ขอเกริ่นเรื่องก่อนนะคะ... อยากให้ลองคิดว่าคุณมี"ลูกสาวคนเดียว" เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี.4 แล้วแฟนของลูกคุณเป็นผู้หญิงด้วยกันแต่ทำงานแล้ว อายุ 25 มีมารยาทเรียบร้อย ไม่ใช่คนที่แย่มากนัก และคุณเองก็ยินดี โอเคกับคนนี้ ไม่ปิดกั้น ไม่แอนตี้เรื่องพวกนี้ ขอแค่คนๆนั้นเค้าดีกับลูกคุณ ดูแลเอาใจใส่ และคุณเองก็รักแฟนลูกเหมือนลูกหลานในครอบครัว พาไปกินข้าว นอนค้างบ้านได้ ซื้อของให้ ฝากฝังให้ดูแลลูกคุณ และรับรู้ว่าอยู่หอด้วยกัน กิริยาท่าทางเวลาที่เค้าพูดกับลูกคุณก็เหมิอนเพื่อน พี่ แฟน แต่ไม่ได้มากอดหรือหอมต่อหน้าคุณ ง่ายๆคือเค้าวางตัวให้เหมาะสม เวลาลูกคุณมีปัญหาหรือติดต่อไม่ได้คุณก็จะโทรหาแฟนลูกคุณ ว่าลูกเค้าเป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้อยู่ไหนกัน? (พูดด้วยน้ำเสียงดีๆนะ)
ผ่านไป 1 ปีกว่าปรากฏว่าลูกคุณเลิกกับแฟน แล้วคุณก็เป็นห่วงแฟนของลูกและโทรถามว่าเค้าจะอยู่ได้มั้ย? เป็นยังไงบ้าง? สบายดีมั้ย? จะเป็นอะไรรึเปล่า? จะไปทำงานที่ไหน? แต่ไม่ได้ถามสาเหตุว่าเพราะอะไรถึงเลิกกัน คุณถามลูก ลูกก็บอกว่า
"เราห่างกันสักพัก เพราะว่าเรามีปัญหากัน"
เข้าสู่คำถามเลยนะคะ.....
ถ้าหากว่าวันนึง แฟนของลูกคุณทักคุณมาในไลน์ หรือ โทรมาหาคุณ อยากพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องที่เลิกกับลูกคุณในทำนองที่ว่า "
ไม่อยากเลิกกับลูกคุณ แต่ต้องเลิกกันเพราะเราต่างมีปัญหาที่เราเข้ากันไม่ได้ เราไม่มีเวลาปรับความเข้าใจกัน อาจมีบ้างที่ทะเลาะกันแต่ไม่เคยลงไม้ลงมือ เราคุยกันแบบวิถีของผู้ใหญ่ อาจมีบ้างที่งอน ทะเลาะกัน ตามประสาคนอยู่ด้วยกัน และก็รักลูกคุณมาก ต่างดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน พร้อมทั้งบอหว่ารักครอบครัวคุณเสมือนครอบครัวของเค้า เพราะคุณก็มีบุญคุญกับเค้า ที่เราต้องแยกกันคงเพราะเราไม่เข้าใจกันอย่างมาก ไม่อยากแยกกันแบบนี้เพราะยังรักและเป็นห่วง อยากให้ลูกคุณเปิดโอกาสให้กลับมาคุย ปรับความเข้าใจและเริ่มต้นกันใหม่ ถึงเค้ากับลูกคุณจะคบกันแบบนี้แต่ก็ไม่เคยชักจูงหรือพากันไปทำอะไรเสียๆหายๆหรือทำให้ใครเดือดร้อน ต่างรับผิดชอบหน้าที่ของตนเอง ไม่ให้เสียงานเสียการ ถ้าหากว่าเลิกกันแล้วให้เป็นพี่น้อง เค้ายอมรับว่าทำไม่ได้ และคงต้องขอเวลาสักระยะ แต่ถ้าหากว่าลูกคุณเปิดโอกาสและหันหน้าปรับความเข้าใจ เค้าก็จะพยายามจนถึงที่สุด หากยังไม่ดีขึ้นเค้าก็จะยอมรับและเข้าใจว่ามาไกลกันได้แค่นี้ แม่อย่าไปดุเค้าเลยนะคะ เค้าไม่ผิดอะไร ถ้าผิดคงผิดเพราะเราไม่ค่อบหันหน้าคุยกันเกี่ยวกับปัญหามากกว่า มันเลยสะสมจนใหญ่โต ไม่อยากเลิกกัน อยากปรับความเข้าใจกัน แต่บอกเค้าแล้วให้เค้าทบทวน ขอบคุณนะคะแม่ที่รับฟัง ขอบคุณมากๆค่ะ"
ถ้าเป็นคุณ คุณจะคิดยังไง? รู้สึกว่าแฟนลูกทำเกินหน้าเกินตามั้ย? หรือมองไม่ดีบ้างมั้ย? เครียดมั้ย? แล้วจะทำยังไง? จะช่วยให้กลับมาคุยกันมั้ย เพราะคุณก็โอเคกับแฟนของลูกคุณ ถึงแม้จะไม่โอเคมากจนแบบยกยอมากมาย แต่เค้าก็เป็นคนดีคนนึง เอางานเอาการ และดูแลปกป้องลูกคุณได้
*ใครมีความเห็นมากกว่านี้ก็ได้นะคะ หรือ มีลูกชาย ลูกสาวคนเดียวหรือกี่คนก็ได้ หรือไม่มีก็ได้ (แต่ต้องลองคิกว่าคุณมีนะ เพื่อจะได้เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่) ที่สำคัญ...ต้องเปิดใจให้กว้างก่อนตอบนะคะ เพราะเค้าไม่ได้รักกันแบบชายหญิง แต่พวกเค้าไม่พากันเสียหรือออกนอกลู่นอกทางค่ะ"
ขออภัยที่ยาวเกินไปนะคะ แค่อยากให้ละเอียด ขอบคุณมากค่ะ
** รบกวนใจกว้างด้วยนะคะ **
[[ ถามคนเป็นพ่อแม่ หรือ กำลังมีลูก หรือใครก็ได้ ]] ถ้ามี"คนรัก"ของลูกของคุณ...????
ผ่านไป 1 ปีกว่าปรากฏว่าลูกคุณเลิกกับแฟน แล้วคุณก็เป็นห่วงแฟนของลูกและโทรถามว่าเค้าจะอยู่ได้มั้ย? เป็นยังไงบ้าง? สบายดีมั้ย? จะเป็นอะไรรึเปล่า? จะไปทำงานที่ไหน? แต่ไม่ได้ถามสาเหตุว่าเพราะอะไรถึงเลิกกัน คุณถามลูก ลูกก็บอกว่า
"เราห่างกันสักพัก เพราะว่าเรามีปัญหากัน"
เข้าสู่คำถามเลยนะคะ.....
ถ้าหากว่าวันนึง แฟนของลูกคุณทักคุณมาในไลน์ หรือ โทรมาหาคุณ อยากพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องที่เลิกกับลูกคุณในทำนองที่ว่า "
ไม่อยากเลิกกับลูกคุณ แต่ต้องเลิกกันเพราะเราต่างมีปัญหาที่เราเข้ากันไม่ได้ เราไม่มีเวลาปรับความเข้าใจกัน อาจมีบ้างที่ทะเลาะกันแต่ไม่เคยลงไม้ลงมือ เราคุยกันแบบวิถีของผู้ใหญ่ อาจมีบ้างที่งอน ทะเลาะกัน ตามประสาคนอยู่ด้วยกัน และก็รักลูกคุณมาก ต่างดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน พร้อมทั้งบอหว่ารักครอบครัวคุณเสมือนครอบครัวของเค้า เพราะคุณก็มีบุญคุญกับเค้า ที่เราต้องแยกกันคงเพราะเราไม่เข้าใจกันอย่างมาก ไม่อยากแยกกันแบบนี้เพราะยังรักและเป็นห่วง อยากให้ลูกคุณเปิดโอกาสให้กลับมาคุย ปรับความเข้าใจและเริ่มต้นกันใหม่ ถึงเค้ากับลูกคุณจะคบกันแบบนี้แต่ก็ไม่เคยชักจูงหรือพากันไปทำอะไรเสียๆหายๆหรือทำให้ใครเดือดร้อน ต่างรับผิดชอบหน้าที่ของตนเอง ไม่ให้เสียงานเสียการ ถ้าหากว่าเลิกกันแล้วให้เป็นพี่น้อง เค้ายอมรับว่าทำไม่ได้ และคงต้องขอเวลาสักระยะ แต่ถ้าหากว่าลูกคุณเปิดโอกาสและหันหน้าปรับความเข้าใจ เค้าก็จะพยายามจนถึงที่สุด หากยังไม่ดีขึ้นเค้าก็จะยอมรับและเข้าใจว่ามาไกลกันได้แค่นี้ แม่อย่าไปดุเค้าเลยนะคะ เค้าไม่ผิดอะไร ถ้าผิดคงผิดเพราะเราไม่ค่อบหันหน้าคุยกันเกี่ยวกับปัญหามากกว่า มันเลยสะสมจนใหญ่โต ไม่อยากเลิกกัน อยากปรับความเข้าใจกัน แต่บอกเค้าแล้วให้เค้าทบทวน ขอบคุณนะคะแม่ที่รับฟัง ขอบคุณมากๆค่ะ"
ถ้าเป็นคุณ คุณจะคิดยังไง? รู้สึกว่าแฟนลูกทำเกินหน้าเกินตามั้ย? หรือมองไม่ดีบ้างมั้ย? เครียดมั้ย? แล้วจะทำยังไง? จะช่วยให้กลับมาคุยกันมั้ย เพราะคุณก็โอเคกับแฟนของลูกคุณ ถึงแม้จะไม่โอเคมากจนแบบยกยอมากมาย แต่เค้าก็เป็นคนดีคนนึง เอางานเอาการ และดูแลปกป้องลูกคุณได้
*ใครมีความเห็นมากกว่านี้ก็ได้นะคะ หรือ มีลูกชาย ลูกสาวคนเดียวหรือกี่คนก็ได้ หรือไม่มีก็ได้ (แต่ต้องลองคิกว่าคุณมีนะ เพื่อจะได้เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่) ที่สำคัญ...ต้องเปิดใจให้กว้างก่อนตอบนะคะ เพราะเค้าไม่ได้รักกันแบบชายหญิง แต่พวกเค้าไม่พากันเสียหรือออกนอกลู่นอกทางค่ะ"
ขออภัยที่ยาวเกินไปนะคะ แค่อยากให้ละเอียด ขอบคุณมากค่ะ
** รบกวนใจกว้างด้วยนะคะ **