ตายก่อน ถึงรู้ความหมายของการดำรงชีวิต

มีความรู้ ร้อยอย่างพันอย่าง
มีหนทางปฎิบัติมากมาย หลากหลายหนทาง
มีความเชื่อร้อยอย่างพันอย่าง
มีอาจารย์สอนร้อยคนพันคน

ผมมองว่า  ไม่แปลกที่จะมีการโต้เถียงว่า ของท่านดี ของคนอื่นไม่ดี
ความรู้ท่านถูก ของคนอื่นผิด โดยการอ้างความรู้ต่างๆนาๆที่เรียนมา
หรือ มีการนำหลักคำสอนต่างๆนาๆ ที่ก็ไม่รู้ถูกแต่งเสริมปรุงแต่งมารึป่าว มาหักร้างกัน

แต่ท้ายที่สุดแล้ว   ทุกคนต้องตาย............
เมื่อท่านตาย ท่านจะรู้เองเหละครับ ว่า สิ่งที่ท่านยึดถือ หรือปฎิบัติ ถูกต้องรึป่าว
รวมทั้ง ที่ยึดถือว่าตายแล้วสูญ  ว่าจะสูญจิงไหม

ผมไม่อยากให้นำความรู้ ของแต่ละท่าน มาหักร้างกันหรอกครับ
เพราะมนุษย์ไม่มีใครอยากเสียหน้า หรือดูด้อยกว่า

ทำไมเราไม่ลองพูดคุยกันดีๆละครับ
เอาสิ่งที่ท่านเรียนมาทั้งหมดวางไว้ก่อน
เอาความเห็นทั้งหมดวางไว้ก่อน (ถึงจะวางยากก็ตาม)
แล้วเอาใจ (สิ่งที่เป็นตัวเราทั้งหมด) มองใจคนอื่น
เอาใจเขามาใส่ใจเรา  แล้วเราอาจจะพบความจริงของชีวิตก็ได้

ไม่อยากให้ทะเลาะกันครับ เพราะเรื่องบางอย่างมันพิสูจน์ยากเหลือเกิน
แต่เรากลับมองข้ามการดำรงชีวิตให้เป็นสุขไป

เรามองเห็นทุกอย่างครับ แต่เรากลับมองข้ามปลายจมูกตัวเอง