วันวุ่นวาย
รถติดเว้ยยยยย เซ็ง!! อุตสาห์ดีใจวันนี้เรียนวันสุดท้าย พอจบคลาสเปิดประตูออกมาเท่านั้นแหละ ฝนตกจ้า!!! พอกลับมาถึงออฟฟิต ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆ เอาว่ะเคลียร์งานซะหน่อย นั่งทำงานก๊อกๆแกร๊กๆ ก็ว้อนอยากกลับบ้าน กลับบ้านดีกว่า นายไม่อยู่ นายไม่รู้ หนูลาก่อน 5555
~~ฝนเทลงมา เทลงมา เทลงมา~~ ฮัมเพลงไป ปิดแอร์ปิดไฟไปด้วย จะไม่เสียเวลาลาลาลา~~
"โอเค เรียบร้อย กลับบ้านดีกว่า โอ้ลัลล้า" พลางเดินไปทาง MRT ตรงกลับบ้าน เอ๊ะ นั่นมันเด็กเจ๊นี่ มาทำไรแถวนี้เนี่ย โอ๊ะ มองมาทางนี้ด้วย ออร่าเปล่งประกายมาเชียว จะว่าไปเด็กนี่ก็หน้าตาดีใช่เล่นนะเนี่ย ใบหน้าเรียวรับกับทรงผมสไตล์เกาหลีตามสมัยนิยม ริมฝีปากบางได้รูปมาพร้อมกับลักยิ้มเล็กๆ บวกกับความสูงกว่าร้อยแปดสิบ ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก เสียอย่างเดียวไม่น่าคบผู้หญิงเพราะเงินเลย มือเท้าก็มีครบ แต่ทำตัวเป็นไร้ประโยชน์ น่าสงสารคนพิการเกิดมาอาภัพแต่ก็ยังดิ้นรนทำมาหากินไม่ทำตัวเป็นภาระใคร เจ๊แกก็ไม่รู้คิดไรอยู่ เลี้ยงต้อยเด็กซะงั้น เฮ้อ...สังคมสมัยนี้ แต่ก็ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเรา คิดแทนคนอื่นปวดหัวเปล่าๆ
เอ้า ยังไม่เลิกมองอีก หรือว่ามาหาเจ๊ แต่เจ๊กลับไปแล้วนี่ ต้องบอกเด็กนั่นไหมอ่ะ ว่าเจ๊กลับไปแล้ว แต่คิดไปคิดมาเด็กนั่นก็ไม่ได้ถามนี่นา เดี๋ยวจะหาว่าเราจุ้น ไม่เอาดีกว่า ไม่เคยคุยกันด้วย เคยเจอกันแค่ครั้งครึ่งครั้งตอนมากับเจ๊อ่ะ งั้นปล่อยนั่งรออยู่นี่แหละ เอาเข้าจริงเด็กนั่นอาจจะแอบนัดกิ๊กไว้ก็ได้ ใครจะไปรู้
เดินผ่านเด็กนั่นมาได้ 2-3ก้าว ก็ได้ยินสียงร้องทัก
"นี่ เธอ" หันกลับไปมองตามเสียงเรียกอัตโนมัติ เอียงคอพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นเชิงถามว่าเรียกฉันหรือเปล่า
"อืม เธอนั่นแหละ พี่ภู่ล่ะ" เด็กนั่นเอ่ยพลางถามหาเจ๊ภู่
"อ่อ กลับไปแล้ว" ฉันบอก พลางหันหลังเดินต่อ
"เอ๊ะ นี่นาย" ฉันร้อง พร้อมหันกลับไปเพราะแรงกระชาก
"ฉันยังพูดไม่จบเลย" เด็กนั่นทำท่าทางไม่พอใจ
"อ้าว ก็ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วทำไมไม่รีบพูดมา ฉันไม่ว่างมาตอบคำถามนายทั้งวันนะ เห็นมั้ยว่าฝนมันตกน่ะ รถมันก็ติดแถมต้องมายืนตากฝนตอบคำถามนายเนี่ย คิดว่าฉันว่างมากนักหรอ ห่ะ" ฉันบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เด็กนั่นได้แต่มองอย่างอึ้งๆ อะโด่ เถียงไม่ทันอ่ะดิ ปล่อยฉันได้แล้วไอเด็กเปรต ฉันอยากกลับบ้านนนน
"ปล่อยซะที!" ฉันว่า พลางสะบัดแขน แล้วเดินตรงไปไม่สนใจไอเด็กเวรนั่นอีก หมั่นไส้มัน หึ่ม!
###ไม่คิดว่าแต่งนิยายจะทำไมไมเกรนขึ้นได้ วันนี้เต้ยคิดได้แค่นี้แระ###
โปรเจคนี้มีความลับ
รถติดเว้ยยยยย เซ็ง!! อุตสาห์ดีใจวันนี้เรียนวันสุดท้าย พอจบคลาสเปิดประตูออกมาเท่านั้นแหละ ฝนตกจ้า!!! พอกลับมาถึงออฟฟิต ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆ เอาว่ะเคลียร์งานซะหน่อย นั่งทำงานก๊อกๆแกร๊กๆ ก็ว้อนอยากกลับบ้าน กลับบ้านดีกว่า นายไม่อยู่ นายไม่รู้ หนูลาก่อน 5555
~~ฝนเทลงมา เทลงมา เทลงมา~~ ฮัมเพลงไป ปิดแอร์ปิดไฟไปด้วย จะไม่เสียเวลาลาลาลา~~
"โอเค เรียบร้อย กลับบ้านดีกว่า โอ้ลัลล้า" พลางเดินไปทาง MRT ตรงกลับบ้าน เอ๊ะ นั่นมันเด็กเจ๊นี่ มาทำไรแถวนี้เนี่ย โอ๊ะ มองมาทางนี้ด้วย ออร่าเปล่งประกายมาเชียว จะว่าไปเด็กนี่ก็หน้าตาดีใช่เล่นนะเนี่ย ใบหน้าเรียวรับกับทรงผมสไตล์เกาหลีตามสมัยนิยม ริมฝีปากบางได้รูปมาพร้อมกับลักยิ้มเล็กๆ บวกกับความสูงกว่าร้อยแปดสิบ ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก เสียอย่างเดียวไม่น่าคบผู้หญิงเพราะเงินเลย มือเท้าก็มีครบ แต่ทำตัวเป็นไร้ประโยชน์ น่าสงสารคนพิการเกิดมาอาภัพแต่ก็ยังดิ้นรนทำมาหากินไม่ทำตัวเป็นภาระใคร เจ๊แกก็ไม่รู้คิดไรอยู่ เลี้ยงต้อยเด็กซะงั้น เฮ้อ...สังคมสมัยนี้ แต่ก็ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเรา คิดแทนคนอื่นปวดหัวเปล่าๆ
เอ้า ยังไม่เลิกมองอีก หรือว่ามาหาเจ๊ แต่เจ๊กลับไปแล้วนี่ ต้องบอกเด็กนั่นไหมอ่ะ ว่าเจ๊กลับไปแล้ว แต่คิดไปคิดมาเด็กนั่นก็ไม่ได้ถามนี่นา เดี๋ยวจะหาว่าเราจุ้น ไม่เอาดีกว่า ไม่เคยคุยกันด้วย เคยเจอกันแค่ครั้งครึ่งครั้งตอนมากับเจ๊อ่ะ งั้นปล่อยนั่งรออยู่นี่แหละ เอาเข้าจริงเด็กนั่นอาจจะแอบนัดกิ๊กไว้ก็ได้ ใครจะไปรู้
เดินผ่านเด็กนั่นมาได้ 2-3ก้าว ก็ได้ยินสียงร้องทัก
"นี่ เธอ" หันกลับไปมองตามเสียงเรียกอัตโนมัติ เอียงคอพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นเชิงถามว่าเรียกฉันหรือเปล่า
"อืม เธอนั่นแหละ พี่ภู่ล่ะ" เด็กนั่นเอ่ยพลางถามหาเจ๊ภู่
"อ่อ กลับไปแล้ว" ฉันบอก พลางหันหลังเดินต่อ
"เอ๊ะ นี่นาย" ฉันร้อง พร้อมหันกลับไปเพราะแรงกระชาก
"ฉันยังพูดไม่จบเลย" เด็กนั่นทำท่าทางไม่พอใจ
"อ้าว ก็ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วทำไมไม่รีบพูดมา ฉันไม่ว่างมาตอบคำถามนายทั้งวันนะ เห็นมั้ยว่าฝนมันตกน่ะ รถมันก็ติดแถมต้องมายืนตากฝนตอบคำถามนายเนี่ย คิดว่าฉันว่างมากนักหรอ ห่ะ" ฉันบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เด็กนั่นได้แต่มองอย่างอึ้งๆ อะโด่ เถียงไม่ทันอ่ะดิ ปล่อยฉันได้แล้วไอเด็กเปรต ฉันอยากกลับบ้านนนน
"ปล่อยซะที!" ฉันว่า พลางสะบัดแขน แล้วเดินตรงไปไม่สนใจไอเด็กเวรนั่นอีก หมั่นไส้มัน หึ่ม!
###ไม่คิดว่าแต่งนิยายจะทำไมไมเกรนขึ้นได้ วันนี้เต้ยคิดได้แค่นี้แระ###