หน้าเปิด
เปิดตอนที่บ้านคายูระ พ่อของคายูระถามแม่คายูระว่าคายูระกลับไปโตเกียวแล้วเหรอก็เลยเหนื่อยแทน คิดว่าคายูระน่าจะพักให้มากกว่านี้ ยิ่งเห็นห้องคายูระก็มีแต่อะไรเต็มไปหมดอีก
กลับมาทางลุกะ คายูระพูดถึงไอดอลเมื่อสมัยก่อนที่ไปร้องเพลงให้กับซุปเปอร์มาร์เก็ตที่กลับมาเปิดใหม่ เป็นไอดอลหน้าใหม่ที่มามินิคอนเสิร์ตให้ คายูระบอกเลยว่ามินิคอนเสิร์ตนั้นเป็นอะไรที่น่ารันทดมาก เวทีทำจากแผ่นไม้กระดานที่ปูวางบนกล่องส้ม เพลงประกอบการร้องก็เปิดจากวิทยุเทปเก่าๆ ผู้ชมก็มีแค่คุณปู่คุณยายที่ไม่มีอะไรจะทำ 5-6 คน คายูระบอกตอนนั้นถึงเธอจะยังเด็กแต่ก็ยังรู้สึกเลยว่าไอดอลบนเวทีนั้นดูแล้วน่าเศร้าใจแทนสุดๆแถมยังโกโรโกโสอีกจนได้แต่ยืนดูเฉยๆ แต่กระนั้นไอดอลบนเวทีคนนั้นก็ยังร้องและเต้นด้วยทุกอย่างที่เธอมี สีหน้าของเธอราวกับบอกว่าแบบนี้ก็ไม่เป็นไรและเต้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากจบคอนเสิร์ต ไอดอลคนนั้นได้จับมือกับคนดูที่มาดูอันน้อยนิดและกล่าวขอบคุณคนดูทุกคนที่มาฟังและเซ็นลายเซ็นลงในโปสเตอร์ให้กับทุกคน หลังจากที่คายูระไปจับมือด้วยเหมือนกันนั้นตอนนั้นคายูระก็มองที่หน้าของไอดอลคนนั้นและเห็นว่าไอดอลคตนนั้นได้แต่ยิ้มเล็กๆพร้อมกับความขมขื่น คายูระจึงตระหนักได้ว่าไอดอลคนนั้นสุดท้ายก็ไม่อาจรักษาความเป็นมืออาชีพไว้ได้และแท้จริงแล้วก็ไม่ได้พอใจสภาพแบบนี้เลย ตระหนักได้ว่าไอดอลคนนั้นโกหกได้ไม่เก่งเอาซะเลย
คายูระ: เพราะงั้น...
คายูระ: อย่าวาดด้วยความโกหกเลย
ลุกะ: เอ๊ะ?
อีกด้าน พ่อคายูระเหนื่อยใจที่ห้องของคายูระมีแต่ของวางเกะกะเต็มไปหมดจนคิดว่ากลับมาคราวหน้าคงจะเก็บกวาดซะบ้าง แต่ในมุมห้องติดประตูของห้องคายูระมีสิ่งหนึ่งติดไว้ที่ผนังห้องโดยที่ไม่มีอะไรมาบดบังสิ่งๆนั้นเลยแม้จะมีของเต็มห้อง นั้นคือโปสเตอร์ไอดอลพร้อมลายเซ็นของไอดอลคนนั้นที่คายูระได้ดูตอนเด็ก โปสเตอร์ของลุกะเอง
คายูระ: การโกหกน่ะ...
คายูระ: ไม่ใช่สิ่งที่...ไอดอล ซุยเรนจิ ลุกะ มีหรอกนะ
ทันทีนั้นเองที่ลุกะเข้าใจแล้วว่าไอดอลที่คายูระพูดถึงนั้นก็คือตัวเธอเมื่อสมัยก่อนจะเข้าบริษัทจนโด่งดัง แต่กระนั้นแม้ลุกะจะรู้ตัวอยู่ภายในใจแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมรับเต็มร้อยและถามกลับคายูระจนตัวสั่นเลยว่าที่ว่าโกหกหมายถึงอะไร คายูระก็ยื่นการ์ตูนของลุกะคืนให้พร้อมกับบอกว่า "ก็สิ่งที่... เธอไม่อาจทำได้ยังไงล่ะ" ลุกะถึงกับทำหน้าเศร้าเพราะเข้าใจดีว่าคายูระพูดถึงอะไร ลุกะจึงหลับตาและคิดเรื่องการ์ตูนของเธออีกรอบ
รุ่งเช้า จิฮารุเห็นคายูระก็แปลกใจเพราะคิดว่าคายูระจะยังไม่กลับมาจนกว่าจะถึงวันแข่งโดจินของนางิและลุกะซะอีก คายูระบอกเปล่า การที่มีคู่แข่งอยู่ในหลังคาเดียวกันมันก็ยากอยู่แล้วเพราะงั้นลุกะกับเธอจะไปเขียนต้นฉบับกันที่หมู่บ้านสายรุ้ง บอกถ้าจิฮารุช่วยนางิเธอก็จะช่วยลุกะ จิฮารุบอกเข้าใจแล้ว คายูระจึงฝากบอกให้นางิพยายามเข้าแล้วกัน จิฮารุก็ตกลง
อีกด้าน อายุมุตอนนี้ไม่สบายเป็นไข้สูงถึง 40.1 องศาจนมาเรียดูแล้วบอกเลยว่าเป็นหวัดฤดูร้อนแน่ๆ อายุมุถามอย่างว่าตกลงเธอไม่ได้ไม่สบายเพราะจากนมใช่มั้ย มาเรียบอกไม่ใช่แต่ก็ถามว่าไหวรึเปล่า อายุมุบอกปวดหัวไปหมด ปวดเมื่อยทั้งตัว แบบนี้เธอจะตายรึเปล่า มาเรียยืนยันให้ว่าไม่ตายแน่แต่อาจจะต้องไปโรงพยาบาลหน่อยก็เลยบอกให้อายุมุรอสักหน่อยเดี๋ยวเธอจะช่วยพาไปให้ อายุมุก็ขอบคุณ มาเรียบอกไม่ต้องก็ได้ยังไงก็ต่างช่วยเหลือกันและกัน บอกอีกอย่างว่ามันก็กระจายเร็วซะด้วย...คนที่เริ่มไม่แข็งแรงเต็มที่แบบนี้
ที่มาเรียพูดถึงก็คือนางิที่ตอนนี้ถึงจะยังไม่ถึงขนาดอายุมุแต่ก็เริ่มมีอาการไอแล้ว จิฮารุเข้ามาก็ถามเลยว่าไหวรึเปล่า นางิบอกอาการเริ่มแย่เพราะอดนอนจนเริ่มเวียนหัวนิดๆแล้ว แถมดูแล้วก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไรด้วย แต่ก็คิดว่าถ้าทำต้นฉบับไม่เสร็จเธอก็จะต้องเสียฮายาเตะไป แต่ขณะเดียวกันก็สลัดภาพที่ฮายาเตะมาขอพักงานบอกขอไปทำอะไรบางอย่างให้ลุกะไม่ได้
นางิถามจิฮารุว่าทางลุกะเป็นยังไงบ้าง จิฮารุบอกลุกะเองก็ทำไม่ได้หยุดเหมือนกันจนคืบหน้าไปมากแล้ว ดูเหมือนว่าน่าจะเสร็จทันเวลาด้วย บอกเลยยังไงซะลุกะก็มีพรสวรรค์อยู่แล้ว นางิถึงไม่สบอารมณ์แต่ก็บอกเข้าใจแล้วและห่วงตัวเองต่อว่าจะทำเสร็จทันรึเปล่า ภาพฮายาเตะที่โอบกอดลุกะยังวนเวียนในหัว คิดอีกว่าต่อให้เธอทำเสร็จฮายาเตะก็จะกลับมารึเปล่า แต่ยังไงซะตอนนี้นางิก็ได้แต่วาดๆๆ สิ่งที่เธอทำได้มีแต่เชื่อและวาดต่อไปเท่านั้นจนเวลาหมดไปอีกวัน
มาทางด้านฮายาเตะ หลังจากการเดินทางที่ใช้เวลาไม่น้อย พอถึงที่หมายฮายาเตะก็รู้สึกตัวแต่ก็ดูท่าทางไม่ค่อยจะสบายเท่าไร(จากที่นั่งพิเศษของลัมโบกินี่) ฮินะถามเลยว่าไหวรึเปล่า ฮายาเตะบอกเลยถ้าเพื่อลุกะแล้วแค่นี้ไม่เท่าไรหรอก และจุดหมายที่พวกฮายาเตะมาถึงก็คือ... ฮอกไกโด
จบตอน
[Spoil] Hayate no Gotoku! - 422
เปิดตอนที่บ้านคายูระ พ่อของคายูระถามแม่คายูระว่าคายูระกลับไปโตเกียวแล้วเหรอก็เลยเหนื่อยแทน คิดว่าคายูระน่าจะพักให้มากกว่านี้ ยิ่งเห็นห้องคายูระก็มีแต่อะไรเต็มไปหมดอีก
กลับมาทางลุกะ คายูระพูดถึงไอดอลเมื่อสมัยก่อนที่ไปร้องเพลงให้กับซุปเปอร์มาร์เก็ตที่กลับมาเปิดใหม่ เป็นไอดอลหน้าใหม่ที่มามินิคอนเสิร์ตให้ คายูระบอกเลยว่ามินิคอนเสิร์ตนั้นเป็นอะไรที่น่ารันทดมาก เวทีทำจากแผ่นไม้กระดานที่ปูวางบนกล่องส้ม เพลงประกอบการร้องก็เปิดจากวิทยุเทปเก่าๆ ผู้ชมก็มีแค่คุณปู่คุณยายที่ไม่มีอะไรจะทำ 5-6 คน คายูระบอกตอนนั้นถึงเธอจะยังเด็กแต่ก็ยังรู้สึกเลยว่าไอดอลบนเวทีนั้นดูแล้วน่าเศร้าใจแทนสุดๆแถมยังโกโรโกโสอีกจนได้แต่ยืนดูเฉยๆ แต่กระนั้นไอดอลบนเวทีคนนั้นก็ยังร้องและเต้นด้วยทุกอย่างที่เธอมี สีหน้าของเธอราวกับบอกว่าแบบนี้ก็ไม่เป็นไรและเต้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากจบคอนเสิร์ต ไอดอลคนนั้นได้จับมือกับคนดูที่มาดูอันน้อยนิดและกล่าวขอบคุณคนดูทุกคนที่มาฟังและเซ็นลายเซ็นลงในโปสเตอร์ให้กับทุกคน หลังจากที่คายูระไปจับมือด้วยเหมือนกันนั้นตอนนั้นคายูระก็มองที่หน้าของไอดอลคนนั้นและเห็นว่าไอดอลคตนนั้นได้แต่ยิ้มเล็กๆพร้อมกับความขมขื่น คายูระจึงตระหนักได้ว่าไอดอลคนนั้นสุดท้ายก็ไม่อาจรักษาความเป็นมืออาชีพไว้ได้และแท้จริงแล้วก็ไม่ได้พอใจสภาพแบบนี้เลย ตระหนักได้ว่าไอดอลคนนั้นโกหกได้ไม่เก่งเอาซะเลย
คายูระ: เพราะงั้น...
คายูระ: อย่าวาดด้วยความโกหกเลย
ลุกะ: เอ๊ะ?
อีกด้าน พ่อคายูระเหนื่อยใจที่ห้องของคายูระมีแต่ของวางเกะกะเต็มไปหมดจนคิดว่ากลับมาคราวหน้าคงจะเก็บกวาดซะบ้าง แต่ในมุมห้องติดประตูของห้องคายูระมีสิ่งหนึ่งติดไว้ที่ผนังห้องโดยที่ไม่มีอะไรมาบดบังสิ่งๆนั้นเลยแม้จะมีของเต็มห้อง นั้นคือโปสเตอร์ไอดอลพร้อมลายเซ็นของไอดอลคนนั้นที่คายูระได้ดูตอนเด็ก โปสเตอร์ของลุกะเอง
คายูระ: การโกหกน่ะ...
คายูระ: ไม่ใช่สิ่งที่...ไอดอล ซุยเรนจิ ลุกะ มีหรอกนะ
ทันทีนั้นเองที่ลุกะเข้าใจแล้วว่าไอดอลที่คายูระพูดถึงนั้นก็คือตัวเธอเมื่อสมัยก่อนจะเข้าบริษัทจนโด่งดัง แต่กระนั้นแม้ลุกะจะรู้ตัวอยู่ภายในใจแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมรับเต็มร้อยและถามกลับคายูระจนตัวสั่นเลยว่าที่ว่าโกหกหมายถึงอะไร คายูระก็ยื่นการ์ตูนของลุกะคืนให้พร้อมกับบอกว่า "ก็สิ่งที่... เธอไม่อาจทำได้ยังไงล่ะ" ลุกะถึงกับทำหน้าเศร้าเพราะเข้าใจดีว่าคายูระพูดถึงอะไร ลุกะจึงหลับตาและคิดเรื่องการ์ตูนของเธออีกรอบ
รุ่งเช้า จิฮารุเห็นคายูระก็แปลกใจเพราะคิดว่าคายูระจะยังไม่กลับมาจนกว่าจะถึงวันแข่งโดจินของนางิและลุกะซะอีก คายูระบอกเปล่า การที่มีคู่แข่งอยู่ในหลังคาเดียวกันมันก็ยากอยู่แล้วเพราะงั้นลุกะกับเธอจะไปเขียนต้นฉบับกันที่หมู่บ้านสายรุ้ง บอกถ้าจิฮารุช่วยนางิเธอก็จะช่วยลุกะ จิฮารุบอกเข้าใจแล้ว คายูระจึงฝากบอกให้นางิพยายามเข้าแล้วกัน จิฮารุก็ตกลง
อีกด้าน อายุมุตอนนี้ไม่สบายเป็นไข้สูงถึง 40.1 องศาจนมาเรียดูแล้วบอกเลยว่าเป็นหวัดฤดูร้อนแน่ๆ อายุมุถามอย่างว่าตกลงเธอไม่ได้ไม่สบายเพราะจากนมใช่มั้ย มาเรียบอกไม่ใช่แต่ก็ถามว่าไหวรึเปล่า อายุมุบอกปวดหัวไปหมด ปวดเมื่อยทั้งตัว แบบนี้เธอจะตายรึเปล่า มาเรียยืนยันให้ว่าไม่ตายแน่แต่อาจจะต้องไปโรงพยาบาลหน่อยก็เลยบอกให้อายุมุรอสักหน่อยเดี๋ยวเธอจะช่วยพาไปให้ อายุมุก็ขอบคุณ มาเรียบอกไม่ต้องก็ได้ยังไงก็ต่างช่วยเหลือกันและกัน บอกอีกอย่างว่ามันก็กระจายเร็วซะด้วย...คนที่เริ่มไม่แข็งแรงเต็มที่แบบนี้
ที่มาเรียพูดถึงก็คือนางิที่ตอนนี้ถึงจะยังไม่ถึงขนาดอายุมุแต่ก็เริ่มมีอาการไอแล้ว จิฮารุเข้ามาก็ถามเลยว่าไหวรึเปล่า นางิบอกอาการเริ่มแย่เพราะอดนอนจนเริ่มเวียนหัวนิดๆแล้ว แถมดูแล้วก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไรด้วย แต่ก็คิดว่าถ้าทำต้นฉบับไม่เสร็จเธอก็จะต้องเสียฮายาเตะไป แต่ขณะเดียวกันก็สลัดภาพที่ฮายาเตะมาขอพักงานบอกขอไปทำอะไรบางอย่างให้ลุกะไม่ได้
นางิถามจิฮารุว่าทางลุกะเป็นยังไงบ้าง จิฮารุบอกลุกะเองก็ทำไม่ได้หยุดเหมือนกันจนคืบหน้าไปมากแล้ว ดูเหมือนว่าน่าจะเสร็จทันเวลาด้วย บอกเลยยังไงซะลุกะก็มีพรสวรรค์อยู่แล้ว นางิถึงไม่สบอารมณ์แต่ก็บอกเข้าใจแล้วและห่วงตัวเองต่อว่าจะทำเสร็จทันรึเปล่า ภาพฮายาเตะที่โอบกอดลุกะยังวนเวียนในหัว คิดอีกว่าต่อให้เธอทำเสร็จฮายาเตะก็จะกลับมารึเปล่า แต่ยังไงซะตอนนี้นางิก็ได้แต่วาดๆๆ สิ่งที่เธอทำได้มีแต่เชื่อและวาดต่อไปเท่านั้นจนเวลาหมดไปอีกวัน
มาทางด้านฮายาเตะ หลังจากการเดินทางที่ใช้เวลาไม่น้อย พอถึงที่หมายฮายาเตะก็รู้สึกตัวแต่ก็ดูท่าทางไม่ค่อยจะสบายเท่าไร(จากที่นั่งพิเศษของลัมโบกินี่) ฮินะถามเลยว่าไหวรึเปล่า ฮายาเตะบอกเลยถ้าเพื่อลุกะแล้วแค่นี้ไม่เท่าไรหรอก และจุดหมายที่พวกฮายาเตะมาถึงก็คือ... ฮอกไกโด
จบตอน