ไม่อยากให้มี "วันพรุ้งนี้"

คือผมเป็นคนๆนึงครับ เป็นวัยรุ่นมาซักพักแล้ว เรียนบ้าง เล่นบ้าง ตามประสาเด็กทั่วไป
ผมพอรู้ว่า ฐานะทางบ้านผมก็แค่พอมีพอกิน มีกินมีใช้ไปวันๆ พ่อทำงานเพียงคนเดียว แม่เป็นแม่บ้าน(แม่ป่วยง่ายพ่อเลยให้ทำงานบ้าน)
ก่อนผมไปเรียน หรือทุกครั้งที่ผมจะออกนอกลู่ทาง ก็จะมีเสียงของพ่อแม่เข้ามาในหัวเสมอ "ตั้งใจเรียนนะลูก บ้านเราไม่ค่อยมีเงินนะ"
ที่ท่านคอยบอกผมเช้าเย็น เสมอๆ

วันนี้ผมกลับมาบ้าน บ้านเงียบผิดปกติ พ่อกับแม่นั่งอยู่บนเตียง (บ้านผมเป็นห้องเล็กๆ ที่เรียกว่าแฟลตการเคหะฯ)
พ่อผมเรียกไปนั่งคุยใกล้ๆ "บ้านเราไม่มีเงินนะลูก" แล้วแม่ก็น้ำตาไหลออกมา ภาพนั้นติดอยู่ในหัวผม
ไม่ใช่ผมไม่เคยเห็นพ่อแม่ร้องไห้เครียดเรื่องเงิน แต่ครั้งนี้ด้วยตัวผมที่โตขึ้น เริ่มเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ผมกลับรู้สึกว่าตัวผมเอง "ยังดีไม่พอ"

ยังดีไม่พอที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ ถึงพ่อจะบอกว่า "เรามีหน้าที่เรียนก็เรียนไป" แต่ผมกลับคิดว่าเกรด 3.5 สมัยมัธยมที่ผมได้มามันไม่มีความหมายเลย... จริงๆผมอยากจะลาออก จากสถาบัน ที่ผมเรียนอยู่ตั้งแต่วันนี้ แต่เพราะพ่อที่บอกผมว่าให้สู้ต่อ อย่าทำให้พ่อผิดหวัง
พรุ้งนี้ ผมสอบตัวสุดท้ายของปลายภาคการศึกษาแรก ของชีวิตที่ก้าวเข้าสู่รั่วมหาลัย และวันพรุ้งนี้ ผมจะ "ทำให้ดีที่สุด"


จริงๆผมไม่ใช่ตัวคนเดียวในโลกใบใหญ่ใบนี้ ในคืนนี้ "ที่ความรู้สึกทุกคนสวนทางกันอยู่"
คนที่เจอปัญหาแบบผมขอให้ผ่านมันไปได้ครับ ถึงเราจะไม่มี"เงิน"
แต่เรามีครอบครัวถึงแม้พวกท่านไม่ได้อยู่บนโลก แต่พวกท่านก็ยังอยู่ในใจเสมอ สิ่งนี้แหละที่ทำให้ "ผมก้าวต่อไป"
สู้ๆนะครับ

ปล.
ผมไม่ได้คิดสั้น คิดยาวนนะครับไม่ต้องห่วง
อยากหาที่ให้คำปรึกษาครับ(คำแนะนำ) เลยยืมรหัสเพื่อนมาครับ