ยากจัง ยากจัง ทำไมการใช้ชีวิตมันยากจัง สำหรับที่บางที่ ถ้าไม่เข้าสังคม ก็ถูกคนอื่นหลอกใช้งานไปวันๆ ทำตัวกลมกลืนกับพวกโลกสวยก็เห็นทีจะไม่ไหว ฉันเป็นของฉันแบบนี้ ฉันมักจะพูดในสิ่งที่คิด เพราะฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ
ฉันเลือกที่จะทำแบบนี้ แต่มันก็กลับเป็นสิ่งที่คนทั้งโลกเขาไม่ทำกัน บางทีฉันอาจจะแปลกแยกเกินกว่าจะเข้าใจการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ การเข้าสังคมของฉันอาจเป็นการไม่ก้าวก่ายชีวิตของคนอื่นถ้าหากไม่จำเป็น เพราะถ้ามากคนสิ่งที่ตามมาก็คือมากความ แต่สังคมของพวกเขากลับกลายเป็นว่ารู้จักคนเยอะๆ ไว้เป็นการดี ฉันคงทำอะไรแแบบนั้นไม่ได้ เพราะฉันไม่ใช่ประเภทนั้น
ฉัน มักจะเจอะคำถามว่า "แกเป็นใครวะ" "มีคนๆ นี้ ชื่อนี้ อยู่ร่วมในที่เดียวกับพวกเขาด้วยเหรอ?" แม้จะจืดจางฉันก็ยอมรับและอยู่กับมันได้นะ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่สังคมเขาทำกัน อิจฉาบ้างไหมคนที่เขาโดดเด่นเป็นที่รู้จัก ฉันก็อิจฉานะ แต่ก็คิดว่า ตัวฉันก็คือฉัน ไม่มีวันและไม่ได้อยากเป็นที่รู้จักของทุกคนมากถึงขนาดนั้น ...
เพื่อนของฉัน คนรู้จักของฉัน ที่มีอยู่จำนวนไม่มากมายนัก เหมือนกับที่ตัวฉันก็ไม่ได้เป็นที่รู้จักของคนมากมายเท่าไหร่ แต่ฉันก็ให้ความสำคัญกับพวกเขา ฉันมักจะจดจำเรื่องที่พวกเขาเล่าให้ฉันฟัง ความชอบของพวกเขา นิสัยเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเขา แม้จะไม่ได้บอกออกไปตรงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะอยากใส่ใจ หรือแค่ยุ่งเรื่องของคนอื่นอย่างไม่เข้าเรื่อง
ความล้มเหลวในด้านการสร้างสังคมของฉัน ก็คงจะมาจากบุคลิกภายนอกที่ดูไม่เป็นมิตรกับคนอื่น ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกนะ ฉันยอมรับว่าคุยกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง ในสิ่งที่พวกเขาคุยกัน แต่การอยู่ตัวคนเดียว มันเป็นสิ่งที่เราหลีกหนีไม่ได้ การมีเพื่อนน้อยไม่เป็นที่รู้จัก ไม่มีคนกดไลค์ให้จำนวนมาก ไม่มีคนทักทายทุกเช้า ไม่มีเพื่อนทำงานดีๆ หรือที่เขาเรียกว่ามีคอนเน็คชั่นที่กว้างขวาง ไม่มีเพื่อนเก่าเอาไว้เล่าความหลัง มันกลับทำให้ ผู้หญิงหลายคนที่เคยคุยกับฉัน ตีตัวออกห่างและจากฉันไป
แล้วอย่างนี้ฉันควรจะทำอย่างไรดี ฉันควรจะหาหน้ากากสักใบ เอาไว้ใส่เข้าสังคมเพื่อให้มีคนรู้จักฉันเยอะๆ หรือพยายามปั้นตัวเองให้มีจุดเด่น มีคนรู้จักและทักทายฉันเป็นจำนวนมาก ฉันทำไม่เป็นแฮะ ให้ตายยังไงก็คงไม่มีวันทำได้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยพยายาม แต่ยิ่งพยายามมันก็กลับยิ่งไม่ใช่ตัวเอง ไม่รู้ทำไม... ไม่รู้เพราะอะไร…
ฉันเป็นของฉันแบบนี้ มันผิดที่ฉันเป็นแบบนี้ หรือเพราะว่าฉันดันมาอยู่ผิดที่ผิดทางกัน...
ยากจัง ยากจัง ทำไมการใช้ชีวิตในสังคมนี่มันยากจัง
ฉันเลือกที่จะทำแบบนี้ แต่มันก็กลับเป็นสิ่งที่คนทั้งโลกเขาไม่ทำกัน บางทีฉันอาจจะแปลกแยกเกินกว่าจะเข้าใจการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ การเข้าสังคมของฉันอาจเป็นการไม่ก้าวก่ายชีวิตของคนอื่นถ้าหากไม่จำเป็น เพราะถ้ามากคนสิ่งที่ตามมาก็คือมากความ แต่สังคมของพวกเขากลับกลายเป็นว่ารู้จักคนเยอะๆ ไว้เป็นการดี ฉันคงทำอะไรแแบบนั้นไม่ได้ เพราะฉันไม่ใช่ประเภทนั้น
ฉัน มักจะเจอะคำถามว่า "แกเป็นใครวะ" "มีคนๆ นี้ ชื่อนี้ อยู่ร่วมในที่เดียวกับพวกเขาด้วยเหรอ?" แม้จะจืดจางฉันก็ยอมรับและอยู่กับมันได้นะ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่สังคมเขาทำกัน อิจฉาบ้างไหมคนที่เขาโดดเด่นเป็นที่รู้จัก ฉันก็อิจฉานะ แต่ก็คิดว่า ตัวฉันก็คือฉัน ไม่มีวันและไม่ได้อยากเป็นที่รู้จักของทุกคนมากถึงขนาดนั้น ...
เพื่อนของฉัน คนรู้จักของฉัน ที่มีอยู่จำนวนไม่มากมายนัก เหมือนกับที่ตัวฉันก็ไม่ได้เป็นที่รู้จักของคนมากมายเท่าไหร่ แต่ฉันก็ให้ความสำคัญกับพวกเขา ฉันมักจะจดจำเรื่องที่พวกเขาเล่าให้ฉันฟัง ความชอบของพวกเขา นิสัยเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเขา แม้จะไม่ได้บอกออกไปตรงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะอยากใส่ใจ หรือแค่ยุ่งเรื่องของคนอื่นอย่างไม่เข้าเรื่อง
ความล้มเหลวในด้านการสร้างสังคมของฉัน ก็คงจะมาจากบุคลิกภายนอกที่ดูไม่เป็นมิตรกับคนอื่น ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกนะ ฉันยอมรับว่าคุยกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง ในสิ่งที่พวกเขาคุยกัน แต่การอยู่ตัวคนเดียว มันเป็นสิ่งที่เราหลีกหนีไม่ได้ การมีเพื่อนน้อยไม่เป็นที่รู้จัก ไม่มีคนกดไลค์ให้จำนวนมาก ไม่มีคนทักทายทุกเช้า ไม่มีเพื่อนทำงานดีๆ หรือที่เขาเรียกว่ามีคอนเน็คชั่นที่กว้างขวาง ไม่มีเพื่อนเก่าเอาไว้เล่าความหลัง มันกลับทำให้ ผู้หญิงหลายคนที่เคยคุยกับฉัน ตีตัวออกห่างและจากฉันไป
แล้วอย่างนี้ฉันควรจะทำอย่างไรดี ฉันควรจะหาหน้ากากสักใบ เอาไว้ใส่เข้าสังคมเพื่อให้มีคนรู้จักฉันเยอะๆ หรือพยายามปั้นตัวเองให้มีจุดเด่น มีคนรู้จักและทักทายฉันเป็นจำนวนมาก ฉันทำไม่เป็นแฮะ ให้ตายยังไงก็คงไม่มีวันทำได้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยพยายาม แต่ยิ่งพยายามมันก็กลับยิ่งไม่ใช่ตัวเอง ไม่รู้ทำไม... ไม่รู้เพราะอะไร…
ฉันเป็นของฉันแบบนี้ มันผิดที่ฉันเป็นแบบนี้ หรือเพราะว่าฉันดันมาอยู่ผิดที่ผิดทางกัน...