ความรู้สำคัญกว่าประสบการณ์ ?

เรื่องจริงครับ.....มีโรงเรียนพระปริยัติสายสามัญแห่งหนึ่งทางภาคตะวันออก สามเณรค่อนข้างจะเรียนเก่ง เพราะโรงเรียนเอาจริงเอาจังเรื่องการศึกษา บุคลากรครูส่วนมากเป็นฆราวาส ครูที่เป็นพระจะเน้นเฉพาะวิชาทางธรรม ที่นี่ไม่เน้นเรียนบาลี แต่มีเรียนนักธรรม 90%เป็นวิชาสายสามัญ แต่กฎระเบียบเคร่งครัดมาก สามเณรห้ามรับปัจจัยเงินทอง ออกไปข้างนอกวัดไม่ได้ ยกเว้น ป่วยหนัก ทางโรงเรียนจะพาไปเอง ที่ห้องพักห้ามมีเครื่องใช้ไฟฟ้า  1 ปีจะมีโอกาสได้ลากลับเยี่ยมบ้าน เยี่ยมพ่อแม่ 1 ครั้ง ประมาณ 10 วัน แต่ให้พ่อแม่ ญาติ มาเยี่ยมได้ สามเณรส่วนใหญ่มาจากอีสาน มีทางภาคเหนือบ้าง สามเณรที่นี่จะได้รับการเรียน วิชาการอย่างเต็มที่  3 ปี หรือ 6 ปี แล้วแต่จะอยู่ (ม.3และ ม.6) ออกก่อนกำหนด มีจ่ายค่าปรับ หรือแม้แต่จบ ม.3 หรือ ม.6 ก็ยังต้องจ่ายค่าปรับ โน่น นั่น นี่ 3 พันบ้าง 4 พันบ้าง ถ้าไม่จ่าย วุฒิเอกสารทางการศึกษาก็ไม่ได้ สามเณรเหมือนอยู่ในกรอบ อยู่ในรั้ว พวกเขาไม่เคยได้เจอโลกภายนอก สามเณรก็อยู่ในช่วงวัยรุ่น หลายๆคนพอจบออกไป ส่วนใหญ่มักจะเอาตัวไม่ค่อยรอด เพราะ 1.เรื่องผู้หญิง แน่นอนแต่ละคนตอนบวชไม่ค่อยได้พบ ไม่ค่อยได้เจอผู้หญิง บางคนอายุ 20 หรือ 21 ก็แต่งงาน หรือมีลูกแล้ว 2.เที่ยว
3.เหล้า เบียร์ บุหรี่  หลายๆคน พอมาเจอกันที่โรงเรียนเก่า สิ่งที่จะมามาอวดกัน คือ แฟน แท้ที่จริงแล้ว มันมีสิ่งที่ควรจะอวดกันมากกว่านั้น พอจบไป บางคนรีบหาแฟนก่อนเลย จะเห็นได้ว่า ความรู้ วิชาการ สามเณรเหล่านี้ได้เยอะมาก เพราะไม่ได้ออกไปไหน ทัศนศึกษานานๆทีจะได้ไป แต่พอจบและสึกไป หลายๆคนจึงปรับตัวไม่ได้กับโลกภายนอกที่เจอ สิ่งที่ไม่เคยเจอก็เลยรีบคว้า รีบทำ โดยไม่ลังเล ทั้งที่สิ่งที่สำคัญ คือ การศึกษา หลายๆคนเรียนไม่จบ ..