เห็นจะมีกระทู้เกี่ยวกับมาเรื่อยๆ เชื่อได้หรือไม่ก็ไม่รู้ จะให้เชื่อก็ต้องเห็นเอง เอาแบบจะๆ ไม่ใช่อำ เป็นเสียง เป็นเงา จิตปรุงแต่งทั้งนั้น
ตอนเด็กๆ ตัวผมเองก็กลัวเหมือนกัน มาจากสภาพแวดล้อมทั้งนั้น ถ้ายังพอจำได้ เรื่องดังๆสมัยนั้น ต้อง ปอบผีฟ้า ห้องหุ้น กระสือ..
สมัยนั้นละครหลังข่าวนี่แหละตัวดีเลย เมื่อเวลาเปลี่ยนความกลัวก็เปลี่ยน
ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าครอบครับ มีลูกสาววัย 6-7 ขวบ ผมจะไม่ให้ลูกดูละคร ไม่ขู่เรื่องผีจะสอนลูกว่าผีไม่มีจริง ไม่อยากสร้างปมให้เด็กอย่างที่เคยเกิดกับผม
เมื่อไม่นานมานี้ ได้ไปพักคอนโดญาติที่หาดจอมเทียน ช่วงหยุดยาว คืนแรกก็ปกติ นอนหลับสบาย เรื่องเกิดตอนกลางดึกตืนที่สอง
ลูกสาวนอนอยู่ดีๆ ก็ร้องกรี้ด ดังลั่น ตอนนั้นผมยังไม่หลับนั่งเล่น ipad อยู่ แฟนผมก็ตื่นมาช่วยกันปลอบตัวผมเองก็อุ้มลูกมากอดและเอามือลูบหลังเพื่อเรียกขวัญ ตอนนั้นก็คิดว่าลูกคงฝันร้าย
ปลอบอยู่นานลูกก็ไม่หยุดร้อง ผมกับแฟนก็เลยตัดสินใจ หยิบพวงกุญแจรถ ขับพาลูกนั่งรถวนเล่นรอบคอนโดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
สักพักก็เริ่มสงบ เลยถามลูกว่า ลูกฝันร้าย ฝันว่าอะไร? ลูกก็ได้แต่ตอบว่า หนูกลัวผี..
ผมก็สอนเลยว่า "ผีไม่มีในโลกหรอกลูก หนูก็แค่ฝันไป สงสัยกลางวันเล่นสนุกเกินไปหน่อย"
แต่ลูกตอบผมว่า "หนูไม่ได้ฝัน หนูเห็นจริงๆ เขามาจับขาหนู"
ผมกันแฟนมองหน้ากัน "ลูกรู้ได้ไงว่าเป็นผี " ผมเริ่มซักอยากรู้ความจริง
"เขาเป็นผู้ชาย ผมสั่นๆ ตัวอ้วนๆเหมือน ป๋า แต่ตาเขาไม่เหมือนป๋านะ ตาเขาเหมือนลูกกอร์ฟ เหมือนเอาลูกกอร์ฟมาแปะไว้ที่ตา"
"แล้วก็มีเลือดไหล ตรงนี้ด้วย" ลูกผมเอามือชี้แถวหัวตาของตัวเอง " ตอนป๋าอุ้มหนูออกจากห้องเขายังยืนมองหนูอยู่เลย"
ตอนนั้นขนผมลุกซู่ ในใจคิดอยู่ไม่ได้ละห้องนี้ขอขับรถกลับมานอนบ้านที่กรุงเทพตอนกลางคืนดีกว่า
แต่ตอนที่กลัวที่สุดคือ ตัวผมเองต้องขึ้นไปเก็บของ ปิดแอร์ ปิดห้อง ลูกกับเมียขอรอดูสถานะการณ์ในรถ ยังดีที่ได้ รปภ ตึกไปเป็นเพื่อน รปภ ก็ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า ผมก็ไม่ได้เล่าเพราะกลัวจะเอาไปพูดต่อแล้วมันจะไม่ดี ต่อเจ้าของห้อง
ใครมาบอกลูกผมว่าผีไม่มีจริง ลูกผมเถียงใจขาด ตอนนี้เลยเปลี่ยนเป็นไปสอนเรื่องบาปบุญ แทน
เมื่อพ่อสอนลูกว่า ผีไม่มีในโลก.... ไม่ได้
ตอนเด็กๆ ตัวผมเองก็กลัวเหมือนกัน มาจากสภาพแวดล้อมทั้งนั้น ถ้ายังพอจำได้ เรื่องดังๆสมัยนั้น ต้อง ปอบผีฟ้า ห้องหุ้น กระสือ..
สมัยนั้นละครหลังข่าวนี่แหละตัวดีเลย เมื่อเวลาเปลี่ยนความกลัวก็เปลี่ยน
ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าครอบครับ มีลูกสาววัย 6-7 ขวบ ผมจะไม่ให้ลูกดูละคร ไม่ขู่เรื่องผีจะสอนลูกว่าผีไม่มีจริง ไม่อยากสร้างปมให้เด็กอย่างที่เคยเกิดกับผม
เมื่อไม่นานมานี้ ได้ไปพักคอนโดญาติที่หาดจอมเทียน ช่วงหยุดยาว คืนแรกก็ปกติ นอนหลับสบาย เรื่องเกิดตอนกลางดึกตืนที่สอง
ลูกสาวนอนอยู่ดีๆ ก็ร้องกรี้ด ดังลั่น ตอนนั้นผมยังไม่หลับนั่งเล่น ipad อยู่ แฟนผมก็ตื่นมาช่วยกันปลอบตัวผมเองก็อุ้มลูกมากอดและเอามือลูบหลังเพื่อเรียกขวัญ ตอนนั้นก็คิดว่าลูกคงฝันร้าย
ปลอบอยู่นานลูกก็ไม่หยุดร้อง ผมกับแฟนก็เลยตัดสินใจ หยิบพวงกุญแจรถ ขับพาลูกนั่งรถวนเล่นรอบคอนโดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
สักพักก็เริ่มสงบ เลยถามลูกว่า ลูกฝันร้าย ฝันว่าอะไร? ลูกก็ได้แต่ตอบว่า หนูกลัวผี..
ผมก็สอนเลยว่า "ผีไม่มีในโลกหรอกลูก หนูก็แค่ฝันไป สงสัยกลางวันเล่นสนุกเกินไปหน่อย"
แต่ลูกตอบผมว่า "หนูไม่ได้ฝัน หนูเห็นจริงๆ เขามาจับขาหนู"
ผมกันแฟนมองหน้ากัน "ลูกรู้ได้ไงว่าเป็นผี " ผมเริ่มซักอยากรู้ความจริง
"เขาเป็นผู้ชาย ผมสั่นๆ ตัวอ้วนๆเหมือน ป๋า แต่ตาเขาไม่เหมือนป๋านะ ตาเขาเหมือนลูกกอร์ฟ เหมือนเอาลูกกอร์ฟมาแปะไว้ที่ตา"
"แล้วก็มีเลือดไหล ตรงนี้ด้วย" ลูกผมเอามือชี้แถวหัวตาของตัวเอง " ตอนป๋าอุ้มหนูออกจากห้องเขายังยืนมองหนูอยู่เลย"
ตอนนั้นขนผมลุกซู่ ในใจคิดอยู่ไม่ได้ละห้องนี้ขอขับรถกลับมานอนบ้านที่กรุงเทพตอนกลางคืนดีกว่า
แต่ตอนที่กลัวที่สุดคือ ตัวผมเองต้องขึ้นไปเก็บของ ปิดแอร์ ปิดห้อง ลูกกับเมียขอรอดูสถานะการณ์ในรถ ยังดีที่ได้ รปภ ตึกไปเป็นเพื่อน รปภ ก็ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า ผมก็ไม่ได้เล่าเพราะกลัวจะเอาไปพูดต่อแล้วมันจะไม่ดี ต่อเจ้าของห้อง
ใครมาบอกลูกผมว่าผีไม่มีจริง ลูกผมเถียงใจขาด ตอนนี้เลยเปลี่ยนเป็นไปสอนเรื่องบาปบุญ แทน