มาระบาย และขอคำแนะนำแม่ๆหรือพ่อๆที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ

แยกกันอยู่กับสามีมาได้ 2 เดือนแล้ว เราย้ายมาอยู่บ้านใหม่กับลูก แต่กับสามีก็ยังติดต่อกัน เราก็พาลูกไปค้างกับพ่อทุกอาทิตย์  1 คืนบ้าง 2คืนบ้าง ให้พ่อลูกได้เจอกัน อยู่ด้วยกัน ลูกเรากำลังจะ 3 ขวบ แต่ก็ยังไม่กล้าปล่อยให้ไปค้างกับพ่อแค่สองคน กลัวเค้าจะดูแลลูกไม่ได้ เพราะเค้าไม่เคยเลี้ยงลูกเองคนเดียวทั้งวันทั้งคืน เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ที่จะไปค้างบ้านเดิม ถือว่าทำเพื่อลูก  ที่แยกกันอยู่ก็ยังไม่ได้คุยว่าอยู่กันในสถานะแบบไหน

ช่วงแรกๆที่มาบ้านใหม่ ลูกก็โอเคดี  เรียกว่ายังเห่อบ้านใหม่นั่นแหละ เวลาพากลับไปหาพ่อเค้า ก็ติดพ่อแจ เวลาพากลับบ้านใหม่ก็ ไม่งอแง เราก็โล่งใจ พอเข้าเดือนที่สอง ลูกหายเห่อก็เริ่มบ่น ไม่อยากอยู่บ้านใหม่ จะกลับไปบ้านโน้น อาทิตย์ที่ผ่านมา พูดเยอะ พูดแบบนี้แทบทุกวัน วันละ 2-3 หน แต่เค้าก็ไม่ถึงร้องไห้งอแงอะไร เราเคยพยายามอธิบายว่านี่คือบ้านแม่ แม่ต้องทำงาน ไว้เสาร์ อาทิตย์จะพาไปหาพ่อ ถ้าวันหลังหนูโตพอ ก็ไปค้างกับพ่อเองได้ เจอพ่อได้บ่อยๆ พูดหลายครั้ง แต่ดูเหมือนเค้ายังไม่เข้าใจ ถ้าเราปล่อยผ่านไป เค้าก็จะเลิกพูดไปเอง ปัญหามันอยู่ที่เราเสียใจทุกครั้ง ที่ฟังคำนี้

เราเข้าใจลูก เพราะที่บ้านใหม่มีแค่แม่กับพี่เลี้ยง ที่บ้านเดิม อยู่กันพ่อแม่ลูก จนถึงตอนนี้เวลากลับบ้านเดิม ก็ยังอยู่กัน 3 คน เพราะเราก็กลับไปด้วย ลูกเราเป็นเด็กที่ติดคน ไม่ค่อยยอมอยู่คนเดียว เล่นคนเดียว (มีพ่อแม่อยู่ใกล้ๆก็ไม่ยอม ต้องเล่นกับเค้า) พอมาอยู่บ้านใหม่ เราเองก็ทำงานด้วย (ธุรกิจส่วนตัว) บ้านใหม่ก็ยังไม่เข้าที่ซะทีเดียว ต้องจับโน่น ทำนี่ กลายเป็นว่า พอไม่มีพ่อเค้าเล่นด้วย ลูกก็ต้องการเวลาจากเรามากขึ้น แต่เราเองมีเวลาน้อยลง เราก็พยายามให้เวลากับลูก แต่ยอมรับ ว่าเราก็เหนื่อยแบบสุดๆ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ลูกบ้าพลัง (ลูกชาย) เค้าจะชอบเล่นแรงๆ เล่นต่อสู้  ซึ่งก็ไม่ใช่แนวเรา บางครั้งเราพยายามเล่นกับเค้า แต่สุดท้ายพอเค้าเผลอเล่นเต็มแรง หรือขว้างปาของ ทำร้ายแม่ ก็จบลงที่เค้าโดนดุ ก็งานกร่อยกันไป

อยู่กับแม่ไม่ค่อยสนุก เรารู้ เพราะเราค่อนข้างเข้มงวด ไม่ถึงกับมากหรอก แต่ถ้าเทียบกับพ่อเค้าที่ตามใจลูก เรากลายเป็นนางยักษ์ตลอด อยู่กับเรา ต้องกินข้าวก่อนกินขนม ขนมเราก็จำกัดประเภทประมาณนึง อยู่กับพ่อข้าวไมากิน ก็กินขนม อยากกินขนมเมื่อไหร่ ตอนไหนก็ได้ อยู่กับแม่ เราจำกัดการดูการ์ตูน อยู่กับพ่อ พ่อเค้าปรนเปรอให้ดูได้นานๆ ทั้งการ์ตูน ทั้งเกมก็สรรหามาให้ลูกเล่น หรือเล่นให้ลูกดู การ์ตูนก็ไม่ใช่การ์ตูนเด็กเล็ก บางทีสู้กันเลือดสาด หรือหนังฝรั่งaction ไปเลย ที่ลูกติดนิสัยสู้แรงๆ บ้าพลังก็เพราะพวกนี้ด้วยส่วนนึง

คนที่คอยดูแลลูกเรื่องอาหารการกิน พาไปอาบน้ำ (ปล่อยอยู่กะพ่อ 3-4 ทุ่มยังไม่พาไปอาบน้ำเลย) ทุกๆอย่าง สอนแปรงฟัน สอนลูกกินข้าว จับช้อน หัดลูกถอดใส่เสื้อผ้ากางเกง สอนลูกอึฉี่ ทุกอย่างก็คือเรา พ่อเค้าแค่เล่นกับลูก ไปไหนก็อุ้มลูกตั้งแต่เล็ก จนลูกเคยตัว ไม่ยอมเดินเวลาอยู่กับพ่อ เราทุ่มเทให้ลูก ช่วงลูกเล็กๆแทบไม่มีเวลาหายใจ พ่อเค้าสบายยังมีเวลาดูทีวี เล่นกอล์ฟ จิบกาแฟ อาบน้ำเป็นชั่วโมง ในขณะที่เราเลี้ยงลูกงกๆ งานก็ยังทำอยู่ ช่วงลูกเล็ก แม่ๆทุกคนคงเข้าใจว่ามันเหนื่อยโหดมาก มันก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้ลูกก็โตแล้ว เราสบายขึ้นเยอะ เรื่องความเห็นแก่ตัวของสามีเราก็ช่างมัน ก็แยกกันอยู่ จบกันไปแล้ว เสียใจตรงที่เรากลายเป้นแม่ใจร้าย ส่วนพ่อเป็นฮีโรของลุกไป  

ไม่ได้อยากให้ลูกเกลียดพ่อ เพราะพ่อเค้าก็รักลูกมาก (แม้จะรักแบบไม่ค่อยถูกต้องก็เหอะ) เราก็อยากให้ลูกมีพ่อ ถึงได้ยอมเหนื่อยเทียวไปเทียวมาสองบ้านแบบนี้ แต่พอได้ยินลูกพูดแบบนี้ ก็อดท้อใจไม่ได้ เราคงต้องได้ยินประโยคนี้ไปอีกเป็นสิบปี กว่าลูกจะโตพอเข้าใจ ว่าทำไมแม่ถึงไม่ตามใจเค้าเหมือนพ่อ จะให้เราตามใจลูกแบบนั้นเพื่อให้ลุกติดเรา เราทำไม่ได้ เราไม่อยากให้ลูกเสียเด็ก

พอเป็นแบบนี้ เราก็อดเสียใจไม่ได้ ว่าบางทีเราอาจจะรักตัวเองมากกว่ารักลูกหรือเปล่า ถึงได้แยกบ้านมาอย่างนี้ ถาเรายอมทนอยู่กันไป ลูกก็มีความสุข มีพ่อแม่พร้อมหน้า แต่ถามตัวเอง ว่าทนได้มั๊ย อยู่กับผู้ชายคนนี้ไปจนตาย เราก็ทนไม่ได้จริงๆ เค้าไม่ได้เป้นคนเลวหรือคนไม่ดี แต่เราไปกันไม่ได้

ปล. ลูกก็ติดเรามากนะ ไม่ใช่ไม่เอาแม่ เพราะตั้งแต่เล็กจนโต ก็อยู่กับเราแทบจะ 24 ชั่วโมง นอนด้วยกันทุกคืน ตื่นก็เจอ เราเป็นคนพาเข้านอนเองทุกคืน เราไปทำงาน ไปธุระ ไปไหนๆ ก็หอบหิ้วกันไปด้วยทุกที่ สงสัยเห็นแม่เป็นของตาย เวลาที่เล่นกันสนุก ก็คึกคักกันดี แต่บางช่วงที่เราเหนื่อยๆ ไม่มีอารมณ์เล่นด้วย ลูกก็จะเซ็งๆ และเริ่มร้องหาพ่อ หรือกลับบ้านเดิมตอนนั้นแหละ คือไม่มีคนเล่นด้วยหรือแม่ขัดใจ

ปล.2 เราไม่ได้เข้มงวดเว่อร์นะ ก็ปานกลางทั่วๆไป แต่เราจะใจร้อนนิดนึง ค่อนข้างโมโหง่ายหายเร็ว แต่พอเค้าใจเย็น ไม่เคยดุลูกเลยตั้งแต่เกิด

ปล.3 พ่อเค้าไม่เคยมาหาลูกที่บ้านใหม่ หรือนัดเจอกันก้ไม่มี รอเราพาลูกไปหาอย่างเดียว เพราะอะไรเราก็ไม่เคยคุยค่ะ เค้าไม่เคยจะมา เราก็ไม่เคยคิดจะชวน

เสียใจๆๆ ช่วงก่อน เจอคำพูดแบบนี้อาทิตย์ละ ครั้ง สองครั้ง ก็ทนได้ สองวันนี้ เจอทุกวัน เช้าเย็น จิตตกมากมาย