ไปอ่านเจอในนิตยสาร Lisa ค่ะ เห็นว่าน่าสนใจ เพราะมีเพื่อนที่กำลังมีปัญหาว่า การพูดตรงๆออกไป แต่พูดด้วยความจริงใจ ไม่เสแสร้งหลอกลวง มันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีซิ เพราะเราไม่โกหก แต่กลายเป็นว่าการพูดตรงๆกลับทำให้คนฟังไม่ชอบ...พอเห็นว่ามีการตอบปัญหาเรื่องนี้ เลยขอคัดลอกนำมาลงแชร์ในพันทิปค่ะ และขอแชร์ในห้องสยามด้วย ติดแท็กชีวิตวัยรุ่น เพราะเราว่าวัยรุ่นคงเจอกับเพื่อนที่พูดตรงๆ หลายคนที่จะบอกว่า การพูดตรงๆที่ฟังดูเหมือนทำร้ายจิตใจ มันแฝงด้วยความจริงใจดีกว่าเสแสร้งนะ...แต่ถ้าใครเจอปัญหาแบบนี้ มาลองอ่านคำตอบจากแม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต กันค่ะ
Q : ทำอย่างไรดี...คิดมาตลอดว่าปากกับใจตรงกัน คิดอย่างไรพูดอย่างนั้นเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้ไม่มีคนคบ
A : ปากกับใจตรงกันเป็นเรื่องดี แต่ต้องมีสัปปุริสธรรมด้วย คือรู้เหตุ รู้ตน รู้ประมาณ รู้กาล รู้บุคคล และรู้ชุมชน ถ้าปากกับใจตรงกัน แล้วไปพูดในที่ที่คนไม่ยอมรับฟัง คุณก็จะกลายเป็นคนที่ไม่น่าคบไป พระพุทธองค์เคยตรัสไว้ว่า การพูดทำให้คนเราไปถึงนิพพานได้ จึงถูกจัดให้อยู่ในศีลข้อต้นๆ พูดมากเสียมาก พูดน้อยเสียน้อย ไม่พูดก็ไม่เสีย และการนิ่งอย่างเข้าใจ
...ไม่พูดให้คนอื่นทุกข์ ก็ยังได้เป็นโพธิสัตว์ เพราะฉะนั้น ถ้าปากตรงกับใจ แล้วทำให้เกิดทุกข์บ่อยๆ คุณก็ต้องระวังใจของตัวเอง เพราะปากเป็นประตูของใจ เวลาปากพูดอะไรออกไป แสดงว่าใจกำลังคิดอย่างนั้นอยู่ แล้วทำให้ไม่มีคนคบ...ไม่มีเพื่อน คุณคงต้องกลับมาทบทวนหนึ่งลมหายใจแห่งสติ ดูใจตัวเองกอนที่จะสื่อสารออกไป อย่าสื่อสารให้ใครทุกข์เพราะเรา
...คราวนี้คุณก็จะมีใจที่ตรงกับปาก ตรงที่มีใจที่ควรแก่การสื่อสารแล้ว ในขณะที่ใจคุณมีอคติ แล้วปากพูดออกไปอย่างที่ใจคิด คนฟังย่อมทุกข์แน่นอน
...บอกตัวเองไว้เสมอว่า ถ้ารู้ตัวเองเป็นคนคิดเร็ว อย่าพูดตามทุกความคิด หรือพยายามพูดให้ช้าหน่อย หยุดทบทวนความคิดอยู่เนืองนิตย์ ให้ถูกต้องโดยธรรม...ก่อนสื่อสารออกไป
ตอบปัญหาโดยแม่ชีศันสนีย์ : คิดมาตลอดว่าปากกับใจตรงกัน คิดอย่างไรพูดอย่างนั้นเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้ไม่มีคนคบ
Q : ทำอย่างไรดี...คิดมาตลอดว่าปากกับใจตรงกัน คิดอย่างไรพูดอย่างนั้นเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้ไม่มีคนคบ
A : ปากกับใจตรงกันเป็นเรื่องดี แต่ต้องมีสัปปุริสธรรมด้วย คือรู้เหตุ รู้ตน รู้ประมาณ รู้กาล รู้บุคคล และรู้ชุมชน ถ้าปากกับใจตรงกัน แล้วไปพูดในที่ที่คนไม่ยอมรับฟัง คุณก็จะกลายเป็นคนที่ไม่น่าคบไป พระพุทธองค์เคยตรัสไว้ว่า การพูดทำให้คนเราไปถึงนิพพานได้ จึงถูกจัดให้อยู่ในศีลข้อต้นๆ พูดมากเสียมาก พูดน้อยเสียน้อย ไม่พูดก็ไม่เสีย และการนิ่งอย่างเข้าใจ
...ไม่พูดให้คนอื่นทุกข์ ก็ยังได้เป็นโพธิสัตว์ เพราะฉะนั้น ถ้าปากตรงกับใจ แล้วทำให้เกิดทุกข์บ่อยๆ คุณก็ต้องระวังใจของตัวเอง เพราะปากเป็นประตูของใจ เวลาปากพูดอะไรออกไป แสดงว่าใจกำลังคิดอย่างนั้นอยู่ แล้วทำให้ไม่มีคนคบ...ไม่มีเพื่อน คุณคงต้องกลับมาทบทวนหนึ่งลมหายใจแห่งสติ ดูใจตัวเองกอนที่จะสื่อสารออกไป อย่าสื่อสารให้ใครทุกข์เพราะเรา
...คราวนี้คุณก็จะมีใจที่ตรงกับปาก ตรงที่มีใจที่ควรแก่การสื่อสารแล้ว ในขณะที่ใจคุณมีอคติ แล้วปากพูดออกไปอย่างที่ใจคิด คนฟังย่อมทุกข์แน่นอน
...บอกตัวเองไว้เสมอว่า ถ้ารู้ตัวเองเป็นคนคิดเร็ว อย่าพูดตามทุกความคิด หรือพยายามพูดให้ช้าหน่อย หยุดทบทวนความคิดอยู่เนืองนิตย์ ให้ถูกต้องโดยธรรม...ก่อนสื่อสารออกไป