(Y) ขอกำลังใจหน่อยครับ เลิกกับแฟนมา ยังทำใจไม่ได้เลย แต่ละวันมันยาวนานจังครับ

คิดอยู่นานมากว่าจะมาโพสดีไหม แต่ก็อยากที่จะระบายมันออกมาบ้างน่ะครับ  ผมเป็นชายรักชายนะครับ ซึ่งผมเชื่อว่า ไม่ว่าจะเป็นคนที่ชอบเพศตรงข้าม หรือเพศเดียวกัน ก็อยากที่จะมีรัก ที่เป็นความรักจริงๆ ไม่ฉาบฉวย และมั่นคง   ผมผิดหวังจากความรักมาหลายครั้ง บางครั้งก็จะให้บทเรียนเรา ให้สติเรา ให้ภูมิต้านทานกับเรา โดยที่เราไม่รู้ตัว  แต่ถึงอย่างไงก็ตาม เวลาที่เราต้องเจ็บ ต้องเลิกรากันไป ความทรมานมันก็ต้องเกิดขึ้นทุกที  

ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมเป็นคนนึงที่ไม่ได้สนใจเรื่องความรักเลย และไม่ได้คิดด้วยว่าวันนึง เราจะต้องมีแฟน หรือมีใคร  แล้วก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าเราชอบเพศไหน เราเป็นอะไร  ไม่รู้จักความรักเลย  ตอนมัธยม เห็นเพื่อนทะเลาะกับแฟน ร้องไห้ ยังไม่เช้าใจเลย ว่าจะร้องทำไม ทำไมถึงต้องร้อง การมีแฟน มีปัญหากัน มันทำให้เศร้าเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ

จนมาวันนึง ผมได้รู้จักกับเด็กคนนึง ตอนนั้นผมอยู่ปี 1 เค้าอยู่ ม. ปลาย (10 ปีที่แล้ว) รู้จักกันจากเวปบอร์ดของเวปที่เกี่ยวกับเพลง นักร้อง  จริงๆเคยคุยผ่านๆทางเวปบอร์ด หรือทาง msn บ้าง  มาประมาณเกือบสองปี แต่ผมไม่ได้คิดอะไรเลย  จนมาวันนึง น้องเค้าเข้ามาคุยด้วย ทางmsn เหมือนเชิงจีบ เค้าพยายามถามว่าผมเป็นรึเปล่า  ผมก็บอกว่า ไม่ ถามเท่าไหร่ผมก็บอกว่า ไม่  ในใจตอนนั้น ผมกลัวอ่ะครับ มันไม่เคยมีใครในโลกรู้ว่าผมเป็นอะไร  ส่วนตัวผมเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย   ผมรู้แต่ถ้าใครถาม  ผมก็สามารถตอบว่า "ไม่" ได้ทันที เค้าพยายามคุยกับผมอย่างนั้น จนเกือบสองอาทิตย์  ผมก็เริ่มรู้สึกมีความรู้สึกว่า อยากลองคุยดู  เพราะไม่เคยมีใครให้ความสำคัญเรา อยากคุยกับเรามากขนาดนี้มาก่อน (อาจจะเพราะปิดตัวเองด้วย)  จนตัดสินใจลองคุยกัน  จริงๆมีรายละเอียดเยอะมาก นับจากวันนั้นจนวันที่เลิกกัน ประมาณ 1 ปี ทั้งปัญหาที่เกิดจากเราสองคน  ปัญหาครอบครัว    แต่แฟนคนแรกคนนี้  ทำให้ผมรู้จักกับความรัก   เพราะเนื่องจากเป็นรักแรกด้วย เลยทำให้รักมาก พอเลิกกัน มันทำใจยากมาก  ร้องไห้ทุกวัน ฝันร้ายทุกวัน อยู่สามเดือน   หลังจากเดือนที่สี่ ก็ซึมเศร้า แต่ก็ร้องไห้อยู่เรื่อยๆ คือ มันแย่มาก มากๆ มากจนคิดว่าจะผ่านมันไปได้ยังไง มันทรมานที่สุด   ถ้าจะนับเวลาที่เริ่มมีสติ และนึกถึงเรื่องเก่าๆได้ โดยที่ไม่ฟูมฟายเท่าตอนแรก ก็ประมาณ สองปี ที่สภาพจิตใจแย่มาก   อาจจะสงสัยว่า คบกันก็ไม่นาน ทำใจนานจัง  คือ แต่ละคน เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน นิสัยต่างกัน   ผมไม่ใช่คนที่มีเพื่อนเยอะ   นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็ไม่เคยมีใครมาใส่ใจเรา มาให้ความสำคัญเรามากๆเท่านั้นมาก่อน และบวกกับจากคนที่ไม่รู้เลยว่าความรัก คืออะไร  จนมารู้ แล้วผิดหวัง มันก็ล้ม แล้วลุกยากมากจริงๆ  สาเหตุที่ไปกันไม่ได้ ก็อาจจะเพราะ เค้าก็ยังเด็ก เค้ารู้สึกว่า ชีวิตเค้ามีอะไรจะต่องทำมากกว่าการมาดูแลอีกคนนึง  ส่วนผมก็มีส่วนผิดที่อาจจะจริงจังกับรักครั้งนี้มากเกินไป     จากวันนั้นจนวันนี้ก็ผ่านมาประมาณ 10 ปี แต่ก็ไม่เคยลืม ว่าตอนนั้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เพียงแต่มันเป็นความฝังใจ ความทรงจำที่ไม่ลืม    ตั้งแต่นั้น ผมก็มีคนเข้ามาบ้าง  แต่ ก็ยังไม่เจอคนที่รักเราจริงๆ  และเราก็ไม่ใช่แบบที่เค้าต้องการ  ประสบการณ์ที่ผ่านมา มีจุดที่เหมือนกันเสมอ คือ ระยะแรกที่คบ ทุกสิ่งดูดี ทุกอย่างเป็นไปได้ รักเรา บอกเราคือคนที่ใช่   แต่ระยะแรกที่ว่านี้ ไม่นาน ก็เปลี่ยนไป  ผมเป็นคนที่ชอบโทษตัวเองเหมือนกันนะ  ว่าผมอาจจะไม่ดีเอง  อาจจะเอาแต่ใจ อาจจะงี่เง่า   แต่ผมทุ่มเทมาก ๆเวลาคบใคร  เหนื่อยแค่ไหน ผมไม่สนใจ ขอให้เขาสบาย  เขามีความสุข  เขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ผมจำได้ทุกอย่าง   แต่อาจจะเพราะกรรม หรือเราเจอคนที่ยังไม่ใช่ เราไม่ใช่สำหรับเขา   เขาไม่ใช่สำหรับเราก็ไม่รู้   ถึงต้องจบ ต้องเสียใจทุกที   เคยเสียใจมากๆ แล้วเพื่อนชวนไปดูหมอดู ปกติไม่เคยสนใจ ก็ลองไปดู   ทุกที่ พูดแทบจะเหมือนกัน คือ ดวงเราอาภัพรัก   เรื่องความรักไม่ดี    มีกรรมจากชาติที่แล้ว  แต่ผมก็ไม่ท้อนะ  ผมเชื่อว่า ถ้าเรามั่นใจว่าเราเป็นคนดี คิดดี ทำดี ไม่ทำร้ายใคร  เราก็คงอาจจะเจอกับสิ่งดีๆบ้าง       ตั้งแต่แฟนคนแรกมา เราคบใคร เราทุ่มเท รัก จริงจัง ตลอด แต่ถามว่ามันมั่นใจมั้ยว่า เค้าจะอยู่กับเราไปตลอด แบบไม่ต้องเผื่อใจเลย   ตอบได้เลย ว่า ไม่มั่นใจ  เพราะผมว่า ขณะที่เราคบใคร ผมว่า ส่วนหนึ่งเราจะดูออกว่า คนนี้เราสามารถพึ่งเค้า อยู่ด้วยกัน ไปจนแก่ได้ไหม        จนกระทั่งเรามาเจอแฟนคนปัจจุบัน เค้าดีกับเรามาก  ดูแลเรา เราป่วยก็ดูแล หายาให้ทาน สัญญากับเรา ว่าจะรักกันตลอดไป เรารักเค้ามาก เราไม่เคยรักใครเท่านี้ มานานมากๆ ตั้งแต่แฟนคนแรก   เรามั่นใจมากว่าคนนี้แหละ  เราเจอแล้ว คนที่เค้าจะอยู่กับเราไปตลอด  หลายๆอย่างทำให้เรามั่นใจ แบบที่ไม่เคยมั่นใจเท่านี้  ทุกอย่างผ่านๆปด้วยดี ประมาณ 6-7 เดือน  ทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง แต่ก็รักกันเหมือนเดิม จนกระทั่งเดือนที่ 8-13 เค้าบอก เขาอยากอยู่คนเดียว ไลฟ์สไตล์เขากับเราไม่ตรงกัน   จนสุดท้าย เค้าบอก ไม่รักเราแล้ว  แต่ผมถามเค้ากลับไม่ไหวแล้ว ว่า ทำไมถึงไม่เหลือความรักเลย มันจุก จุกมาก เค้าขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ เขาอยากกลับไปอยู่คนเดียว ไม่อยากมีใคร   ..... นี่ก็ผ่านมาจะเดือนแล้ว ผมฝันร้ายทุกคืนเลย ทรมานมาก เพื่อนก็มีไม่เยอะ  เวลาส่วนใหญ่ก็อยู่กับตัวเองคนเดียว คิดถึงเขา เสียใจ  ผมถ้ารักใครแล้ว มันไม่มีวันน้อยลง หรือหมดไป  แต่ตอนนี้ คงทำได้แค่ทำใจ และรอเวลาผ่านไป ให้จิตใจมันดีขึ้นกว่านี้  แต่ตอนนี้มันแย่จังเลยครับ  มันท้อ และก็แทบไม่เชื่อแล้วว่า เราจะโชคดี เจอกับคนที่เค้ารักเราเหมือนกับที่เรารักเค้า ในชีวิตนี้    ทุกวันนี้ก็คอยบอกตัวเองว่า  โชคดีแค่ไหนที่พ่อแม่รักเรา  ......   ใครมีประสบการณ์อะไร ลองมาแชร์กันมั้ยครับ  ตอนนี้ผมรู้สึกเหงามากๆ ไม่รู้จะระบาย จะปรึกษาใครดี