http://pantip.com/topic/30667465
สืบเนื่องจากกระทู้ข้างต้น เราได้เดินทางมาที่สหรัฐแล้ว ไม่ได้พาพีทมาด้วย เหตุผลหลายอย่าง
แม้จะเศร้าแล้วก็คิดถึงมากแค่ไหน แต่ก็คิดว่าเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุด
คุณแม่ เป็นคนไม่เลี้ยงสัตว์ (ปกติคุณพ่อจะเลี้ยงทุกอย่างแต่คุณพ่อเสียแล้ว คุณแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงและไม่สนับสนุน) พีทก็เป็นแมวที่ตอนแรกแอบเอามาเลี้ยง (เจ้าของเดิมทิ้ง) คุณแม่เลยไม่ว่าอะไรมาก แต่ก็พยายามห่างๆ เพราะคิดว่าตัวเองแพ้แมว
ตัดสินใจให้คุณแม่เลี้ยง เพราะไม่อยากให้เค้าย้ายที่ เค้าป่วยง่าย เป็นภูมิแพ้ รักษาที่จุฬา ไปทีได้ยามาเกือบพัน รออีกสามชม คิดว่าเกรงใจน้องที่จะฝากเลี้ยง คุณแม่บอกว่าแค่แมวตัวเดียว ให้กินข้าวมีห้องน้ำให้ก็พอแล้วหล่ะ (ก่อนไปว่าอย่างนั้น)
คนที่ไม่เลี้ยงแมว ไม่ได้ชอบแมว แต่ เป็นแม่ที่รักลูก คิดว่า ถ้าแมวเป็นอะไรไป เดี๋ยวลูกเสียใจ ก็เลยพยายามดูแลแมวให้
ส่งรูปว่า โอเคนะ ยังอยู่กันอย่างดี (พีทหน้าบูดมากเลยฮะ)
ตอนแรก คุณแม่ไม่ได้ให้นอนด้วย แต่ให้อยู่ด้วยถึงดึกๆ คุณแม่ไปไหน พีทก็ตามตลอด กลัวถูกทิ้ง ช่วงเดือนแรกน้ำหนักลดไปสามขีด จาก
4.2--->3.9 คุณแม่ไม่ยอมบอก บอกว่ากินได้ ตลอด เพิ่งมาบอกตอนน้ำหนักขึ้นมาแล้ว
เก้าอี้ตัวนี้นั่งประจำ (ข้างๆคุณยาย) เหมือนเค้ารู้ตัวว่าคุณยายไม่ให้นอนบนเตียง ก็นอนตรงนี้ตลอด
วันดีคืนดี คุณยายบอก "พีทนี่กตัญญุมากนะ นวดให้แม่ด้วย " ม่าม๊ายิ้มเลย ดีใจ แสดงว่าพีทรักคุณยายเหมือนกัน
ซักพักผ่านไป คุณยายบอก เนี่ย อยู่ดีๆก็มานอนด้วย "แม่ไม่กล้าขยับเลยนะ กลัวพีทตื่น " 55 นี่เป็นสัญญาณอันตรายซะแล้วสินะ
คุณยาย จะกลายเป็นทาสแมวแล้ว
หลักฐานคาตา พีทแย่งที่นอนคุณยาย แถมมาปลุกคุณยายตอนตีสี่ คุณยายบอก เอ้อ ดีเนาะ จะได้มาสวดมนต์(แหน่ะ ทำอะไรก็ดีหมดอ่ะเนาะ)
คุณยายก็ช่วยเช็ดล้างหน้าให้พีทด้วย กลัวพีทไม่หล่อ
คุณยายบอกว่า ให้พีทนอนด้วย สงสาร เดี๋ยวเค้าจะตรอมใจ หลังจากนั้นก็ จ้างคนไปซื้อยาให้ (มันไกลมากค่ะ มีนบุรี จุฬา แถมตอนรอยาก็นาน คุณแม่ไปเองไม่ไหว) ที่บ้านก็ทำงานกันหมด คุณยายพาไปตัดขน แต่ยังไงพีทก็ยังดื้อกับคุณยายบ้าง
ถ้าคุณยายถ่ายรูปเผลอๆ จะได้แบบนี้
*** เดี๋ยวมาต่อนะคะ พอดี มีธุระ ตอนนี้ ห้าโมงเย็นแล้ว ต้องไปทำธุระนิดหน่อย เดี๋ยวกลับมาเล่าต่อ** ถ้ามีใครอยากให้เล่า ถ้าไม่มีใครอยากฟังก็กดผ่านไปได้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตาม (เรื่องมันยาวค่ะแต่เราค่อยๆเล่า)
ชีวิตของแมวพีท แมวที่เจ้าของไปต่างประเทศ .........
สืบเนื่องจากกระทู้ข้างต้น เราได้เดินทางมาที่สหรัฐแล้ว ไม่ได้พาพีทมาด้วย เหตุผลหลายอย่าง
แม้จะเศร้าแล้วก็คิดถึงมากแค่ไหน แต่ก็คิดว่าเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุด
คุณแม่ เป็นคนไม่เลี้ยงสัตว์ (ปกติคุณพ่อจะเลี้ยงทุกอย่างแต่คุณพ่อเสียแล้ว คุณแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงและไม่สนับสนุน) พีทก็เป็นแมวที่ตอนแรกแอบเอามาเลี้ยง (เจ้าของเดิมทิ้ง) คุณแม่เลยไม่ว่าอะไรมาก แต่ก็พยายามห่างๆ เพราะคิดว่าตัวเองแพ้แมว
ตัดสินใจให้คุณแม่เลี้ยง เพราะไม่อยากให้เค้าย้ายที่ เค้าป่วยง่าย เป็นภูมิแพ้ รักษาที่จุฬา ไปทีได้ยามาเกือบพัน รออีกสามชม คิดว่าเกรงใจน้องที่จะฝากเลี้ยง คุณแม่บอกว่าแค่แมวตัวเดียว ให้กินข้าวมีห้องน้ำให้ก็พอแล้วหล่ะ (ก่อนไปว่าอย่างนั้น)
คนที่ไม่เลี้ยงแมว ไม่ได้ชอบแมว แต่ เป็นแม่ที่รักลูก คิดว่า ถ้าแมวเป็นอะไรไป เดี๋ยวลูกเสียใจ ก็เลยพยายามดูแลแมวให้
ส่งรูปว่า โอเคนะ ยังอยู่กันอย่างดี (พีทหน้าบูดมากเลยฮะ)
ตอนแรก คุณแม่ไม่ได้ให้นอนด้วย แต่ให้อยู่ด้วยถึงดึกๆ คุณแม่ไปไหน พีทก็ตามตลอด กลัวถูกทิ้ง ช่วงเดือนแรกน้ำหนักลดไปสามขีด จาก
4.2--->3.9 คุณแม่ไม่ยอมบอก บอกว่ากินได้ ตลอด เพิ่งมาบอกตอนน้ำหนักขึ้นมาแล้ว
เก้าอี้ตัวนี้นั่งประจำ (ข้างๆคุณยาย) เหมือนเค้ารู้ตัวว่าคุณยายไม่ให้นอนบนเตียง ก็นอนตรงนี้ตลอด
วันดีคืนดี คุณยายบอก "พีทนี่กตัญญุมากนะ นวดให้แม่ด้วย " ม่าม๊ายิ้มเลย ดีใจ แสดงว่าพีทรักคุณยายเหมือนกัน
ซักพักผ่านไป คุณยายบอก เนี่ย อยู่ดีๆก็มานอนด้วย "แม่ไม่กล้าขยับเลยนะ กลัวพีทตื่น " 55 นี่เป็นสัญญาณอันตรายซะแล้วสินะ
คุณยาย จะกลายเป็นทาสแมวแล้ว
หลักฐานคาตา พีทแย่งที่นอนคุณยาย แถมมาปลุกคุณยายตอนตีสี่ คุณยายบอก เอ้อ ดีเนาะ จะได้มาสวดมนต์(แหน่ะ ทำอะไรก็ดีหมดอ่ะเนาะ)
คุณยายก็ช่วยเช็ดล้างหน้าให้พีทด้วย กลัวพีทไม่หล่อ
คุณยายบอกว่า ให้พีทนอนด้วย สงสาร เดี๋ยวเค้าจะตรอมใจ หลังจากนั้นก็ จ้างคนไปซื้อยาให้ (มันไกลมากค่ะ มีนบุรี จุฬา แถมตอนรอยาก็นาน คุณแม่ไปเองไม่ไหว) ที่บ้านก็ทำงานกันหมด คุณยายพาไปตัดขน แต่ยังไงพีทก็ยังดื้อกับคุณยายบ้าง
ถ้าคุณยายถ่ายรูปเผลอๆ จะได้แบบนี้
*** เดี๋ยวมาต่อนะคะ พอดี มีธุระ ตอนนี้ ห้าโมงเย็นแล้ว ต้องไปทำธุระนิดหน่อย เดี๋ยวกลับมาเล่าต่อ** ถ้ามีใครอยากให้เล่า ถ้าไม่มีใครอยากฟังก็กดผ่านไปได้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตาม (เรื่องมันยาวค่ะแต่เราค่อยๆเล่า)