ครอบครัวแฟนเป็นคนจีนค่ะ มีธุรกิจ... แต่เราเป็นคนธรรมดาคนนึง ทำงานบริษัท เงินเดือน 10,000 ต้นๆ ดูแลครอบครัว ดูแลพ่อแม่ เป็นเสาหลักของบ้าน...
เราคบกับแฟนมา 7 ปีแล้วค่ะ อยู่กินกันก่อนแต่ง จะเรียกว่าอยู่ด้วยกันก็ไม่ใช่ เพราะวันนึงแฟนมีเวลาให้เราแค่ช่วงตอนกลางคืน วันเว้นวัน วันละ 3 ชม. จาก 1 ทุ่ม - 4 ทุ่ม ค่ะ เพราะครอบครัวแฟนให้กลับไปนอนที่บ้านเค้า... เราใช้ชีวิตกับแฟนแบบนี้มา 7 ปีแล้วค่ะ
แต่ก่อน เราเคยเข้าไปช่วยที่บ้านแฟนขายของ แต่บางครั้งเราก็เสียใจกับคำพูดคนค่ะ เหมือนกับเค้าไม่กล้าบอกกับใครๆว่าเราเป็นใคร? เป็นอะไรกะลูกชายเค้า? เคยได้ยินครั้งนึงแล้วเจ็บมาก เค้าบอกว่า.... "เราเป็นแค่คนงาน" ค่ะ...ตั้งแต่นั้นมาเราไม่กลับไปเหยียบที่นั่นอีกเลย เพราะเรารู้...สุดท้ายเราต้องกลายเป็นตัวอะไร.... หลังจากนั้นครอบครัวแฟนก็บอกแฟนให้เลิกกับเรา...บอกว่าอยากให้เจอคนดีๆ เราเจ็บสุดๆ เหมือนมีคนเอามีดมาแทงข้างหลัง... เราจึงหนีแฟนไปอยู่ที่อื่น ไม่ติดต่อไปอีกเลย 1 ปี แต่เรายังรักเค้าเหมือนเดิม เพิ่งรู้ว่า การฝืนใจตัวเองไม่ให้รักใคร มันเจ็บมากที่สุด... ร้องไห้ทุกคืน นอนฝันร้ายแล้วกรีดร้องทุกคืน... ต้องห้ามใจตัวเอง เพราะอยากให้แฟนเจอคนที่ดีกว่าเราจริงๆ... แต่เราก็ยังเป็นห่วง กลัวไม่มีใครดูแลเค้า เวลาเค้าป่วยใครจะดูแล เวลาเค้าคิดมาก ต้องการใครสักคนเข้าใจ ใครจะอยู่เคียงข้างคอยรับฟัง คอยปลอบใจ... เรายังเปิดมือถือไว้ทุกวัน นึกว่าเค้าจะเลิกราไป...แต่ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น...แต่ก่อนโทรมาทุกวัน ก็ยังโทรมาอย่างนั้น ถึงแม้เราไม่รับ เค้าก็ส่งข้อความมาแทนทุกวัน.... ครั้งนึงเราแอบรับสาย แต่ไม่พูดอะไร เราได้ยินเสียงเค้าร้องไห้... เค้าบอกกับเราคำนึงว่า "ผมอยู่ไม่ได้นะ...กลับมาเถอะ..." เราไม่รู้ว่าใครน่าสงสารมากกว่ากัน ครั้งนั้นเราคิดมากจนเราช็อกไปเลย แขนขามันขยับไม่ได้.... หมอบอกเราเป็นกลุ่มอาการ Hyperventilation (ภาวะเครียด)... หายได้แต่ถ้าไม่หายจะเป็นโรคกระดูกพรุน พยายามอย่าให้เครียด
เราไม่ได้ดูทีวีหรือละครมาเป็นปีๆ เพราะดูละครเรื่องรักๆแล้วเราจะดึงเข้าหาเรื่องตัวเอง...เห็นผู้หญิงคนไหนที่ดีพร้อม ทั้งหน้าตา หน้าที่การงาน เราก็คิดอยากให้แฟนได้เจออย่างนั้น... เราคิดทุกนาทีเลย ขนาดนั่งทำงาน ว่างแค่ชั่วครู่ หัวสมองเราก็คิดแล้ว คิดว่าตัวเองไม่ดีพอเลย เกลียดตัวเองจังที่คนอื่นเค้าไม่ชอบขี้หน้า เกลียดตัวเองที่ไม่มีใครเอา... บางครั้งเราคิดมากจนไม่มีกำลังใจทำงานทำการ เปลี่ยนงานบ่อย หนีตัวเอง หนีหัวใจตัวเอง... แต่เราเพิ่งได้บทเรียนว่า...ไม่ว่าเราจะหนีไปที่ไหน เราก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น...
เคยลองคุยกับใคร เปิดใจใหม่ ก็ไม่รู้สึกอะไรกับใครแล้ว... เราคิดฆ่าตัวตายทุกวันเลย เพราะการไม่มีเค้าแล้วมีชีวิตอยู่มันทรมาน
เราไม่อยากกลับบ้านบ่อย เพราะกลับบ้านไป เราก็เจอเค้านั่งรอเรา นั่งส่งยิ้มให้อยู่กะพ่อแม่เราทุกครั้ง... เราสงสารเค้ามากเลย... ที่เค้ายังรอเราเหมือนเดิม ทำอะไรเหมือนๆเดิม เหมือนตอนที่คบกัน... แล้วเราก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม... เค้าก็ยังทำตัวเหมือนเดิมอีกตามเคย ==*
เรานึกว่าละครน้ำเน่าของเราคงใกล้จะจบแล้ว ตั้งแต่ภาคแรก.... แต่มันยังมีภาคสองต่ออีก...
>>>>>>>>>>>>>>>>ภาคสอง>>>>>>>>>>>>>
เรามีเหตุจำเป็นให้ต้องกลับไปทำงานแถวบ้าน เพราะไม่มีใครดูแลพ่อแม่ เราเลยตัดสินใจกลับไป...(เพื่อพ่อแม่)
กลับไปก็คงไม่ต้องให้บอกว่าเจอใคร...ก็เจอคนเดิมง่ะค่ะ นั่งยิ้มอยู่นั่น พร้อมกับยื่นขนมมาให้ทุกครั้งที่มาบ้าน.... "สวัสดี...ผมซื้ออันนั้นอันนี้มาให้คุณกินด้วย คุณชอบมั้ย?" T-T
....เค้าเคยถามเราครั้งนึง....ว่ารับได้มั้ยถ้าผมไม่มีงานแต่งงานให้ ไม่มีใครมางานแต่งงานของเรา เพราะไม่มีใครเต็มใจ...
แต่ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนสมรสกัน........ เราก็คิดอะไรไม่ออกเลย เพราะคิดมากไง อยู่เป็นขี้ปากชาวบ้านมานานแล้ว บางคนก็หาว่าเราไปทำแท้งมา ขนาดเราป่วยแท้ๆ ... แต่เราก็อดทน....อดทนอยู่เป็นกำลังใจให้แฟนเรา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ยังไม่มีใครมาขอเลย... แต่เราจดทะเบียนสมรสกะแฟนแล้ว.... แต่ที่บ้านเค้าไม่มีใครรู้... แฟนเลยอยากให้เรามีลูก เพราะเค้าอยากมีลูกมาก....
พวกเราพยายามไม่แคร์สายตาใครเลย เรามีความสุขอยู่ในโลกของเราสองคน... แต่เมื่อใดมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง เราจะเริ่มมีปัญหากัน จึงตัดๆไป เราทำงานรับผิดชอบตัวของเรา ดูแลพ่อแม่เรา ดูแลแฟนเรา หาเงินใช้เอง รับผิดชอบการกระทำของตัวพวกเราเองทั้งหมด...
แต่ครอบครัวของแฟนก็ยังมองเราในแง่ร้ายอยู่ดี...กลัวเรามาปอกลอกลูกชายเค้า... หาว่าเราพาลูกชายเค้าเที่ยว ไม่มีความรับผิดชอบ ขี้เกียจ
ทั้งๆที่ชีวิตจิงเราอ่ะ ตรงกันข้ามเลย... เรียนดี ไม่เคยเที่ยว เพราะอยากเก็บตังค์ เขียนบัญชีรายรับรายจ่ายทุกเดือน ไม่ซื้ออะไรฟุ่มเฟือย เสื้อผ้าที่ใส่ก็มือสอง ไม่มีรถเก๋งขับเหมือนเพื่อนคนอื่นเค้า ขับแต่รถมอเตอร์ไซด์คันที่ใช้ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย.... เราก็ไม่รู้ว่าเค้าดูเราจากอะไร ทั้งๆที่เค้าไม่ได้มาใช้ชีวิตอยู่กะเราตลอด...
ณ ปัจจุบัน เราตอบสถานะตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง... อยู่อย่างไม่มีความหวังอะไรในชีวิตเลย ไม่มีกำลังใจ จะมีก็มีแต่กำลังใจที่ได้จากผู้ชายคนนี้...คนเดียว...
ทุกครั้งที่เค้าโทรหาเรา...ก่อนวางสาย เค้าจะพยายามบอกกับเราทุกครั้ง...." ผมรักคุณนะ รู้มั้ย อย่าทิ้งผมไปอีกนะ"
เค้าบอกเค้ากลัวความคิดของเรา ทำให้ตัวเราจากเค้าไป....
ทุกวันนี้....ที่รอ....เราก็ไม่รู้จะเลือกรออะไรดี... รองานแต่งงาน...หรือเลือกที่จะรอลูกน้อยๆ..... ที่เป็นกำลังใจของเราสองคน...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
รอมา 7 ปี พ่อแม่ฝ่ายชายไม่มาขอแต่งงาน...
เราคบกับแฟนมา 7 ปีแล้วค่ะ อยู่กินกันก่อนแต่ง จะเรียกว่าอยู่ด้วยกันก็ไม่ใช่ เพราะวันนึงแฟนมีเวลาให้เราแค่ช่วงตอนกลางคืน วันเว้นวัน วันละ 3 ชม. จาก 1 ทุ่ม - 4 ทุ่ม ค่ะ เพราะครอบครัวแฟนให้กลับไปนอนที่บ้านเค้า... เราใช้ชีวิตกับแฟนแบบนี้มา 7 ปีแล้วค่ะ
แต่ก่อน เราเคยเข้าไปช่วยที่บ้านแฟนขายของ แต่บางครั้งเราก็เสียใจกับคำพูดคนค่ะ เหมือนกับเค้าไม่กล้าบอกกับใครๆว่าเราเป็นใคร? เป็นอะไรกะลูกชายเค้า? เคยได้ยินครั้งนึงแล้วเจ็บมาก เค้าบอกว่า.... "เราเป็นแค่คนงาน" ค่ะ...ตั้งแต่นั้นมาเราไม่กลับไปเหยียบที่นั่นอีกเลย เพราะเรารู้...สุดท้ายเราต้องกลายเป็นตัวอะไร.... หลังจากนั้นครอบครัวแฟนก็บอกแฟนให้เลิกกับเรา...บอกว่าอยากให้เจอคนดีๆ เราเจ็บสุดๆ เหมือนมีคนเอามีดมาแทงข้างหลัง... เราจึงหนีแฟนไปอยู่ที่อื่น ไม่ติดต่อไปอีกเลย 1 ปี แต่เรายังรักเค้าเหมือนเดิม เพิ่งรู้ว่า การฝืนใจตัวเองไม่ให้รักใคร มันเจ็บมากที่สุด... ร้องไห้ทุกคืน นอนฝันร้ายแล้วกรีดร้องทุกคืน... ต้องห้ามใจตัวเอง เพราะอยากให้แฟนเจอคนที่ดีกว่าเราจริงๆ... แต่เราก็ยังเป็นห่วง กลัวไม่มีใครดูแลเค้า เวลาเค้าป่วยใครจะดูแล เวลาเค้าคิดมาก ต้องการใครสักคนเข้าใจ ใครจะอยู่เคียงข้างคอยรับฟัง คอยปลอบใจ... เรายังเปิดมือถือไว้ทุกวัน นึกว่าเค้าจะเลิกราไป...แต่ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น...แต่ก่อนโทรมาทุกวัน ก็ยังโทรมาอย่างนั้น ถึงแม้เราไม่รับ เค้าก็ส่งข้อความมาแทนทุกวัน.... ครั้งนึงเราแอบรับสาย แต่ไม่พูดอะไร เราได้ยินเสียงเค้าร้องไห้... เค้าบอกกับเราคำนึงว่า "ผมอยู่ไม่ได้นะ...กลับมาเถอะ..." เราไม่รู้ว่าใครน่าสงสารมากกว่ากัน ครั้งนั้นเราคิดมากจนเราช็อกไปเลย แขนขามันขยับไม่ได้.... หมอบอกเราเป็นกลุ่มอาการ Hyperventilation (ภาวะเครียด)... หายได้แต่ถ้าไม่หายจะเป็นโรคกระดูกพรุน พยายามอย่าให้เครียด
เราไม่ได้ดูทีวีหรือละครมาเป็นปีๆ เพราะดูละครเรื่องรักๆแล้วเราจะดึงเข้าหาเรื่องตัวเอง...เห็นผู้หญิงคนไหนที่ดีพร้อม ทั้งหน้าตา หน้าที่การงาน เราก็คิดอยากให้แฟนได้เจออย่างนั้น... เราคิดทุกนาทีเลย ขนาดนั่งทำงาน ว่างแค่ชั่วครู่ หัวสมองเราก็คิดแล้ว คิดว่าตัวเองไม่ดีพอเลย เกลียดตัวเองจังที่คนอื่นเค้าไม่ชอบขี้หน้า เกลียดตัวเองที่ไม่มีใครเอา... บางครั้งเราคิดมากจนไม่มีกำลังใจทำงานทำการ เปลี่ยนงานบ่อย หนีตัวเอง หนีหัวใจตัวเอง... แต่เราเพิ่งได้บทเรียนว่า...ไม่ว่าเราจะหนีไปที่ไหน เราก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น...
เคยลองคุยกับใคร เปิดใจใหม่ ก็ไม่รู้สึกอะไรกับใครแล้ว... เราคิดฆ่าตัวตายทุกวันเลย เพราะการไม่มีเค้าแล้วมีชีวิตอยู่มันทรมาน
เราไม่อยากกลับบ้านบ่อย เพราะกลับบ้านไป เราก็เจอเค้านั่งรอเรา นั่งส่งยิ้มให้อยู่กะพ่อแม่เราทุกครั้ง... เราสงสารเค้ามากเลย... ที่เค้ายังรอเราเหมือนเดิม ทำอะไรเหมือนๆเดิม เหมือนตอนที่คบกัน... แล้วเราก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม... เค้าก็ยังทำตัวเหมือนเดิมอีกตามเคย ==*
เรานึกว่าละครน้ำเน่าของเราคงใกล้จะจบแล้ว ตั้งแต่ภาคแรก.... แต่มันยังมีภาคสองต่ออีก...
>>>>>>>>>>>>>>>>ภาคสอง>>>>>>>>>>>>>
เรามีเหตุจำเป็นให้ต้องกลับไปทำงานแถวบ้าน เพราะไม่มีใครดูแลพ่อแม่ เราเลยตัดสินใจกลับไป...(เพื่อพ่อแม่)
กลับไปก็คงไม่ต้องให้บอกว่าเจอใคร...ก็เจอคนเดิมง่ะค่ะ นั่งยิ้มอยู่นั่น พร้อมกับยื่นขนมมาให้ทุกครั้งที่มาบ้าน.... "สวัสดี...ผมซื้ออันนั้นอันนี้มาให้คุณกินด้วย คุณชอบมั้ย?" T-T
....เค้าเคยถามเราครั้งนึง....ว่ารับได้มั้ยถ้าผมไม่มีงานแต่งงานให้ ไม่มีใครมางานแต่งงานของเรา เพราะไม่มีใครเต็มใจ...
แต่ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนสมรสกัน........ เราก็คิดอะไรไม่ออกเลย เพราะคิดมากไง อยู่เป็นขี้ปากชาวบ้านมานานแล้ว บางคนก็หาว่าเราไปทำแท้งมา ขนาดเราป่วยแท้ๆ ... แต่เราก็อดทน....อดทนอยู่เป็นกำลังใจให้แฟนเรา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ยังไม่มีใครมาขอเลย... แต่เราจดทะเบียนสมรสกะแฟนแล้ว.... แต่ที่บ้านเค้าไม่มีใครรู้... แฟนเลยอยากให้เรามีลูก เพราะเค้าอยากมีลูกมาก....
พวกเราพยายามไม่แคร์สายตาใครเลย เรามีความสุขอยู่ในโลกของเราสองคน... แต่เมื่อใดมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง เราจะเริ่มมีปัญหากัน จึงตัดๆไป เราทำงานรับผิดชอบตัวของเรา ดูแลพ่อแม่เรา ดูแลแฟนเรา หาเงินใช้เอง รับผิดชอบการกระทำของตัวพวกเราเองทั้งหมด...
แต่ครอบครัวของแฟนก็ยังมองเราในแง่ร้ายอยู่ดี...กลัวเรามาปอกลอกลูกชายเค้า... หาว่าเราพาลูกชายเค้าเที่ยว ไม่มีความรับผิดชอบ ขี้เกียจ
ทั้งๆที่ชีวิตจิงเราอ่ะ ตรงกันข้ามเลย... เรียนดี ไม่เคยเที่ยว เพราะอยากเก็บตังค์ เขียนบัญชีรายรับรายจ่ายทุกเดือน ไม่ซื้ออะไรฟุ่มเฟือย เสื้อผ้าที่ใส่ก็มือสอง ไม่มีรถเก๋งขับเหมือนเพื่อนคนอื่นเค้า ขับแต่รถมอเตอร์ไซด์คันที่ใช้ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย.... เราก็ไม่รู้ว่าเค้าดูเราจากอะไร ทั้งๆที่เค้าไม่ได้มาใช้ชีวิตอยู่กะเราตลอด...
ณ ปัจจุบัน เราตอบสถานะตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง... อยู่อย่างไม่มีความหวังอะไรในชีวิตเลย ไม่มีกำลังใจ จะมีก็มีแต่กำลังใจที่ได้จากผู้ชายคนนี้...คนเดียว...
ทุกครั้งที่เค้าโทรหาเรา...ก่อนวางสาย เค้าจะพยายามบอกกับเราทุกครั้ง...." ผมรักคุณนะ รู้มั้ย อย่าทิ้งผมไปอีกนะ"
เค้าบอกเค้ากลัวความคิดของเรา ทำให้ตัวเราจากเค้าไป....
ทุกวันนี้....ที่รอ....เราก็ไม่รู้จะเลือกรออะไรดี... รองานแต่งงาน...หรือเลือกที่จะรอลูกน้อยๆ..... ที่เป็นกำลังใจของเราสองคน...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>