บางทีเราแอบคิดว่าเราก็เป็นคนหนึ่งที่พาความเครียดมาปาใส่เค้า แต่เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไร
เห็นเราได้ระบาย เห็นเราสบายใจเค้าก็มีความสุข มันเหมือนเค้าเป็นที่พึ่งทางใจให้เราทั้งหมด
ตั้งแต่คบกันมา เวลามีปัญหาที่ตัวเองแก้คนเดียวไม่ได้ เมื่อก่อนตอนเด็กๆจะร้องไห้หาพ่อแม่ใช่มั้ยคะ
เดี๋ยวนี้ เราคิดถึงเค้าคนแรกไม่ว่าดีหรือร้าย แล้วเราก็รู้สึกว่าเราพึ่งพิงเค้าเป็นหลักทางใจมากเกินไป
จนมันเหมือน เค้าต้องอุ้มเรา ต้องคอยดูว่าวันนี้เราโอเคไหม กลายเป็นความเครียดอย่างหนึ่งของเค้าไป
บางทีเขาทำงานมาเหนื่อย จันทร์ถึงศุกร์ไม่ได้เจอกัน เราก็บอกว่าอาทิตย์นี้ไม่ต้องมาก็ได้ เดินทางไกล
เค้าก็จะบอกว่า ไม่อยากให้เราเอาคำว่าเหตุผลเป็นที่ตั้งเวลาคุยกับเค้า อยากได้ยังงัยก็บอกมาเลย เค้าจะเป็นคนบอกเองว่า
ทำได้หรือไม่ได้ แต่ในความรู้สึกเราคือ เค้าพยายามจทำทุกอย่างให้มันดีมากเกินไป จนเรารู้สึกว่าเค้าเหนื่อย มาก ทั้งกายและใจ
เราอยากบอกเค้าว่าไม่ต้องรีบก็ได้ อยากบอกเค้าว่าไม่ต้องพยายามเพื่อให้เราพอใจขนาดนั้นก็ได้ เค้าให้ความสุขเรามากพอแล้ว
เรากลัว่าเค้าจะเครียดและกดดันตัวเองมากไปค่ะ ช่วงหลังๆเริ่มรู้สึกหมดไฟและท้อชอบบ่นเหมือนประมาณว่า
"เราจะมีชีวิตที่ดีในปะเทศที่การเป็นมนุษย์เงินเดือนทำยังงัยก็ได้แค่พอกินแบบนี้ได้ยังงัย" แต่เอาเข้าจริงๆ เขาเก็บเงินได้โขและลงทุนในหุ้นไปบ้างแล้วนะคะ เราคิดว่าถ้าเค้าไม่คิดว่า การจะทำให้เรามีความสุขต้องใช้เงินมากมาย เค้าคงไม่เครียดขนาดนี้ เขากลัวคนอื่นจะว่าคบเราหวังมรดก
เราก็บอกเขาไปแล้ว ว่า มันจะมีมรดกอะไรได้ยังงัย(เพระาเราไม่เคยลงไปทำค่ะ เขาเห็นว่าเอาไปไม่มีประโยชน์ เอาชื่อไปโฉนดไปแต่ให้น้องชายทำกินดีกว่า) ยังงัยเราต้องออกมานับหนึ่งเองข้างนอก แต่ดูเหมือน เค้าจะยังไม่หายเครียดเรื่องเงินจริงๆค่ะ
เราคิดว่า เค้าคงคิดว่าเราไม่พร้อมจะไปลำบากด้วยกัน หรือเค้าอาจจะไม่อยากให้เราลำบาก
เราก็ไม่สบายใจเวลาเห็นเขาไม่สบายใจค่ะ แต่รายได้เราก็ยังน้อย ไม่รู้จะว่าไง เราคิดว่า เวลาแย่ๆ แค่อยู่ด้วยกัน มันก็ดีแล้ว
เค้าเป็นผู้ชายที่ทำให้เรารู้สึกว่า ต่อให้ชีวิตมันแย่แค่ไหนถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันจะดีขึ้นค่ะ แต่เราก็ พยายามปรับพฤติกรรมเจ้าอารมณ์ลง ซึ่งเขาและคนรอบข้างก็บอกนะว่าดีขึ้นแล้ว อาจจะยังร้องไห้ง่าย ขี้งอน และจริงจังเกินไป แต่ก็ไม่เหวี่ยง ไม่วีน ไม่โวยวาย ไม่กระทืบเท้าปึ้งๆๆๆ แล้ว
ขอบคุณพื้นที่ค่ะ
แอบรู้สึกว่าเป็นต้นเหตุของความเครียดค่ะ [กระทู้ระบาย]
เห็นเราได้ระบาย เห็นเราสบายใจเค้าก็มีความสุข มันเหมือนเค้าเป็นที่พึ่งทางใจให้เราทั้งหมด
ตั้งแต่คบกันมา เวลามีปัญหาที่ตัวเองแก้คนเดียวไม่ได้ เมื่อก่อนตอนเด็กๆจะร้องไห้หาพ่อแม่ใช่มั้ยคะ
เดี๋ยวนี้ เราคิดถึงเค้าคนแรกไม่ว่าดีหรือร้าย แล้วเราก็รู้สึกว่าเราพึ่งพิงเค้าเป็นหลักทางใจมากเกินไป
จนมันเหมือน เค้าต้องอุ้มเรา ต้องคอยดูว่าวันนี้เราโอเคไหม กลายเป็นความเครียดอย่างหนึ่งของเค้าไป
บางทีเขาทำงานมาเหนื่อย จันทร์ถึงศุกร์ไม่ได้เจอกัน เราก็บอกว่าอาทิตย์นี้ไม่ต้องมาก็ได้ เดินทางไกล
เค้าก็จะบอกว่า ไม่อยากให้เราเอาคำว่าเหตุผลเป็นที่ตั้งเวลาคุยกับเค้า อยากได้ยังงัยก็บอกมาเลย เค้าจะเป็นคนบอกเองว่า
ทำได้หรือไม่ได้ แต่ในความรู้สึกเราคือ เค้าพยายามจทำทุกอย่างให้มันดีมากเกินไป จนเรารู้สึกว่าเค้าเหนื่อย มาก ทั้งกายและใจ
เราอยากบอกเค้าว่าไม่ต้องรีบก็ได้ อยากบอกเค้าว่าไม่ต้องพยายามเพื่อให้เราพอใจขนาดนั้นก็ได้ เค้าให้ความสุขเรามากพอแล้ว
เรากลัว่าเค้าจะเครียดและกดดันตัวเองมากไปค่ะ ช่วงหลังๆเริ่มรู้สึกหมดไฟและท้อชอบบ่นเหมือนประมาณว่า
"เราจะมีชีวิตที่ดีในปะเทศที่การเป็นมนุษย์เงินเดือนทำยังงัยก็ได้แค่พอกินแบบนี้ได้ยังงัย" แต่เอาเข้าจริงๆ เขาเก็บเงินได้โขและลงทุนในหุ้นไปบ้างแล้วนะคะ เราคิดว่าถ้าเค้าไม่คิดว่า การจะทำให้เรามีความสุขต้องใช้เงินมากมาย เค้าคงไม่เครียดขนาดนี้ เขากลัวคนอื่นจะว่าคบเราหวังมรดก
เราก็บอกเขาไปแล้ว ว่า มันจะมีมรดกอะไรได้ยังงัย(เพระาเราไม่เคยลงไปทำค่ะ เขาเห็นว่าเอาไปไม่มีประโยชน์ เอาชื่อไปโฉนดไปแต่ให้น้องชายทำกินดีกว่า) ยังงัยเราต้องออกมานับหนึ่งเองข้างนอก แต่ดูเหมือน เค้าจะยังไม่หายเครียดเรื่องเงินจริงๆค่ะ
เราคิดว่า เค้าคงคิดว่าเราไม่พร้อมจะไปลำบากด้วยกัน หรือเค้าอาจจะไม่อยากให้เราลำบาก
เราก็ไม่สบายใจเวลาเห็นเขาไม่สบายใจค่ะ แต่รายได้เราก็ยังน้อย ไม่รู้จะว่าไง เราคิดว่า เวลาแย่ๆ แค่อยู่ด้วยกัน มันก็ดีแล้ว
เค้าเป็นผู้ชายที่ทำให้เรารู้สึกว่า ต่อให้ชีวิตมันแย่แค่ไหนถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันจะดีขึ้นค่ะ แต่เราก็ พยายามปรับพฤติกรรมเจ้าอารมณ์ลง ซึ่งเขาและคนรอบข้างก็บอกนะว่าดีขึ้นแล้ว อาจจะยังร้องไห้ง่าย ขี้งอน และจริงจังเกินไป แต่ก็ไม่เหวี่ยง ไม่วีน ไม่โวยวาย ไม่กระทืบเท้าปึ้งๆๆๆ แล้ว
ขอบคุณพื้นที่ค่ะ