ช่วยด้วยค่ะ มีเรื่องเครียด ไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว..

วันนี้สมัครสมาชิกมาตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกเพราะมีเรื่องจะมาปรึกษาทุกคนค่ะ คือฉันอายุ16 ปีมีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ฐานะถือว่าค่อนข้างดี  อยากได้อะไรก็ได้มาง่ายๆตลอด แต่ฉันเป็นคนขี้อายมาตั้งแต่เด็กแล้ว ออกไปพรีเซนต์งานหน้าห้องทีนึงก็เป็นเรื่องลำบากมาก มือ ขา ปากก็สั่นไปหมด หน้าก็เกร็ง ทำตัวไม่ถูกเลย มีดีอยู่อย่างเดียวคือเรียนเก่ง เพื่อนๆเลยตั้งฉายาว่า เด็กเรียนประจำห้อง จนเวลาผ่านไปจากเด็กม.ต้นโรงเรียนหญิงล้วนฉันสอบติดโรงเรียนสหชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันดีใจมากที่จะได้เริ่มต้นชีวิตม.ปลายใหม่ พร้อมกับตั้งความหวังไว้ว่าฉันจะต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ พอใกล้ถึงวันเปิดเทอมฉันก็จัดการซอยผม ย้อมสีผม ดัดฟัน เปลี่ยนจากแว่นตาหนาเตอะเป็นคอนแทคเลนส์  ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองดูดี แต่ชีวิตฉันกลับไม่เป็นอย่างที่หวัง ฉันเป็นคนคุยไม่เก่ง เฟคไม่ค่อยเป็น ยิ้มใหัใครก็ฝืนยิ้มจนดูเกร็งนอกจากว่าจะเป็นเพื่อนสนิทและคนที่จริงใจด้วยจึงจะคุยกันได้ถูกคอ ฉันจึงไม่ค่อยมีเพื่อนมากมายเหมือนคนอื่นเขา แต่ก็ยังมีเพื่อนที่สนิทอยู่กลุ่มหนึ่ง ฉันจึงคิดจะพัฒนาตนเองด้วยการไปเข้าคอร์สฝึกการแสดงออก แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น จนตอนนี้ฉันอยู่ชั้นม.5 ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติคือ อาการขี้อายที่เป็นอยู่มันเริ่มหนักขึ้นจนส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวันของฉัน คือฉันรู้สึกอยากเก็บตัว ไม่อยากออกไปในที่ที่คนเยอะๆ ถ้าได้ไปที่ที่มีคนเยอะก็จะมีอาการเกร็ง ทำตัวไม่ถูก ยิ่งถ้าอยู่คนเดียวนี่จะรู้สึกเหมือนไม่ไหวแล้ว ต้องรีบๆเดินให้เร็วที่สุด เพราะรู้สึกเหมือนว่าคนอื่นกำลังจ้องและนินทาฉันอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นตอนฉันนั่งเรียนหนังสือก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสมาธิ รู้สึกว่ามีคนจ้องฉันอยู่ แม้แต่อยู่นิ่งๆในห้องเรียนฉันก็ยังคิดฟุ้งซ่าน มีอาการเกร็งหน้า ทำตัวไม่ถูก ยกเว้นว่าอยู่ที่บ้านจะไม่มีอาการแบบนี้ ฉันเคยเกริ่นๆให้พ่อแม่ฟังด้วยว่ามีเรื่องเครียดอยากไปหาหมอ แม่ฉันก็โอเคเพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร จนวันนึงฉันทนใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เพื่อนสนิทฉันเลยพาฉันไปโรงพยาบาล ฉันได้คุยและปรึกษาปัญหาของฉันกับจิตแพทย์ หมอบอกว่าฉันเป็นโรคกลัวสังคม มีอาการวิตกกังวล และมีอาการของเพอร์เฟคชั่นนิสด้วย ฉันก็ได้ยามากินและเรียนรู้การผ่อนคลายตัวเองอาการก็ดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม มีความรัสึกเดิมๆ จนฉันรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนอีกแล้ว ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี รู้สึกท้อแท้ คิดว่าทำไมอยู่ๆตัวเองต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย ถ้าหายจากอาการนี้ชีวิตฉันคงจะมีความสุขมากขึ้น...