ก่อนอื่นต้องบอกว่า แป๋วฯ ทำงานที่นี่มา 6 เดือนแล้ว เพื่อนร่วมงานดีมากๆ ค่ะ แต่กับผู้จัดการนั้นมันช่างตรงกันข้ามเลยค่ะ (ผู้จัดการเพิ่งย้ายมาก่อนหน้าแป๋วฯ หนึ่งปีค่ะ)
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อเดือนก่อนผู้จัดการโยนงานให้แป๋วฯ ทำ เขาบอกว่างานนี้เป็นงานใหม่ ไม่เคยมีใครทำตัวเขาก็ยังไม่เคย แป๋วฯ ต้องลองศึกษาข้อมูลเอง โดยที่เขาจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวช่วยเหลือใดๆ ด้วยประโยคที่ว่า
"ผมอยู่ฝ่ายบริหาร ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง แต่ถ้าผมถามคุณต้องตอบได้" ซึ่งใจมันค้านอยู่ลึกๆ กับคำว่า 'ไม่จำเป็นต้องรู้' เพราะแป๋วฯ ถูกที่บ้านซึ่งมีกิจการเล็กๆ ปลูกฝังว่า "การจะเป็นเจ้าคนนายคน เราต้องทำเองให้ได้เสียก่อน จะได้สอนลูกน้องได้และได้ดั่งใจเราด้วย"
แป๋วฯ ศึกษาข้อมูลดูแล้วกลับไปบอกว่าไม่มั่นใจ เพราะข้อมูลตัวอย่างแต่ละที่ให้มาต่างกัน ถ้าแป๋วฯ ทำผิด ต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ เขาบอกลองดู ผ่านตรงนี้ได้ครั้งต่อไปจะได้ง่ายขึ้น
ล่าสุดแป๋วฯ ถูกเรียกเข้าไปพบ ถามความคืบหน้าของงานที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งงานมีปัญหา และแป๋วฯ ก็ "ลองผิด" มาแล้ว 2 ครั้งติดกัน
ผู้จัดการถามวิธีการที่แป๋วฯ ทำ (ขณะถามก็นั่งเล่นไอแพดไปด้วย) ก่อนจะเงยหน้ามาพูดกับแป๋วฯ ด้วยคำว่า "ถ้าเป็นผม ผมจะไม่พลาด" แป๋วฯ อึ้งค่ะ และงงด้วย เขาให้แป๋วไปเอากระดาษกับปากกามานั่งเขียนสิ่งที่สำเร็จ-สิ่งที่พลาดเป็นตารางต่อหน้าเขาแยกเป็นข้อๆ ขณะแป๋วฯ นั่งเขียนเขาก็เล่นไอแพด พิมพ์ข้อความไปหัวเราะไป พอทำเสร็จร่ายได้เกือบ 20 ข้อ เอาให้ดู เขาก็พูดขึ้นมาว่า
"โห สิ่งที่ต้องเตรียมมันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"
ในใจแป๋วฯ คิด ...อ้าว ที่ว่าแป๋วฯ เมื่อกี้ ไม่ได้หมายความว่าคุณรู้อยู่ก่อนแล้วเหรอ... แล้วเขาก็สอนอะไรไม่รู้ พูดไทยคำอังกฤษคำ ทั้งที่ตัวเขาก็ไม่ได้มีเชื้อสายฝรั่งมังค่าที่ไหน (สมองแป๋วฯ มักไม่ตอบสนองเวลาเจอคนไทยพูดภาษาไทยปนอังกฤษทั้งที่ไม่จำเป็น) ขณะกำลังมึนๆ อยู่เขากลับบอกอีกว่า
"แป๋วฯ ทำให้เสียเวลา เสียโอกาส เสียความน่าเชื่อถือ" ....แป๋วฯ โง่ ข้างหลังแป๋วเติมเองค่ะ เพราะแป๋วฯ เคยได้ยินผู้จัดการคุยกับผู้บริหารคนอื่นว่า "พนักงานโง่ๆ เอาเข้ามานั่งประชุมด้วยก็เสียเวลา" "กับคนโง่ๆ พูดอะไรก็พูดไปเถอะ มันไม่เข้าใจหรอก" แป๋วฯ คิดว่าตอนเขาพูด เขาคงคิดว่าไม่มีคนอยู่ตรงนั้นค่ะ แต่แป๋วฯ ได้ยิน และฝังใจแม้ไม่ใช่ผู้ร่วมประชุมรอบนั้น และคนโง่เหล่านั้นคือคนที่ขับเคลื่อนองค์กรให้ก้าวหน้าทั้งสิ้น
แป๋วฯ หมดใจจะทำงานกับผู้จัดการตั้งแต่ตอนนั้น พอแจ้งด้วยวาจาว่าจะออก เขากลับทำท่าเสียดายและรักใคร่เอ็นดูแป๋วฯ จนน่าขนลุก และขอให้ทำงานนี้ให้สำเร็จก่อน ซึ่งแป๋วฯ จะต้องทำมันให้เสร็จภายในสิ้นเดือนนี้ เพื่อจะส่งต่องานอื่นๆ ให้คนใหม่ในเดือนหน้า นับๆ แล้วก็ทำมาได้ครึ่งปีแล้ว นานกว่าที่คิดไว้เสียอีก
แป๋วฯ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเคยชินกับระบบการทำงานที่บ้านหรือเปล่า แป๋วฯ จึงกลายเป็นคนไม่อดทนที่จะอยู่ใต้อำนาจใคร ยิ่งเจอคนที่ไม่คิดจะลองทำอะไรด้วยตัวเองก่อนจะตัดสินคนอื่น แป๋วฯ ยิ่งโกรธ บอกตามตรงว่าแป๋วฯ โกรธจนรู้สึก หน้าร้อนๆ ชาๆ และปล่อยอารมณ์นั้นไปไม่ได้จนเจ็บหน้าอก แป๋วฯ ตัดสินใจออกจากบ้านมาเป็นลูกน้องเขาเพื่อหาประสบการณ์ แต่เจอแบบนี้แป๋วฯ ไม่อยากจะทนจริงๆ ค่ะ
แป๋วฯ หมดใจอยากกลับบ้านแล้วไม่อยากรอให้ถึงสิ้นเดือน พ.ย. แล้วค่ะ แป๋วฯ ควรจะทำยังไงดีคะ
ผู้จัดการงี่เง่าหรือเราไม่อดทนเอง
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อเดือนก่อนผู้จัดการโยนงานให้แป๋วฯ ทำ เขาบอกว่างานนี้เป็นงานใหม่ ไม่เคยมีใครทำตัวเขาก็ยังไม่เคย แป๋วฯ ต้องลองศึกษาข้อมูลเอง โดยที่เขาจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวช่วยเหลือใดๆ ด้วยประโยคที่ว่า
"ผมอยู่ฝ่ายบริหาร ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง แต่ถ้าผมถามคุณต้องตอบได้" ซึ่งใจมันค้านอยู่ลึกๆ กับคำว่า 'ไม่จำเป็นต้องรู้' เพราะแป๋วฯ ถูกที่บ้านซึ่งมีกิจการเล็กๆ ปลูกฝังว่า "การจะเป็นเจ้าคนนายคน เราต้องทำเองให้ได้เสียก่อน จะได้สอนลูกน้องได้และได้ดั่งใจเราด้วย"
แป๋วฯ ศึกษาข้อมูลดูแล้วกลับไปบอกว่าไม่มั่นใจ เพราะข้อมูลตัวอย่างแต่ละที่ให้มาต่างกัน ถ้าแป๋วฯ ทำผิด ต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ เขาบอกลองดู ผ่านตรงนี้ได้ครั้งต่อไปจะได้ง่ายขึ้น
ล่าสุดแป๋วฯ ถูกเรียกเข้าไปพบ ถามความคืบหน้าของงานที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งงานมีปัญหา และแป๋วฯ ก็ "ลองผิด" มาแล้ว 2 ครั้งติดกัน
ผู้จัดการถามวิธีการที่แป๋วฯ ทำ (ขณะถามก็นั่งเล่นไอแพดไปด้วย) ก่อนจะเงยหน้ามาพูดกับแป๋วฯ ด้วยคำว่า "ถ้าเป็นผม ผมจะไม่พลาด" แป๋วฯ อึ้งค่ะ และงงด้วย เขาให้แป๋วไปเอากระดาษกับปากกามานั่งเขียนสิ่งที่สำเร็จ-สิ่งที่พลาดเป็นตารางต่อหน้าเขาแยกเป็นข้อๆ ขณะแป๋วฯ นั่งเขียนเขาก็เล่นไอแพด พิมพ์ข้อความไปหัวเราะไป พอทำเสร็จร่ายได้เกือบ 20 ข้อ เอาให้ดู เขาก็พูดขึ้นมาว่า
"โห สิ่งที่ต้องเตรียมมันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"
ในใจแป๋วฯ คิด ...อ้าว ที่ว่าแป๋วฯ เมื่อกี้ ไม่ได้หมายความว่าคุณรู้อยู่ก่อนแล้วเหรอ... แล้วเขาก็สอนอะไรไม่รู้ พูดไทยคำอังกฤษคำ ทั้งที่ตัวเขาก็ไม่ได้มีเชื้อสายฝรั่งมังค่าที่ไหน (สมองแป๋วฯ มักไม่ตอบสนองเวลาเจอคนไทยพูดภาษาไทยปนอังกฤษทั้งที่ไม่จำเป็น) ขณะกำลังมึนๆ อยู่เขากลับบอกอีกว่า
"แป๋วฯ ทำให้เสียเวลา เสียโอกาส เสียความน่าเชื่อถือ" ....แป๋วฯ โง่ ข้างหลังแป๋วเติมเองค่ะ เพราะแป๋วฯ เคยได้ยินผู้จัดการคุยกับผู้บริหารคนอื่นว่า "พนักงานโง่ๆ เอาเข้ามานั่งประชุมด้วยก็เสียเวลา" "กับคนโง่ๆ พูดอะไรก็พูดไปเถอะ มันไม่เข้าใจหรอก" แป๋วฯ คิดว่าตอนเขาพูด เขาคงคิดว่าไม่มีคนอยู่ตรงนั้นค่ะ แต่แป๋วฯ ได้ยิน และฝังใจแม้ไม่ใช่ผู้ร่วมประชุมรอบนั้น และคนโง่เหล่านั้นคือคนที่ขับเคลื่อนองค์กรให้ก้าวหน้าทั้งสิ้น
แป๋วฯ หมดใจจะทำงานกับผู้จัดการตั้งแต่ตอนนั้น พอแจ้งด้วยวาจาว่าจะออก เขากลับทำท่าเสียดายและรักใคร่เอ็นดูแป๋วฯ จนน่าขนลุก และขอให้ทำงานนี้ให้สำเร็จก่อน ซึ่งแป๋วฯ จะต้องทำมันให้เสร็จภายในสิ้นเดือนนี้ เพื่อจะส่งต่องานอื่นๆ ให้คนใหม่ในเดือนหน้า นับๆ แล้วก็ทำมาได้ครึ่งปีแล้ว นานกว่าที่คิดไว้เสียอีก
แป๋วฯ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเคยชินกับระบบการทำงานที่บ้านหรือเปล่า แป๋วฯ จึงกลายเป็นคนไม่อดทนที่จะอยู่ใต้อำนาจใคร ยิ่งเจอคนที่ไม่คิดจะลองทำอะไรด้วยตัวเองก่อนจะตัดสินคนอื่น แป๋วฯ ยิ่งโกรธ บอกตามตรงว่าแป๋วฯ โกรธจนรู้สึก หน้าร้อนๆ ชาๆ และปล่อยอารมณ์นั้นไปไม่ได้จนเจ็บหน้าอก แป๋วฯ ตัดสินใจออกจากบ้านมาเป็นลูกน้องเขาเพื่อหาประสบการณ์ แต่เจอแบบนี้แป๋วฯ ไม่อยากจะทนจริงๆ ค่ะ
แป๋วฯ หมดใจอยากกลับบ้านแล้วไม่อยากรอให้ถึงสิ้นเดือน พ.ย. แล้วค่ะ แป๋วฯ ควรจะทำยังไงดีคะ