http://suptars.com/upload/2013091307454529_P1030638.JPG
วันนี้ผมออกไปเดินเล่น เห็นว่ามีโครงการใหม่ที่หลังหมู่บ้าน อยากไปดูว่าบ้านทุกวันนี้เขาสร้างกันยังไง มันเป็นอย่างที่ในข่าวหรือเปล่า เดินดูไปสักพักก้อไปเห็นภาพที่คุ้นตา เหมือนเป็นภาพตัวเองในอดีต คนงานก้อสร้างกับเด็กที่เล่นปูนเล่นทราย ในใจผมรู้สึกแปล็บ ๆ ขึ้นมาทันที ผมเป็นเด็กที่เล่นทรายคนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จะผ่านมา 20 กว่าปีแล้วแต่ทำไมยังจำได้ดี
ผมเคยคุยกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งตอนที่ทำงานโรงงาน ผมถามเขาว่า "ทำไมเราต้อง มาทำงานที่นี่"
เขาตอบว่า "บ้านจน เรียนน้อย"
มันยิ่งตอกย้ำว่า คนจนก้อต้องเป็นคนจนต่อไป หรือว่ามันถ่ายทอดทางสายเลือดหรืออย่างไร ? ชะตาชีวิตโดนกำหนดโดยสายเลือดอย่างงั้นหรือ ? และผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อเรื่องนี้
ตอนเด็กผมเชื่อว่า ผมจะไม่เป็นเหมือนพ่อแม่ ที่ทำงานรับจ้างก่อสร้าง และนั้นมั่งเป็นสิ่งที่ทำให้ผมตั้งใจเรียนมาตลอด พ่อแม่เคยจะให้หยุดเรียนมาช่วยทำงานตอนจบ ม.3 มันเป็นเรื่องฝังใจอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าผมโง่เขลาจะไม่เสียใจเลยที่ท่านทำแบบนี้ แต่ตอนนั้นผมได้โครต้าวิทยาลัยแล้ว ผมเลยทำงานช่วงปิดเทอม หางานทำช่วงระหว่างเรียน บวกกับกู้เงินเรียน จนพ่อแม่ผมไม่ได้ส่ง ไม่น่าเชื่อว่าความเย่อหยิ่ง(ไม่อยากใช้เงินพ่อแม่)มันจะแรงผลักดันได้มากขนาดนี้ ตอนที่ผมเรียนวิทยาลัยลำบากมาก(ตอนนั้นพ่อแม่ผมมาทำงานที่กรุงเทพ ผมอาศัยอยู่กับน้า)ไม่เคยได้ใช้อุปกรณ์ดีกับเขาหรอก ต้องทำงานส่งอาจารย์แล้วให้เพื่อนลอก เพื่อแลกกับเครื่องคิดเลขบ้าง หนังสือบ้าง จะสอบที่ก้อไปถ่ายเอกสารมาอ่านเอา และแล้วก้อเรียนจะจบจนได้ เป็นหนี้เงินกู้ 5 ปีก้อเยอะอยู่
ตอนนี้ผมเรียนจบมา 10 ปีแล้ว ทำงานโรงงาน 9 ปี สิ่งที่ำทำในช่วง 9 ปีมีหลายอย่าง ทั้งใช้หนี้และสร้างบ้านให้พ่อแม่ ส่วนตัวเองก้อซื้อบ้าน รถ ทำงานเสริมใช้หนี้ บ้าน รถ เงินกู้เรียนใกล้หมดแล้ว ตอนนี้ออกมาทำงานอิสระ ในใจก้อยังคิดเสมอว่าจะสร้างฐานะให้มั่นคงมากขึ้นอีก ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อรากฐานคนรุ่นต่อไป
แต่วันนี้เอง ที่ยืนยันว่า "ความจน" มันไม่ใช่สิ่งที่ติดตัวเราไปตลอดชีวิต
ทีมา
http://suptars.com/viewpost.php?IDp=117
ความจน ไม่ใช่กรรมพันธุ์
วันนี้ผมออกไปเดินเล่น เห็นว่ามีโครงการใหม่ที่หลังหมู่บ้าน อยากไปดูว่าบ้านทุกวันนี้เขาสร้างกันยังไง มันเป็นอย่างที่ในข่าวหรือเปล่า เดินดูไปสักพักก้อไปเห็นภาพที่คุ้นตา เหมือนเป็นภาพตัวเองในอดีต คนงานก้อสร้างกับเด็กที่เล่นปูนเล่นทราย ในใจผมรู้สึกแปล็บ ๆ ขึ้นมาทันที ผมเป็นเด็กที่เล่นทรายคนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จะผ่านมา 20 กว่าปีแล้วแต่ทำไมยังจำได้ดี
ผมเคยคุยกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งตอนที่ทำงานโรงงาน ผมถามเขาว่า "ทำไมเราต้อง มาทำงานที่นี่"
เขาตอบว่า "บ้านจน เรียนน้อย"
มันยิ่งตอกย้ำว่า คนจนก้อต้องเป็นคนจนต่อไป หรือว่ามันถ่ายทอดทางสายเลือดหรืออย่างไร ? ชะตาชีวิตโดนกำหนดโดยสายเลือดอย่างงั้นหรือ ? และผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อเรื่องนี้
ตอนเด็กผมเชื่อว่า ผมจะไม่เป็นเหมือนพ่อแม่ ที่ทำงานรับจ้างก่อสร้าง และนั้นมั่งเป็นสิ่งที่ทำให้ผมตั้งใจเรียนมาตลอด พ่อแม่เคยจะให้หยุดเรียนมาช่วยทำงานตอนจบ ม.3 มันเป็นเรื่องฝังใจอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าผมโง่เขลาจะไม่เสียใจเลยที่ท่านทำแบบนี้ แต่ตอนนั้นผมได้โครต้าวิทยาลัยแล้ว ผมเลยทำงานช่วงปิดเทอม หางานทำช่วงระหว่างเรียน บวกกับกู้เงินเรียน จนพ่อแม่ผมไม่ได้ส่ง ไม่น่าเชื่อว่าความเย่อหยิ่ง(ไม่อยากใช้เงินพ่อแม่)มันจะแรงผลักดันได้มากขนาดนี้ ตอนที่ผมเรียนวิทยาลัยลำบากมาก(ตอนนั้นพ่อแม่ผมมาทำงานที่กรุงเทพ ผมอาศัยอยู่กับน้า)ไม่เคยได้ใช้อุปกรณ์ดีกับเขาหรอก ต้องทำงานส่งอาจารย์แล้วให้เพื่อนลอก เพื่อแลกกับเครื่องคิดเลขบ้าง หนังสือบ้าง จะสอบที่ก้อไปถ่ายเอกสารมาอ่านเอา และแล้วก้อเรียนจะจบจนได้ เป็นหนี้เงินกู้ 5 ปีก้อเยอะอยู่
ตอนนี้ผมเรียนจบมา 10 ปีแล้ว ทำงานโรงงาน 9 ปี สิ่งที่ำทำในช่วง 9 ปีมีหลายอย่าง ทั้งใช้หนี้และสร้างบ้านให้พ่อแม่ ส่วนตัวเองก้อซื้อบ้าน รถ ทำงานเสริมใช้หนี้ บ้าน รถ เงินกู้เรียนใกล้หมดแล้ว ตอนนี้ออกมาทำงานอิสระ ในใจก้อยังคิดเสมอว่าจะสร้างฐานะให้มั่นคงมากขึ้นอีก ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อรากฐานคนรุ่นต่อไป
แต่วันนี้เอง ที่ยืนยันว่า "ความจน" มันไม่ใช่สิ่งที่ติดตัวเราไปตลอดชีวิต
ทีมา http://suptars.com/viewpost.php?IDp=117