมันคืออะไรแต่เอจำไม่ได้แล้วว่าพ่อพูดอะไรกับเราบ้างจนท่านทำกับเราแบบนั้นบ่อยมากท่านพูดแบบเหมือนเล่นกับเราเราก็เลยยอมที่จะให้ท่านทำกับเราแบบนั้นทุกครั้ง แล้วมีอยู่ครั้งนึงจำได้สนิทใจ เราแอบซนเลยเอากรรไกมาตัดผมตัวเองจนมันสั้นมากที่ตัดเพราะด้วยความเป็นเด็กพอเราตัดพ่อเปิดประตูมาเห็นแล้วบอกว่าให้พ่อทำแบบเดิมที่เคยทำกับเอถ้าไม่เล่นด้วยพ่อจะบอกเองว่าพ่อเป็นคนตัดผมให้เรากลัวแม่กลับมาด่าก็เลยยอม พ่อบอกว่าห้ามบอกใครตอนนั้นเราไม่เอะใจอะไรเพราะนึกว่ามันเป็นการเล่นกันธรรมดาแต่พอโตขึ้นมาจงได้รูว่ามันคืออะไรยังไงเลยเก็บมาตั้งแต่เด็กไม่รู้จะพูดให้ใครฟังตั้งแต่มาอยู่กับยายและน้าอยู่ด้วยกันมา10กว่าปียอมรับว่าสนิทกับน้ามากแต่ก็ไม่กล้าบอกน้าไม่กล้าบอกใครตั้งแต่มาอยู่กับน้าและยาย ได้เจอหน้าพ่อนับครั้งได้เรื่องนี้มีเรารู้แค่เอกับพ่อเท่านั้นเจอหน้ากันก็ทำตัวไม่ถูกหนูไม่อยากเข้าไปคุยเข้าไปใกล้เลยแต่พี่แม่ยายก็บอกว่าเราไม่คิดจะคุยกับพ่อเลยหรือไงเราถูกคนอื่นมองว่าทำไมไม่รักพ่อแกเลยหรอ บอกตามตรงวันพ่อไม่คิดจะเข้าไปกราบเลยพี่ชายเลยบอกว่าทำไมถึงเณรคุณพ่อขนาดนี้ว่ะแค่โทรไปหายังไม่อยากบันทึกเบอร์ไว้เลย แต่ที่ไม่โทรไม่กราบไม่คุยคือทุกคนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา แต่เข้าใจว่าท่านก็เป็นส่วนที่ทำให้เราเกิดมาเลยอยากถามว่าเราควรทำตัวยังไงกับท่านดีเงินท่านก็ไม่เคยส่งเสียเอมีพี่น้องสี่คนพ่อกับแม่เอาเราสี่คนมาให้ยายเลี้ยงหมดทุกคนยายก็แก่มากแล้วส่วนน้าสองคนที่ส่งเสียเราสี่คนเรียนก็จำเป็นต้องมีรายจ่ายส่วนตัวของท่านแต่ท่านสละเงินของเค้ามาเลี้ยงดูเราทั้งสี่คน มาต่อเรื่องพ่อเอไม่อยากใช้คำว่าพ่อเลยมันรู้สึกแปลกๆเพราะถ้าพ่อจริงๆเค้าไม่ทำกับลูกแบบนี้ไม่รู้จะพูดกับใครจะเล่าให้ใครฟัง พยายามลืมมันแต่ทำยังไงก็ไม่ลืมสักทีมันติดกับความทรงจำที่เลวร้ายแบบนี้มา10กว่าปีแล้ว เอคิดว่ารอให้ถึงวันที่เค้าเสียเอจะบอกวับน้าและพี่แต่กว่าจะถึงวันนั้นมันก็คงอีกนาน ที่ยังไม่อยากบอกตอนนี้เพราะถ้าบอกไปทุกคนต้องมองเค้าไม่ดีแน่และมันติดตรงที่พี่น้องของเอสนิทกับเค้าทุกคน (ลืมบอกไปว่าอยู่คนละบ้านกันบ้านพ่ออยู่ต่างอำเภอแต่เราเข้ามาอยู่กับยายในเมือง)ไหนๆเค้าก็ให้เราเกิดมาดูโลก แต่เค้ามีส่วนช่วยให้เราเกิดแค่นั้นจริงๆ ไม่รู้จะทำตัวยังไงดีค่ะขอคำแนะนำและแนวทางให้หนูหน่อยนะค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่