ผมเป็นลูกคนเดียว ผมรู้สึกน้อยเนื้อน้อยใจยังไงไม่รู้ คือคนแถวบ้านละแวกบ้านแต่ละบ้านมีพี่มีน้องกันทุกบ้านประมาณว่าทั้งตำบลมีผมอยู่คนเดียว เพื่อนทั้งห้องผมเป็นลูกโทนอยู่คนเดียวทั้งห้องรูสึกยังไงก็ไม่รู้ ไปเที่ยวบ้านเพื่อนเห็นมันกับน้องหยอกหล้อกันดูมีความสุขสนุกสนานตามประสาพี่น้อง และ อีกอย่างคือ ญาติพี่น้องทั้งฝ่ายพ่อและแม่มีลูกไม่รู้กี่คน ฝ่ายพ่อส่วนใหญ่โตๆเรียนจบกันเกือบจะหมดแล้วผมเป็นหลานคนเล็กอายุน้อยที่สุด พอปีใหม่สงการนต์ไปบ้านย่ารวมญาติก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปคุยกับเขาเพราะโตๆเรียนจบมีงานทำกันเกือบหมดแล้วบางคนมีลูกแล้วด้วย ส่วนฝ่ายแม่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าใหร่เพราะอยู่ไกล(พ่อผมคนนคร แม่ผมคนขอนแก่น)  บางทีเห็นบ้านข้างๆพี่น้องนั่งคุยหัวเราะเฮฮามีความสุขตามประสาพี่น้องเราได้แต่นั้งมองอย่างอิจฉา.....บางที่เห็นเขามีความสุขกันผมเห็นแล้วยิ้มแล้วเดินกลับเข้าบ้านนั่งซึมอยู่คนเดียวและก็คิดอยู่เสมอว่าทำไมเราไม่มีพี่มีน้องเหมือนพวกเขามั่งนะ...ผมไม่ค่อยอิจฉาฐานะของคนเท่าหใร่แต่ผมอิจฉาที่เขามีพี่มีน้องนี่แหละ และอีกอย่างคนมักจะมองผมว่าเป็นลูกคนเดียวนะสบายสมบืติได้ไม่ต้องแบ่งใคร แต่ความจริงบ้านผมนะฐานะปานกลางแม่ทำอาชีพค้าขายเป็นเสาหลักของบ้านแม่ผมเป็นคนขยันมากขายของทุกวันที่ตลาดจันทร์-อาทิตย์ ไม่มีสวนปาล์มสวนยางเหมือนเพื่อนเขาหรอก ส่วนใหญ่คอนำเภอนี้มีตังก์ทั้งนั้น(อำเภอพระแสง จ.สุราษฎร์ธานี ส่วนตัวผมเรียนในตัวเมือง) บางครั้งมีเรื่องอยากจะปรึกษาคนในวัยไล่เลี่ยกันจะคุยกัยพ่อแม่ก็ไม่ใช่พี่น้องที่เข้าใจความรู้สึกเราก็ไม่ไม่มี ต้องเก็บเอาไว้ในคนเดียว บางครั้งก็นอนร้องให้กับอารมณ์เหงาไม่มีเพื่อนคุยและอิจฉา....พอผมคิดเรื่องนี้ผมร้องให้ประจำเลย