ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี เพราะเรื่องมันเยอะมาก มันหยุมหยิมยิบย่อย แต่ก็สะสมมานาน ไม่รู้จะปรึกษาใครดี ไม่รู้ว่าทางออกที่ถูกที่ควรคืออะไร ไม่อยากใช้คำว่าอดทน ทุกครั้งที่เกิดปัญหาคือต้องการหย่าตลอดเวลา เหมือนวัยรุ่นใจร้อน แต่มันเป็นอาการที่อยากจะหลุดพ้นออกไปจากสภาพนี้เสียที
ขอเริ่มจากเราท้องค่ะ เลยต้องแต่งงาน แต่งงานแบบที่บ้านแฟนไม่ได้ยอมรับแต่ก็ต้องแต่ง ป้าเค้าก็มาต่อรองเรื่องสินสอดว่าจะให้สองหมื่น คือให้สองหมื่นนี่ไม่ขอรับเลยดีกว่า จำคำที่แม่เค้าบอกได้แม่นว่า "ที่นี่ลำบาก เพิ่งเอาเงินไปทำบ้านเสร็จ ไม่มีเงินแต่ง ถ้าคลอดออกมาก็ให้ทางโน้นเลี้ยงนะ ทางนี้ไม่เอา" งานแต่งจัดขึ้น ไม่มีสินสอดทองหมั้นใดๆ เงินและทองในพิธีก็คือเงินและทองของตัวเองและของเพื่อนที่หยิบยืมมาใช้ให้ผ่านพิธีวันแต่ง เสร็จพิธีก็คืนเพื่อนไป ค่าจัดงานก็ออกเองส่วนนึงยืมเพื่อนส่วนนึง และเอาเงินที่ได้จากการใส่ซองไปคืนเพื่อนๆ จนครบทุกคน ยอมรับค่ะตอนนั้นหน้าเงินมาก อยากได้เงินใส่ซองเยอะๆ จะได้ไปคืนเพื่อนไวๆ โชคดีที่เพื่อนๆพี่น้องๆ ญาติ ช่วยมาเยอะ ทำให้ไม่ต้องเป็นหนี้จากการจัดงานแต่ง เรื่องนี้ที่บ้านเรา(ฝ่ายหญิง)ไม่เคยรู้ค่ะว่าไม่ได้สินสอด นึกเสียใจมาจนทุกวันนี้ ว่าไม่ได้ให้เงินสินสอดแม่เลย ถ้าได้มาจริงๆ เราตั้งใจจะให้แม่ทุกบาททุกสตางค์ ตอนหาเงินค่างานแต่งแฟนจะให้เรากู้เงินจากบัตรเครดิตอย่างเดียวเลย แต่พอดูเงื่อนไขการจ่ายเงินแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องจ่ายดอกเบี้ยตามที่ธนาคารคิดไว้แต่แรกไม่ว่าคุณจะสามารถหาเงินมาโปะได้หมดในงวดแรกก็ตาม ไม่อยากเสียค่าดอกเลยบากหน้าไปยืมเพื่อนมาค่ะ
แล้วงานก็ผ่านพ้นไป เราก็ท้องไป ทำงานที่กทม.อยู่หอ คลอดที่รพ.ใกล้หอ โชคดีที่บ.ให้เบิกค่าคลอดได้ เลยออกเองไม่กี่บาทแถมเบิกประกันสังคมได้อีก พอคลอดแล้วก็ต้องไปอยู่บ้านเค้า ทั้งที่ไม่อยากไปเหยียบอยากกลับบ้านตัวเองใจจะขาด แต่ก็ทนอยู่มาได้จนลูกสองขวบกว่าแล้วค่ะ ดีที่แม่เค้าเปลี่ยนไป ดีขึ้น รักหลาน อาจจะยอมรับเราด้วยแล้วก้ได้ ช่วยเหลือเรา เข้าข้างเรามากกว่าสามีซะอีก จบมาม่าเรื่องแม่ผัวลูกสะไภ้ไป แต่มีมาม่าเรื่องน้องสามีและพ่อสามี อันนั้นช่างเถอะมาเข้าเรื่องคุณสามีดีกว่า
เค้าเป็นผช.เพื่อนเยอะ มีน้ำใจ มนุษยสัมพันธ์ดี ชอบสังสรรค์รับสุราเมรยะเข้าตัว สูบบุหรี่บ้างแต่ไม่ให้เราเห็น คนไม่สูบจะพกบุหรี่กะไฟแช็คในกระเป๋าทำไม ซื้อให้น้องที่ทำงานสูบเหรอ ประหลาดละ (เหตุผลที่เค้าบอกเราคือซื้อเผื่อคนอื่นสูบ แกเห็นชั้นมีเขางอกที่หัวเหรอ) เงินเดือนน้อยกว่าเราค่ะ ทำให้ค่าใช้จ่ายต่างๆในครอบครัวตกมาที่ข้าน้อย ค่าผ่อนรถ ประกันรถ ผ้าอ้อม นมลูก น้ำมัน ของใช้จิปาถะ อาหารหลายๆครั้งที่ไปกินด้วยกัน ถ้าเป็นอา.แรกที่ได้เงินเดือนเค้าจะจ่าย แต่หลังจากนั้นไม่กระดิกและไม่พกกระเป๋าเงินเลยให้ตายเถอะโรบิ้น เค้ามีหนี้บัตรเครดิตหลายใบเคยยืมเงินเราไปจ่ายสามหมื่น จ่ายค่าบัตรจนลูกจะเข้ารร.แล้วก็ยังไม่หมด เค้าจะรับผิดชอบจ่ายค่าบริการรถเข้าศูนย์และค่าน้ำมันในอา.แรกที่เงินเดือนออกค่ะ หลังจากนั้นจะบอกว่าเงินหมด เคยบอกว่าจะใช้หนี้บัตรก็ใช้ได้แต่ให้บริหารให้พอใช้จ่ายเองในแต่ละเดือนด้วยซิ "หมดก็ขอเมีย จะไปยากอะไร" พูดอย่างหน้าชื่นตาบาน เอ่อ อิชั้นไม่ใช่ตู้บัตรกดเงินสดนะคะ หนี้เก่ายังไม่คืน หนี้ใหม่ก็มาอีก เค้าชอบเนียนกับเงินเล็กๆน้อยที่ได้ไปจากเรา อย่างตอนย้ายออกจากหอพักแล้วทางหอจะคืนค่ามัดจำผ่านทางบ.ธนาคาร แล้วอิชั้นไม่เคยจำเลขที่บ.ได้ แต่อิสามีมันจำของมันได้ ก็ไม่ได้คิดอะไรโอนให้เค้าเดี๋ยวเค้าก็ให้เราเองแหละ ไม่เลยค่ะ นางเนียนไปเลยไม่เคยให้ อิชั้นก็ไม่ได้ทวง
แล้วคลอดลูกมาสามเดือนเเรกยังกะช่วงโปรโมชั่น ฮีน่ารักมาก จนบอกกับตัวเองว่าอิชั้นคิดไม่ผิดที่ตกร่องปล่องชิ้นกะเขา กลับบ้านเร็ว ซักผ้า ตากผ้า ล้างขวดนม หาข้าวหาน้ำให้เรากะลูก ตื่นแต่เช้าเตรียมอาหารไปตลาดให้ แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขก็หมดลงเมื่ออิชั้นต้องกลับมาทำงาน เสมือนว่าดูแลตัวเองได้แล้ว ฮีก็เริ่มกลับไปใช้ชีวิตประหนึ่งคนโสด เริ่มมีกินเหล้ากลับดึกกะเพื่อนบ่อยๆ ซึ่งอิชั้นก็ต้องรอกลับพร้อมกัน สามีทำงานปทุม อิชั้นทำกรุงเทพ แต่ลูกอยู่บ้านแม่สามีอ.ถัดจากวังน้อย เราเทียวไปกลับทุกวัน อยากเจอลูกค่ะ ทำให้คุณสามีน่าจะเหนื่อยจากการขับรถ พอกลับถึงบ้านก็จะกินข้าวอาบน้ำ ดูทีวีนอน น้อยมากที่จะสนใจเล่นกะลูก ดูว่ามีขวดนมต้องล้างไหม ผ้าลูกต้องซักรึเปล่า พรุ่งนี้มีน้ำพอชงนมไหม ผ้าขี้ริ้วสกปรกต้องซักไหม ต่างๆเหล่านี้ตกเป็นหน้าที่อิศรีทนได้คืออิชั้นนั่นเอง มันไม่ได้หนัก แต่บางทีการเดินทาง ตื่นเช้า กลับดึกมันก็เหนื่อย หรืออิชั้นไม่ได้เป็นคนขับรถเลยต้องทำหน้าที่เหล่านี้ ลูกก็เกิดจากเราสองคนมันก็ต้องแฟร์ๆกันป่ะ หรือยังไงคะ อิชั้นก็ขับรถไม่เป็นเพราะเค้าหวงรถที่อิชั้นผ่อนมาก ไม่ให้จับไม่ให้ขับ เอองั้นอิชั้นก็ช่วยเรื่องขับรถไม่ได้นะคะ เวลาป่วยก็ไม่เคยได้รับสิทธิ์นอนก่อน ล่าสุดป่วยทั้งคู่หยุดงาน คุรแม่สามีเห็นเราอยู่ก็ออกไปนา(บ้านเค้าทำนา) ส่วนฮีนั้นก็นอนซมพิษไข้ แล้วอิชั้นซึ่งป่วยอยู่เหมือนกันละคะ ก็ต้องดูลูกในวัยใสซนสองขวบครึ่งอยู่คนเดียว ไม่ได้พักแม้จะลางานมาเพื่อพัก แล้ววันถัดมานั้นฮีก็ไปกินเหล้ากะเพื่อนทั้งที่เมื่อวานนอนซมพิษไข้ไม่มีแรงช่วยเราดูลูก ใครช่วยอธิบายปรากฏการณ์นี้ทีมันคืออะไร บอกให้เรารอที่หอพักผลัดเวลาอยู่นั่นแหละอีกแป๊บนึงๆ เดี๋ยวเช็คบิลแล้ว เดี๋ยวออกแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้กลับบ้าน ไปส่งเพื่อนที่กินเหล้าด้วยกัน กลับมาห้องตีหนึ่ง แล้วตอนอยู่บ้านนอนก่อนอิชั้นทุกทีไม่เคยอยู่ด้วยกันจนลูกหลับเลย อ้างว่าต้องดูแลชีวิตเราตอนขับรถ ต้องพักผ่อนให้พอ ทีกะเพื่อนคุณเต็มที่แต่กับครอบครัวคุณทำได้แค่นี้เหรอ ส.อา.ก็เหนื่อยซังกะตาย นอนดูทีวีทั้งวัน คนทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ตากผ้าเก็บผ้า ล้างห้องน้ำ ทำกับข้าวก็คืออิชั้น "เพลียนี่ยังรู้สึกว่าพักไม่พอเลย" ฮีว่าอย่างนั้น นับวันได้ที่เค้าจะมาช่วย แต่พอมีแรงเข้านอนหายศรีษะไปทั้งบ่าย กลับมาพร้อมเพื่อนอีกยี่สิบชีวิตมากินเหล้าที่บ้าน ตัวเราขอออกมายืนยันว่าเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้นเลย พ่อเราติดเหล้าค่ะ แล้วเราก็เกลียดพ่อที่เป็นอย่างนั้นมาก เหล้าม
ันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย หลายครั้งที่เราได้กลิ่นเหล้าตอนเค้ามารับเราที่หอหลังเลิกงาน ถามก็บอกว่า "ให้กินไหมล่ะ" คุณคะอิชั้นมีพ่อที่ติดเหล้า จะไม่รู้เลยเหรอคะว่าคนกินเหล้ามาจะมีกลิ่นยังไง แอบไปดูไลน์ที่เค้าคุยกะเพื่อน(ขออภัยที่ละลาบละล้วงข้อมูลส่วนตัว) ก็พบว่าที่บอกอิชั้นว่าทำโอนั้น ฮีไปนั่งร่ำสุรากะเดอะแกงคืตั้งแต่ห้าโมงเย็น ถ้าไม่มาอ่านเจอเขาคงงอกครบสองข้างแล้ว ล่าสุดเมื่อวานบอกว่าทำโอและมีกินเหล้ากันต่อ ไหนบอกว่าไม่มีเงิน เคยคิดจะกลับบ้านเร็วๆไปหาลูกมั่งไหม หรือคนที่คิดอย่างนี้มีแต่คนเป็นแม่เท่านั้นอิชั้นไม่เข้าใจ สุดท้ายกว่าจะมารับกลับบ้านก็สี่ทุ่ม ถึงบ้านสี่ทุ่มครึ่ง ตีนผีมาก เป็นคนที่กรมขนส่งทางบกไม่ควรให้สอบใบขับขี่ผ่านเลย ขับรถไร้มารยาท ถือว่าขับเร็วก็ขับเลนส์ขวา แล้วไปขับจี้คันหน้าที่ขับช้ากว่า เปิดไฟไล่ แล้วเมื่อคืนมีคนเปิดไฟสูงส่องตา ก็ขับแบบกันท่ากระชากรถไม่ให้แซง
ดดดด อิชั้นยังมีลูกมีแม่อิชั้นที่ต้องรับผิดชอบไม่อยากเอาชีวิตมาสังเวยบนถ.มิตรภาพ เลยพูดออกไปทั้งน้ำตาคลอเบ้าว่า "ชั้นกับลูกฝากชีวิตไว้ที่เธอได้ไหม" คิดในใจถ้าไม่มีลูกชั้นไปจากชีวิตเธอนานแล้ว หย่าเลยดีไหม หรือนี่แค่ปัญหาจู๋มดที่ไม่ว่าบ้านไหนก็เจอ
สามีไม่ได้เจ้าชู้ ไม่ได้ติดการพนัน แต่...หย่ากันดีกว่าไหม
ขอเริ่มจากเราท้องค่ะ เลยต้องแต่งงาน แต่งงานแบบที่บ้านแฟนไม่ได้ยอมรับแต่ก็ต้องแต่ง ป้าเค้าก็มาต่อรองเรื่องสินสอดว่าจะให้สองหมื่น คือให้สองหมื่นนี่ไม่ขอรับเลยดีกว่า จำคำที่แม่เค้าบอกได้แม่นว่า "ที่นี่ลำบาก เพิ่งเอาเงินไปทำบ้านเสร็จ ไม่มีเงินแต่ง ถ้าคลอดออกมาก็ให้ทางโน้นเลี้ยงนะ ทางนี้ไม่เอา" งานแต่งจัดขึ้น ไม่มีสินสอดทองหมั้นใดๆ เงินและทองในพิธีก็คือเงินและทองของตัวเองและของเพื่อนที่หยิบยืมมาใช้ให้ผ่านพิธีวันแต่ง เสร็จพิธีก็คืนเพื่อนไป ค่าจัดงานก็ออกเองส่วนนึงยืมเพื่อนส่วนนึง และเอาเงินที่ได้จากการใส่ซองไปคืนเพื่อนๆ จนครบทุกคน ยอมรับค่ะตอนนั้นหน้าเงินมาก อยากได้เงินใส่ซองเยอะๆ จะได้ไปคืนเพื่อนไวๆ โชคดีที่เพื่อนๆพี่น้องๆ ญาติ ช่วยมาเยอะ ทำให้ไม่ต้องเป็นหนี้จากการจัดงานแต่ง เรื่องนี้ที่บ้านเรา(ฝ่ายหญิง)ไม่เคยรู้ค่ะว่าไม่ได้สินสอด นึกเสียใจมาจนทุกวันนี้ ว่าไม่ได้ให้เงินสินสอดแม่เลย ถ้าได้มาจริงๆ เราตั้งใจจะให้แม่ทุกบาททุกสตางค์ ตอนหาเงินค่างานแต่งแฟนจะให้เรากู้เงินจากบัตรเครดิตอย่างเดียวเลย แต่พอดูเงื่อนไขการจ่ายเงินแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องจ่ายดอกเบี้ยตามที่ธนาคารคิดไว้แต่แรกไม่ว่าคุณจะสามารถหาเงินมาโปะได้หมดในงวดแรกก็ตาม ไม่อยากเสียค่าดอกเลยบากหน้าไปยืมเพื่อนมาค่ะ
แล้วงานก็ผ่านพ้นไป เราก็ท้องไป ทำงานที่กทม.อยู่หอ คลอดที่รพ.ใกล้หอ โชคดีที่บ.ให้เบิกค่าคลอดได้ เลยออกเองไม่กี่บาทแถมเบิกประกันสังคมได้อีก พอคลอดแล้วก็ต้องไปอยู่บ้านเค้า ทั้งที่ไม่อยากไปเหยียบอยากกลับบ้านตัวเองใจจะขาด แต่ก็ทนอยู่มาได้จนลูกสองขวบกว่าแล้วค่ะ ดีที่แม่เค้าเปลี่ยนไป ดีขึ้น รักหลาน อาจจะยอมรับเราด้วยแล้วก้ได้ ช่วยเหลือเรา เข้าข้างเรามากกว่าสามีซะอีก จบมาม่าเรื่องแม่ผัวลูกสะไภ้ไป แต่มีมาม่าเรื่องน้องสามีและพ่อสามี อันนั้นช่างเถอะมาเข้าเรื่องคุณสามีดีกว่า
เค้าเป็นผช.เพื่อนเยอะ มีน้ำใจ มนุษยสัมพันธ์ดี ชอบสังสรรค์รับสุราเมรยะเข้าตัว สูบบุหรี่บ้างแต่ไม่ให้เราเห็น คนไม่สูบจะพกบุหรี่กะไฟแช็คในกระเป๋าทำไม ซื้อให้น้องที่ทำงานสูบเหรอ ประหลาดละ (เหตุผลที่เค้าบอกเราคือซื้อเผื่อคนอื่นสูบ แกเห็นชั้นมีเขางอกที่หัวเหรอ) เงินเดือนน้อยกว่าเราค่ะ ทำให้ค่าใช้จ่ายต่างๆในครอบครัวตกมาที่ข้าน้อย ค่าผ่อนรถ ประกันรถ ผ้าอ้อม นมลูก น้ำมัน ของใช้จิปาถะ อาหารหลายๆครั้งที่ไปกินด้วยกัน ถ้าเป็นอา.แรกที่ได้เงินเดือนเค้าจะจ่าย แต่หลังจากนั้นไม่กระดิกและไม่พกกระเป๋าเงินเลยให้ตายเถอะโรบิ้น เค้ามีหนี้บัตรเครดิตหลายใบเคยยืมเงินเราไปจ่ายสามหมื่น จ่ายค่าบัตรจนลูกจะเข้ารร.แล้วก็ยังไม่หมด เค้าจะรับผิดชอบจ่ายค่าบริการรถเข้าศูนย์และค่าน้ำมันในอา.แรกที่เงินเดือนออกค่ะ หลังจากนั้นจะบอกว่าเงินหมด เคยบอกว่าจะใช้หนี้บัตรก็ใช้ได้แต่ให้บริหารให้พอใช้จ่ายเองในแต่ละเดือนด้วยซิ "หมดก็ขอเมีย จะไปยากอะไร" พูดอย่างหน้าชื่นตาบาน เอ่อ อิชั้นไม่ใช่ตู้บัตรกดเงินสดนะคะ หนี้เก่ายังไม่คืน หนี้ใหม่ก็มาอีก เค้าชอบเนียนกับเงินเล็กๆน้อยที่ได้ไปจากเรา อย่างตอนย้ายออกจากหอพักแล้วทางหอจะคืนค่ามัดจำผ่านทางบ.ธนาคาร แล้วอิชั้นไม่เคยจำเลขที่บ.ได้ แต่อิสามีมันจำของมันได้ ก็ไม่ได้คิดอะไรโอนให้เค้าเดี๋ยวเค้าก็ให้เราเองแหละ ไม่เลยค่ะ นางเนียนไปเลยไม่เคยให้ อิชั้นก็ไม่ได้ทวง
แล้วคลอดลูกมาสามเดือนเเรกยังกะช่วงโปรโมชั่น ฮีน่ารักมาก จนบอกกับตัวเองว่าอิชั้นคิดไม่ผิดที่ตกร่องปล่องชิ้นกะเขา กลับบ้านเร็ว ซักผ้า ตากผ้า ล้างขวดนม หาข้าวหาน้ำให้เรากะลูก ตื่นแต่เช้าเตรียมอาหารไปตลาดให้ แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขก็หมดลงเมื่ออิชั้นต้องกลับมาทำงาน เสมือนว่าดูแลตัวเองได้แล้ว ฮีก็เริ่มกลับไปใช้ชีวิตประหนึ่งคนโสด เริ่มมีกินเหล้ากลับดึกกะเพื่อนบ่อยๆ ซึ่งอิชั้นก็ต้องรอกลับพร้อมกัน สามีทำงานปทุม อิชั้นทำกรุงเทพ แต่ลูกอยู่บ้านแม่สามีอ.ถัดจากวังน้อย เราเทียวไปกลับทุกวัน อยากเจอลูกค่ะ ทำให้คุณสามีน่าจะเหนื่อยจากการขับรถ พอกลับถึงบ้านก็จะกินข้าวอาบน้ำ ดูทีวีนอน น้อยมากที่จะสนใจเล่นกะลูก ดูว่ามีขวดนมต้องล้างไหม ผ้าลูกต้องซักรึเปล่า พรุ่งนี้มีน้ำพอชงนมไหม ผ้าขี้ริ้วสกปรกต้องซักไหม ต่างๆเหล่านี้ตกเป็นหน้าที่อิศรีทนได้คืออิชั้นนั่นเอง มันไม่ได้หนัก แต่บางทีการเดินทาง ตื่นเช้า กลับดึกมันก็เหนื่อย หรืออิชั้นไม่ได้เป็นคนขับรถเลยต้องทำหน้าที่เหล่านี้ ลูกก็เกิดจากเราสองคนมันก็ต้องแฟร์ๆกันป่ะ หรือยังไงคะ อิชั้นก็ขับรถไม่เป็นเพราะเค้าหวงรถที่อิชั้นผ่อนมาก ไม่ให้จับไม่ให้ขับ เอองั้นอิชั้นก็ช่วยเรื่องขับรถไม่ได้นะคะ เวลาป่วยก็ไม่เคยได้รับสิทธิ์นอนก่อน ล่าสุดป่วยทั้งคู่หยุดงาน คุรแม่สามีเห็นเราอยู่ก็ออกไปนา(บ้านเค้าทำนา) ส่วนฮีนั้นก็นอนซมพิษไข้ แล้วอิชั้นซึ่งป่วยอยู่เหมือนกันละคะ ก็ต้องดูลูกในวัยใสซนสองขวบครึ่งอยู่คนเดียว ไม่ได้พักแม้จะลางานมาเพื่อพัก แล้ววันถัดมานั้นฮีก็ไปกินเหล้ากะเพื่อนทั้งที่เมื่อวานนอนซมพิษไข้ไม่มีแรงช่วยเราดูลูก ใครช่วยอธิบายปรากฏการณ์นี้ทีมันคืออะไร บอกให้เรารอที่หอพักผลัดเวลาอยู่นั่นแหละอีกแป๊บนึงๆ เดี๋ยวเช็คบิลแล้ว เดี๋ยวออกแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้กลับบ้าน ไปส่งเพื่อนที่กินเหล้าด้วยกัน กลับมาห้องตีหนึ่ง แล้วตอนอยู่บ้านนอนก่อนอิชั้นทุกทีไม่เคยอยู่ด้วยกันจนลูกหลับเลย อ้างว่าต้องดูแลชีวิตเราตอนขับรถ ต้องพักผ่อนให้พอ ทีกะเพื่อนคุณเต็มที่แต่กับครอบครัวคุณทำได้แค่นี้เหรอ ส.อา.ก็เหนื่อยซังกะตาย นอนดูทีวีทั้งวัน คนทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ตากผ้าเก็บผ้า ล้างห้องน้ำ ทำกับข้าวก็คืออิชั้น "เพลียนี่ยังรู้สึกว่าพักไม่พอเลย" ฮีว่าอย่างนั้น นับวันได้ที่เค้าจะมาช่วย แต่พอมีแรงเข้านอนหายศรีษะไปทั้งบ่าย กลับมาพร้อมเพื่อนอีกยี่สิบชีวิตมากินเหล้าที่บ้าน ตัวเราขอออกมายืนยันว่าเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้นเลย พ่อเราติดเหล้าค่ะ แล้วเราก็เกลียดพ่อที่เป็นอย่างนั้นมาก เหล้าม
ันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย หลายครั้งที่เราได้กลิ่นเหล้าตอนเค้ามารับเราที่หอหลังเลิกงาน ถามก็บอกว่า "ให้กินไหมล่ะ" คุณคะอิชั้นมีพ่อที่ติดเหล้า จะไม่รู้เลยเหรอคะว่าคนกินเหล้ามาจะมีกลิ่นยังไง แอบไปดูไลน์ที่เค้าคุยกะเพื่อน(ขออภัยที่ละลาบละล้วงข้อมูลส่วนตัว) ก็พบว่าที่บอกอิชั้นว่าทำโอนั้น ฮีไปนั่งร่ำสุรากะเดอะแกงคืตั้งแต่ห้าโมงเย็น ถ้าไม่มาอ่านเจอเขาคงงอกครบสองข้างแล้ว ล่าสุดเมื่อวานบอกว่าทำโอและมีกินเหล้ากันต่อ ไหนบอกว่าไม่มีเงิน เคยคิดจะกลับบ้านเร็วๆไปหาลูกมั่งไหม หรือคนที่คิดอย่างนี้มีแต่คนเป็นแม่เท่านั้นอิชั้นไม่เข้าใจ สุดท้ายกว่าจะมารับกลับบ้านก็สี่ทุ่ม ถึงบ้านสี่ทุ่มครึ่ง ตีนผีมาก เป็นคนที่กรมขนส่งทางบกไม่ควรให้สอบใบขับขี่ผ่านเลย ขับรถไร้มารยาท ถือว่าขับเร็วก็ขับเลนส์ขวา แล้วไปขับจี้คันหน้าที่ขับช้ากว่า เปิดไฟไล่ แล้วเมื่อคืนมีคนเปิดไฟสูงส่องตา ก็ขับแบบกันท่ากระชากรถไม่ให้แซง