มีชายคนหนึ่งถูกลอยแพมาจากเรือใหญ่ เพราะเรือประสบภัยและทุกคนลงความเห็นว่าชายคนนี้ต้องเป็นกาลกิณี
พอลอยอยู่สักพัก ก็ไปขึ้นฝั่งบนเกาะร้าง ปรากฏเป็นวิมานแก้วและมีนางฟ้า 4 ตน หน้าตางดงาม ผิวพรรณเปล่งปลั่ง
ช่างปรนนิบัติเอาใจและเสพสุขอยู่กับชายผู้นั้นเป็นเวลานานนับเป็นพุทธันดร คือ ยาวนานกว่าอายุขัยเทวดาทั้งปวงเสียอีก

แต่ไม่ว่าจะมีความสุขแค่ไหน อยู่นานไปก็เริ่มเบื่อจึงคิดจะออกเรือไปยังเกาะข้างหน้า แม้ว่าเหล่านางฟ้าจะอ้อนวอนไว้
แต่เมื่อเขาจะไปก็ห้ามไม่ได้ เพราะแท้จริงแล้วนางฟ้าเหล่านั้นเป็นเวมานิกเปรตที่มีกรรม ต้องมาคอยรับใช้และล่อหลอกให้คนติดอยู่ในบ่วงตัณหา
ด้วยรูปกายที่เนรมิตขึ้นมา

เมื่อออกเดินทางไปเจอเกาะอีกแห่งหนึ่ง ก็ได้พบวิมานใหญ่กว่าเดิม มีนางฟ้าเยอะกว่าเดิม 2 เท่าคือ 8 ตน
ชายผู้นั้นได้เสพสุขกับเปรตนางฟ้าเหล่านั้นสิ้นกาลนานจนอยู่นานไปก็เริ่มเบื่ออีก จึงคิดว่าจะออกเดินเรือ
เพื่อไปค้นหาความสุขที่ยิ่งกว่าเดิม เมื่อบอกลาเหล่านางฟ้าทั้ง 8 ตนแล้ว ก็ออกเดินทางไปพบเกาะแห่งใหม่
ซึ่งมีนางฟ้าอยู่ถึง 16 ตนด้วยกัน และกาลก็เป็นเช่นเดิม

ชายผู้นั้นได้เสพสุขกับเหล่าเปรตนางฟ้านั้นอยู่สิ้นกาลนาน จนอยู่นานไปก็เริ่มเบื่อ จึงออกเดินทางไปอีก
ก็พบเกาะที่มีนางฟ้าอยู่ถึง 32 ตนด้วยกัน ความสุขนั้นมากเกินจะบรรยายจนชายผู้นั้นก็ไม่อยากจะเชื่อเลย

แต่เมื่ออยู่นานไปก็คิดอยากจะมีความสุขมากขึ้นอีก จึงเตรียมตัวออกเดินเรือไป แต่เปรตนางฟ้าเหล่านั้น
ได้ทัดทานไว้ว่าถัดจากนี้ไปเป็น อุสสทนรก ไม่มีวิมานใด ๆ อีกแล้ว แต่ชายผู้นั้นก็ไม่สนใจ ออกเดินเรือไปในที่สุด
เพราะความอยากที่ไม่รู้จบ

เมื่อเดินเรือไปก็พบเกาะแห่งหนึ่ง บนเกาะมีผู้คนมากมายนำดอกบัวที่สวยงามมากมาเทินไว้ที่หัวฟ้อนรำอยู่กันอย่างสนุกสนาน
ชายผู้นี้เห็นแล้วจึงอยากได้ดอกบัววิเศษนั้น แต่แท้จริงแล้วนั่นเป็นเปรตที่ถูกกงจักรหมุนเลื่อยศรีษะอยู่ตลอดเวลา
ได้รับความเจ็บปวดทรมานมาก แต่พอเห็นชายคนนี้เอ่ยปากขอและได้อธิบายแล้วว่ามันเป็นกงจักร ไม่ใช่ดอกบัว
แต่ชายผู้นี้ก็ไม่ยอมฟังความอะไร เปรตนั้นจึงคิดว่าเราคงจะได้พ้นกรรมแล้วและชายผู้นี้คงมารับกรรมต่อ
จึงมอบให้ไป เมื่อชายผู้นี้นำมาเทินไว้บนหัว ที่เคยเห็นว่าเป็นดอกบัว ก็กลับกลายเป็นกงจักร เลื่อยตัดหัวชายผู้นี้จนตาย
เมื่อตายแล้วก็ฟื้น พอฟื้นก็ถูกเลื่อยอีก เป็นอยู่เช่นนี้สิ้นกาลนาน

ตัณหาคือความอยาก เป็นสิ่งที่เติมเต็มได้ยาก ขยายไปได้ไร้ขอบเขต ผู้ที่มีความอยากที่ไม่สิ้นสุด
ย่อมเป็นเหมือนชายผู้นี้ที่จะต้องไปเสพสุขกับนางเปรตและไปสิ้นสุดที่นรก

บุคคลผู้กระทำเหตุด้วยความอยาก ย่อมไม่สามารถเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ได้ ผู้สละความอยากได้ต่างหากจึงจะเข้าสู่โลกสวรรค์
แม้เทวดาจะมีความสุขในกามอันประณีต แต่ความติดในกามของเทวดากลับมีน้อยกว่า เพราะเสพอย่างรู้ประมาณ ไม่ได้แล่นไปตามตัณหาอันไม่สิ้นสุด
เพราะเมื่อเทวดาเสพกามมากไปจนลืมบริโภคอาหารทิพย์ กายย่อมแตก ย่อมจุติ ดำรงอยู่ในเพศภาวะของเทวดาไม่ได้

ความสุขเดียวที่เป็นอมตะ มั่นคง ถาวร ไม่อิงกับสิ่งใด ๆ คือความสุขในอมตมหานิพพาน