เพิ่งเคยตั้งกระทู้นะค๊ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาด ขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะค๊ะ.....
ย้อนไปประมาณ 14 ปีที่แล้ว ตอนเรียนมัธยมปลายอ่ะค่ะ เรามีแฟนครั้งแรกและก็คบกันมาได้ประมาณปีนึงก็เลิกกัน (เราเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าก่อน) ณ ตอนนั้น บอกกงๆเลยค่ะ เป็นเด็กม.ปลาย ที่นิสัยไม่ดีคนนึงเลย นั่งดูเรื่องฮอร์โมนกับเพื่อนๆสมัยเรียน เพื่อนบอกเลย สไปร์ทนี่เมริงตอนม.ปลายเลย 5555 แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิงดีๆคนนึงแล้วนะค๊ะ สำนึกได้.....
เข้าเรื่องแฟนต่อนะค๊ะ ตอนนั้นเราเลิกกับเค้าเค้าเสียใจมาก ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะเป็นคนแรกของกันทั้งคู่ แต่เราก็หาแคร์ไม่.....แต่ด้วยความที่เราเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน เวลามีปาร์ตี้ นัดเจอเพื่อน เราก็จะเจอกันตลอด ช่วงแรกๆก็คุยกันขำๆไม่มีอะไร เจอกันคุยกันจิ๊จ๊ะกัน พอแยกย้ายต่างคนก็ต่างไปตามหนทางของตัวเอง.....
เราจะได้เจอกันก็ต่อเมื่อเพื่อนๆนัดเจอกัน เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนประมาณช่วงมหาลัย ด้วยความที่เราไม่มีใครแล้วตอนนั้น ก็เลยคุยกัน ตัดสินใจกลับมาลองคบกัน แต่ด้วยความที่อยู่คนละจังหวัด เต็มที่ก็โทรคุย นานๆจะเจอกันที นานๆเค้าจะมาหาเราที ประมาณแบบจากเต็มร้อยและก็ค่อยน้อยลงเรื่อยๆ จนเค้าหายไป เราก็งงๆนะ หายไปไหนติดต่อไม่ได้ แต่เวลาก็ช่วยรักษาเราเอง......
แต่พอเพื่อนๆนัดเจอซิ่ เจอมันตลอด เราก็กลับมาคุยกันตลอด พูดว่าลองคบกันดูอีกทีตลอด เป็นแบบนี้มาสิบกว่าปีจริงๆนะค๊ะ เราไม่ได้โกหก แม้กระทั่งช่วงเราทำงานแล้วเรามีแฟน เราก็เจอเค้า แต่ก็ทำได้ก็แค่คุยๆไปเพราะเรามีแฟน......
ผลุบๆโผล่ๆ โทรถี่ๆ ทุกวี่ทุกวัน จนค่อยๆหาย หายและหายไป....เราก็โทรตามนะค๊ะ ช่วงแรกๆติดแต่ไม่รับ จนโทรไม่ติด แต่ด้วยความที่เราไม่ตื๊อ ไม่จิกด้วยแหละค่ะ สิบกว่าปี กลับมาและหายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า......
จนประมาณ สี่ปีที่แล้ว เค้าโทรมาบอกว่าแต่งงาน งงมาก ถึงกะอึ้งรับทาน แต่ก็ทำได้แค่ เออๆดีใจด้วย ในใจก็คิดนะ คุยกะตูตลอด ไปได้แฟนตอนไหนว๊ะ......เราก็เลยรู้สึกว่า เออ เรากะมันจะได้ จบๆไปซะที แต่งงานไปแล้วคงไม่ได้ยุ่งกันแล้วแหละ.......แล้วเค้าก็หายยยยยไปจากสาระบบเรา....
แต่ล่าสุด ประมาณเดือนมีนา ปีนี้เลยค่ะ ไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนเก่า สมัยเรียนนี่แหละ ดั๊นนนนนนไปเจอมันกินข้าวอยู่ร้านเดียวกัน เรางี้อึ้งตาเหลือกเลย ไม่คิดว่าจะเจอ เพื่อนก็เลยชวนไปต่อ ก็เลยได้คุยกันอีกครั้ง และแล้วเรื่องราวในชีวิตหลังแต่งงานมันก็พรั่งพรูออกมา เอาเป็นว่าชีวิตครอบครัวล้มเหลวอย่างยับเยิน เราก็กลัวว่ามันจะโกหก ก็เลยถามเพื่อน เพื่อนบอกว่าเป็นเรื่องจริง.......
ไงต่อหล่ะค๊ะที่นี้
นี่ก็สงสาร ด้วยความที่เราก็ไม่มีใครด้วยตอนนี้ โสดแห้งสนิท ก็เลยยอมคุยด้วย บองกงๆเลย มันเล่ามาทีแรกสงสารมากค่ะ มันบอกมันแยกกันอยู่กับภรรยา คือประมาณแบบ ล้มเหลวไปต่อไม่ได้อ่ะค่ะ ขอคุยกับเรา เราก็แอบโง่นะ (ไม่แอบอ่ะ โง่ เลยแหละ) ยอมคุย คุยเรื่อยๆ ช่วงแรกๆก็ปรับทุกข์ บอกเราดีอย่างงั้นดีอย่างงี้ หันมาทีไรก็เจอเรา (ใช่ซิ่ กรูมันโง่นี่) คุยหนักข้อเข้า ถึงขนาดบอกว่า จะไปเคลียร์กับภรรยาเค้า จะเริ่มต้นกับเราอย่างจริงจัง (พูดแบบนี้กะกรูมาสิบกว่าปีแระ) เราก็โง่ฟังนะ เชื่ออีกต่างหาก ที่แรกเราก็บอกให้เค้าไปปรับความเข้าใจกันให้ดีๆ พูดยังไงมันก็บอกไม่ไหวแล้ว "มันยังบอกว่าถ้ากลับไปคบกะเมียอีก ให้เรียกมันควายเลย" เราก็เออออตาม จนผ่านเดือน หนึ่ง สอง สาม เราก็เลยแอบคิด เอ๊ะหรือมันจะจริง หรือ เราจะเป็นเนื้อคู่กัน หนนี้เจอกันบ่อย คุยกันตลอด จนเราใจอ่อน (เรียกว่าโง่ จะดีกว่า) คิดจริงจัง เราขอร้องเค้านะ ว่า ถ้าหนนี้จริงจัง อย่าหลอกกันนะ เราไม่มีใครแล้วจริงๆ อายุก็เริ่มเยอะแล้ว อยากมีครอบครัวกับเค้าบ้างงงงงงง.....
แต่แล้วววววว ด้วยความจำเป็นเค้าต้องดูข้อความในเฟสบุ๊ค แต่เค้าดูไม่ได้ เลยใช้โทรศัพท์เรา สวรรค์มีตาค่ะ ได้พาสเวิร์ดมา มันยังบอก ดูได้เลย ไม่มีไรบริสุทธิ์ใจ เราบอก ไม่ดูหรอก เรื่องส่วนตัว แต่หารู้ไม่ กรูมอนิเตอร์ทุกวัน และแล้ววววววววววววววว มันง้อเมียมันค่ะ คุยกันในข้อความในเฟส แตกค่ะพังค่ะ หรือไม่รู้จะอธิบายยังไง ใจความที่คุยกันคือ เค้ารักเมียเค้ามาก เลิกไม่ได้ ทำยังไงให้กลับมาเป็นสามีภรรยากันเหมือนเดิม อยากสร้างครอบครัว อยากมีลูก......คำถามแรกที่นึกได้ แล้วกรูหล่ะ ???
หลังจากนั้น เราก็เงียบไปเลย โอ้โห โทรจิกประหนึ่งญาติมันตาย เป็นสามสิบสี่สิบสาย เลยตัดสินใจคุย แม่จ้าววววววววววววววว มันแถถถถถถถถถถถถถถถ โหยยยยยย สุดจะบรรยายอ่ะค่ะ ก็เลยขอร้องไปว่าไม่ต้องโทรมาอีก (จริงๆรายละเอียดที่คุยกันเยอะมาก) มันบอกว่าไงรู้มั๊ยค๊ะ มันบอกว่า มันรู้ว่าเราเลิกกับมันไม่ได้ !!!....อุต๊ะ อยากจะบอกกรูโง่มามากพอแระ คือหลังจากโทรบ่อยๆเราไม่รับ ก็นานๆโทรที วันไหนมันมีแรงวันนั้นก็หลายสายหน่อย ถ้าเรารำคาญมากๆก็จะรับสาย ถามมันว่ามีไร มันก็พร่ำเพ้อไปเรื่อย ไม่รู้จักเหนื่อย เราไม่อยากเปลี่ยนเบอร์อ่ะค่ะ เบอร์นี้สวยและเพื่อนๆรู้เยอะมาก......ทุกวันนี้ก็ยังโทรอยู่นะค๊ะ วันสองวันโทรที เหนื่อยแทนเค้าค่ะ ไม่เข้าใจ ทำไมหนังหนามากกกกกกกกกกก.....
ข้อความในเฟสนี่ เค้าไม่ได้คุยแค่กะภรรยาเค้านะค๊ะ คุยกะผู้หญิงคนอื่นอีกหลายคนเลย คุยแบบเชิงชู้สาวเลยอ่ะค่ะ สงสารตัวเองมาก แต่ก็ขำในความโง่ของตัวเองนะค๊ะ เราบอกเลยว่าการเรียนจบสูงๆที่ดีๆไม่ใช่จะฉลาดกันทุกคน เราคนนึงที่โง่ววววววววมากกกกกก.....
ยอมรับนะค๊ะ ตลอดเวลาที่คุยกันมาสิบกว่าปี เราก็แอบหวังเล็กๆตลอด ว่าเราจะเป็นแฟนที่ดีต่อกันได้ เพราะคำพูดเค้าสวยงามมาก รู้สึกดีทุกครั้งเวลาที่คุยกันนะค๊ะ แต่เค้าก็หายไปเองทุกครั้ง เราอยู่ที่เดิมค่ะ บ้านเดิม เบอร์เดิม เลยรู้สึกว่า เค้าหลอกเรา หรือ เราโง่เอง (น่าจะอย่างหลัง 55555).....
ปล.หนหลังนี้หลอกกับความรู้สึกไม่พอ หลอกตังค์ไปด้วยอีกต่างหาก.....ว่าเราโง่ก็ได้ค่ะ เรายอมรับ.....
สบายใจแล้วค่ะ ที่ได้ระบายออกมา ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้นะค๊ะ.....
อย่าว่า อย่าด่ากันแรงๆนะค๊ะ เราแค่อยากมาแชร์เรื่องของเราแค่นั้นเองค่ะ......
ทำไมต้องหลอกกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ??? ไอเราก็ให้เค้าหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า !!!
ย้อนไปประมาณ 14 ปีที่แล้ว ตอนเรียนมัธยมปลายอ่ะค่ะ เรามีแฟนครั้งแรกและก็คบกันมาได้ประมาณปีนึงก็เลิกกัน (เราเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าก่อน) ณ ตอนนั้น บอกกงๆเลยค่ะ เป็นเด็กม.ปลาย ที่นิสัยไม่ดีคนนึงเลย นั่งดูเรื่องฮอร์โมนกับเพื่อนๆสมัยเรียน เพื่อนบอกเลย สไปร์ทนี่เมริงตอนม.ปลายเลย 5555 แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิงดีๆคนนึงแล้วนะค๊ะ สำนึกได้.....
เข้าเรื่องแฟนต่อนะค๊ะ ตอนนั้นเราเลิกกับเค้าเค้าเสียใจมาก ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะเป็นคนแรกของกันทั้งคู่ แต่เราก็หาแคร์ไม่.....แต่ด้วยความที่เราเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน เวลามีปาร์ตี้ นัดเจอเพื่อน เราก็จะเจอกันตลอด ช่วงแรกๆก็คุยกันขำๆไม่มีอะไร เจอกันคุยกันจิ๊จ๊ะกัน พอแยกย้ายต่างคนก็ต่างไปตามหนทางของตัวเอง.....
เราจะได้เจอกันก็ต่อเมื่อเพื่อนๆนัดเจอกัน เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนประมาณช่วงมหาลัย ด้วยความที่เราไม่มีใครแล้วตอนนั้น ก็เลยคุยกัน ตัดสินใจกลับมาลองคบกัน แต่ด้วยความที่อยู่คนละจังหวัด เต็มที่ก็โทรคุย นานๆจะเจอกันที นานๆเค้าจะมาหาเราที ประมาณแบบจากเต็มร้อยและก็ค่อยน้อยลงเรื่อยๆ จนเค้าหายไป เราก็งงๆนะ หายไปไหนติดต่อไม่ได้ แต่เวลาก็ช่วยรักษาเราเอง......
แต่พอเพื่อนๆนัดเจอซิ่ เจอมันตลอด เราก็กลับมาคุยกันตลอด พูดว่าลองคบกันดูอีกทีตลอด เป็นแบบนี้มาสิบกว่าปีจริงๆนะค๊ะ เราไม่ได้โกหก แม้กระทั่งช่วงเราทำงานแล้วเรามีแฟน เราก็เจอเค้า แต่ก็ทำได้ก็แค่คุยๆไปเพราะเรามีแฟน......
ผลุบๆโผล่ๆ โทรถี่ๆ ทุกวี่ทุกวัน จนค่อยๆหาย หายและหายไป....เราก็โทรตามนะค๊ะ ช่วงแรกๆติดแต่ไม่รับ จนโทรไม่ติด แต่ด้วยความที่เราไม่ตื๊อ ไม่จิกด้วยแหละค่ะ สิบกว่าปี กลับมาและหายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า......
จนประมาณ สี่ปีที่แล้ว เค้าโทรมาบอกว่าแต่งงาน งงมาก ถึงกะอึ้งรับทาน แต่ก็ทำได้แค่ เออๆดีใจด้วย ในใจก็คิดนะ คุยกะตูตลอด ไปได้แฟนตอนไหนว๊ะ......เราก็เลยรู้สึกว่า เออ เรากะมันจะได้ จบๆไปซะที แต่งงานไปแล้วคงไม่ได้ยุ่งกันแล้วแหละ.......แล้วเค้าก็หายยยยยไปจากสาระบบเรา....
แต่ล่าสุด ประมาณเดือนมีนา ปีนี้เลยค่ะ ไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนเก่า สมัยเรียนนี่แหละ ดั๊นนนนนนไปเจอมันกินข้าวอยู่ร้านเดียวกัน เรางี้อึ้งตาเหลือกเลย ไม่คิดว่าจะเจอ เพื่อนก็เลยชวนไปต่อ ก็เลยได้คุยกันอีกครั้ง และแล้วเรื่องราวในชีวิตหลังแต่งงานมันก็พรั่งพรูออกมา เอาเป็นว่าชีวิตครอบครัวล้มเหลวอย่างยับเยิน เราก็กลัวว่ามันจะโกหก ก็เลยถามเพื่อน เพื่อนบอกว่าเป็นเรื่องจริง.......
ไงต่อหล่ะค๊ะที่นี้
แต่แล้วววววว ด้วยความจำเป็นเค้าต้องดูข้อความในเฟสบุ๊ค แต่เค้าดูไม่ได้ เลยใช้โทรศัพท์เรา สวรรค์มีตาค่ะ ได้พาสเวิร์ดมา มันยังบอก ดูได้เลย ไม่มีไรบริสุทธิ์ใจ เราบอก ไม่ดูหรอก เรื่องส่วนตัว แต่หารู้ไม่ กรูมอนิเตอร์ทุกวัน และแล้ววววววววววววววว มันง้อเมียมันค่ะ คุยกันในข้อความในเฟส แตกค่ะพังค่ะ หรือไม่รู้จะอธิบายยังไง ใจความที่คุยกันคือ เค้ารักเมียเค้ามาก เลิกไม่ได้ ทำยังไงให้กลับมาเป็นสามีภรรยากันเหมือนเดิม อยากสร้างครอบครัว อยากมีลูก......คำถามแรกที่นึกได้ แล้วกรูหล่ะ ???
หลังจากนั้น เราก็เงียบไปเลย โอ้โห โทรจิกประหนึ่งญาติมันตาย เป็นสามสิบสี่สิบสาย เลยตัดสินใจคุย แม่จ้าววววววววววววววว มันแถถถถถถถถถถถถถถถ โหยยยยยย สุดจะบรรยายอ่ะค่ะ ก็เลยขอร้องไปว่าไม่ต้องโทรมาอีก (จริงๆรายละเอียดที่คุยกันเยอะมาก) มันบอกว่าไงรู้มั๊ยค๊ะ มันบอกว่า มันรู้ว่าเราเลิกกับมันไม่ได้ !!!....อุต๊ะ อยากจะบอกกรูโง่มามากพอแระ คือหลังจากโทรบ่อยๆเราไม่รับ ก็นานๆโทรที วันไหนมันมีแรงวันนั้นก็หลายสายหน่อย ถ้าเรารำคาญมากๆก็จะรับสาย ถามมันว่ามีไร มันก็พร่ำเพ้อไปเรื่อย ไม่รู้จักเหนื่อย เราไม่อยากเปลี่ยนเบอร์อ่ะค่ะ เบอร์นี้สวยและเพื่อนๆรู้เยอะมาก......ทุกวันนี้ก็ยังโทรอยู่นะค๊ะ วันสองวันโทรที เหนื่อยแทนเค้าค่ะ ไม่เข้าใจ ทำไมหนังหนามากกกกกกกกกกก.....
ข้อความในเฟสนี่ เค้าไม่ได้คุยแค่กะภรรยาเค้านะค๊ะ คุยกะผู้หญิงคนอื่นอีกหลายคนเลย คุยแบบเชิงชู้สาวเลยอ่ะค่ะ สงสารตัวเองมาก แต่ก็ขำในความโง่ของตัวเองนะค๊ะ เราบอกเลยว่าการเรียนจบสูงๆที่ดีๆไม่ใช่จะฉลาดกันทุกคน เราคนนึงที่โง่ววววววววมากกกกกก.....
ยอมรับนะค๊ะ ตลอดเวลาที่คุยกันมาสิบกว่าปี เราก็แอบหวังเล็กๆตลอด ว่าเราจะเป็นแฟนที่ดีต่อกันได้ เพราะคำพูดเค้าสวยงามมาก รู้สึกดีทุกครั้งเวลาที่คุยกันนะค๊ะ แต่เค้าก็หายไปเองทุกครั้ง เราอยู่ที่เดิมค่ะ บ้านเดิม เบอร์เดิม เลยรู้สึกว่า เค้าหลอกเรา หรือ เราโง่เอง (น่าจะอย่างหลัง 55555).....
ปล.หนหลังนี้หลอกกับความรู้สึกไม่พอ หลอกตังค์ไปด้วยอีกต่างหาก.....ว่าเราโง่ก็ได้ค่ะ เรายอมรับ.....
สบายใจแล้วค่ะ ที่ได้ระบายออกมา ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้นะค๊ะ.....
อย่าว่า อย่าด่ากันแรงๆนะค๊ะ เราแค่อยากมาแชร์เรื่องของเราแค่นั้นเองค่ะ......