เมื่อประมาณสองสามปีที่แล้ว วันที่ญี่ปุ่นเกิดสึนามิขนาดหนัก
เราออกจากบ้านไปทำงานปกติ ที่ออฟฟิศสามารถแต่งตัวอะไรก็ได้ สบายๆ ได้เต็มที่
วันนั้นหยิบเสื้อยืดที่ทำขึ้นเพีอรำลึกสึนามิที่ภูเก็ต พี่ชายซื้อกลับมาฝากจากการไปเที่ยวภูเก็ต เป็นเสื้อที่ไม่เคยใส่เลยซักครั้ง
ถูกทิ้งอยู่ในตู้ราวๆ 1 ปีได้ละ วันนั้นนึกอะไรไม่รู้เกิดอยากจะใส่ เป็นเสื้อยืดแขนสั้น สกรีนด้านหน้าทั้งตัวเป็นรูปทะเล
พร้อมฟ้อนอักษรแบบ bold ขนาดใหญ่เขียนว่า TSUNAMI ใหญ่ขนาดหากเราอยู่ท้ายซอย มองมาจากปากซอยก็น่าจะเห็น
ออกจากบ้านชิวๆ นั่งทำงานจนถึงประมาณบ่ายๆ ข่าวออกว่าเกิดสึนามิขนาดหนักที่ญี่ปุ่น เราจำได้ว่าตอนนั้นขนลุกทั้งตัวจริงๆ
ขากลับบ้านเราต้องขึ้นใต้ดินไปต่อแอร์พอร์ตลิ้งลงสถานีลาดกระบัง คุณเอ๊ยยยยย ทุกสายตามองมาที่เสื้อเรา พร้อมคำตำหนิ
ที่เราแปลเอาเองว่า นี่กวนตีนใช่ปะ เห็นเป็นเรื่องเล่นๆ หรอไง ใต้ดินยังไม่เท่าไหร่ พยายามเดินกอดอก ไม่จับเสาก็ได้ สกิบการยืนในใต้ดินค่อนข้างโอเค
แต่พอขึ้นแอร์พอร์ตลิ้งปุ๊บ สนุกจ่ะ... เห็นกลุ่มคนญี่ปุ่นกับสัมภาระมุ่งหน้าไปสนามบินพร้อมสายตาแบบถ้าพี่แกพกดาบซามูไรของบรรพบุรุษมา ข้าพเจ้าคงเขียนพินัยกรรมไม่ทัน ณ ตอนนั้นอยากติดป้ายไว้มากว่า ใส่ตั้งแต่เช้าก่อน 8 โมง ไม่ได้คิดจะกวนตีนหรือซ้ำเติมอะไร
มันเป็นเหตุการณ์ที่บังเอิญแบบกระอักกระอ่วนมาก จากวันนั้นจนถึงวันนี้เสื้อตัวนั้นได้นอนหลับอย่างสงบอยู่ในตู้แบบที่เราไม่กล้าแตะต้องอีกเลย
ใครเคยเจอเรื่องบังเอิญที่แบบเหวอสุดๆ บ้าง
เราออกจากบ้านไปทำงานปกติ ที่ออฟฟิศสามารถแต่งตัวอะไรก็ได้ สบายๆ ได้เต็มที่
วันนั้นหยิบเสื้อยืดที่ทำขึ้นเพีอรำลึกสึนามิที่ภูเก็ต พี่ชายซื้อกลับมาฝากจากการไปเที่ยวภูเก็ต เป็นเสื้อที่ไม่เคยใส่เลยซักครั้ง
ถูกทิ้งอยู่ในตู้ราวๆ 1 ปีได้ละ วันนั้นนึกอะไรไม่รู้เกิดอยากจะใส่ เป็นเสื้อยืดแขนสั้น สกรีนด้านหน้าทั้งตัวเป็นรูปทะเล
พร้อมฟ้อนอักษรแบบ bold ขนาดใหญ่เขียนว่า TSUNAMI ใหญ่ขนาดหากเราอยู่ท้ายซอย มองมาจากปากซอยก็น่าจะเห็น
ออกจากบ้านชิวๆ นั่งทำงานจนถึงประมาณบ่ายๆ ข่าวออกว่าเกิดสึนามิขนาดหนักที่ญี่ปุ่น เราจำได้ว่าตอนนั้นขนลุกทั้งตัวจริงๆ
ขากลับบ้านเราต้องขึ้นใต้ดินไปต่อแอร์พอร์ตลิ้งลงสถานีลาดกระบัง คุณเอ๊ยยยยย ทุกสายตามองมาที่เสื้อเรา พร้อมคำตำหนิ
ที่เราแปลเอาเองว่า นี่กวนตีนใช่ปะ เห็นเป็นเรื่องเล่นๆ หรอไง ใต้ดินยังไม่เท่าไหร่ พยายามเดินกอดอก ไม่จับเสาก็ได้ สกิบการยืนในใต้ดินค่อนข้างโอเค
แต่พอขึ้นแอร์พอร์ตลิ้งปุ๊บ สนุกจ่ะ... เห็นกลุ่มคนญี่ปุ่นกับสัมภาระมุ่งหน้าไปสนามบินพร้อมสายตาแบบถ้าพี่แกพกดาบซามูไรของบรรพบุรุษมา ข้าพเจ้าคงเขียนพินัยกรรมไม่ทัน ณ ตอนนั้นอยากติดป้ายไว้มากว่า ใส่ตั้งแต่เช้าก่อน 8 โมง ไม่ได้คิดจะกวนตีนหรือซ้ำเติมอะไร
มันเป็นเหตุการณ์ที่บังเอิญแบบกระอักกระอ่วนมาก จากวันนั้นจนถึงวันนี้เสื้อตัวนั้นได้นอนหลับอย่างสงบอยู่ในตู้แบบที่เราไม่กล้าแตะต้องอีกเลย